Indignatie redactie 
Donald Trump zegt dat afzetting eigenlijk een staatsgreep is. Het is nog een voorbeeld van zijn aanval op de rechtsstaat.
Coups zijn een van de grootste bedreigingen voor de democratie geweest daar weet die belachelijke Trump alles van, kijk naar Bolivia of Venezuela. De mensen kiezen een gedurfde leider die bereid is de status quo op zich te nemen. En dan, zoals in Iran in 1953 of Chili in 1973, duwt het leger de leider opzij om de controle te nemen. Soms blijven de generaals aan de macht; soms herstellen ze een koninklijke troon. Vaak speelt een externe macht – een buitenlandse inlichtingendienst, een kliek van bedrijfsbelangen – een sleutelrol bij het ontzeggen van de mensen hun democratische keuze.
Dergelijke coups vinden nog steeds over de hele wereld plaats – in Thailand in 2014, in Egypte in 2013, in Honduras in 2009. Deze recentere coups geven allemaal de geur van wanhoop af, omdat de oude orde extreme maatregelen neemt om de eisen af te wenden van een democratisch tijdperk.
Of misschien niet. Een nieuw tijdperk is aangebroken in de wereld van de politiek. Net als nationalisme vervaagde autoritarisme niet in het schemerlicht van de 20e eeuw. En degenen die “staatsgreep” roepen in een druk politiek theater, zijn nu even waarschijnlijk de autoritairen zelf. Ze presenteren zichzelf als verschillende iteraties van St. George die vecht tegen de draak van de ‘diepe staat’ namens alle goede mensen in het dorp. Het is natuurlijk onzin. Maar dergelijke onzin kan zich vertalen in de winnende marge in een nauwe verkiezing.
Beschuldiging als staatsgreep
Het beste voorbeeld van dit relatief nieuwe fenomeen is Donald Trump. De Amerikaanse president heeft vooral één boodschap benadrukt tijdens de afzettingsprocedures. Zoals hij heeft getweet : “Terwijl ik elke dag meer en meer leer, kom ik tot de conclusie dat wat er gebeurt geen beschuldiging is, het is een COUP, bedoeld om de kracht van het volk weg te nemen.”
Een advertentie uitgebracht door zijn campagne genaamd het afzettingsproces “niets minder dan een staatsgreep en het moet worden gestopt.” Het uiteindelijke beeld is van Trump zelf met twee duimen omhoog, alsof hij persoonlijk de staatsgreep heeft gestopt met niets anders dan een gloeiende recensie van zijn eigen optreden in functie. Fox News heeft dit script plichtsgetrouw gevolgd door de taal van Trump te herhalen in de reeks vermeende experts.
Terwijl alle nuchtere burgers van NPRL en kijken hoe de Democraten volgens de regels spelen tijdens de congreshoorzittingen, is de rest van het land klaar om de procedure te zien als een circus, een heksenjacht, een clownshow. Ze worden ertoe gebracht te geloven dat juist de procedure die is ontworpen om de rechtsstaat te waarborgen, in feite een ernstige schending van die wet is.
Dit is wat Trump de volmaakte populist maakt. Volgens zijn eigen zichzelf dienende verhaal zijn de elites er altijd op uit geweest hem te pakken, vooral nu hij zich een weg naar de top heeft gekrabd. Hij had in 2016 de volksstemming moeten winnen – ware het niet voor de (denkbeeldige) bemoeienis van Oekraïne. Hij had zijn vlaggenschipprojecten (zoals de grensmuur) moeten implementeren – zonder de machinaties van de (denkbeeldige) ‘diepe staat’. Zijn partij had de tussentijdse verkiezingen van 2018 moeten winnen – als dat niet het geval was (denkbeeldig) ) kiezersfraude. In de hondenfluitsymfonie van de Republikeinse partijpolitiek vervangen Trump’s aanhangers hun eigen denkbeeldige schurken: joden, vrouwen, Afro-Amerikanen, moslims, mensen zonder papieren.
