Wanneer ontevredenen onbestuurbaar worden

Volgens de Nationale Veiligheidsstrategie vormen China, Rusland en Iran de top drie van existentiële “bedreigingen” voor de VS. Drie kenmerken onderscheiden de top drie. Het zijn allemaal soevereine machten. Ze staan ​​onder verschillende mate van sancties. En ze zijn de drie belangrijkste knooppunten van het belangrijkste, evoluerende geopolitieke proces van de ^21e eeuw: de integratie van Eurazië.

Wat zien de drie vorsten als ze de dystopie onderzoeken die Exceptionalistan heeft overgenomen?

Ze zien, opnieuw, drie – ontwrichte – knooppunten die in conflict zijn: de posthistorische Pacifische en Atlantische kusten; het Zuiden – een soort uitgebreid Dixieland; en het middenwesten – wat zou het Amerikaanse hartland zijn.

De hypermoderne Pacific-Atlantische knooppunten brengen hightech en financiën samen, profiteren van techno-doorbraken van het Pentagon en profiteren van het ‘Amerika regeert de golven’-ethos dat het wereldwijde primaat van de Amerikaanse dollar garandeert.

De rest van Amerika wordt door de Pacific-Atlantic grotendeels beschouwd als slechts een verzameling viaductstaten: het Zuiden – dat zichzelf beschouwt als het echte, authentieke Amerika; en het Midwesten, grotendeels gedisciplineerd en behoorlijk praktisch ingesteld, ideologisch geklemd tussen de kustmachtcentrales en het Zuiden.

Superstructuur, hard, is de sleutel: wat er ook gebeurt, wat de breuken ook zijn, dit blijft een rijk, waar slechts een kleine elite, een de facto plutocratische oligarchie, regeert.

Het zou te schematisch zijn, hoewel in wezen juist, om te beweren dat bij de presidentsverkiezingen de onzichtbare campagnevoerder Joe Biden de Pacific-Atlantische knooppunten vertegenwoordigde, en Trump het hele zuiden. Ervan uitgaande dat de verkiezingen niet frauduleus waren – en dat blijft een grote “als” – schommelde het Midwesten uiteindelijk op basis van drie kwesties.

1. Trump kon, hoezeer hij ook vertrouwde op een sanctie-moloch, geen banen in de industrie terughalen. 2. Hij kon de militaire voetafdruk in het Grotere Midden-Oosten niet verkleinen. 3. En vóór Covid-19 kon hij de immigratie niet naar beneden halen.

Alles wat ons te wachten staat, wijst op het onverzoenlijke – de absolute meerderheid die Dem stemde in de Atlantische-Pacifische knooppunten versus het zuiden en een diep verdeeld Midwesten. Hoezeer Biden-Harris het Zuiden ook nog meer zal isoleren, hun vooruitzichten om het Middenwesten te ‘pacificeren’ zijn minder dan nul.

Wiens grondbediening?

Afgezien van de rauwe discussies over de vraag of de presidentsverkiezingen frauduleus waren, zijn dit de belangrijkste feitelijke punten.

1. Een reeks regels in voornamelijk swing-states werd vóór de verkiezingen via rechtbanken gewijzigd, waarbij de wetgevende macht van de staat werd omzeild, zonder transparantie, waardoor de weg werd geëffend om fraudeplannen te vergemakkelijken.
2. Biden werd de facto gekroond door AP, Google en Twitter, zelfs vóór de definitieve, officiële uitslag, en weken voor de stemming in het kiescollege afgelopen maandag.
3. Elke serieuze, professionele audit om te bepalen of alle ontvangen en getabelleerde stemmen geldig waren, werd de facto platgedrukt.

Op elke breedtegraad in het Zuiden waar het imperium zich “bemoeide” met lokale verkiezingen, in de stijl van een kleurenrevolutie, zou deze reeks feiten door tientallen keizerlijke functionarissen in een meedogenloze propaganda-blitz worden beschouwd als bewijs van een staatsgreep.

Over de recente uitspraak van het Hooggerechtshof vertelde een bron van Deep State-informatie mij: “Het Hooggerechtshof vond het niet prettig dat de helft van het land tegen hen in opstand kwam, en gaf er de voorkeur aan dat de beslissing door elke staat in het Huis van Afgevaardigden werd genomen. Dat is de enige manier om hiermee om te gaan zonder de vakbond in gevaar te brengen. Zelfs prominente democraten die ik ken, beseffen dat de oplossing heeft plaatsgevonden. De fout was om te veel stemmen te stelen. Deze grote diefstal klaagt het hele systeem aan, dat altijd corrupt is geweest. “

Gevaren zijn er in overvloed. Op het propagandafront zijn extreemrechtse nationalisten er bijvoorbeeld absoluut van overtuigd dat Amerikaanse media alleen kunnen worden aangepakt door de zes hoofdkantoren van de topconglomeraten te bezetten, plus Facebook, Google en Twitter: dan zou je de volledige controle hebben over de Amerikaanse propagandamolen.

