Waarom de S-400 een nog grotere bedreiging vormt voor de Amerikaanse wapenindustrie dan u denkt

Over het algemeen verwijzen we hier bij de bespreking van luchtverdedigingssystemen naar Russische apparaten die de afgelopen jaren beroemd zijn geworden, met name de S-300 (en zijn varianten) en de S-400. Hun inzet in Syrië heeft het vermogen van zulke geavanceerde luchtstrijdkrachten als die van de Verenigde Staten en Israël om het land te bereiken, vertraagd, omdat het de gênante mogelijkheid vergroot om hun vierde of vijfde generatie jagers neer te schieten.

Luchtverdedigingssystemen die in staat zijn vliegtuigen van de vijfde generatie neer te halen, zouden een verwoestend effect hebben op de verhandelbaarheid en verkoop van Amerikaanse militaire hardware, terwijl ze tegelijkertijd de wenselijkheid en verkoop van Russische militaire hardware stimuleren. Zoals ik in andere analyses vaak heb opgemerkt, staat de rol van Hollywood in marketing voor vijanden en bondgenoten gelijk aan het geloof dat Amerikaanse militaire hardware onverslaanbaar is (met bondgenoten die verplicht zijn om die hardware te kopen) staat centraal in de strategieën van Washington voor oorlog en machtsprojectie.

Als botsingen tussen landen op zulke mondiale hotspots als het Midden-Oosten toenemen en intensiveren, zal Hollywood’s propaganda er steeds meer moeite mee hebben om de rest van de wereld te overtuigen van de aanhoudende effectiviteit en superioriteit van Amerikaanse wapensystemen in het licht van hun zich ontvouwende tekortkomingen.

De VS bevinden zich geconfronteerd met een situatie waarin ze zich de afgelopen vijftig jaar niet bevonden heeft, namelijk een omgeving waar ze niet verwacht dat ze automatisch zal genieten van luchtoverwicht. De schijn van een luchtverdediging die tot nu toe elke denkbare bedreiging voor de oorlogsmachine van Uncle Sam kon vormen, werd grof afgewimpeld door een golf kruisraketten. Om twee uitstekende voorbeelden te geven die in 2018 in Syrië voorkwamen, werden raketten van de nieuwste generatie onderschept en neergeschoten door tientallen jaren oude Russische en Syrische systemen. Hoewel het S-400-systeem nooit in Syrië is gebruikt, is het opmerkelijk dat de Servische S-125-systemen erin slaagden een Amerikaans F-117 stealth-vliegtuig te identificeren en neer te schieten tijdens de oorlog in de Balkan.

Er is een meer geheime aspect van de S-400 dat weinig wordt onthuld, hetzij binnen Rusland zelf of zonder. Het betreft het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen via zijn radarsystemen. Het is vermeldenswaard ministerie van Defensie woordvoerder Eric Pahon’s alarm via Turkije de geplande aankoop van de S-400:

“We waren duidelijk dat de aankoop van de S-400 een onaanvaardbaar risico zou creëren, omdat het radarsysteem de Russische militair gevoelige informatie over de F-35 zou kunnen verschaffen. Die zorgen kunnen niet worden gemitigeerd. De S-400 is een systeem dat in Rusland is gebouwd om vliegtuigen zoals de F-35 neer te schieten, en het is ondenkbaar om je dat voor te stellen.

Zeker, in het geval van een gewapend conflict is het vermogen van de S-400 om vliegtuigen van de vijfde generatie neer te schieten een grote zorg voor de Verenigde Staten en haar bondgenoten die zo zwaar in dergelijke vliegtuigen hebben geïnvesteerd. Evenzo is een NAVO-land dat de voorkeur geeft aan Russisch-Amerikaanse systemen reden tot ongerustheid. Dit afgezien van het feit dat de S-400 zich over de wereld verspreidt, van China tot Wit-Rusland, met tientallen landen die wachten in de rij voor de mogelijkheid om hun lucht te verzegelen tegen de welwillende bommen van vrijheid. Het is een uitstekende manier om een ​​sluipend Washington op afstand te houden.