Trump beweert impliciet dat al deze ‘niet-mensen’ – bekijk de veelzeggende beelden in de bovengenoemde campagneadvertentie – samenwerken onder de rubriek van de Democratische Partij om de verkiezingen van de mensen te ‘stelen’. De president moet ‘de mensen’ op deze manier fabriceren vanwege wat voor iedereen duidelijk moet zijn: de meerderheid van de kiezers wilde niet dat hij president werd, vond zijn beleid weerzinwekkend en communiceerde die walging heel duidelijk bij de verkiezingen van 2018.
Het werkelijk opmerkelijke deel van het argument “impeachment-equals-coup” is dat het afkomstig is van dezelfde mensen die graag zakconstituties ronddragen. Dahlia Lithwick schreef in januari 2011 op Slate : “Leden van de Tea Party zijn echt in de grondwet. We weten dit omdat … Huisrepublikeinen van plan zijn om het document van begin tot eind op de vloer van het Huis te lezen, en ze stellen ook voor om een regel aan te nemen die vereist dat elk stukje nieuwe wetgeving de bron van zijn constitutionele autoriteit identificeert. “
Als ze de Grondwet van voor tot achter hadden gelezen, zouden ze weten dat het document expliciet beschuldiging identificeert als een legale manier om een president te verwijderen. Het is de wet van het land. De Democraten hebben nauwgezet de letter van deze wet nageleefd, zelfs als het contraproductief was om dit te doen.
Zoals Trump spreekt over beschuldiging, klinkt het alsof de Democratische vertegenwoordiger Alexandria Ocasio-Cortez plotseling in het Oval Office zou zitten als de president uit de macht zou worden gehaald. Eigenlijk zou het vice-president Mike Pence zijn. Het is inderdaad een zeer vreemde coup die een lid van een partij verwijdert en hem vervangt door iemand die even schadelijk is voor dezelfde partij.
Het zou een andere zaak zijn als het Amerikaanse leger plannen zou maken om Trump te ontslaan en hem te vervangen door een viersterren-generaal. Dat zou inderdaad een staatsgreep zijn. Maar het Pentagon is loyaal gebleven aan zijn opperbevelhebber, zelfs toen hij tussenkwam in verschillende militaire gerechtelijke procedures, het wijze advies van militaire adviseurs (zoals in Syrië) negeerde en belangrijke militaire bondgenoten (zoals Zuid-Korea) in diskrediet bracht.
De enige dreiging van een coup is natuurlijk van Trump zelf. Hij heeft “grapjes gemaakt” voor onbepaalde tijd als president. Hij heeft geprobeerd alle democratische mechanismen te omzeilen die zijn ontworpen om zijn uitvoerende macht te beperken. Hij lijkt het heerlijk te vinden de grondwet te negeren. Met een centimeter van uitvoerende macht, zal hij niet tevreden zijn totdat hij de hele negen meter heeft.
Revolutie als een coup
Niemand zou de Franse revolutie verwarren voor een staatsgreep. Het was een volksopstand tegen de monarchie. Niemand zou de Amerikaanse revolutie een coup noemen. Het was een antikoloniale strijd voor onafhankelijkheid. De Haïtiaanse revolutie, de Russische revolutie van februari 1918, de Iraanse revolutie: dit waren allemaal populaire transformaties van de bestaande orde.
Maar vandaag zijn een aantal populaire opstanden als coups bestempeld. De Euromaidan-revolutie in Oekraïne in 2014 was bijvoorbeeld een protest van studenten die overstuur waren over het besluit van president Viktor Janoekovitsj om terug te komen op een belofte om een associatieovereenkomst met de Europese Unie te ondertekenen. Toen de oproerpolitie de studenten aanviel, kwamen er een miljoen mensen op straat in Kiev en braken er protesten uit in het hele land. Vrouwen, en feministische organisaties in het bijzonder, speelde een belangrijke rol , net als andere sociale bewegingen. Nationalistische en extreemrechtse organisaties zoals Svoboda waren ook aanwezig.
