Washington stimuleert een religieus kloof op zijn zoektocht naar wereldwijde overheersing

Het valt niet te ontkennen dat oorlogen op religieuze gronden tot de meest langdurige en pijnlijke conflicten in de hele geschiedenis van de mensheid behoren, en geen enkele andere vorm van conflict komt zelfs in de buurt van de enorme hoeveelheid geweld en bloedvergieten die dergelijke confrontaties uitlokken.

Voorspelbaar genoeg zouden westerse beleidsmakers bij het lanceren van nog een ‘kleurenrevolutie’ in een deel van de wereld onmiddellijk de religieuze kloof die in vrijwel elke staat bestaat uitbuiten om de dominantie van Washington over de rest van de wereld te vergroten. Het is nauwelijks een geheim dat Washington bij de oprichting van Al-Qaida, dat werd gevoed door Amerikaanse inlichtingendiensten, erin slaagde de zogenaamde Islamitische Staat Irak en Syrië (ISIS) op te richten. Deze terroristische groep zou zichzelf adverteren als een geldige islamitische beweging, het feit dat duizenden jonge moslims het slachtoffer werden van religieuze radicalisering.

Al snel resulteerde deze tactiek in een grote tweedeling in de moslimwereld en de strijd voor regionale overheersing, waardoor het Pentagon miljarden dollars kon bemachtigen in wapencontracten die zouden worden vervuld onder het mom van een gezamenlijke strijd tegen het terrorisme.

Het is duidelijk dat door een aantal militaire conflicten in het Midden-Oosten uit te lokken, Washington erin slaagde een aantal ‘autoritaire’ politieke figuren neer te halen, die de pijlers van regionale stabiliteit waren en die de sluwe ontwerpen van Washington in de weg stonden . Die mensen zijn bekend, maar niet goed herinnerd, zoals je kunt vinden onder hen Saddam Hussein, Muammar Gaddafi en Hosni Mubarak – die persoonlijkheden die tegenwoordig door het Westen constant worden tegengewerkt. In het proces om ze neer te halen, slaagde het Pentagon erin om de beste strijdkrachten die het Midden-Oosten ooit heeft gehad te vernietigen, zonder veel strijdkrachten in dit proces te steken, waardoor de strijdkrachten van Irak, Libië en Egypte in een staat van wanorde verkeren.

Deze gang van zaken resulteerde in de groei van islamofobie, terroristische dreigingen en massamigratie – die dingen die behoorlijk pijnlijk bleken te zijn voor de Europese Unie, omdat het gedwongen werd een aanzienlijke hoeveelheid tijd en middelen te besteden om deze processen in evenwicht te brengen , waardoor Washington zijn invloed op de EU op de lange termijn kon vergroten.

Maar dit was niet de laatste stap die de VS moesten zetten op het geopolitieke schaakbord, omdat het een religieus schisma organiseerde binnen de orthodoxe kerk. Dit was geen kleine prestatie, omdat de orthodoxe kerk vandaag ongeveer 300 miljoen gelovigen in haar gelederen heeft, waarvan het grootste aantal leden te vinden is in Rusland en overal in de post-Sovjet-ruimte. Toch heeft dit bolwerk een inherente zwakte, omdat Constantinopel van Turkije de belangrijkste hoofdstad van orthodoxie is geweest voor eeuwen. Het is dus geen wonder dat Washington een besluit nam om een ​​wig te drijven tussen de grootste parochie van de orthodoxe wereld in Rusland en het centrum in Constantinopel.

