Indignatie redactie 
In de Nederlandse media wordt consequent gesproken over ‘Geïndustrialiseerde’ landen, wat de suggestie oproept dat die ‘G’ voor ‘Geïndustrialiseerd’ staat. In de Engelstalige en Franstalige teksten werkt dat niet, en daar staat die ‘G voor ‘Group’ of ‘Groupe’. Tegenstanders houden het erop dat die ‘G’ staat voor ‘Globalistisch’, en ze zien die coterie van westerse regeringsleiders als onze ‘Global Overlords’ die bestreden dienen te worden.
De tegenstanders hebben een punt. Zij het dat de ‘Overlords’ in Biarritz niet veel meer zijn dan een ‘Groep’. Een groep kijvende edellieden die elkaar voor rotte vis uitmaken, en elkaar bittere verwijten maken. De Gouden Halve Eeuw, die begon met de toenadering tussen China en de Verenigde Staten in 1972. Het jaar daarop lanceerde de Amerikaanse minister van Financiën, George Schulz, een ‘informele’ top met zijn collega’s van Duitsland, Frankrijk en het Verenigde Koninkrijk. Daarmee werd de basis gelegd voor de ‘G-7’.
Vanaf het begin van de ‘Globalisering’ zagen de initiatiefnemers haarscherp wat de gevolgen zouden zijn. Westerse industriële productie en ‘laag-betaald’ werk zou worden geëxporteerd naar China, dat zich zou ontwikkelen tot de ‘fabriek’ in een feodale opzet, met de westerse landen als adel en ‘bezittende klasse’. Dit vormde in zekere zin een alternatief voor de Europese benadering in die periode, die sterk leunde op de import van ‘gastarbeiders’. Beide benaderingen werden ‘op links’ met argusogen gadegeslagen, en gezien als een bedreiging. ‘Op rechts’, in Nederland vertegenwoordigd door het CDA en de VVD, had men dollartekens in de ogen, maar het ‘gastarbeider-model’ bracht ook problemen voort waar ze geen antwoord op hadden. In Nederland, maar ook in Duitsland, Frankrijk en het Verenigde Koninkrijk, leidde het tot een vreemde spagaat, waarbij ‘links’ de nieuwkomers aanvankelijk als een bedreiging voor de werkgelegenheid zag, maar hen vervolgens als de ’nieuwe paupers’ en ‘arbeidende onderklasse’ tegen de borst drukte. ‘Op rechts’ zette men aanvankelijk de sluizen vol open, maar bleek de eigen achterban eerder steeds minder affiniteit met het concept te hebben, en de nieuwkomers als een bedreiging te zien voor de ‘Heilige Cultuur’.
Waar de export van de eigen industrie naar China, en andere ‘Lage Lonen Landen’, veel eerder een Amerikaans initiatief was, met de Europese landen als volgers, had het in Europa andere consequenties. De Amerikanen verlegden hun focus van industriële productie, naar het ontwikkelen van (financiële) dienstverlening, ‘design’ en ‘branding’, ondersteund door logistiek en distributie, waarbij de (over-) consumptie niet slechts voor lief werd genomen, maar een absolute voorwaarde werd om te overleven. De enige ’tak van sport’ die de Amerikanen niet exporteerden, was de wapenproductie. Die in een latere fase een eigen vraag creëerde naar gewapende conflicten en oorlog, nadat de Sovjet-Unie afhaakte, terwijl de Chinezen inmiddels dikke maatjes met de Amerikanen waren.
De Europese landen schikten zich in het concept van de ‘PetroDollar’, en de Verenigde Staten als de wapenproducent-van-de-wereld, wat betekende dat ‘Europa’ op haar tenen moest lopen en laveren om de aansluiting niet te verliezen, en niet ingehaald te worden door de Chinezen. Europeanen kregen de opdracht om zich te ‘scholen’, zodat ‘hoogwaardige’ productie onze ’niche’-markt zou zijn en blijven. Dat mislukte deels door een verkeerde focus. Overal in Europa werden opleidingen opgetuigd die grote groepen burgers opleidden om de ‘franje’ te verzorgen. Wat uitgroeide tot een expansie van ‘Identity Politics’, gevoed door een snel groeiende ‘bevoorrechte klasse’ die vanaf de wieg leerde dat men niet voor zichzelf hoefde te kunnen zorgen, omdat je daar de overheid voor had.
De scheuren in de ‘Globalistische 7’ zijn niet van recente datum. Ze zitten, zoals ik hierboven heb getracht te schetsen, in het ontwerp. Het zijn systeemfouten. De tragiek is, dat het vermijdbare fouten waren. Iedereen die de geschiedenis van de mensheid heeft bestudeerd, beseft dat feodale structuren een ‘uiterste houdbaarheidsdatum’ hebben. Het is een verleidelijk model, omdat het op korte termijn ‘winnaars’ oplevert, die zich enige tijd de ‘Koning te Rijk’ mogen voelen.
