We weten dat we online niet anoniem zijn. Elke beweging in de digitale sfeer wordt bijgehouden, verzameld en geanalyseerd. Het is allemaal fascinerend voor onze spionnen, die bij elke stap onze identiteit kennen. Ze kunnen ons lokaliseren door de manier waarop we schrijven van onze e-mails, gebruik maken van de muis op onze computerschermen-zelfs hoe we vasthouden en vegen onze mobiele telefoons.

Binnenkort zijn we in het openbaar misschien ook niet meer anoniem. Steeds meer alomtegenwoordige gezichtsherkenningstechnologie, niet alleen gebruikt door wetshandhavers maar door bedrijven en zelfs individuen, zal ons in staat stellen elkaar te identificeren als we over straat lopen of ons in de menigte mengen.

Dit is de wereld die onder andere Clearview AI mogelijk gaat maken. Clearview heeft op beroemde en controversiële wijze een enorme database samengesteld, die van het web is geschraapt, waarmee het miljoenen mensen kan identificeren – misschien inclusief u.

Wetshandhavers zijn enthousiast over de mogelijkheden van Clearview. De technologie kan helpen bij het opsporen van mogelijke daders door slechts een fragment van een foto. In een opmerkelijk geval probeerde de politie de identiteit van een man te achterhalen aan de hand van een foto “in het account van een Syrische gebruiker” waarop seksueel misbruik van kinderen te zien was. Toen ze de afbeelding door de database van Clearview haalden, vonden ze een merkwaardige match: een Instagram-foto met bodybuilders op een expo in Las Vegas. Geen van de mensen op de voorgrond kwam overeen met de verdachte; ver op de achtergrond op de loer, “aan de rand van de fotolijst”, vonden ze de man en Clearview gaf zijn identiteit door. Op deze foto was het beeld van de man klein – ‘half zo groot als je vingernagel’. Dat was alles wat Clearview nodig had om de verdachte te lokaliseren in zijn database van 3 miljard afbeeldingen.

Het is niet verwonderlijk dat er verschillende juridische uitdagingen zijn tegen Clearview. Het bedrijf is onderhevig aan klachten van Europese privacy- en digitale rechtengroepen. Autoriteiten in het VK en Australië onderzoeken maatregelen tegen het bedrijf. En Canada’s privacycommissarissen hebben al vastgesteld dat “Clearview’s gezichtsschrapen ‘illegaal’ is en een systeem creëert dat ‘brede schade toebrengt aan alle leden van de samenleving, die zich voortdurend in een politieopstelling bevinden’ “- vermoedelijk omdat de database doorloopt het gezicht van elke persoon in een bepaalde zoekopdracht.

De VS zijn opmerkelijk trager geweest om Clearview uit te dagen. De uitzondering is Illinois, waar de ACLU het bedrijf aanklaagt wegens schending van de biometrische privacywet van die staat. Er is reden om te betwijfelen dat de genoemde uitdagingen zeer ver zullen komen aan deze kusten, gezien de relatieve macht van technische lobby’s, die tot dusver federale privacyregelgeving hebben geblokkeerd, en politievakbonden, die de hulp van dergelijke technologie eisen, vooral in de huidige opleving in Misdaad. Zoals het gezegde luidt, is het moeilijk om de geest weer in de fles te krijgen. In dat geval hebben we misschien weinig andere keuze dan te kampen met de mogelijkheid dat Clearview het dagelijks leven – voor de rest van ons – op vreemde en verrassende manieren aanzienlijk zou kunnen veranderen.

Gewapend met de identiteit van een vreemdeling, geleverd door Clearview, zou je ter plekke intieme, alarmerende informatie over hen kunnen vinden. Vooral als ze op sociale media zijn verschenen (zoals velen van ons) en Facebook hun voorkeuren, neigingen en voorkeuren vermeldt. Je zou conclusies kunnen trekken over hun financiën, op basis van hun alma mater, postcode en beroep. Of hun faillissementsverslagen. Of ze nu gescheiden zijn of gearresteerd zijn. Tot voor kort bevatten de zoekresultaten voor een jeugdvriend van mij – nu CEO van een lokaal bedrijf – zijn adoptiegegevens.

