Politiek
Waarom de eerste commissiehoorzitting van 6 januari niet veel goeds voorspelt voor Trump
Inhoud
De commissie belooft oud-president Donald Trump duidelijk in verband te brengen met de opstand die hem bijna in functie hield.
Trump Op donderdagavond, tijdens een live prime-time hoorzitting , begon de commissie van 6 januari eindelijk de bevindingen van haar 11 maanden durende onderzoek openbaar te maken. De inzet was hoog, evenals de lat die de leden van de commissie zelf legden voor het soort explosief bewijs dat zou worden getoond. En in de loop van twee uur werden die verwachtingen overtroffen.
De weg vooruit belooft voormalig president Donald Trump duidelijk in verband te brengen met de opstand die hem bijna in functie hield.
Bekijk hier de expertanalyse van MSNBC voor een samenvatting van de eerste commissiehoorzitting van 6 januari: msnbc.com/jan6hearings .
Tot de hoogtepunten behoorden voorzitter Bennie Thompson en lid van de ranglijst, Liz Cheney , die het verloop van de hoorzittingen voor de komende maand uiteenzette. We krijgen meer video’s te zien van de honderden uren aan verklaringen die de commissie heeft afgelegd, waarmee wordt aangetoond dat het team van Trump wist dat hij verloor.
We zullen laten zien hoe diep de complotten gingen om vice-president Mike Pence en staatswetgevers onder druk te zetten om de overwinning van Joe Biden af te wijzen. En we zullen nieuwe details horen over hoe de bijeenkomst van 6 januari in het Congres was bedoeld als het sleutelmoment in het complot om de verkiezingsresultaten ongedaan te maken.
Bovendien zullen we uit de eerste hand zien hoe mensen rond Trump wisten dat wat hij deed verkeerd was – en hoe hij ze allemaal negeerde.
Er wordt veel gespeculeerd over de vraag of de hoorzittingen iemand van gedachten zullen doen veranderen of misschien het ministerie van Justitie zullen aansporen om eindelijk op te treden tegen Trump. Wat echter al duidelijk is, is dat deze hoorzittingen, zoals Trump voor 6 januari tweette, “wild zullen zijn”.
De hoorzitting van 6 januari was boeiender dan die van Watergate
Ik luisterde naar de hoorzittingen van 6 januari donderdagavond, twijfelachtig of ze bijna net zo overtuigend zouden zijn als de Watergate-hoorzittingen – de gouden standaard van hoogdramatische congresonderzoeken van bijna een halve eeuw geleden. Ik had het mis: de eerste nacht van deze hoorzittingen was in feite meeslepender dan de eerste maand van de hoorzittingen die Richard Nixon uiteindelijk uit zijn ambt dreven. De zaak die de commissie aanspande tegen Donald Trump als de leider van de opstand van het Capitool was slam-dunk overtuigend.
Ik maak deze vergelijking niet louter als een browser van oude archieven. Ik herinner me levendig dat ik in 1973 elke dag naar de Watergate-hoorzittingen op tv keek. Ik was 19, thuis van mijn eerste jaar op de universiteit, had een nachtelijk zomerbaantje (de score van semi-professionele honkbalwedstrijden bijhouden) en deed de hele dag niets anders dan lezen van boeken en het kijken naar de hoorzittingen.
Ze waren spannend. Zoiets was er niet meer geweest sinds senator Estes Kefauver’s onderzoek naar de maffia in 1950, maar die hoorzittingen waren niet op televisie uitgezonden, in ieder geval niet in hun geheel. Voor de Watergate-hoorzittingen rouleerden de drie grote netwerken dagelijks, van hamer tot hamer. PBS, dat net in 1970 was begonnen met uitzenden, zond ze elke dag uit en zendde ze elke avond opnieuw uit. Ze werden door miljoenen mensen net zo gretig in de gaten gehouden als de soapseries die de hoorzittingen voorafgingen, tot bijna geen klacht.
De beheerders van de hoorzittingen – vooral de hoofdadvocaat, Samuel Dash – moesten echter voorzichtig zijn. Toen de sessies begonnen, was er geen solide bewijs dat de Watergate-inbrekers in verband bracht met Nixon of iemand in het Witte Huis, en hoewel Dash en andere stafleden enig bewijs wisten, zou het een averechts effect hebben gehad om de connectie voortijdig te verbreken.
Op de eerste dag , 17 mei, benadrukte senator Sam Ervin, de volksdemocraat uit North Carolina met stevige wenkbrauwen en zelfgemaakte preken, in zijn openingsverklaring dat het rechtssysteem “slechts de zeven personen had veroordeeld die beschuldigd werden van inbraak en afluisteren van de Democratic National hoofdkwartier van de commissie.” Deze hoorzittingen, zei hij, “zijn niet bedoeld om ongegronde beschuldigingen te intensiveren of te herhalen” over hogere ambtsdragers “of om het politieke klimaat van onze natie verder te vergiftigen.” Het doel “is niet strafrechtelijk of gerechtelijk, maar eerder onderzoekend en informatief.”