Maar er ontstond een transpartisanale consensus over de onwettigheid van de Janoekovitsj-regering, zijn corruptie en schendingen van de mensenrechten. Deze consensus bracht uiteindelijk genoeg druk uit op het Oekraïense parlement om overweldigend te stemmen om Janoekovitsj – die al Kiev was ontvlucht – te beschuldigen en vervroegde verkiezingen aan te kondigen.
Niettemin, de Russische president Vladimir Poetin heeft beweerd dat wat er in Oekraïne was een staatsgreep gesponsord door de Verenigde Staten. Ongelofelijk, sommige Amerikaanse stemmen aan de linkerkant en zelfs het centrum hebben dit argument herhaald, ondanks het duidelijk populaire karakter van de opstand. Zeker enkele belangrijke Amerikaanse figuren, zoals Victoria Nuland van het State Department, steunden de demonstranten. En veel Amerikaanse bewegingen – zoals de poging tot uitbreiding van de NAVO tot aan de deur van Rusland – veroorzaakten spanningen in de regio. Maar de directe betrokkenheid van de VS bij de Euromaidan, buiten de distributie van gebak van Nuland aan de demonstranten (en de oproerpolitie), was minimaal.
Het meest kritisch, het Oekraïense leger speelde geen rol bij het verdrijven van het Janoekovitsj-regime. Heeft de daaropvolgende regering in Oekraïne fouten gemaakt? Natuurlijk. Maar dat maakt de Euromaidan-evenementen toch niet met terugwerkende kracht een staatsgreep.
Van protest tot staatsgreep
De protesten tegen president Evo Morales in Bolivia hadden een oppervlakkige gelijkenis met de Euromaidan-evenementen van 2014. In reactie op beschuldigingen van verkiezingsfraude bij de verkiezingen van oktober 2019 begonnen Bolivianen met verschillende politieke achtergronden , waaronder enkele vakbondsleden, feministen en leden van inheemse gemeenschappen. protesteren. De ontevredenheid over Morales was begonnen met zijn eerdere weigering om de resultaten van een referendum te accepteren dat de termlimieten niet afschafte. Morales argumenteerde voor het constitutionele hof dat termijnen zijn mensenrechten schonden en uiteindelijk het ‘recht’ kregen om voor zijn vierde termijn te lopen.
Maar dat is waar de overeenkomsten eindigen. Morales was een echt populaire leider, die Janoekovitsj niet was. Morales heeft veel belangrijke sociale hervormingen doorgevoerd, waardoor het armoedecijfer is teruggebracht van 60% in 2006 tot 36% in 2017. “Zijn eerste daad als president was het vormen van een grondwetgevende vergadering die belast was met het schrijven van een nieuwe grondwet die de politieke en sociale rechten radicaal uitbreidde – zoals gelijke toegang tot water, werk, gezondheid, onderwijs en huisvesting – tot historisch gemarginaliseerde groepen, terwijl ze inheemse autonomie en landrechten bieden ”, schrijft Natasha Bennett in The Washington Post.
Morales zou dit jaar waarschijnlijk de presidentsverkiezingen winnen. De enige vraag was de marge en of hij zou winnen in de eerste ronde. Ondanks protesten over de verkiezingsresultaten beloofde hij zelfs een nieuwe verkiezing te houden.
Dat is het moment waarop het leger ‘suggereerde’ dat Morales ontslag neemt. De interventie van het leger was misschien niet zo hardhandig als in de “postmoderne coup” in Turkije in 1997, die leidde tot het aftreden van de toenmalige president Necmettin Erbakan, maar het leverde een soortgelijk resultaat op toen Morales aftrad.
