Tien jaar geleden moest Wikileaks-redacteur Julian Assange zijn toevlucht zoeken in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Hij werd drie jaar geleden gearresteerd en zit sindsdien in eenzame opsluiting in een streng beveiligde Britse gevangenis.

Nu hebben de redacteuren en uitgevers van The New York Times , The Guardian , Le Monde , El País en Der Spiegel eindelijk een open brief uitgegeven waarin ze de Amerikaanse president Joe Biden oproepen om te stoppen met het achtervolgen van Assange.

Eindelijk, na zo lang, erkennen al deze publicisten het belang en de vitale publieke belangstelling voor het materiaal dat Assange heeft gepubliceerd. Ze stellen : “De diplomatieke telegrammen … brachten corruptie, diplomatieke schandalen en spionagezaken van internationale proporties aan het licht”, en ze lieten “botweg zien hoe de Amerikaanse regering haar belangrijkste beslissingen neemt, beslissingen die het land vele levens en veel geld kosten”. “.

“En toch”, vervolgt het, “publiceren journalisten en historici nieuwe onthullingen op basis van deze unieke schat aan documenten.”

In de open brief staat verder: “Op 12 april 2019 werd Assange in Londen gearresteerd op basis van een Amerikaans arrestatiebevel. Hij zit al ongeveer drie en een half jaar in een Britse zwaarbeveiligde gevangenis, die anders wordt gebruikt om terroristen of leden van de georganiseerde misdaad op te sluiten. Hij riskeert uitlevering aan de Verenigde Staten en een gevangenisstraf van maximaal 175 jaar in een Amerikaanse zwaarbeveiligde gevangenis.”

De auteurs bekritiseren de juridische basis waarop Assange wordt veroordeeld: “Het Amerikaanse ministerie van Justitie gebruikte de oude antispionagewet van 1917, ooit bedoeld om spionnen te veroordelen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is nog nooit eerder gebruikt om een ​​redacteur of journalist voor de rechter te brengen.”

De brief concludeert: “De aanklachten tegen Assange vormen een gevaarlijk precedent en zijn een aanval op de persvrijheid.”

En hij eindigt met de woorden: “Een van de kerntaken van journalisten in democratische landen is het bekritiseren van regeringsfouten. Het verkrijgen en publiceren van gevoelige informatie wanneer dit in het algemeen belang is, maakt deel uit van ons dagelijks werk. Iedereen die dit werk criminaliseert, verzwakt het publieke discours en daarmee de democratie.”

De open brief maakt duidelijk dat Assange het slachtoffer is geworden van een schandalige regeringswraak die hem jaren van zijn leven en gezondheid heeft gekost. Allemaal omdat hij staatsmisdaden aan het licht bracht. Er wordt een voorbeeld van hem gemaakt, hij moet dienen als een afschrikwekkend voorbeeld voor anderen.

De vraag rijst echter: waarom heeft het zo lang geduurd? Waarom duurde het 10 jaar voordat Spiegel, New York Times, Guardian en andere grote media eindelijk opriepen tot beëindiging van de vervolging van Assange?

Deze media hebben zich de afgelopen tien jaar ronduit armoedig gedragen. Ze hebben anti-Assange-gevoelens aangewakkerd, het publieke discours over hem vergiftigd en geloof gehecht aan valse beweringen en beschuldigingen tegen hem. Daarmee hebben ze het de Amerikaanse staat gemakkelijk gemaakt om deze principiële en moedige journalist te vervolgen.

De Britse Guardian werkte aanvankelijk samen met WikiLeaks om de diplomatieke telegrammen te publiceren. Maar slechts een maand later verbrak de krant de banden en ontketende kort daarna een karaktermoordcampagne om van Assange een paria over de hele wereld te maken. En alle media ter wereld pikten ze op.

In een redactioneel artikel uit december 2010 met de titel “WikiLeaks: de man en het idee”, beschreef The Guardian zijn eerdere samenwerking met Wikileaks, waarbij hij opmerkte dat er “slechts een klein aantal documenten” was vrijgegeven. Er was een zorgvuldig proces van ‘redactie, contextualisering, uitleg en vervaging’, zoals de krant benadrukte. Met andere woorden, ze handelde om de impact van de details van moord, marteling, spionage en corruptie in de documenten te beheersen.