De getuigen die dag waren lage campagnemedewerkers die de structuur van Nixons herverkiezingscommissie en Sgt. Paul Leeper, de politieagent die de Watergate-inbrekers ving.
Het werd een beetje interessanter op dag 2, toen James McCord, een van de inbrekers, getuigde dat hij dacht dat procureur-generaal John Mitchell de operatie had goedgekeurd en dat Howard Hunt, een CIA-veteraan die voor Nixon werkte, hem had aangeraden schuldig te pleiten en wacht op vergeving. De volgende twee dagen werden andere assistenten van het Witte Huis, de meesten van het middenniveau, betrokken bij het complot en de doofpotaffaire. Pas op 24 mei, dag 5, stemde Ervin om de hoorzittingen te verlengen tot juni en mogelijk langer.
Het duurde tot 14 juni, dag 11, voordat Robin McNeil, de PBS-commentator, opmerkte dat het idee van betrokkenheid van het Witte Huis bij Watergate “niet langer een samenzweringstheorie” was, maar eerder een feit.
En het was pas de volgende sessie – op 25 juni, na een pauze van 11 dagen – dat John Dean getuigde, en toen brak de hel los. Dean was raadsman van het Witte Huis: hij had deelgenomen aan misdaden, leidde de doofpotaffaire en zat uiteindelijk een korte gevangenisstraf uit. Maar op dag 12 van de Watergate-hoorzittingen verspreidde hij alles wat hij wist over, zoals hij het uitdrukte, de “vreselijke wolk boven deze regering die moet worden verwijderd” – de uitbetalingen aan de inbrekers en andere mede-samenzweerders, zijn waarschuwing Nixon voor een ‘kanker op het presidentschap’ en Nixons eigen directe betrokkenheid. Hij stond voor drie dagen van ondervraging, waarvan sommige van Republikeinen die de gesprekspunten van het Witte Huis herhaalden dat Dean – niet Nixon – de doofpot had bevolen, maar hij kwam volledig geloofwaardig uit de aanval.
Pas op 16 juli, dag 21 van de hoorzittingen, getuigde Alexander Butterfield, de agent van de geheime dienst, dat Nixon in het geheim uren en uren van vergaderingen van het Witte Huis had opgenomen. De commissie dagvaarde de banden – de eerste keer dat het Congres ooit een president had gedagvaard. Nixon weigerde ze over te dragen. De Hoge Raad oordeelde unaniem dat hij moest. Hij deed. En dat was de opmaat naar zijn finish. Hij kondigde zijn ontslag aan op 8 augustus 1974 – meer dan een jaar nadat de hoorzittingen begonnen.
Staatsgreep Trump
De beheerders van de huidige hoorzittingen over de opstand van 2021 hadden geen tijd om te treuzelen. Ze konden niet uitgaan van een tv-publiek met het geduld om het verhaal zich langzaam te laten ontvouwen – vooral omdat het verhaal zich ruim een jaar geleden had afgespeeld, vele malen publiekelijk onder de loep was genomen en Trump al lang niet meer in functie was. Daarentegen vonden de Watergate-hoorzittingen plaats terwijl Nixon nog president was, en een grand jury onderzocht dezelfde misdaden afzonderlijk en in het geheim. Dean vertelde me donderdag in een e-mail dat hij eind april begon samen te werken met de Ervin-commissie, een paar weken voordat de hoorzittingen begonnen – terwijl hij nog raadsman van het Witte Huis was.
Op donderdagavond moest de vicevoorzitter van de commissie van 6 januari, Liz Cheney – de Republikeinse afvallige, een van de slechts twee die zich bij het panel voegden – in korte tijd de hoogtepunten van de zaak tegen Trump uiteenzetten, en dat deed ze in een samenvatting van een half uur waar elke federale aanklager jaloers op zou zijn: goed geordend, rustig principieel en ondersteund door videoclips van getuigen die voor de commissie getuigen (dit is televisie), ter ondersteuning van de zaak – sommige onbewust.
