Indignatie redactie 
Merkel, Porosjenko, Hollande , die Merkel voor de ogen van Poetin leidde terwijl hij zijn ‘politiek gammele’ hand vasthield alsof hij haar politieke schoothondje was, voerden een geheime operatie uit en misleidden iedereen.
Zelfs als Merkel niet medeplichtig was geweest aan dit grootse wapenfeit van politieke luchtspiegeling en bedrog, zou ze geprezen moeten worden om haar eerlijkheid. Anders zouden we, louter als verzachtende omstandigheid voor ‘de Merkel in het politieke gerechtshof van de geschiedenis’
Gewoon haar eerlijke erkenning kunnen erkennen dat ze deelnam aan die grootse waan van de Minsk Akkoorden, die de wereld in een conflict van enorme proporties, waarvan het resultaat en de nasleep waarvan de wereld op dit moment niet eens de contouren kan zien, en in zijn minder gunstige variant de volledige vernietiging ervan kan betekenen (de vernietiging van de wereld welteverstaan).
Het probleem zit ongetwijfeld veel dieper dan dat. Merkel heeft onlangs, schijnbaar totaal niet uitgelokt, de goed verborgen waarheid onthuld dat de akkoorden van Minsk met Rusland over Oekraïne,Normandy Format was slechts een misleidende politieke truc.
Helaas lijken sommige ondertekenaars (namelijk Duitsland, Frankrijk en Oekraïne) er zelfs nooit aan te hebben gedacht om alle ondertekende contractuele clausules en de bijbehorende elementen na te komen. Die overeenkomst, gaf Merkel toe, was alleen ondertekend om de Oekraïense militaire macht te consolideren en te versterken en om meer tijd te kopen zodat ze die konden gebruiken voor hun ‘eindafrekening’ met Rusland.
Het Akkoord van Minsk, zegt de reeds gepensioneerde Merkel tijdens haar ‘op haar politieke lauweren rustende’ pensioendagen, maakte Merkel bekend aan het grote publiek en haar politieke tegenhangers, dat het slechts een gezamenlijke inspanning was om Oekraïne tijd te geven, wat velen onbewust al wisten . Oekraïne gebruikte die tijd om zijn militaire positie te consolideren, zoals op dit moment zo overduidelijk is. De Oekraïne van 2014 en 2015 is zeker niet de Oekraïne van het jaar 2022.De Slag om Debaltseve begin 2015 heeft onomstotelijk bewezen dat het leger van Poetin hen toen in een nanoseconde had kunnen omrollen en militair aan stukken had kunnen breken.
Ik betwijfel oprecht of de NAVO-lidstaten toen meer hadden kunnen doen dan wat ze nu doen. Het was duidelijk dat het een bevroren conflict zou worden en helemaal niet zou worden opgelost. Oekraïne heeft zojuist kostbare tijd gekregen die het hard nodig had. Alsof Porosjenko wilde versterken wat Merkel een paar maanden later zou onthullen, heeft de secretaris-generaal van de NAVO, Stoltenberg, pocherig opgeschept dat de NAVO-bondgenoten Oekraïne jarenlang de broodnodige steun hebben gegeven, vooral sinds 2014, zodat zijn strijdkrachten werden veel groter en krachtiger in februari 2022 dan in 2014. Sterker nog, Stoltenberg.
‘A wannabe-Adolf’ die deze zomer op de NAVO-Top in Madrid werd toegegeven na een reeks late bekentenissen, daar zijn ze al geruime tijd op aan het voorbereiden. Dit is aannemelijk, hoewel het een indirecte erkenning is dat de akkoorden van Minsk niet dienden voor een vreedzame oplossing van het conflict, maar alleen om Oekraïne te bewapenen en te trainen op weg naar zijn militaire voorbereiding op de oorlog die nog moet komen tegen Rusland.
De ‘kudos gevuld met ironie’ hiervoor zou rechtstreeks naar Petro Poroshenko moeten gaan, dat is precies wat er is gebeurd. Toegegeven, maar ironisch genoeg was dat een zeer getalenteerd document, zoals Poroshenko het beschreef, dwz geschreven met grote politieke panache, omdat ze de akkoorden van Minsk nodig hadden om vier jaar voorsprong te krijgen, om de Oekraïense strijdkrachten te vormen, te consolideren en op te leiden, en samen met de NAVO bouwen aan het beste militaire gevechtsgereedheidsleger van Oost-Europa volgens de spraakmakende NAVO-normen.