Maar deze zorgen zijn niets vergeleken met de meest ernstige bedreiging die de S-400 vormt voor de Amerikaanse wapenindustrie, namelijk hun vermogen om gegevens te verzamelen over Amerikaanse stealth-systemen.

Theoretisch is het laatste voordeel dat de VS over haar tegenstanders handhaaft, stealth-technologie. Over de effectiviteit van stealth is al lang gedebatteerd, aangezien hun kosten in feite zwaarder wegen dan hun beweerde voordelen. Maar als we tussen de regels lezen, wat blijkt uit de bezorgdheid van de VS over de S-400, suggereert dat Moskou al in staat is om Amerikaanse stealth-systemen te detecteren door de radars van de S-400 te combineren met die van op lucht gebaseerde activa, zoals het geval was. in Syrië (ondanks de ontkenningen van Washington).

Het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen over zowel de F-35 en F-22 – de kroonjuwelen van het Amerikaanse militair-industriële complex – is een reden voor slapeloze nachten voor Amerikaanse militaire planners. Wat in het bijzonder tot nachtmerries leidt, is dat de S-400 in Turkije niet zal functioneren in de huidige “identificatie vriend of vijand” (IFF) -systemen van Turkije, die op hun beurt deel uitmaken van de militaire tactische gegevens van de NAVO. verbindingsnetwerk, bekend als Link 16.

Dit systeem moet op de S-400 worden geïnstalleerd om het te integreren in het verdedigingsnetwerk van Turkije, dat mogelijk informatie kan doorgeven die strikt gereserveerd is voor de Russen, waardoor het vermogen van de S-400 om naar behoren te functioneren in een niet-ontworpen systeem zou toenemen. zo’n wapensysteem.

Het laatste risico is dat als Turkije zijn F-35’s in de buurt van de S-400 zou vliegen, het Link 16-systeem veel realtime informatie zou onthullen over het Amerikaanse stealth-systeem. In de loop van de tijd zou Moskou in staat zijn om het stealth-profiel van de F-35 en F-22 opnieuw te creëren, waardoor het zinloze plannen van Washington zou maken om 1,16 biljoen dollar te spenderen om 3000 F-35’s te produceren.

Wat moet worden onthouden in onze technologische tijd is dat zodra de radargolfvorm van de F-35 is geïdentificeerd, het mogelijk zal zijn om de militaire misleiding te oefenen van het opnieuw creëren van fictieve signalen van de F-35 om het eigen vliegtuig te maskeren met deze vorm en voorkomen dat de IFF-systemen van de vijand onderscheid kunnen maken tussen vriend of vijand.

Van bijzonder belang is de actieve samenwerking tussen China en Rusland in luchtverdedigingssystemen. De S-400 in het bijzonder is al enkele jaren operationeel in China en er moet van worden uitgegaan dat er een actieve uitwisseling van informatie gaande is tussen Moskou en Beijing over stealth-technologie.

Het blijkt dat de S-400 een wapensysteem is met meerdere doelen dat zelfs dodelijker is dan eerder werd gedacht. Het zou daarom geen verbazing wekken dat als de S-400’s in Cuba en Venezuela zouden worden aangetroffen, Washington’s oorlogszuchtige retoriek tegen deze twee landen abrupt tot stilstand zou komen.

Maar wat Amerikaanse militaire planners vrezen meer dan de S-400 die hun fameuze F35 en F22 in verlegenheid brengt, zijn de twijfels die ze zouden kunnen oproepen over de doeltreffendheid van deze stealth-vliegtuigen in de hoofden van bondgenoten en potentiële kopers. Dit gebrek aan vertrouwen zou een dodelijke slag toebrengen aan de Amerikaanse wapenindustrie, een dreiging die veel reëler en verwoestender voor hen is dan een risico van een conflict met Moskou of Peking.