En ze deed het op een manier die kijkers zou kunnen dwingen af te stemmen op toekomstige afleveringen. Tijdens de volgende hoorzitting op maandagochtend gaf ze een voorbeeld, alsof ze een jury toesprak, “u zult bewijs zien van elk element” van een zevenpuntenplan dat Trump en zijn assistenten hadden opgesteld om de verkiezingen van 2020 ongedaan te maken. “Je zult getuigen horen” die hebben gezien wat Trump wel en niet deed. Ondertussen toonde ze fragmenten van enkele van de getuigenissen van deze getuigen – voormalig procureur-generaal William Barr zei dat hij Trump vertelde dat beweringen over valse stembiljetten “bullshit” waren; Ivanka Trump zegt dat ze Barr geloofde; Gen. Mark Milley, de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, zei dat Trump op 6 januari niets deed om het geweld een halt toe te roepen, dat alleen vice-president Mike Pence hem belde en de Nationale Garde belde (hoewel Pence niet in de keten zat van het bevel om dit te doen);
Dit was geweldige televisie, maar het was niet zomaar televisie. Vele jaren na de Watergate-hoorzittingen kwamen we er achter dat Samuel Dash, de raadsman van de commissie, informatie had gedeeld met het ministerie van Justitie, dat hoorzittingen hield over Watergate en vice versa. Naar verluidt doen de commissie van 6 januari en het huidige ministerie van Justitie hetzelfde. We weten niet hoe ver de justitie-onderzoekers zijn in hun onderzoek, maar de donderdagavond uitzending van een deel van het bewijs door de commissie zou hen ertoe moeten aanzetten iets sneller te handelen. In tegenstelling tot Nixon verliet Trump zijn ambt aan het einde van zijn ambtstermijn, afgezet maar niet veroordeeld. (Nixon nam ontslag om de onvermijdelijke afzetting te voorkomen. Het daaropvolgende pardon van Gerald Ford verhinderde hem om door te gaan wat een slopende strafzaak zou zijn geweest.) Trump zou echter in 2024 opnieuw kunnen deelnemen – tenzij hij in de tussentijd is veroordeeld voor een misdrijf of genoeg mensen in de Republikeinse partij, en de bevolking in het algemeen, keert zich tegen hem.
Cheney hoopt duidelijk dat dit zal gebeuren – samen met haar eigen latere rechtvaardiging. Ze eindigde haar verklaring met een mes: “Ik zeg dit tegen mijn Republikeinse collega’s … Er zal een dag komen dat Donald Trump weg is, maar je oneer zal blijven.” Ze voegde er zachtaardiger aan toe aan kijkers thuis die misschien weer tegen Trump zouden stemmen: “Onthoud alsjeblieft wat er op het spel staat.”
Geen politicus bij de Watergate-hoorzitting zei iets zo huiveringwekkend.
Zowat elke waardeloze escapade van het Amerikaanse buitenlands beleid van de jaren vijftig tot het einde van de jaren zeventig gaat terug op de CIA.
CIA Van de catastrofale staatsgreep van de Iraanse president Mohammad Mossadegh in 1954, de regimewisseling van de Guatemalteekse president Jacobo Arbenz omdat hij het aandurfde om United Fruit op de tenen te trappen, het fiasco van de Varkensbaai, de vele, sommige nogal belachelijke, pogingen om Fidel Castro, Zuid De ondergang van de Vietnamese leider Ngo Dinh Diem, een mogelijke rechtse Cubaanse link met de moord op JFK, de moord op de Chileense generaal Rene Schneider en de omverwerping van de Chileense president Salvador Allende, de Watergate-inbraak en nog veel, veel meer – de vingerafdrukken van de CIA waren al deze misdaden.
Het werd zo erg dat twee hooggeplaatste, echt-centristische regeringsfunctionarissen opriepen tot het schrappen van de CIA: senator Patrick Moynihan in 1995 en president Harry Truman in 1963.
Een nieuw boek bewijst het. Jefferson Morley’s Scorpion’s Dance, de president, de Spymaster en Watergate , beschrijven tientallen jaren van CIA-grappige zaken, en er waren er heel veel. Inderdaad, als je je ooit afvraagt hoe de wereld zo’n puinhoop is geworden en wie daarvoor verantwoordelijk is, lees dan dit boek. En er is geen reden om aan te nemen dat de onzin is gestopt of dat de CIA, ondanks de Taliban, zich op de een of andere manier stilletjes met haar eigen zaken bemoeit en haar papavervelden in Afghanistan water geeft.
Nee. De CIA leidde terroristen op in het hele Midden-Oosten en nazi’s in Oekraïne. Ze zijn er nog steeds mee bezig, hoewel hun avonturen aan de Russische grens tot verreweg de meest dodelijke ramp leiden in een geschiedenis die doorzeefd is met hen, om de simpele reden dat de Russische caper op elk moment nucleair kan worden. Aan de manier waarop ze zich hebben gedragen, lijkt het alsof de CIA dat wil. Als Biden het agentschap kan controleren en een nucleaire winter en radioactieve wereldwijde massadood kan voorkomen, zal ik erg onder de indruk zijn.
Morley’s boek richt zich op de relatie tussen president Richard Nixon en CIA-directeur Richard Helms. Hun ietwat ongemakkelijke, edgy teamwerk leidde tot debacles in binnen- en buitenland. Met de goedkeuring van Nixon bespioneerde Helms illegaal de anti-oorlogsbeweging. Ondertussen hielp de CIA de moord op generaal Schneider – omdat hij een civiele machtsoverdracht steunde en Allendes legitieme presidentschap niet ongedaan zou maken, iets dat de kribbige trots van Nixon en zijn adviseur Henry Kissinger diep beledigde – moedigde fascistische moordenaars aan om achter Allende aan te gaan. . Het gaf aan dat de VS hun excessen niet alleen niet zouden stoppen, maar ze ook zouden steunen.
