Waarom de Indisch-Turkse omhelzing van de Russische S-400 zo belangrijk is voor wereldwijde zaken

De recente omhelzing door India en Turkije van het geavanceerde Russische S-400-verdedigingssysteem vormt een belangrijk keerpunt in de internationale strijd die nu gaande is tussen twee tegengestelde paradigma’s van mondiale aangelegenheden.

Beide naties strijden voor immense druk door een Anglo-Amerikaans imperium dat sinds 2007 wanhopig werkt aan de opbouw van een uitgebreide militaire infrastructuur in Rusland onder de utopische doctrine van “Full Spectrum Dominance” (ook bekend als: de overtuiging dat een nucleaire oorlog kan worden gewonnen) met een eerste stakingsmonopolie). Dit raketschild begon zich te richten op de flank van China en de Zuidelijke Stille Oceaan in 2011, toen Obama de militaire tak van de anti-Chinese “Pivot to Asia” onthulde (1).

De S400-oplossing voor volledige spectrumanantie

Maar als landen als India en Turkije, die bedoeld waren om deel te nemen aan de omsingeling van Rusland en China, defensieve radar / raketsystemen van de volgende generatie moesten adopteren, zoals de Russische S400, dan breekt de hele formule voor unipolaire dominantie. China heeft de S400 al vanaf 2015 ingevoerd, met supersonische onderschepping op korte en lange afstand van raketten, vliegtuigen en bommen op hoogten van 38 km en op afstanden van 400 km. Andere landen die belangstelling hebben getoond voor de S400 zijn Qatar, Saoedi-Arabië, Egypte, Algerije, Marokko en Vietnam.

De opkomst van de S400 en de nieuwe beveiligingsarchitectuur die daarmee gepaard gaat, is bekend geworden als “Full Spectrum Defense” en is een van de belangrijkste transformaties van de wereldorde. Wanneer beschouwd als in combinatie met het wereldwijd uitgebreide Belt and Road Initiative (dat nauw is geïntegreerd met de Euraziatische Economische Unie en de Shanghai Cooperation Organization), vertegenwoordigt dit de grootste hoop voor de mensheid die op dit moment beschikbaar is.

Sommige bijzonder nootachtige persoonlijkheden binnen de NAVO en het Militair Industrieel Complex zouden helaas liever in de hel branden dan in de hemel dienen en nog steeds vasthouden aan het verouderde script dat geschreven werd in de vroege dagen van 2007, toen de drumslag voor oorlog met Iran op een koortsachtige toon sloeg. Deze cijfers, vertegenwoordigd door onder meer de Amerikaanse minister van defensie Patrick O’Shanahan, Mike Pompeo en John Bolton, zijn ervan overtuigd dat een nucleaire oorlog met Rusland en China nog steeds op de een of andere manier te winnen is … als alleen “afvallige” landen zoals Turkije en India weer in zouden stappen regel en volg het script!

Tot de intrede van Rusland in een belegerd Syrië in september 2015, bleek dat deze neocon utopisten misschien een winnende hand hadden. De Anglo-Amerikaanse alliantie leek voor velen de enige game in de stad. Zonder serieuze tegenstand tegen de militaire macht van de NAVO in combinatie met de economische macht van het banksysteem City of London – Wall Street, wat zou een middenmacht als Turkije of India anders kunnen doen dan “mee te gaan”?

Turkije ‘s 2 ^e kans op leven

Turkije werd snel verbrand door zijn beslissing om het door Rusland / China geleide nieuwe paradigma te verwerpen toen het in 2011 voor het eerst een ingangspositie aangeboden kreeg aan de Euraziatische Economische Unie (EEU), waar het vervolgens tekende als een “Dialoogpartner” (een stap onder waarnemerstatus). Net zoals de inkt opdroogde in het memorandum van overeenstemming tussen Turkije en de EEU, waren verschillende andere landen zich aan het voorbereiden om toe te treden tot het door Rusland geleide initiatief, waaronder Oekraïne, Armenië, Moldavië, Mongolië en Kirgizië (de laatste is nu een volledig lid). De aanval op Libië, gevolgd door de poging om die ramp in Syrië te dupliceren, maakte een einde aan het besluit van Turkije om zich op dat moment bij de EEU aan te sluiten. Een door de nazi’s gestuurde staatsgreep die in november 2013 werd gelanceerd, beëindigde ook de lidmaatschapsvooruitzichten van Oekraïne.

Turkije kreeg een eenvoudig ultimatum: ga mee met het anti-Rusland / anti-China oorlogsplan voor Full Spectrum Dominantie als een loyaal lid van de NAVO en bepaalde beloningen worden gegarandeerd.

Turkije zou volledige toegang krijgen tot de “prestigieuze” alliantie van de Europese Unie, waarvan het lidmaatschap van de NAVO altijd was gebaseerd. Een deel van de grootsheid van het Ottomaanse Rijk zou worden teruggevorderd omdat de leidinggevende status Turkije zou worden toegekend over uitgestrekte delen van het Midden-Oosten die nu zijn bevrijd van vervelende Arabische nationalistische leiders. De ondertekening van dit beleid moest gemakkelijk zijn. Het enige dat Erdogan hoefde te doen, was heimelijke steun bieden voor de verspreiding van de ISIS in Syrië en een agressieve houding tegenover Rusland behouden. Anglo-Amerikaanse en Saoedische intelligentie zou al het zware werk doen.