En dat was het moment waarop de echte overname plaatsvond, toen de tweede vice-president van de Boliviaanse senaat, Jeanine Anez Chavez, de macht overnam. Haar optreden tegen protesten heeft geleid tot minstens 30 doden . Ze heeft het leger vrijgesteld van vervolging voor het gebruik van geweld, heeft zich verbonden met de extreem-christelijke christen en haar politieke controle geconsolideerd ondanks de kracht van de partij Mas van Morales. De Trump-administratie heeft Anez niet verrassend omarmd.
Een overeenkomst met Mas verplicht verkiezingen binnen 120 dagen . Als Anez de overeenkomst respecteert, als de verkiezingen vrij en eerlijk zijn, als het leger terugkeert naar zijn kazerne, kan de Boliviaanse staatsgreep een beperkte reikwijdte hebben. Maar dat zijn veel ifs. En het blijft een belangrijke stap achteruit voor alle gemarginaliseerde groepen die profiteerden tijdens het Morales-tijdperk.
De parlementaire staatsgreep?
Toen president Dilma Rousseff in 2016 in Brazilië werd afgezet, verklaarde ze het proces als een ‘parlementaire staatsgreep’. In plaats van een dader van corruptie, heeft ze betoogd dat ze er het slachtoffer van was: een corrupte elite liet haar verwijderen om zichzelf tegen onderzoeken te beschermen .
De aanklacht van Rousseff lijkt op die van Trump. Beschuldiging is evenzeer een onderdeel van de Braziliaanse grondwet als de Amerikaanse grondwet. Ze werd niet beschuldigd van groot wangedrag, maar eerder van de enge opdracht om een begrotingstekort te verbergen. Aan de andere kant steunde een meerderheid van de Brazilianen afzeggingshoorzittingen en Rousseff’s goedkeuring was in de lage tienerjaren.
De beschuldiging was misschien oneerlijk, maar het is moeilijk om het een staatsgreep te noemen. Het weerspiegelt eerder de diep verdeelde aard van de Braziliaanse politiek en de alomtegenwoordigheid van corruptie, zodat alle partijen beschuldigingen van handel in invloed kunnen bewapenen. Naast de persistentie van caudillo-achtige leiders in Latijns-Amerika – zoals de huidige leider van Brazilië, Jair Bolsonaro, of Nicolas Maduro van Venezuela – worstelt de regio nog steeds met onhandelbaar geweld, een cultuur van straffeloosheid, diepe economische ongelijkheid en fragiele politieke instellingen.
Maar Latijns-Amerika is in dit opzicht niet uniek. Het debat over de vraag of afzetting een ‘staatsgreep’ is – in Brazilië, Oekraïne of de VS – spreekt tot de enorme stap achteruit die de democratie het afgelopen decennium heeft genomen. In voor- en tegenspoed bestaat er geen consensus meer over ‘normale’ democratische praktijken. De polarisatie van het electoraat maakt het nu mogelijk om twee totaal verschillende concepten van democratie naast elkaar te laten bestaan - een bepaald door de rechtsstaat en de andere bepaald door de machtigen.
Ja, ja, ik weet het: de rechtsstaat weerspiegelt de belangen van de machtigen. Dat principe was zeker te zien in Brazilië. Maar de rechtsstaat beschermt ook de zwakken tegen de voorspellingen van de sterken. En in deze dappere nieuwe wereld die Donald Trump presideert, wordt dit laatste begrip van de rechtsstaat belegerd. Het is te zien in hoe de Trumps van de wereld de rechtbanken aanvallen, proberen de voordelen van sociale bewegingen op het gebied van mensenrechten terug te dringen en een aantal waakhondinstellingen ondermijnen.
Als Trump wint in de Senaat en vervolgens bij de peilingen in 2020, zal hij niet alleen de afzetting rap verslaan. Net als Vladimir Poetin in Rusland, Viktor Orban in Hongarije, Recep Tayyip Erdogan in Turkije en tot nu toe Benjamin Netanyahu in Israël, zal hij met succes de mechanismen hebben vernietigd die zijn absolutisme in de weg staan.