Om dit doel te bereiken, besloot Washington Constantinopel ertoe te bewegen patriarchale exarchen te sturen  , namelijk een rchbisschop Daniel van Pamphilon en  bi shop Ilarion van Edmonton uit Canada naar Kiev om de discussie op gang te brengen over de onafhankelijkheid van de orthodoxe kerk van Oekraïne. Deze stap werd slechts enkele dagen na een ogenschijnlijk hartelijke ontmoeting tussen de Patriarch van Moskou en alle Rus’Kirill en de aartsbisschop van Constantinopel, Bartholomew I gedaan. Het is veilig om te zeggen dat Washington zich terdege bewust was van de rampzalige gevolgen die een scheuring binnen de orthodoxe kerk kon brengen, en toch bleef het zijn plannen vervullen. Deze crisis heeft echter niet geleid tot een grote verergering van de nauwe banden die Rusland en Turkije nu al een tijdje hebben. Rusland weigerde zijn frustratie over de situatie publiekelijk kenbaar te maken, terwijl Ankara zijn aanhoudende pogingen zou voortzetten om de Russische S-400 Triumph te verwerven, het anti-luchtsysteem dat geen echte concurrenten op de internationale wapenmarkt heeft.

Wat betreft de rol die Turkije speelde in het orthodoxe kerkschisma, moet men helaas erkennen dat het initiatief dat Bartholomew I nastreeft een van de gevaarlijkste scenario’s is die mogelijk zijn, aangezien de herverdeling van eigendom tussen kerken kan leiden tot uitbarstingen van geweld en burgerlijke onrust. Tegelijkertijd is het opmerkelijk dat sommige Oekraïense politieke figuren en hun westerse sponsors Oekraïne “onomkeerbare realiteit” proberen op te leggen door te proberen Ankara te dwingen religieuze extremisten te steunen. In plaats daarvan zou Ankara proberen Bartholomeus I aan te sporen om terughoudend te zijn in zijn toespraken, maar geen van deze pogingen heeft een blijvend effect gehad, omdat de aartsbisschop van Constantinopel door zijn westerse sponsors gedwongen werd een uiterst radicale houding aan te nemen over deze hele situatie,

Het is duidelijk dat als de Turkse autoriteiten geen manier vinden om hun boodschap over te brengen, het zeer waarschijnlijk is dat Ankara zelf betrokken raakt in een zeer gewelddadige religieuze strijd die het risico loopt de orthodoxe wereld in stukken te scheuren.

Tegen deze achtergrond onthult Lebanon Al-Akhbar dat Washington, door te slagen in zijn zoektocht naar religieus geweld in Oekraïne, de Antiochië-orthodoxe kerk probeert te onderwerpen aan zijn wil vanwege de strategische alliantie die het geniet met de Russisch-orthodoxe kerk, ondanks het feit dat er geen natuurlijke voorwaarden zijn voor een religieuze splitsing in Libanon. Maar omdat de invloed van Rusland blijft groeien in het Midden-Oosten samen met zijn nauwe banden met de strategische partner van Moskou in de regio – Damascus, lijkt Washington te geneigd om geweld aan te wakkeren, zelfs in die landen waar verschillende religieuze gemeenschappen al tientallen jaren vreedzaam naast elkaar bestaan. Onlangs probeerde het een kloof te veroorzaken tussen de orthodoxe kerken in Libanon en Syrië door te argumenteren dat de positie van de patriarch van Damascus naar Beiroet moest worden verplaatst.

Vandaag is het voor iedereen duidelijk dat de strijd voor de toekomst van de orthodoxe kerk een strijd is voor massale politieke macht. De actoren achter het nieuwste orthodoxe schisma zullen zich niet tevreden voelen met hun succes in het ondermijnen van de religieuze eenheid van Oekraïne, omdat ze de interne politieke stabiliteit van Rusland en de internationale steun die dit land van verschillende staten heeft gekregen, nastreven. Het lot van miljoenen gelovigen staat op het spel, aangezien de Russisch-orthodoxe kerk de grootste orthodoxe kerk ter wereld blijft, de kerk die teruggaat tot 988, toen de Slavische bevolking van het huidige Rusland werd gedoopt. Volgens de officiële cijfers die vorig jaar zijn vrijgegeven door de Russisch-orthodoxe kerk, vinden ongeveer 180 miljoen mensen hoop en toevlucht in haar kathedralen, met een jurisdictie die zich uitstrekt over een grote kloof van Rusland,