Indignatie redactie 
Onze ADHD-cultuur overleeft alleen van dergelijke “schaargebeurtenissen”
“Eigenlijk verveel ik me sinds 9/11”, zegt het ene oppervlakkige, egoïstische personage tegen het andere in een aflevering van Peep Show, voor het eerst uitgezonden in 2012. “Ja, dat was goed nieuws”, antwoordt de ander, “geen goed nieuws , natuurlijk, maar goed nieuws.”
Will Smith die Chris Rock een klap geeft tijdens de Oscars is geen goed nieuws, maar het is wel goed nieuws. Het heeft het allemaal: ras, geslacht, geslacht, beroemdheid en een clip van twee minuten (“ongecensureerd!”) die met plezier gedeeld, geknipt, gescreend en becommentarieerd kan worden. Het is wat de blogger Scott Alexander een ‘schaargebeurtenis’ noemt , in die zin dat het uitnodigt tot enorm uiteenlopende interpretaties die onvermijdelijk hun eigen controverse veroorzaken. En, het beste van alles, het is idioot triviaal: niemand die commentaar geeft op de klap geeft er echt iets om.
Toen ik vanmorgen om 5.30 uur Londense tijd wakker werd en (zoals ik altijd doe) naar mijn telefoon reikte, vlogen de hottakes al snel. Verdedigde Will Smith de eer van zijn vrouw Jada, gezien de ongemanierde grap van Chris Rock over haar alopecia? Of drukte hij zijn eigen giftige mannelijkheid uit? Was Jada de echte misbruiker? Of was Hollywood schuldig? Zou het allemaal een opstelling zijn geweest? “Het debat over die klap en de grap en de verontschuldiging zullen de komende drie weken van het discours verteren”, tweette de Rolling Stone – schrijver Brian Hiatt. “Je gaat opnames horen die je je nog niet eens kunt voorstellen.”
Hiatt heeft gelijk, op één detail na: het zullen geen drie weken zijn, het zullen meer drie dagen zijn. De ADHD-nieuwscyclus kon amper drie weken aanhoudende aandacht aan als reactie op de grootste veiligheidscrisis in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. De Russische invasie van Oekraïne begon nog maar vier en een halve week geleden en begint nu al van de ’topverhalen’ en ’trending’-lijsten te glippen die worden gegenereerd door nieuws- en sociale-mediaplatforms. Vanmorgen had 80% van de verhalen die mij door Twitter werden aanbevolen, betrekking op de Will Smith-klap, terwijl nieuws over lopende Russische en Oekraïense onderhandelingen nauwelijks te zien was.
Herinner je je de terugtrekking van de VS uit Afghanistan nog? Dat was “goed nieuws”, maar slechts voor ongeveer een week. Afghanistan is nu nergens te bekennen in de westerse media. De pandemie van Covid-19 bleef alleen ‘goed nieuws’ door frequente verschuivingen van het ene cultuuroorlogsthema naar het andere, plus een flinke dosis ‘paniekporno’. Dat is de aard van het sociale-entertainment-nieuwsmediacomplex (en ja, ik weet het, ik geef commentaar van binnenuit). Alles wat er in de wereld gebeurt – of het nu zo onbelangrijk is als een klap bij de Oscars, of zo ingrijpend als de Russische invasie van Oekraïne – wordt uiteindelijk uitgespuugd als winstgevend amusement, om snel te vergeten.
In een essay uit 2003 over 9/11 als een televisie-evenement, schreef de criticus Mary Ann Doane over deze impuls in de media om van alles een spektakel te maken, inclusief tragedie:
Ga verder met het volgende stukje ‘goed nieuws’.