En Chili bedreigde niet eens een vitaal Amerikaans belang. Het was van internationale betekenis voor Washington. Maar Morley merkt op: „Chili was belangrijk als theater in de Koude Oorlog.” En de VS stal de show. De anti-Allende-coup leverde een geweldige prestatie van hoe Nixon en Helms de CIA inzetten om vrijheid, eerlijkheid, democratie en fatsoen te vernietigen. Het luidde tientallen jaren van openlijk fascisme in onder Pinochet. Maar de Amerikaanse elites vonden dit de moeite waard. Het beheer van de publieke perceptie dat Washington de koude oorlog aan het winnen was, bleef van het grootste belang, en hoe opzichtiger de tentoonstelling, hoe beter.
Dit was en blijft typisch. Washington gelooft dat het moet worden gezien als winnend en zijn vijanden als volkomen verdorven. “Het staat buiten kijf dat het idee om een spectaculaire misdaad te plegen,” schrijft Morley, “en Cuba de schuld te geven als een manier om Castro omver te werpen, medio 1963 in omloop was op de hoogste niveaus van het Pentagon en de CIA.” Klinkt bekend? Vervang Cuba door Rusland en Castro door Poetin en je zult zien dat er in 50 jaar weinig is veranderd.
De CIA bezit een zeer mager draaiboek, bijna uitsluitend doorspekt met mislukte strategieën, maar dit falen lijkt het bureau er nooit van te weerhouden dezelfde idiotie te herhalen, in de hoop op een ander resultaat: Einsteins definitie van waanzin. En volgens die regel was Helms een van de gekste van allemaal. “Roems, zoals Nixon, waren voorstander van actie. Het communisme, meenden ze, moest overal worden weerstaan. Zelfs met het manifeste fiasco van Vietnam hebben Helms en Nixon de strategie nog steeds verdubbeld. Nu is het communisme in de eenentwintigste eeuw misschien op de terugtocht, maar het fanatieke, paranoïde gevoel van een bedreiging voor Amerika verzadigt de hogere regionen van Washington. Dat in combinatie met andere gouvernementele kwalen is giftig.
“Een van de belangrijkste erfenissen van Nixon en Helms was cynisme”, schrijft Morley, en later dat van het Amerikaanse volk: “Bij gebrek aan een geloofwaardige verklaring voor Kennedy’s dood, explodeerde het wantrouwen jegens de regering en werd samenzweringsdenken gelegitimeerd.” En wie zegt dat het niet legitiem was? De CIA, de maffia, de anti-Castro Cubanen hadden allemaal een hekel aan Kennedy, en hun sluwheid was allemaal met elkaar verweven.
Robert Kennedy ging er inderdaad van uit dat een dergelijke dodelijke combinatie zijn broer had gedood, maar Morley merkt op dat hij er niet naar kon handelen totdat hij president werd. Heel handig deed hij dat niet. En de moord op JFK werd onder het tapijt geveegd. Zoals Morley over de Franse president Charles De Gaulle schrijft: “Niet lang na Dallas voorspelde hij dat de Amerikaanse overheid zou terugschrikken om de raadselachtige misdaad van Dallas te onderzoeken. ‘Ze willen het niet weten,’ zei De Gaulle. ‘Ze willen het niet weten. Ze zullen zichzelf niet toestaan om erachter te komen.’”
Het onderzoek van de Frank Church-congrescommissie aan het eind van de jaren zeventig naar misbruik door de CIA en de FBI markeerde het hoogtepunt van de inspanningen van de regering om deze schimmige criminele ondernemingen aan het licht te brengen. Het is sindsdien steil bergafwaarts gegaan en een duik in de duisternis. Na 9/11 kwam de waanzinnige oorlog tegen het terrorisme, toen het veel erger werd.
Met carte blanche van de regering van George “Mission Accomplished” Bush, martelde de CIA onschuldige mensen op zwarte locaties over de hele wereld. Deze zinloze en gruwelijke wreedheden werden nooit vervolgd. In feite, Barak “Ik ben goed in het doden van mensen”, veegde Obama ze opzettelijk onder het tapijt en de zaken verslechterden alleen maar tijdens zijn regeerperiode. Maar ze stortten naar een dieptepunt onder Joe “Russische regimeverandering” Biden: dankzij de CIA en de speciale troepen van de VS in Oekraïne kan de mensheid over de afgrond turen naar nucleaire vernietiging.
Volgens de New York Times op 25 juni “zijn sommige CIA-personeelsleden in het geheim blijven opereren in [Oekraïne], voornamelijk in de hoofdstad Kiev, en leiden ze veel van de enorme hoeveelheden inlichtingen die de Verenigde Staten delen met Oekraïense troepen.” Omdat de Russen dit natuurlijk weten, is het een recept voor een nucleair Armageddon. Als de CIA dat voor elkaar krijgt, zal dat zijn ergste gruweldaad tot nu toe zijn, veel, onvergelijkbaar erger dan zijn mogelijke betrokkenheid bij de moord op Kennedy.
