Indignatie redactie 
Een van de meest verontrustende aspecten van de recente groepsverkrachting en moord op een 60-jarige christelijke leraar in Syrië werd als volgt op Arabische media gerapporteerd (in vertaling):
Haar verkrachters en moordenaars zijn van de [jihadi] -organisatie, al-Nusra. Sommigen van hen zijn buitenlanders, maar anderen komen uit het gebied. Met andere woorden, degenen die haar hebben verkracht en gestenigd, zijn zelf afkomstig uit haar voormalige studenten en buren , die ze in de loop van 30 jaar Arabisch op school heeft onderwezen…. Ze heeft zeker nooit gedroomd om dergelijke verdorven wreedheid in de ogen van haar voormalige studenten te zien … Niettemin jaagden ze haar als wilde beesten ten prooi – hoewel wilde beesten hun moeders niet verkrachten (cursivering toegevoegd).
Dat is de derde categorie moslims die op de loer ligt tussen “gematigden” en “radicalen”: ” Slapers ” – moslims die “gematigd” lijken maar die “radicaal” worden zodra de omstandigheden gunstig worden. Bijvoorbeeld, nadat de Islamitische Staat (“ISIS”) de Syrische stad Hassakè binnenkwam, wat leidde tot een massale uittocht van christenen, sloten veel anders “normale” moslims zich bij ISIS aan en schakelden onmiddellijk hun oude christelijke buren in.
Deze verschuiving heeft zich ontelbare keren uitgespeeld wanneer en waar islamitische terreurgroepen infiltreren. De volgende zijn getuigenissen van niet-moslims, meestal christelijke vluchtelingen uit die regio’s van Irak en Syrië die onder ISIS of andere jihadistische controle kwamen. Overweeg wat ze zeggen over hun oude moslimburen die ‘gematigd’ leken – of althans geweldloos – maar die, zodra de jihad naar de stad kwam, hun ware kleuren blootlegden:
Georgios, een man uit de oude christelijke stad Ma’loula , Syrië, vertelt over hoe moslimburen hij zijn hele leven kende, ooit al-Nusra veranderde – dezelfde jihadistische outfit die de eerder genoemde 60-jarige christen had verkracht en vermoord vrouwen – binnengevallen in 2013:
We kenden onze moslimburen heel ons leven . Ja, we wisten dat de Diab-familie behoorlijk radicaal was, maar we dachten dat ze ons nooit zouden verraden . We aten met hen. Wij zijn één volk . Een paar van de familie Diab waren maanden geleden vertrokken en we vermoedden dat ze bij de Nusra waren. Maar hun vrouwen en kinderen waren nog steeds hier. We hebben voor ze gezorgd . Toen, twee dagen voordat de Nusra aanviel, verlieten de families plotseling de stad. We wisten niet waarom. En toen brachten onze buren onze vijanden onder ons (nadruk toegevoegd).
Na uitgelegd te hebben hoe hij een jong lid van de Diab-familie zag die hij kende uit de jeugd met een zwaard en buitenlandse jihadisten naar christelijke huizen leidde, vervolgt Georgios:
We hadden uitstekende relaties. Het is nooit in ons opgekomen dat moslimburen ons zouden verraden . We zeiden allemaal: “Laat deze stad alsjeblieft in vrede leven – we hoeven elkaar niet te doden.” Maar nu is er slecht bloed. Ze brachten de Nusra binnen om de christenen weg te gooien en voor altijd van ons af te komen. Sommige moslims die bij ons woonden, zijn goede mensen, maar ik zal nooit meer 90 procent vertrouwen .
Een christelijk tienermeisje uit Homs, Syrië, vertelt haar verhaal:
We gingen weg omdat ze ons probeerden te vermoorden. . . . Ze wilden ons vermoorden omdat we christenen waren. Ze noemden ons Kaffirs [ongelovigen], zelfs kleine kinderen die deze dingen zeiden. Degenen die onze buren waren, keerden zich tegen ons . Aan het einde, toen we wegliepen, gingen we door balkons. We durfden niet eens de straat voor ons huis op te gaan. Ik heb contact gehouden met de paar christelijke vrienden die thuis waren gebleven, maar ik kan niet meer met mijn moslimvrienden praten . Daar heb ik heel veel spijt van. ( Crucified Again , p. 207; nadruk toegevoegd).