Deze technologie roept tal van belangrijke vragen op: wat is de waarde van anonimiteit? Hoe kan ik profiteren van de mogelijkheid om in het openbaar rond te lopen zonder dat iemand weet wie ik ben? Als en wanneer mensen mij op het eerste gezicht kunnen leren kennen – mijn opleiding, mijn baan, mijn vermogen, of ik geadopteerd ben – hoe zal dit dan van invloed zijn op hoe en of ze mij zullen benaderen? Ik begin te denken aan alle gesprekken die niet zullen worden gevoerd.

Bedenk hoe Clearview de singles-scene zou kunnen veranderen. Je zou op de drempel van de bar kunnen staan ​​en onmiddellijk de gezichten voor je kunnen kwantificeren. Dit kan een welkome hulp zijn, die u helpt het kaf door te snijden en te beslissen aan wie u uw kostbare tijd en energie wilt besteden. Wie heeft de juiste baan en diploma? Wie is katholiek, joods, moslim? Democraat of Republikein? Wie verdient er veel geld en woont in de juiste postcode?

Retailers zullen de service van Clearview waarschijnlijk ook waarderen. Winkelbedienden kunnen het gebruiken om je op te meten als je door de deur loopt. Wat zeggen uw voorkeuren over het soort consument dat u bent? Ben jij hun aandacht en inspanning waard? Je wordt misschien snel genegeerd als de door Harvard opgeleide advocaat achter je aan slentert.

Op een serieuzere noot, ouders zouden Clearview kunnen gebruiken om te bepalen of er zedendelinquenten in hun midden zijn – in het park, in de supermarkt, op straat. Het is vermeldenswaard dat de lijst van zedendelinquenten nogal gebrekkig en misleidend is. Het zet kindermisbruikers op één hoop met mensen die veel minder misdaden hebben gepleegd en vrij onschuldig zijn. Ouders zullen zich echter niets aantrekken van het niet-gepubliceerde onderscheid en blijven uit de buurt van iedereen op de lijst.

Sommigen, zelfs velen, zullen bezwaar maken tegen de privacyschendingen van deze technologie. Ik wed dat een dergelijke aarzeling kort zal zijn en dat we onze preutsheid over invasieve media opnieuw zullen overwinnen. Als je ouder bent dan een bepaalde leeftijd, was je, toen je voor het eerst een smartphone kreeg, misschien preuts over constante GPS-tracking, die je locatie op elk moment onthulde. De meesten van ons vergaten onze zorgen snel toen Waze ons door de dichtstbijzijnde kortere weg leidde, of Yelp identificeerde het beste lokale restaurant en leidde ons rechtstreeks naar de deur.

Evenzo is de belofte van Clearview om je de façades van mensen met weinig moeite te laten verwijderen gewoon te verleidelijk, vooral als je er niet over nadenkt hoe je eigen façade ook kan worden verwijderd.

Clearview zal me persoonlijk, diepgaand onderzoek besparen waarbij ik een zorgvuldig gesprek moet aangaan met vreemden om erachter te komen en gevoelige, indringende vragen te stellen. Ik kan de achtervolging inzetten en onmiddellijk beslissen of de persoon voor mij mijn tijd waard is – of dat het iemand is die ik zou kunnen of moeten vermijden.

Natuurlijk zal deze technologie ons ook in staat stellen om mensen gemakkelijker te beoordelen – en mogelijk tot oordelen te komen die oneerlijk zijn. Empathie en beleefdheid vereisen dat we open zijn, dat we geen overhaaste conclusies over mensen trekken – dat we ze de tijd geven om hun ware aard te laten zien, ondanks het uiterlijk. We moeten de mensen het voordeel van de twijfel geven. Omdat ze in dit opzicht een beetje respect verdienen. Zouden we niet hetzelfde hopen?

Clearview zou het klassenbewustzijn kunnen verergeren. Onze cv’s, publieke voorkeuren en prestaties zullen ons – vrij letterlijk – voorgaan als we over straat lopen. Over het algemeen zullen we gemeten worden aan de hand van oppervlakkige markeringen.

Ik begrijp dat we tot op zekere hoogte al onderhevig zijn aan dit soort oordelen. Als ik een feestje binnenkom, maken mensen aannames over mij op basis van verschillende zichtbare aanwijzingen – mijn kapsel, mijn kleding, mijn gewicht, mijn huidskleur; hoe ik mezelf vasthoud en loop of gebaar maak; of ik vertrouwen, aarzeling of onzekerheid verraad. We weten echter dat dit allemaal gissingen zijn. Maar Clearview biedt een air van autoriteit en zekerheid aan onze oordelen. Het verlost ons immers van giswerk en levert gegevens op , die van nature definitief lijken.