Biden zegt dat hij de Derde Wereldoorlog wil vermijden, maar zijn acties vertellen een ander verhaal. Dit is iets waarvoor hij zal boeten bij de peilingen in 2022 en 2024, maar dat is koude troost. We zouden tegen die tijd allemaal dood kunnen zijn vanwege zijn nucleaire vaardigheden.
“Zoals gebruikelijk lijkt het erop dat de regering het van twee kanten wil hebben: het Amerikaanse volk verzekeren dat het wordt ‘in bedwang gehouden’ en dat we niet ‘in oorlog’ zijn met de Russen, maar alles doen behalve het planten van een Amerikaanse soldaat en vlag binnen Oekraïne”, schreef Kelley Vlahos in het Responsible Statecraft van 27 juni. “George Beebe … van het Quincy Institute … vraagt zich af of Washington zelfs weet hoe ver het hier gaat.” Waarschijnlijk niet en speelt dus een onrechtvaardig arrogant spel met het lot van de mensheid. Wie gooit de dobbelstenen in dat spel? De CIA natuurlijk
Dit is het bureau dat Helms ons heeft nagelaten: gewelddadig, crimineel, geheimzinnig, wetteloos, het is een agglomeratie van moordenaars en folteraars die ongestraft over de hele wereld razen. Voormalig CIA-directeur Mike Pompeo pochte over het bureau: “We hebben gelogen, we hebben vals gespeeld, we hebben gestolen.” Dat zijn helaas slechts de overtredingen van het agentschap. Het zijn de misdrijven waar u zich zorgen over zou moeten maken.
De CIA werkt niet alleen samen met nazi’s, ze traint ze ook. En het doet dat recht onder de neus van een land diep, tektonisch beledigd door het nazisme en, toevallig, gewapend met meer kernkoppen dan de VS. Dus momenteel flirt de CIA met de ultieme genocide, het uitsterven van de menselijke soort. Het is een instrument van het vleesgeworden kwaad. Los het op.
Aan het einde van de NAVO-top in Madrid, Spanje, hebben de lidstaten van de NAVO, waaronder de meeste Europese landen, evenals de VS en Canada, een strategiedocument aangenomen waarin hun plannen worden geschetst om het Europese continent te militariseren, de massale uitbreiding van de oorlog tegen Rusland en om zich voor te bereiden op een oorlog tegen China.
NAVO Het document kondigt aan: “We zullen, zowel individueel als collectief, het volledige spectrum van strijdkrachten leveren… die nodig zijn voor afschrikking en verdediging, inclusief voor intensieve cross-dimensionale oorlogvoering tegen gelijkwaardige concurrenten die kernwapens bezitten.”
In tegenstelling tot het laatste strategiedocument uit 2010 zegt het huidige document: “Er is geen vrede in het Euro-Atlantische gebied.” Dit verklaart praktisch dat het bondgenootschap in oorlog is – hoewel geen van de lidstaten van de NAVO een oorlog heeft gevoerd in het “euro-Atlantisch gebied”.
Het strategisch kaderdocument gebruikt openlijk de taal van de machtspolitiek. Het woord ‘belangen’ wordt zeven keer gebruikt en er wordt uitgelegd dat zowel China als Rusland de ‘belangen van het bondgenootschap’ betwisten.
In het laatste strategische kaderdocument van de NAVO uit 2010 werd het woord ‘belangen’ slechts één keer gebruikt. Destijds beloofden ze “het politiek overleg en de praktische samenwerking met Rusland op gebieden van gemeenschappelijk belang te verbeteren”.
Terwijl het document uit 2010 Rusland een ‘partner’ noemde, noemt het huidige Rusland een ‘bedreiging’ en China een ‘uitdaging’. Het nieuwe NAVO-strategiedocument rechtvaardigt deze classificaties expliciet door te stellen dat deze landen “een uitdaging vormen voor onze belangen”.
Het zei verder: “De Volksrepubliek China probeert controle te krijgen over belangrijke gebieden van de technologie- en industriële sectoren, kritieke infrastructuur en strategische materialen en toeleveringsketens. Het gebruikt zijn economische slagkracht om strategische afhankelijkheden te creëren en zijn invloed te vergroten.”
Om hun “belangen” veilig te stellen, beloven de bondgenoten “de afschrikkings- en verdedigingshouding aanzienlijk te versterken”.
Het document stelt stellig dat de reeks maatregelen die de oorlog in Oekraïne veroorzaakten, succesvol waren: “De uitbreiding van de NAVO is een historisch succes.” Het Kremlin rechtvaardigde zijn invasie van Oekraïne door te beweren dat de inspanningen van Oekraïne om toe te treden tot de NAVO en het stationeren van kernwapens op de Russische grens een bedreiging zou hebben gevormd voor de nationale veiligheid van Rusland.