Op de vraag wie precies christenen uit Mosul, Irak heeft bedreigd en verdreven, legt een andere anonieme christelijke vluchteling uit :
We verlieten Mosul omdat ISIS naar de stad kwam. Het [Soennitische moslim] volk van Mosul omarmde ISIS en verdreef de christenen de stad uit. Toen ISIS Mosul binnenkwam, begroette het volk hen en verdreven de christenen … De mensen die ISIS omarmden, de mensen die daar bij ons woonden … Ja, mijn buren. Onze buren en andere mensen bedreigden ons . Ze zeiden: “Vertrek voordat ISIS u krijgt.” Wat betekent dat? Waar zouden we heen gaan? … Christenen hebben geen steun in Irak (cursivering toegevoegd).
Andere ‘ongelovigen’, bijvoorbeeld Yazidis, hebben hetzelfde verraad meegemaakt. Een 68-jarige Yazidi-man zei over de ISIS-invasie in zijn dorp :
De (niet-Iraakse) jihadisten waren Afghanen, Bosniërs, Arabieren en zelfs Amerikanen en Britse jagers…. Maar de ergste moorden kwamen van de mensen die onder ons wonen, onze (soennitische) moslimburen …. De Metwet-, Khawata- en Kejala-stammen – ze waren allemaal onze buren . Maar ze sloten zich aan bij de IS, namen zware wapens van hen af en informeerden over wie Yazidi was en wie niet. Onze buren maakten de IS-overname mogelijk (nadruk toegevoegd).
Toen hem tijdens een interview werd gevraagd waarom mensen met wie ze haar hele leven was opgegroeid zich plotseling bij ISIS voelden en zich woedend op haar mensen richtte, antwoordde een Yazidi-vrouw:
Ik kan je niet precies vertellen, maar het moet religie zijn. Het moet religie zijn. Ze vroegen ons constant om ons te bekeren, maar we weigerden. Daarvoor hebben ze het nooit genoemd. Vroeger dachten we aan elkaar als familie . Maar ik zeg, het moet religie zijn (nadruk toegevoegd).
Dit fenomeen is niet beperkt tot de islamitische staat in Syrië en Irak. In Nigeria – een natie die weinig deelt met Syrië en Irak, behalve vanwege de islam – werd een jihadistische aanvalwaarbij vijf kerken werden vernietigd en verschillende christenen werden gedood mogelijk gemaakt door ‘lokale moslims’ die eerder op vriendschappelijke voet stonden met de christenen in de regio.
Noch is dit fenomeen verbonden met een van die hedendaagse moslim “grieven” – of het bestaan van Israël, “godslastering” cartoons of ” gebrek aan kansen op werk ” – Westerse pratende hoofden citeren vaak om moslimhaat weg te rationaliseren. De volgende anekdote , meer dan een eeuw oud en afkomstig uit het Ottomaanse rijk, spreekt voor zich:
Toen, op een avond, kwam mijn man thuis en vertelde me dat de padisha [sultan] had gezonden dat we alle christenen in ons dorp moesten doden en dat we onze buren moesten doden . Ik was heel boos en vertelde hem dat het me niet kon schelen wie zulke bevelen gaf, ze hadden het mis. Deze buren waren altijd aardig voor ons geweest … maar hij doodde hen – doodde hen met zijn eigen hand (Sir Edwin Pears, Turkey and Its People , Londen: Methuen and Co., 1911, p. 39; cursivering toegevoegd).
Dit is dan de andere, vergeten groep moslims die op de loer liggen tussen “gematigden” en “radicalen”: slapers, wiens trouw in een handomdraai kan verschuiven.
