Waarom de demonstranten van Hong Kong de welvaart van hun land vernietigen
Indignatie redactie
5 min. lezen
De inwoners van Hong Kong genieten van een van de hoogste levensstandaarden van elke stad in continentaal Azië. Sinds ze in 1997 vreedzaam weer werden opgenomen in het Chinese vasteland, hebben ze eindeloze Westerse profeten van doem in verwarring gebracht: deze beweerden ten onrechte dat Beijing zijn plechtige beloften voor vrede en veiligheid in de stad en op het grondgebied niet zou handhaven. Ze beweerden dat de historische positie van Hong Kong als een van de grote zakelijke hubs van Azië en de wereld snel zou worden vernietigd. Er is niets dergelijks gebeurd.
Maar de welvaart van Hongkong voor de komende generaties is nu gevaar – en de dreiging komt duidelijk niet uit Beijing.
De massale protesten voor meer democratie en vrijheid gaan door. En na een grimmige dynamiek die ruim twee eeuwen teruggaat tot de Franse Revolutie, kunnen ze nooit tevreden zijn.
Hoe meer het bestuur van Hong Kong onder leiding van Carrie Lam en de nationale Chinese regering in Beijing tracht het onnodig gebruik van geweld en het toebrengen van slachtoffers te voorkomen, hoe gewelddadiger, de demonstraties langzaam en meedogenloos worden, hoe breder en vegender zijn hun eisen voor politieke vrijheden – hoewel deze steevast vaag en slecht omschreven zijn.
Ik voorspel hier – eenvoudig en duidelijk – dat hoeveel concessies naar verluidt ook voor vrijheid worden gegeven, ze zullen nooit de demonstranten en de westerse regeringen tevredenstellen die ze op zijn minst gebruiken als politieke poppen en pionnen. Het enige dat mogelijk kan worden bereikt, is het creëren van een sfeer van angst, onveiligheid en geweld: dat is giftig om zowel directe buitenlandse investeringen (FDI) als reguliere investeringen uit de rest van China aan te trekken.
Daarom zal de economie van Hong Kong stichten, terwijl de werkloosheid en het economische leed zullen groeien. Dan zullen degenen die eraan lijden, worden aangemoedigd om de regering de schuld te geven die zo lang en zo hard heeft gezocht om rampen te voorkomen.
Ik spreek met een bepaalde autoriteit over deze zaken: Een halve eeuw geleden zag ik als tiener Ierse jongen voor altijd dezelfde protesten de vrede en voorspoed van een van de meest geavanceerde industriële centra op de planeet in de stad voor altijd vernietigen van Belfast.
De lessen die ik toen leerde, zouden de mensen van Hong Kong vandaag goed van pas komen voordat ze zichzelf een onvoorstelbare ramp zouden bezorgen.
Want populaire gewelddadige protesten tegen autoriteiten brengen nooit vrede: ze brengen alleen oorlog – bijna altijd op een schaal waar geen van de demonstranten van droomde toen ze de straat op gingen.
Welvaart volgt nooit. In het beste geval is er massale werkloosheid en wanhoop, terwijl lokale bedrijven en nationale investeringen tientallen jaren en generaties het grondgebied ontvluchten. Je bouwt geen fabrieken en neemt arbeiders voor hen in dienst wanneer de fabriek zal worden afgebrand in een van de eindeloze botsingen die spoedig zullen volgen.
De “vrijheid” die de demonstranten eisen is een illusie. Het is dwazen goud: het is de fantasie van rijkdom aan het einde van de regenboog die nooit is gevonden.
Het enorme economische voordeel van Hong Kong gedurende bijna 180 jaar onder de eerste Britse en in de afgelopen twee decennia van verlichte Chinese autonome heerschappij, is dat het een veilige, voorspelbare en veilige plek is geweest om zaken te doen met het vasteland en met de rest van de regio.
Maar dat is niet langer het geval: hoe langer de protesten woeden en hoe breder en ernstiger ze worden, hoe meer dat onberekenbare voordeel voor onze ogen wordt uitgehold.
Toen ik een jonge jongen was, nam mijn vader me op zondagochtend trots mee naar de Harland & Woolf Shipyard op Queen’s Island om enkele van de grootste bewegende voertuigen ter wereld te zien – gigantische vrachtschepen, tankers, vliegdekschepen en cruiseschepen – zijnde gebouwd.
Mijn vader was trots op zijn zoon, maar hij was ook trots op zijn stad: Belfast was nog steeds het grootste scheepsbouwcentrum op aarde. De grote scheepswerf had op zijn hoogtepunt 35.000 werknemers in dienst. Enorme rivieren van de mensheid stroomden elke dag heen en weer op de brug over de rivier de Lagan terwijl de arbeiders van en naar hun werk stroomden. Maar het grootste deel van de afgelopen 50 jaar is bijna alles een industriële woestenij geworden, alleen bevolkt door geesten.
De vrede keerde eindelijk terug naar Noord-Ierland na 30 jaar burgeroorlog, maar het was te laat. De grote scheepswerf is nooit hersteld en heeft nooit nieuw leven ingeblazen. Wat was gedaan, kon niet ongedaan worden gemaakt.
Als deze rellen voortduren, is dat ook het lot van Hong Kong. Bijna twee eeuwen van groei en welvaart zullen verwelken en sterven.
Dit is geen wilde voorspelling. Het komt neer op een wiskundige onvermijdelijkheid: er is een meedogenloze vloedgolf van het patroon van stijgende politieke protesten die escaleren in een gewelddadige revolutie die alleen kan worden beperkt door het gebruik van militair geweld.
De burgeroorlog in Noord-Ierland woedde – soms gruwelijk, soms meer ingetogen – van 1968 tot het kenmerkende Goede Vrijdag Akkoord van 1998. Mijn oude, lieve vriend, Britse staatssecretaris voor Noord-Ierland Marjorie “Mo” Mowlam was de sleutelfiguur die de onderhandelingen. Ze ondermijnde daarmee haar gezondheid. Toen wilden een groot aantal politieke parasieten van de Amerikaanse president Bill Clinton tot de Britse premier Tony Blair jaren later alle lof en eer voor zichzelf opeisen, terwijl Mo stierf aan een hersentumor.
De decennia die volgden op de ineenstorting van de wet en de orde in Ierland in 1968-1972 waren de donkerste in de onrustige geschiedenis van het eiland sinds de Grote Hongersnood in de jaren 1840. Het record van de Britse regering van geheime manipulatie en betrokkenheid bij duistere excessen en misdaden in die jaren geeft Londen vandaag geen morele status om China te vertellen hoe het omgaat met de onrust in Hong Kong, of waar dan ook.
Ik had nooit verwacht het einde van de schijnbaar eindeloze oorlog in Ierland in mijn eigen leven te zien. Dankzij de onbaatzuchtige inspanningen van Mo Mowlam en die van talloze andere Britse en Ierse figuren, groot en klein, kwam er eindelijk vrede. De demonstranten van Hong Kong moeten nu ook een stap terug doen, diep inademen en pauzeren om lang en hard na te denken voordat ze hetzelfde gedoemde en vreselijke pad volgen.