Het NAVO-document kondigt aan door te gaan met de uitbreiding van het militaire bondgenootschap: “We bevestigen opnieuw ons opendeurbeleid… Onze deur blijft openstaan voor alle Europese democratische staten die de waarden van ons bondgenootschap delen… Lidmaatschapsbesluiten worden genomen door gevangen door de NAVO-bondgenoten en derden hebben geen inspraak in dit proces.”
De oorlog in Oekraïne is nu de grootste Europese oorlog sinds de Tweede Wereldoorlog en heeft al het leven gekost aan tienduizenden Oekraïners en Russen. Door haar uitbreiding als een succes te omschrijven, verklaart de NAVO dat deze doden en nog veel meer die zullen komen een aanvaardbare prijs zijn om de belangen van haar leden te beschermen.
Als antwoord op uitdagingen voor de ‘belangen’ van het Bondgenootschap, hebben de NAVO-leden zich verplicht tot een militariseringsprogramma dat gevolgen zal hebben voor alle aspecten van de samenleving. Het zegt: “In een omgeving van strategische concurrentie zullen we ons wereldwijde situationele bewustzijn vergroten en ons bereik uitbreiden om gebruik in alle dimensies en richtingen af te schrikken, te verdedigen, te bestrijden en te weigeren in overeenstemming met onze 360-gradenbenadering.”
Het vervolgt: “Zolang er kernwapens bestaan, zal de NAVO een nucleair bondgenootschap blijven… Daartoe zullen we zorgen voor een substantiële en consistente aanwezigheid te land, ter zee en in de lucht, onder meer door verbeterde geïntegreerde vluchten.” – en raketverdediging . .. De houding van de NAVO op het gebied van nucleaire afschrikking is ook gebaseerd op door de Verenigde Staten in Europa naar voren geplaatste kernwapens en op de bijdragen van de relevante bondgenoten.”
De doelen die in het document worden geschetst, kunnen alleen worden bereikt door een enorme toename van de troepen, munitie en voorraden die nodig zijn voor oorlogvoering. “We zullen vooruit schrikken en verdedigen met robuuste, in het theater opgestelde, cross-dimensionale gevechtsklare troepen, geoptimaliseerde commando- en controleregimes, bijna-ingezette munitie en uitrusting, en verbeterde capaciteit en infrastructuur om elke bondgenoot met weinig of geen voorsprong snel te versterken. tijd.”
De NAVO-strategienota erkent geen andere prioriteiten die concurreren met de inzet van militaire middelen. De woorden “honger”, “armoede” en “werkloosheid” zijn even afwezig als de coronapandemie, die wereldwijd tientallen miljoenen mensen het leven heeft gekost, alleen al in de VS een miljoen.
De opmerkingen van de Amerikaanse president Joe Biden kwamen overeen met de toon van dit document.
Op een persconferentie na de top verklaarde Biden trots: “We hebben Oekraïne sinds mijn aantreden bijna $ 7 miljard aan veiligheidshulp verleend. In de komende dagen zijn we van plan meer leveringen aan te kondigen ter waarde van meer dan $ 800 miljoen, waaronder een ultramodern westelijk luchtverdedigingssysteem, extra artillerie en munitie, anti-artillerieradar, extra munitie voor de HIMARS-raketwerpers die we al hebben geleverd, en extra HIMARS uit andere landen.”
Hij voegde eraan toe dat de Amerikaanse bondgenoten in totaal “bijna 140.000 antitanksystemen, meer dan 600 tanks, bijna 500 artilleriesystemen, meer dan 600.000 patronen artilleriemunitie en ultramoderne meervoudige raketwerpers hadden geleverd.” , anti-scheeps- en luchtafweersystemen.”
Toen hem werd gevraagd naar de kosten van de oorlog voor het Amerikaanse volk, zei Biden dat er niet eens over was nagedacht.
Op de persconferentie werd Biden door een verslaggever gevraagd: “De leiders van de G7-landen hebben deze week een belofte gedaan om Oekraïne te steunen, ik citeer ‘zo lang als het duurt’. En ik vraag me af of u kunt uitleggen wat dat betekent – ‘zo lang als het duurt’. Betekent dit onbeperkte Amerikaanse steun aan Oekraïne? Of moet je uiteindelijk president Zelenskyy vertellen dat de VS zijn land niet langer kunnen steunen?”
Biden antwoordde: “We zullen Oekraïne steunen zolang als nodig is.”
Een andere verslaggever vroeg naar “hoge benzineprijzen in de VS en over de hele wereld… Hoe lang is het nog eerlijk voor automobilisten in Amerika en de rest van de wereld om de rekening van deze oorlog te blijven betalen?”
Biden herhaalde: “Zolang het duurt.”