Een andere bron in de Deep State, nu met pensioen, voegt eraan toe dat “het Amerikaanse leger niet wil ingrijpen omdat hun soldaten de bevelen niet opvolgen.

Veel van deze extreemrechtse nationalisten waren officieren van de strijdkrachten. Ze weten waar de nucleaire raketten en bommenwerpers zijn. Velen hebben sympathie voor hen nu de VS uit elkaar vallen in lockdowns. “

Ondertussen zullen de onbetrouwbare transacties van Hunter Biden gewoon niet verdwijnen uit publieke controle. Hij heeft vier verschillende federale onderzoeken. De recente dagvaarding komt neer op een zeer ernstige zaak die verwijst naar een vermeende misdaadfamilie. Het is gemakshalve vergeten dat Joe Biden opschepte tegen de Council on Foreign Relations

dat hij de Oekraïense hoofdaanklager, Viktor Shokin, heeft gedwongen om te worden ontslagen, precies toen hij onderzoek deed naar corruptie door de oprichter van Burisma.

Natuurlijk zal een enorm leger van shills altijd een ander leger van alwetende en oh zo onpartijdige “factcheckers” oproepen om dezelfde boodschap te hameren: “Dit is de versie van Trump. Rechtbanken hebben duidelijk gezegd dat al het bewijs ongegrond is. “

Officier van justitie William Barr is nu uit beeld (zie zijn ontslagbrief). Barr is een beruchte aanwinst voor Daddy Bush sinds de oudheid – en dat betekent klassieke Deep State. Barr was op de hoogte van alle federale onderzoeken naar Hunter Biden die teruggaan tot 2018, met betrekking tot mogelijk witwassen van geld en omkoping.

En toch, zoals de Wall Street Journal het verrukkelijk formuleerde, “werkte hij eraan om hun openbaarmaking tijdens de verhitte verkiezingscampagne te vermijden”.

Een vernietigend rapport (Dems: a Republican attack report) heeft aangetoond hoe de familie Biden verbonden was met een enorm financieel netwerk met meerdere buitenlandse vertakkingen.

Dan is er Barr die niet eens durft te zeggen dat er genoeg reden was voor het ministerie van Justitie om een ​​verregaand onderzoek te doen naar stemfraude en uiteindelijk alle ‘ongegronde’ complottheorieën te laten rusten.

Ga verder. Niets te zien hier. Zelfs als een opeenstapeling van bewijsmateriaal onder andere bestond uit stembiljetten, stembiljetten met vervaldatum, statistische onwaarschijnlijkheden, geknoei met elektronische machines, achterdeurtjes met software, beëdigde verklaringen van opiniepeilers, om nog maar te zwijgen over het inmiddels legendarische stopzetten van de stemming in het holst van de nacht , met daaropvolgende, enorme hoeveelheden stemmen die op miraculeuze wijze overschakelden van Trump naar Biden.

Opnieuw zal een alwetend leger van o zo onpartijdige “factcheckers” zeggen dat alles ongegrond is.

Een perverse terugslag

Een perverse vorm van terugslag is al van kracht, aangezien geïnformeerde wereldburgers nu kristalhelder de verbazingwekkende diepte en reikwijdte van Deep State-macht kunnen zien – de ultieme beslisser van wat er daarna gebeurt in Dystopia Central.

Beide opties zijn verschrikkelijk.

1. De verkiezingen zijn geldig, zelfs als ze door bijna de helft van de Amerikaanse publieke opinie als frauduleus worden beschouwd. Om die weergaloze existentialist, The Dude, te citeren, er is geen tapijt meer dat de kamer aan elkaar verbindt.
2. Als de verkiezingen op de een of andere manier voor 20 januari zouden worden vernietigd, zou de Deep State Shock and Awe gaan doen om de klus te klaren.

In beide gevallen worden The Deplorables The Ungovernables.

Het wordt erger. Een mogelijke implosie van de unie – met interne stuiptrekkingen die leiden tot een uitbarsting van geweld – kan zelfs gepaard gaan met een externe explosie, zoals in een verkeerd berekend imperiaal avontuur.

Voor de Three Sovereigns – Rusland, China en Iran – en voor de overgrote meerderheid van het Globale Zuiden, is de conclusie onontkoombaar: als het huidige, spijtige spektakel het beste is dat de westerse liberale ‘democratie’ te bieden heeft, hoeft het zeker niet eventuele vijanden of “bedreigingen”.