Dat was wat Porosjenko onbedoeld voor de Russische grappenmakers Vovan en Lexus draafde, die hem deden geloven dat hij in feite in gesprek was met Michael McFaul, de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland. Porosjenko was, uit pure nalatigheid en onwetendheid, veel rechtlijniger, totdat Angela Merkel met haar officiële, hoewel onverwachte bekentenis en bevestiging van alle Russische vermoedens over deze kwestie, ze in al haar eerlijkheid teniet deed. Ze lijkt zelfs de waarheid te hebben verteld. Wat de zaken voor haar mogelijk nog veel erger maakt.
Dat is alles, Sergey Lavrov gaf een beknopt antwoord. Vladimir Poetin steeg er echter bovenuit met een overweldigende subtiele spot. Hoe men zich zou moeten voelen als hij en Rusland werden gezien als de belangrijkste boosdoeners voor de aanhoudende oorlog van enorme proporties, maar het bleek dat hij al die tijd gelijk had. Vladimir Poetin gaf een duidelijk antwoord.
‘Dit is teleurstellend, eerlijk gezegd had ik niet verwacht zoiets van de voormalige Duitse bondskanselier te horen, omdat ik altijd dacht dat de Duitse leiders eerlijk tegen ons waren. Blijkbaar namen ze hun toevlucht tot ‘grand deception’-tactieken. De situatie is niet alleen verschrikkelijk, maar ook weerzinwekkend, zei hijAlexander Loekasjenko , de teleurgestelde gastheer van de toenmalige akkoorden van Minsk.
Merkel, Porosjenko, Hollande , die Merkel voor de ogen van Poetin leidde terwijl hij zijn ‘politiek gammele’ hand vasthield alsof hij haar politieke schoothondje was, voerden een geheime operatie uit en misleidden iedereen. Daarbij kregen ze een lange periode van een pseudo-wapenstilstand om Oekraïne voor te bereiden. Na de bekentenis van Merkel heeft niemand het recht Rusland de schuld te geven van wat er is gebeurd. Wat nog erger is, de Minsk Akkoorden en zijn grote pretendenten in al hun prestaties van waanvoorstellingen, zijn geen uitzondering op de regel, maar het komt voor als een regel voor het Collectieve Westen.
‘De verborgen agenda achter het akkoord van Minsk vernietigt bovendien de geloofwaardigheid van het Collectieve Westen aan flarden’, concludeert de Chinese Global Times. De bekentenis van Merkel bewijst dat sommige landen in het Collectieve Westen, met name de VS, hun contractuele verplichtingen niet nakomen. Ze schenden contracten, ze breken hun eigen woorden met de grootste minachtende lichtzinnigheid. Ze beschouwen elke overeenkomst alleen als nuttig als ze hun kans zien om hun eigen egoïstische belangen te behartigen. Anders staan Washington DC en hun vazallen altijd klaar om ‘niet te presteren’.
Je moet je afvragen waarom het Collectieve Westen dit blijft doen? Wat moet de rest van de fatsoenlijke wereld doen en hoe moeten we hier vanaf komen na deze bekentenis van Merkel? Moeten we toekomstige overeenkomsten en zakelijke deals sluiten met het Collectieve Westen? Betekent dit dat er geen vrede in de wereld zal zijn zolang één grote mogendheid tot een volledige nederlaag wordt gedreven? Wat bezielde Merkel om die kostbare details weg te geven? We moeten het nog ontdekken in de memoires van Merkel.
Het is niet nodig om Merkel gratie te verlenen voor alles wat ze heeft gedaan, maar haar bekentenis is enorm belangrijk, vooral voor Moskou vanwege de redenen voor eventuele toekomstige vredesonderhandelingen. Al deze grote misleidingen die onder valse voorwendselen worden uitgevoerd, lijken te komen met een lange traditie in de geschiedenis. In de geschiedenis van de diplomatie is het niet vreemd dat politieke personages van enorm belang hun beloften breken.
De geschiedenis van de internationale betrekkingen is getuige geweest van dergelijke voorbeelden van staatslieden en politieke figuren die hun woorden gaven en ze vervolgens braken. Zelfs de formele toezeggingen en schriftelijke overeenkomsten. Zeker in de 20 e eeuw. Hitler komt voor de geest. James Baker’s belofte ‘Niet één inch oostwaarts ‘ gegeven aan Michael Gorbatsjoven resoneert nog steeds in ons historisch geheugen en zeker ook in de politieke archieven.