Niet zo.

Met de onvrede toegang van Rusland tot Syrië in september 2019 veranderde alles. Binnen twee maanden was Turkije met afschuw vervuld om zichzelf te bevinden in het kruis van een nucleaire oorlog tussen de NAVO en Rusland nadat het een Russische straaljager had neergeschoten die zijn piloot doodde en loog tegen de Britten (die toen de Veiligheidsraad voorzaten) die Rusland binnenviel Het soevereine luchtruim van Turkije. De spanning veroorzaakt door deze militaire confrontatie bracht de wereld niet alleen extreem dicht bij een nucleaire oorlog, maar resulteerde in een ontnuchterende klap van realiteit voor Erdogen die zijn lange weg naar bekering begon door een openbare verontschuldigingbrief te schrijven voor Rusland op 27 juni 2016 Deze brief was te veel voor bepaalde oorlogsmisdadigers in het westen.

Op 15 juli 2016 was het tijd voor de straf van Erdogan.

Anglo-Amerikaanse netwerken die de Turkse diepe staat controleren, activeerden elk bezit dat ze tot hun beschikking hadden binnen de militaire en overheidsbureaucratie om Erdogan en iedereen die loyaal aan hem was ten val te brengen. De vorm van deze operatie werd gevormd door de enorme netwerken van CIA-activist Fethullah Gulen, een vreemde miljardair cult-leider van ‘Hizmet’ uit de VS, wiens aanhangers en geld diep was doorgedrongen in elke tak van de Turkse publieke en private sectoren. Tijdens deze couppoging trachtten Turkse straaljagers op hun eigen parlementsgebouw te schieten, de voorzitter van de gezamenlijke chefs Hulusi Akar werd ontvoerd door zijn eigen veiligheidsdetail en duizenden militairen trokken de straat op en 241 doden en 2194 gewonden achterlatend. Vanwege de lastminute-intelligentie van bronnen waarvan velen denken dat ze aan Rusland zijn gebonden,

Sinds die tijd heeft Turkije zijn oorspronkelijke deal met de duivel veel minder aantrekkelijk gevonden dan in 2013.

De instorting van het westen en de opkomst van een nieuw paradigma

Abraham Lincoln zei ooit: “Een verdeeld huis kan niet lang standhouden” en geen enkel politiek lichaam is tegenwoordig meer verdeeld dan de Europese Unie. Elke dag worden EU-lidstaten gezien als onderling vechtend en tegen de technocratische sociopaten in Brussel die niet veel meer kunnen dan sancties opleggen aan ‘klimaat- en budgetovertreders’ omdat ze proberen hun eigen bevolking te beschermen tegen werkloosheid, bezuinigingen en speculatieve financiën. Deze inzinking heeft de EU-landen ertoe gebracht hun ontsnapping aan de Titanic voor te bereiden en zich aan te sluiten bij het enige levensvatbare spel in de stad: China en de Nieuwe Zijderoute. Meest recentelijk sloot Italië zich aan bij de Nieuwe Zijderoute met een MOU in april 2019 en Griekenland sloot weken later aan bij de 17 + 1 pro-BRI Centraal- en Oost-Europese landen. De Euraziatische Economische Unie (EEU), die nauw verenigd is met de Nieuwe Zijderoute verwelkomt momenteel nieuwe leden met open armen, met Oezbekistan, Moldavië, Tadzjikistan, Azerbeidzjan, Mongolië en zelfs Syrië die duidelijke intenties uitdrukken om op korte termijn mee te doen. Zowel de SCO als de EEU die integrale onderdelen van dit nieuwe paradigma zijn, staan ​​open voor iedereen om toe te treden, waaronder Turkije.

Met de herverkiezing van Narendra Modi in mei 2019 en de positieve ontmoetingen tussen Modi, Xi Jinping en Poetin tijdens de SCO-top van 13 – 14 juni lijkt de spanning die kunstmatig in Azië wordt gecreëerd eindelijk te verdwijnen. Pakistan en India (nu volwaardige leden van de SCO) hebben oneindige punten van wederzijds belang om samen te werken met het Belt and Road Initiative en met de vreedzame integratie van Noord-Korea in een coöperatief economisch plan met China en Zuid-Korea, de VS-Azië Pivot ( die zichzelf volledig rechtvaardigde omdat Noord-Korea zo gevaarlijk was) is ingestort.

De strijd tussen nationalistische krachten in Amerika versus Deep State / NAVO-ideologen is een strijd die nauwelijks wordt gewonnen, maar die grotendeels zal worden gevormd door Trump’s bilaterale ontmoetingen tussen Modi, Erdogan, Xi en Poetin op de G20-top op 27 en 28 juni in Japan (als ze niet worden gesaboteerd).

_________________

(1) De economische oorlogstak van de Asia Pivot werd bestuurd door het Trans Pacific Partnership, dat was ontworpen om China af te sluiten van zijn pacifische bondgenoten, terwijl particuliere ondernemingen de macht kregen om meer legale macht te hebben dan soevereine regeringen. De TPP werd gedood door president Trump als zijn eerste functie in januari 2017.