Indignatie redactie 
Onder de vele nieuwsberichten die ik heb gedaan en die de Deep State besloot uit de geschiedenis te schrappen, was mijn 20 december 2019 “Proof that America’s “Deep State” Exists and Controls the Government” , in The Duran, dat opnieuw werd gepubliceerd in Zero Hedge , The Saker , Europe Reloaded , Moderne diplomatie en Sott.net .
Als je die titel googelt, “Bewijs dat Amerika’s ‘Deep State’ bestaat en de regering controleert”, dan verschijnen slechts twee van die zes sites als vondsten: de andere vier niet, hoewel het artikel nog steeds live is op 5 van de 6 sites. Op de andere vier sites staat het artikel nog steeds op 3 van hen – maar het algoritme van Google verbergt het gewoon voor webzoekers: het sluit uit dat alles op die 3 sites wordt weergegeven in zoekopdrachten op het web; het zijn verboden sites.
(De 4e van deze sites was gezwicht voor een dreiging van een Deep State-agentschap en had daarom maanden geleden dat artikel van het live web verwijderd; dus die ‘vondst’ is eigenlijk maanden achterhaald.) Bovendien , waar het artikel naar verwijst en linkt naar “mijn nieuwsbericht van 15 december, “Two Huge Suppressed News-Reports in a 3-Day Period Display Corrupt US-&-Allied Mainstream Press” , produceert die link daar, zoals Google vindt, niets, of misschien een vondst, hoewel het gelinkte artikel was in The Duran , Greanville Post , Eurasia Review , Global Research , The Russophile , RobScholte Museum en AlHayam .
Het is nog steeds live op al die 7 sites behalve The Russophile . Bijgevolg wordt het niet weergegeven op de andere 6 sites omdat Google die sites onderdrukt. (Eigenlijk onderdrukt Google alle 7 de sites, maar The Russophile had dat en andere artikelen verwijderd omdat ze probeerden kosten te besparen.) Dus: de informatie in dat gelinkte artikel wordt in feite verborgen voor het publiek, door medewerkers van de Deep State.
Beide artikelen documenteerden de Deep State. In de mediastrijd tussen de VS en de geallieerde media tussen leugens en waarheden, krijgen leugens overweldigend hoe meer geld. (Er zijn veel manieren om dit te doen. Ik heb elders beschreven hoe een ingehuurde tak van de Deep State erin slaagde een van mijn online uitgevers te dwingen te stoppen met mij te publiceren en alle honderden van mijn artikelen daar uit hun archief te verwijderen.)
Rijkdom is nu voldoende geconcentreerd in de Verenigde Staten zodat de minder dan duizend miljardairs vorm kunnen en geven aan wat het publiek ‘weet’, in die mate dat deze paar personen – via hun miljoenen ingehuurde agenten – voldoende collectieve controle hebben over kiezers om te garanderen dat elke kandidaat waartegen alle miljardairs zich verzetten, vrijwel geen kans krijgt om een openbaar ambt te winnen. Het ‘nieuws’ beheersen, en de universiteiten en denktanks, is het beheersen van de overheid.
Op deze manier controleren de megacorporaties van de miljardairs zelfs de ‘regulerende’ instanties van de regering die geacht worden hen te reguleren in het belang van het publiek. De draaideur tussen ‘overheid en bedrijfsleven’ nodigt als het ware uit tot corruptie om de overheid onder controle te krijgen. Dit systeem is de Amerikaanse ‘democratie’ van vandaag geworden. Dus: rijkdom brengt macht, en macht brengt rijkdom, in een vicieuze cirkel. Beide partijen zijn diep corrupt. Het publiek mag kiezen tussen de kandidaat van de Democratische miljardairs versus de kandidaat van de Republikeinse miljardairs. De winnaar vertegenwoordigt de winnende groep miljardairs.
Mijn artikel, “Bewijs dat Amerika’s “Deep State” bestaat en de regering controleert”, gaat veel verder dan het Mueller Special Counsel-onderzoek, waarin niemand was veroordeeld in de Trump-Russiagate-kwestie, en dat artikel bewees dat de hele Russiagate-kwestie een zorgvuldig berekende hoax was van (de miljardairs die) de Democratische Partij financierden, in om niet alleen Trump te verslaan, maar ook Rusland te besmeuren op de manieren die alle Amerikaanse miljardairs willen doen (en waar geen enkele Amerikaanse miljardair zich tegen wil verzetten – het doel is kennelijk unaniem onder hen om haat op te bouwen, en liegen is essentieel voor dat doel).