Waar het deze keer op stukliep, was dat China en Rusland, met name, doorkregen welk spelletje er gespeeld werd, en ze besloten hun plaats aan tafel op te eisen als gelijkwaardige partners. Zo wordt het in ons deel van de wereld niet afgeschilderd, en dat heeft uiteenlopende redenen. De ‘Overlords’ willen niet delen, maar minimaal even belangrijk is de weerstand van de ‘bevoorrechte klasse’ zoals ik het hierboven heb getypeerd. In de basis nutteloze ‘werkers’ die echter zelf menen dat hun arbeid onmisbaar is voor de vervolmaking van de ‘Hemel op Aarde’. Degenen met de ‘BullShit’-banen, en ‘BullShit’-opleiding, voor wie ‘Identity Politics’ en ‘LifeStyle’ onlosmakelijk verbonden zijn met de kwaliteit van het leven.
De ‘Overlords’ zijn geen homogene groep, maar ze zijn de ‘bezittende klasse’ die als collectief de controle hebben over de ‘financiële dienstverlening’, ‘regelgeving’ en het militaire apparaat. Via gewapende conflicten, oorlogen, ‘Regime Change’-operaties en het ‘kopen’ van delen van de wereld die van belang zijn voor het bestendigen van hun macht, proberen ze de steeds zelfbewuster opererende Chinezen en Russen de pas af te snijden, wat ze niet gaat lukken. Zij worden in Biarritz vertegenwoordigd door Trump en ‘BoJo’. Het gaat ze ook niet lukken omdat de ‘bevoorrechte klasse’, vertegenwoordigd door de ‘Europese Leiders’, zweven tussen Hemel en Aarde op wolken van utopische haarkloverij, die van elke mug een olifant maken, afgezet tegen de urgente problemen die er zijn. Vergelijk het met de wankelmoedige houding van de ‘Gegoede Burgerij’ in Revolutionaire Tijden.
Het verzuipen van Europa in golven ‘immigranten’ is in dit scenario de ‘Fall Back Position’ van de ‘bezittende klasse‘. Zie hierboven. Daarin keren we terug naar een opdeling van de wereldbevolking, waarbij Europa de rol toebedeeld krijgt van ‘fabriek’. De ‘Bevoorrechte Klasse’ in Europa is daar niet klaar voor, en is ook niet bij machte om dat vorm te geven. Als je kunt spreken van een schisma in de kringen van de ‘Overlords’, dan is het dat Trump geen vertrouwen heeft in het scenario van zijn concurrenten binnen de ‘Warparty’, met Europa als het ‘Nieuwe China’, met verse slaven uit Afrika en elders voor de ‘Sweatshops’, waar Trump de oplossing zoekt in het veroveren van grondstofrijke landen, het opnieuw opbouwen van industriële productie in eigen land, en het vacuüm trekken van de ‘Middle Ground’ in Europa en elders, conform de strategie van de ‘verschroeide aarde’. Europa als afschrikwekkend voorbeeld. Een hulpeloos moeras vol ‘Pussies’, in zijn beleving. Jankende ‘gender’-watjes die niet vrij van hun knieën kunnen plassen, en de hele dag door klagen, overlopen door Salafisten en ander ontketend tuig.
Het is essentieel dat u begrijpt dat ik hier geen lans breek voor de ‘omvolkings-ideologie’, of enige andere ‘raszuivere’ oplossing. Het gaat om vaardigheden en realistische perspectieven, die zouden moeten leiden tot ‘eerlijk delen’ in de wereld, en het bieden van een perspectief aan elke wereldburger, maar zonder iedereen aan tafel uit te nodigen, en te hopen op ‘Vadertje Staat’ als de donor die de gerechten serveert. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, in deze turbulente tijden vol geweld en achterdocht, zie ik nog altijd goede mogelijkheden om het ‘systeem’ van de feodale structuur met een ‘G-7’ aan het hoofd, om te katten naar een ‘inclusieve’, toekomstbestendige oplossing die bovendien ‘duurzaam’ is. Maar dan échtduurzaam, en niet in de betekenis van ‘banenmotor’ voor ‘uitvreters’ in gesubsidieerde ‘BullShit’-banen, die hun ‘Conferentie-wereld’ niet zien voor wat het is: De ‘Kleren van de Keizer’. Het voorportaal van het moeras.
Daarom is ‘Biarritz’ wel degelijk belangrijk. Vermoedelijk zelfs de belangrijkste ‘G-7’ sinds de oprichting. Maken, of breken.