Biden heeft in feite verklaard dat onbeperkte maatschappelijke middelen zullen worden besteed aan de oorlogsinspanning. Nadat de Amerikaanse heersende klasse de financiering voor de strijd tegen de pandemie heeft verlaagd, waardoor onverzekerde werknemers zelf de vaccins en ziekenhuisopnames voor Covid-19 moeten betalen, dringt ze in plaats daarvan aan om enorme maatschappelijke fondsen in de oorlogsinspanning te pompen.
De plannen die in het nieuwe NAVO-strategiedocument zijn uiteengezet, hebben onnoemelijke implicaties voor de oorlog zelf en voor de eindeloze herverdeling van sociale fondsen naar militaire uitgaven. Dit gaat gepaard met bezuinigingen op gezondheidszorg en pensioenen en lagere lonen voor werknemers.
Terwijl arbeiders wereldwijd de strijd aangaan tegen de stijgende kosten van levensonderhoud, is het van vitaal belang dat ze de strijd tegen oorlog en militarisme tot hun topprioriteit maken.
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China.
De oorlog in Oekraïne is het hoogtepunt van een 30-jarig project van de Amerikaanse neoconservatieve beweging. De regering-Biden zit vol met dezelfde neocons die de Amerikaanse oorlogen van keuze in Servië (1999), Afghanistan (2001), Irak (2003), Syrië (2011), Libië (2011) verdedigden en die zoveel deden om de Russische regering te provoceren. invasie van Oekraïne. Het trackrecord van neocons is er een van regelrechte rampen, maar toch heeft Biden zijn team bemand met neocons. Als gevolg daarvan stuurt Biden Oekraïne, de VS en de Europese Unie naar weer een geopolitiek debacle. Als Europa enig inzicht heeft, zal het zich afscheiden van deze debacles van het Amerikaanse buitenlands beleid.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld.
De neocon-beweging ontstond in de jaren zeventig rond een groep publieke intellectuelen, van wie er verschillende werden beïnvloed door de politicoloog Leo Strauss van de University of Chicago en de classicus Donald Kagan van de Yale University. Neocon-leiders waren Norman Podhoretz, Irving Kristol, Paul Wolfowitz, Robert Kagan (zoon van Donald), Frederick Kagan (zoon van Donald), Victoria Nuland (vrouw van Robert), Elliott Cohen, Elliott Abrams en Kimberley Allen Kagan (vrouw van Frederick ).
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China. Voor dit doel moet de Amerikaanse militaire macht vooraf worden gepositioneerd in honderden militaire bases over de hele wereld en moeten de VS bereid zijn om, indien nodig, oorlogen naar keuze te leiden. De Verenigde Naties mogen alleen door de VS worden gebruikt als ze nuttig zijn voor Amerikaanse doeleinden.
Deze aanpak werd voor het eerst uiteengezet door Paul Wolfowitz in zijn ontwerprichtlijn voor defensiebeleid (DPG), geschreven voor het ministerie van Defensie in 2002. Het ontwerp riep op tot uitbreiding van het door de VS geleide veiligheidsnetwerk naar Midden- en Oost-Europa, ondanks de expliciete belofte van de Duitse Minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher zei in 1990 dat de Duitse eenwording niet zou worden gevolgd door de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Wolfowitz pleitte ook voor Amerikaanse oorlogen naar keuze en verdedigde het recht van Amerika om onafhankelijk, zelfs alleen, op te treden in reactie op crises die de VS zorgen baren. Volgens generaal Wesley Clark maakte Wolfowitz Clark al in mei 1991 duidelijk dat de VS regime-change-operaties zouden leiden in Irak, Syrië en andere voormalige Sovjet-bondgenoten.
De neocons waren al voorstander van de uitbreiding van de NAVO met Oekraïne, zelfs voordat dat in 2008 het officiële Amerikaanse beleid werd onder George W. Bush Jr.. Ze beschouwden het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne als de sleutel tot regionale en mondiale dominantie van de VS. Robert Kagan beschreef de neocon-zaak voor de uitbreiding van de NAVO in april 2006:
[D]e Russen en Chinezen zien niets natuurlijks in [de ‘kleurenrevoluties’ van de voormalige Sovjet-Unie], alleen door het westen gesteunde staatsgrepen die zijn ontworpen om de westerse invloed in strategisch vitale delen van de wereld te bevorderen. Zijn ze zo fout? Zou de succesvolle liberalisering van Oekraïne, aangespoord en ondersteund door de westerse democratieën, niet slechts de opmaat kunnen zijn voor de opname van dat land in de NAVO en de Europese Unie – kortom, de uitbreiding van de westerse liberale hegemonie?