Dat artikel citeert Seymour Hersh die zei dat in “het late voorjaar, de vroege zomer” van 2016 een dissidente medewerker van het Democratische Nationale Comité, Seth Rich, verontwaardigd was over de diefstal door Hillary Clinton van de presidentiële nominatie van de Democratische Partij, weg van Bernie Sanders, en nam contact op met Wikileaks om te regelen dat iemand uit Engeland zou komen om een kopie van zijn harde schijf op een USB-stick op te halen en de e-mails en andere berichten die erop stonden naar Wikileaks te brengen, om haar – en de DNC’s – diefstal daarvan aan het licht te brengen benoeming voor haar.
En Hersh zei toen om 17:50 in de opname: ‘Het is een Brennan [CIA] operatie. Het was Amerikaanse desinformatie, en de verdomde president [Obama], op een gegeven moment, toen ze zelfs maar de pers begonnen te vertellen – ze waren op de achtergrond – brieften de pers, het hoofd van de NSA ging de pers vertellen, de verdomde klootzak Rogers, die de pers vertelde dat we [ze] zelfs weten wie van de Russische militaire inlichtingendienst het heeft gelekt.
Allemaal onzin.” Dus: niet alleen Mueller kon geen enkele jury zover krijgen om iemand te veroordelen, maar de beweringen van Mueller dat desalniettemin Rusland had geprobeerd een overwinning voor Trump te manipuleren, het waren eigenlijk pure leugens, en er was helemaal GEEN HACK. Het was in plaats daarvan A LEAK – naar Wikileaks – en niet alleen de CIA maar ook de FBI was betrokken bij de anti-Russische (en anti-Trump) propaganda-operatie die Russiagate was.
Toen, op 22 april 2023, onthulde Kim Dotcom publiekelijk dat “Seth Rich contact met mij opnam en informatie over de DNC aanbood. Ik weigerde de gegevens persoonlijk te ontvangen en stuurde hem door naar iemand die dicht bij Wikileaks stond. Dat is hoe Wikileaks de DNC- en Hillary Clinton-lekken kreeg.”
Zoals mijn artikel van 20 december 2019 had opgemerkt, was deze “iemand” de voormalige Britse ambassadeur en persoonlijke vriend van Assange, Craig Murray . Dus Murray deed het, in plaats van Kim Dotcom. Er waren geen Russen bij betrokken.
Met andere woorden: Russiagate was een operatie die werd gefinancierd door miljardairs van de Democratische Partij tegen miljardairs van de Republikeinse Partij, een wedstrijd in bedrog, tegen het grote publiek, het electoraat: welke kant zal het grootste percentage kiezers voor de gek houden en het kiescollege winnen? Een typisch voorbeeld van hoe het werkte was dit: The New Republic (TNR), een van de Amerikaanse tijdschriften van de Democratische Partij van december 2017, had op de voorpagina een angstaanjagende afbeelding van het gezicht van Vladimir Poetin, bedekt met de schetterende kop “HOW TO ATTACK EEN DEMOCRATIE” . Daarin stond het hoofdartikel met de kop “Van binnenuit verzwakken”. Het TNR-artikel opende met de woorden: “Moskou is al meer dan een decennium bezig met het aanscherpen van een oorlogskunst uit het informatietijdperk – door middel van nepnieuws, desinformatie, lekken en trollen. Hoe kunnen vrije samenlevingen zichzelf beschermen?” Toen kwam dit:
Na de eerste aanklachten tegen het Mueller-onderzoek op maandag valt er nog veel te leren over de ware omvang van de Russische invloed op de verkiezingen van 2016 en hoe soortgelijke acties in de toekomst kunnen worden voorkomen. Met een groeiende kennis van hoe Rusland Facebook-advertenties gebruikte om gerichte berichten aan specifieke demografische groepen te leveren, is de ware diepte van hun cybercapaciteiten nog steeds onbekend. Om beter te begrijpen hoe cyberoorlogvoering eruit kan zien en de verlammende impact ervan, biedt een aanval uit 2007 een blik op waartoe de Russen in staat zijn en waarom het tijd is om zich voor te bereiden.
De democratische miljardairs probeerden Biden te helpen Trump te verslaan en prioriteit te geven aan het veroveren van Rusland voordat ze China veroverden, net zoals de Republikeinse miljardairs probeerden Trump te helpen Biden te verslaan en prioriteit te geven aan het veroveren van China voordat ze Rusland veroverden; maar verder was het buitenlands beleid van de twee partijen vergelijkbaar en beide worden “neoconservatief” of pro-uitbreiding van het Amerikaanse rijk genoemd. Beide kanten van de Amerikaanse aristocratie eisen dit. Geen enkele miljardair is er tegen.
Het is gewoon een wedstrijd om de kiezers te misleiden.