The Guardian en andere publicaties keerden zich toen venijnig tegen Assange. Ze richtten hun aanvallen op een volledig verzonnen Zweeds onderzoek naar vermeende aanranding en een uitleveringsverzoek. Daarmee schaadden ze de reputatie van Assange, droegen ze bij aan zijn vervolging en bereidden ze zijn uitlevering aan de Verenigde Staten voor.

De geschiedenis is allang grondig ontkracht, weerlegd en opgegeven. Maar het diende om Assange willekeurig maar liefst zeven jaar vast te houden. Hij moest noodgedwongen asiel aanvragen bij de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, terwijl de politie hem constant buiten het gebouw opwachtte. Al die tijd, waarin Assange werd bespioneerd door de Amerikaanse geheime dienst en onderwerp werd van ontvoerings- en moordcomplotten, wordt verborgen gehouden in de open brief.

Ondertussen ging de karaktermoord op Assange door. The Guardian ging zelfs zo ver dat het een ontmoeting verzon tussen Assange en Donald Trump-bondgenoot Paul Manafort – waarover exclusief werd gerapporteerd. Die was bedoeld om hem te beschuldigen van betrokkenheid bij de vermeende samenzwering van de Russische regering in het kader van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2016.

Ook toen in april 2019 de volledige omvang van het Amerikaanse proces tegen Assange bekend werd, reageerde The Guardian aanvankelijk met een hernieuwd voorstel om Assange uit te leveren aan Zweden. Dit was om de moeilijkheid met de Amerikaanse spionagewetten te omzeilen – en Assange het zwijgen op te leggen.

De Open Brief maakte één ding duidelijk: de redacteuren en uitgevers van deze kranten wisten vanaf het begin dat Assange als journalist had gehandeld en geen misdaad had begaan.

Wanneer de Guardian, de New York Times, Der Spiegel en anderen zich nu uitdrukkelijk verzetten tegen de vervolging van Assange in een ommekeer, doen ze dat uit bezorgdheid dat een showproces tegen een journalist die Amerikaanse oorlogsmisdaden aan het licht bracht, ertoe zal leiden dat de regering Biden in een ernstige politieke crisis zou kunnen vallen.

Een proces tegen Assange zou op massaal verzet van de bevolking stuiten. Hij zou de misdaden begaan door het Amerikaanse imperialisme opnieuw onder de aandacht brengen, inclusief de misdaden begaan tijdens de democratische regering van Barack Obama, toen Biden vice-president was.

Deze onthulling van Amerikaanse oorlogsmisdaden zou komen op het moment dat de Verenigde Staten hun proxy-oorlog tegen Rusland in Oekraïne escaleert. Deze oorlog wordt tenslotte aan het publiek verkocht op grond van het feit dat tussenkomst van de VS Russische wreedheden zal voorkomen.

Ook zou een rechtszaak de laakbare rol blootleggen die de New York Times , de Guardian, Der Spiegel en de andere media spelen in de achtervolging van Assange.

De arbeidersklasse moet haar strijd verdubbelen om Assange te bevrijden. De World Socialist Web Site waarschuwde al lang dat de Amerikaanse regering de voorwaarden wil scheppen voor de vervolging van journalisten, uitgevers en activisten. De WSWS heeft herhaaldelijk verklaard dat Assange het slachtoffer is van een monsterlijke criminele samenzwering waarbij ’s werelds machtigste regeringen, inlichtingendiensten en reguliere media betrokken zijn.

De verdediging van Assange moet gebaseerd zijn op de internationale arbeidersklasse, een kracht die sterker is dan alle regeringen, inlichtingendiensten en bedrijven samen. De verdediging van Assange moet centraal staan ​​in het offensief tegen militarisme en alle aanvallen op democratische en sociale rechten. De oorlog tussen de NAVO en Rusland duurt voort – met de enthousiaste steun van The New York Times , Der Spiegel , The Guardian , Le Monde en El País . Daarom is deze strijd vandaag belangrijker dan ooit.