Kagan erkende de ernstige gevolgen van de uitbreiding van de NAVO. Hij citeert een expert die zegt: “Het Kremlin maakt zich in alle ernst klaar voor de ‘strijd om Oekraïne’.” De neocons zochten deze strijd. Na de val van de Sovjet-Unie hadden zowel de VS als Rusland een neutraal Oekraïne moeten zoeken, als een voorzichtige buffer en veiligheidsklep. In plaats daarvan wilden de neocons de Amerikaanse ‘hegemonie’, terwijl de Russen de strijd aangingen, deels ter verdediging en deels ook uit hun eigen imperiale pretenties. Tinten van de Krimoorlog (1853-6), toen Groot-Brittannië en Frankrijk Rusland probeerden te verzwakken in de Zwarte Zee na Russische druk op het Ottomaanse rijk.
Kagan schreef het artikel als particulier, terwijl zijn vrouw Victoria Nuland de Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO was onder George W. Bush Jr. Nuland was de neoconservatieve bij uitstek. Nuland was niet alleen de ambassadeur van Bush bij de NAVO, maar was in 2013-17 Barack Obama’s adjunct-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische zaken, waar ze deelnam aan de omverwerping van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en nu dient als Bidens ondersecretaris van Staat die het Amerikaanse beleid leidt ten aanzien van de oorlog in Oekraïne.
In de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld. Het is een standpunt van zowel opmerkelijke overmoed als opmerkelijke minachting voor bewijs. Sinds de jaren vijftig zijn de VS gedwarsboomd of verslagen in bijna elk regionaal conflict waaraan het heeft deelgenomen. Maar in de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
Het Institute for the Study of War (ISW), een neoconservatieve denktank onder leiding van Kimberley Allen Kagan (en gesteund door een who’s who van defensie-aannemers zoals General Dynamics en Raytheon), blijft een Oekraïense overwinning beloven. Met betrekking tot de opmars van Rusland gaf de ISW een typisch commentaar: “Ongeacht aan welke kant de stad [Sievierodonetsk] in handen is, zal het Russische offensief op operationeel en strategisch niveau waarschijnlijk zijn hoogtepunt hebben bereikt, waardoor Oekraïne de kans krijgt om zijn operationele te herstarten. tegenoffensief om de Russische troepen terug te dringen.”
De feiten ter plaatse doen echter anders vermoeden. De economische sancties van het Westen hebben weinig nadelige gevolgen gehad voor Rusland, terwijl hun ‘boemerang’-effect op de rest van de wereld groot was. Bovendien wordt de capaciteit van de VS om Oekraïne te bevoorraden met munitie en wapens ernstig belemmerd door Amerika’s beperkte productiecapaciteit en gebroken toeleveringsketens. De industriële capaciteit van Rusland is natuurlijk kleiner dan die van Oekraïne. Het BBP van Rusland was ongeveer 10x dat van Oekraïne voor de oorlog, en Oekraïne heeft nu veel van zijn industriële capaciteit verloren in de oorlog.
De meest waarschijnlijke uitkomst van de huidige gevechten is dat Rusland een groot deel van Oekraïne zal veroveren, waardoor Oekraïne misschien bijna geheel door land wordt ingesloten. De frustratie in Europa en de VS zal toenemen door de militaire verliezen en de stagflatoire gevolgen van oorlog en sancties. De domino-effecten kunnen verwoestend zijn als een rechtse demagoog in de VS aan de macht komt (of in het geval van Trump, terugkeert naar de macht) en belooft de vergane militaire glorie van Amerika te herstellen door middel van gevaarlijke escalatie.
In plaats van deze ramp te riskeren, is de echte oplossing om een einde te maken aan de neocon-fantasieën van de afgelopen 30 jaar en dat Oekraïne en Rusland terugkeren naar de onderhandelingstafel, waarbij de NAVO zich ertoe verbindt een einde te maken aan haar inzet voor de uitbreiding naar het oosten met Oekraïne en Georgië in ruil voor een levensvatbare vrede die de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne respecteert en beschermt.
Tot ruim twee jaar geleden had nauwelijks iemand gehoord van ‘veiligheidsregio’s’, laat staan van ‘het Veiligheidsberaad’. Maar in coronatijd waren de burgemeesters van de veiligheidsregio’s en vooral hun voorzitter Hubert… [...]
37 Afrikanen kwamen om bij een poging om over het hek van de Spaanse enclave Melilla in Marokko te springen. Ceuta en Melilla zijn twee steden die op het Afrikaanse… [...]
Je wordt gekwalificeerd als een tassendraagster van de Minister-president Rutte, laat een paar traantjes en het linkse deel van de Tweede Kamer staat op zijn achterste benen. Een linkse politieke… [...]
Trump – De lopende hoorzittingen van het Amerikaanse Congres over de gebeurtenissen van 6 januari 2021 hebben harde waarheden aan het licht gebracht over de zieke, precaire staat van de… [...]
Europa moet zich voorbereiden op de zondvloed die op haar afkomt, en dat allemaal omdat de Litouwse satrap van de NAVO denkt dat ze een Mozes is, die twee delen… [...]
Pingback: Ivanka Trump zegt dat ze niet gelooft dat vaders bewering dat de verkiezingen voor 2020 zijn gestolen INDIGNATIE