Stel je de vrijheid voor die verloren gaat. Er is immers vrijheid in anonimiteit. Er is vrijheid om niet gekend of erkend te worden. Er is vrijheid om genegeerd te worden, zelfs, en toegestaan ​​te worden om te doen wat ik wil – binnen redelijke grenzen natuurlijk. Het is bevrijdend als ik in New York City uit de trein stap en me meng met de menigte. Mensen geven niets om mij, waar ik ga of wat ik doe. De mogelijkheden lijken eindeloos.

Belangrijker is dat de technologie van Clearview de persoonlijke autonomie bedreigt. Het ontneemt me het vermogen om mezelf te definiëren of mezelf aan anderen voor te stellen, op mijn voorwaarden. Het ontneemt me de kans om mijn verhaal te vertellen in de volgorde van titels en prestaties die ik belangrijk vind.

Charme, humor, humor, gratie – deze zullen allemaal in gevaar komen in de wereld van Clearview, als mij de kans wordt ontzegd om anderen organisch, timide of stap voor stap te begroeten, of om op subtiele en verrassende manieren de hand te reiken. En natuurlijk zou Clearview ons verlossen van de mogelijkheid om het anders-zijn tegen te komen en te onderhandelen. Ik kan strikt mijn eigen soort ontdekken – zoals op sociale media, nu in het publieke domein – en naar hen toe aangetrokken worden. Ik kan iedereen die anders is dan ik strikt vermijden.

Hoe u in het openbaar wordt geadverteerd of gebrandmerkt, daar heeft u geen controle over. Clearview maakt het moeilijker om te ontsnappen aan erfenissen of connecties waar u minder dan trots op bent en die u liever kwijt zou willen. Wat als je een schandelijk verleden probeert te overwinnen? Wat als u probeert uw leven op orde te brengen en te rehabiliteren, of gewoon verder te gaan, te verbeteren – te transformeren? Zal Clearview zoveel onthullen?

Beter nog, zullen mensen erom geven? Als ze een rode vlag op uw strafblad bespioneren, zal dit hun oordeel dan overweldigen of vertroebelen? Voor het gemak zoeken mensen excuses om niet mee te doen en verder te gaan.

Filosofen hebben lang beweerd dat hoe meer we over anderen weten, hoe empathischer we zijn. Oppervlakkige gegevens zijn niet voldoende. Intieme, gevoelige, uitgebreide informatie is op zijn plaats. Bij gebrek aan technologie adviseerden de oude stoïcijnen om onze verbeelding te gebruiken: als iemand je beledigt, vul dan een waarschijnlijk achtergrondverhaal in – stel je de omstandigheden voor die hun gedrag bepalen. Wat gebeurt er in het leven van deze persoon dat hem zo grof, boos of ongelukkig maakt? Luister geduldig en neem de tijd om erachter te komen wat hem drijft. Onderzoek, reflecteer en let op. Leer meer over hem, doe mee, stel je open voor hem, en hij zal zich op zijn beurt openstellen.

Clearview biedt niet het benodigde inzicht voor compassie. Paradoxaal genoeg biedt het te weinig informatie en te veel tegelijk. Het biedt je net genoeg om mensen snel te beoordelen, en het biedt te weinig om ze behoorlijk, eerlijk en liefdadig te beoordelen. De technologie helpt ons niet om de diepste motivaties van mensen, hun oprechte bedoelingen, hun beproevingen en beproevingen te zien.

Kan technologie dat ooit? Het lijkt in strijd met de praktijk van empathie. Onze digitale economie beweegt zich razendsnel en geeft bij elke beurt prioriteit aan gemak, vaak onnodig. Empathie daarentegen vraagt ​​tijd, energie, persoonlijke investering en aandacht. Het vereist dat we geen kortere wegen nemen om mensen te begrijpen, dat we ons bezighouden met hard werk dat soms vervelend en ongemakkelijk is, maar altijd lonend. De aanhoudende, alomtegenwoordige vraag naar gemak, die Clearview biedt, is een slechte basis voor een morele samenleving en een cultuur van mededogen.