Waarom Oekraïne de schuld krijgt van Nord Stream Het ‘officiële’ onderzoek was altijd een schijnvertoning

Om de waarheid over de Nord Stream-pijpleiding te begrijpen, moet je een bepaalde vorm van “Kremlinologie” onder de knie krijgen. Alles eraan is ontworpen om te vertroebelen, elke draad is gehuld in leugens en bedrog.

Nord Stream Vanaf het begin was het onderzoek een schoolvoorbeeld van een doofpotaffaire. De Zweedse overheid haastte zich om bewijs veilig te stellen, daarbij verwijzend naar hun vermeende rechten onder het internationaal recht, en sloot bewust elke vorm van onafhankelijke, door de VN gesteunde inspectie uit. Natuurlijk deden de Zweedse autoriteiten, nadat ze al het bewijs hadden verzameld, zorgvuldig helemaal niets, om vervolgens met vertraging toe te geven dat ze in de eerste plaats helemaal geen wettelijk recht hadden om de informatie te monopoliseren.

De Duitsers waren op hun beurt ook totaal niet geïnteresseerd in het achterhalen wie de ergste industriële sabotage in levende herinnering tegen hun land heeft gepleegd. Sterker nog, in de loop van een jaar lang geen onderzoek hebben we vooral lekken en off-the-record verklaringen gehoord die erop duiden dat niemand echt wil weten wie de Nord Stream pijpleiding heeft opgeblazen. De redenatie hier is ronduit duidelijk: het zou vreselijk onhandig zijn als Duitsland en het Westen het ware antwoord zouden weten.

De recente onthulling dat de ware meesterbrein achter de voortdurende de-industrialisatie van Duitsland niemand minder was dan een Oekraïner met de naam “Volodymyr Z.” moet dus als een onaangename verrassing zijn gekomen. Want niet alleen is het idee dat de autoriteiten plotseling de Nord Stream-zaak hebben opengebroken, ook niet geloofwaardig, de slordige manier waarop het hele land Oekraïne nu wordt aangeklaagd, is waarschijnlijk geen toeval.

Sterker nog, op hetzelfde moment dat de geest van Nord Stream uit het graf is opgestaan, kondigde de Duitse regering haar plannen aan om haar budget voor hulp aan Oekraïne te halveren: wat er al in de pijplijn zit, zal worden verzonden, maar er komen geen nieuwe subsidies voor apparatuur. De Duitse regering zet zich schrap voor meer bezuinigingen en dus laat ze Oekraïne gaan.

Duitsland is natuurlijk niet de enige. Zelfs als er genoeg geld was om rond te gaan, is Europa steeds meer niet alleen aan het de-industrialiseren, maar ook aan het demilitariseren. De munitie- en voertuigvoorraden raken steeds meer leeg en het idee van militaire herbewapening — dat wil zeggen het creëren van geheel nieuwe militaire fabrieken en toeleveringsketens — in een tijd dat fabrieken overal op het continent sluiten vanwege energietekorten en gebrek aan financiering, is een non-starter.

Noch Frankrijk, noch het Verenigd Koninkrijk, noch zelfs de Verenigde Staten zijn in staat om de wapenstroom naar Oekraïne op peil te houden. Dit is een specifieke zorg in Washington DC, waar planners nu proberen te jongleren met het vooruitzicht om drie oorlogstheaters tegelijkertijd te beheren — in Oekraïne, het Midden-Oosten en de Stille Oceaan — ook al is de Amerikaanse militaire productie aantoonbaar onvoldoende om er comfortabel één aan te kunnen.

En dus, in een poging om het gezicht te redden in deze onmogelijke situatie, wordt Oekraïne nu als enige verantwoordelijk gehouden voor iets dat het helemaal niet heeft gedaan, of alleen heeft gedaan met toestemming, kennis en/of steun van het bredere Westen. Dit spreekt tot de adolescente dynamiek die nu het westerse buitenlandse beleid in een multipolaire wereld regeert: wanneer onze onmacht aan het licht komt, zoek dan iemand om de schuld te geven.

De oorlog in Oekraïne zou immers al gewonnen moeten zijn, en Rusland zou een gammel tankstation zijn dat economisch en militair niet opgewassen zou zijn tegen het Westen. En toch zijn we hier: onze eigen economieën deïndustrialiseren, onze militaire fabrieken zijn totaal niet in staat gebleken om de druk van een echt conflict aan te kunnen, en de Amerikanen zelf geven nu openlijk toe dat het Russische leger nog steeds in een aanzienlijk sterkere positie verkeert.

Ondertussen is het economische model van Duitsland kapot, en naarmate de economie instort, zal het veel landen zoals Zweden met zich meeslepen, gezien hoe afhankelijk ze zijn van de export naar Duitse industriële bedrijven.

10 jaar geleden, tijdens de Maidan-protesten van 2014, veroorzaakte de realist John Mearsheimer veel controverse toen hij begon te waarschuwen dat het collectieve Westen Oekraïne op het pad van de primula’s zou leiden en dat onze acties zouden leiden tot de vernietiging van het land. Nou, hier zijn we dan. Op dit moment is onze enige redding het voortdurende offensief in Koersk — een gedurfd offensief dat ongetwijfeld herinnerd zal worden als een symptoom van de toenemende wanhoop van Oekraïne.

Een veel betere leidraad voor wat komen gaat, is de vingerwijzing naar “Volodymyr Z.” als de ware schuldige achter de sabotage van de Nord Stream. In plaats van de verantwoordelijkheid te accepteren voor het feit dat Oekraïne werd aangezet tot een oorlog die het niet kon winnen — voornamelijk omdat het Westen zijn eigen vermogen om op de lange termijn een echte oorlog te voeren enorm overschatte — zal het Europese geopolitieke discours een scherpe wending nemen naar een merkwaardig soort slachtofferbeschuldiging.

Er zal ongetwijfeld worden “ontdekt” dat delen van het Oekraïense leger bestonden uit zeer onwelgevallige figuren die met emblemen in de stijl van nazi-Duitsland zwaaiden, net zoals er zal worden “ontdekt” dat journalisten in Kiev zijn vervolgd door oligarchen en criminelen, of dat geld dat door het Westen is gegeven is gestolen, en dat wapens die zijn verzonden voor winst zijn verkocht aan criminele kartels over de hele wereld.

Al deze ontwikkelingen zullen naar behoren worden “ontdekt” door een westerse politieke klasse die volledig zal weigeren om enige verantwoordelijkheid hiervoor te aanvaarden. Het lijkt veel gemakkelijker om je zenuwen te kalmeren met een verdraaiende mythe: het is de schuld van de Oekraïners dat hun land is verwoest; onze keuzes hadden er niets mee te maken; en bovendien waren het slechte mensen die ons hebben bedrogen!

***

Bekijk nu het interview van UnHerd met de journalist achter de onthullingen van deze maand: