Indignatie redactie 
Mocht Joe Biden de verkiezingen winnen, dan zal hij het wiel van de geschiedenis niet terugdraaien naar het Obama-tijdperk. Europa moet de VS helpen zijn verloren reputatie terug te winnen.
Of Donald Trump nog vier jaar als president van de Verenigde Staten zal dienen, wordt op 3 november beslist. De partners van Amerika zouden niettemin al moeten nadenken over wat Trump zal achterlaten – namelijk de gevolgen van zijn beleid – als hij de verkiezingen verliest en ermee instemt. macht overhandigen aan zijn uitdager, Joe Biden.
Elke Amerikaanse president stelt prioriteiten voor binnenlandse ontwikkelingen en voor de standpunten van het land in het buitenlands en veiligheidsbeleid. Gezien het internationale gewicht van de Verenigde Staten – nog steeds verreweg het machtigste land ter wereld in termen van absolute macht, zelfs in vergelijking met China – zullen Amerikaanse presidenten ook altijd de internationale orde bepalen.
Nieuwe presidenten van welke partij dan ook hebben traditioneel veel van de nalatenschappen van hun voorgangers aanvaard, terwijl ze tegelijkertijd nieuwe accenten hebben gelegd. Dit is niet verwonderlijk; het is een kenmerk van een functionerende staat. De uitdagingen op het gebied van buitenlands beleid, veiligheid, economie en ecologie waarmee een nieuwe president op de eerste dag wordt geconfronteerd, verschillen immers niet fundamenteel van de uitdagingen die de dag ervoor op tafel lagen.
Alleen Trump is bewust afgeweken van deze pragmatische en staatsmanische traditie. Strijden tegen de erfenis die zijn voorganger, Barack Obama, heeft achtergelaten, staat centraal op zijn agenda. Als gevolg daarvan heeft Trump de regels van de financiële markten en milieuwetten van de regering-Obama ingetrokken, de VS teruggetrokken uit de nucleaire overeenkomst met Iran en zich ook teruggetrokken uit het Trans-Pacific Partnership, het Klimaatakkoord van Parijs en andere internationale overeenkomsten.
Mocht Trump worden vervangen door Biden, dan zal de nieuwe president zeker enkele van de meest flagrante maatregelen van zijn voorganger terugdraaien – al was het maar om het vertrouwen te herwinnen en de internationale reputatie van de Verenigde Staten weer te versterken. Dit geldt met name voor het nucleaire akkoord met Iran en het klimaatakkoord. Biden zal echter niet in staat zijn om het wiel van de geschiedenis terug te draaien naar het einde van het Obama-tijdperk. Hij zal te maken krijgen met – en zijn presidentschap zal gedeeltelijk worden gevormd door – een erfenis van Trump die niet zomaar ongedaan kan worden gemaakt door enkele belangrijke internationale overeenkomsten op te zeggen.
Vier elementen onderscheiden zich van deze erfenis
Ten eerste is er de politieke polarisatie in de VS, die net zo intens is als tijdens de oorlog in Vietnam. Een nieuwe president zou kunnen proberen het land politiek te herenigen en de groeiende sociale ongelijkheden te verminderen door middel van sociaal en fiscaal beleid. Noch de politieke noch sociale verdeeldheid in Amerika zullen echter eenvoudigweg verdwijnen als de politieke richting verandert.
Ten tweede zal de gespannen relatie met China de regering-Biden vanaf het begin op de proef stellen. Trump veroorzaakte zeker niet de opkomst van China. Zelfs Obama had geprobeerd de focus van het Amerikaanse beleid te verleggen naar Azië – hij zag de opkomst van China als een doorbraak, maar beschouwde Peking over het algemeen nog steeds als een partner. Ondertussen is het Chinese beleid uitdagender geworden.
Er bestaat een brede consensus tussen twee partijen in de VS voor het nemen van een harde houding tegenover Peking. President Trump heeft echter de positie van Amerika in de rivaliteit met China verzwakt door vrienden en bondgenoten te misleiden, de VS uit internationale instellingen en overeenkomsten te leiden en zo lege ruimtes te creëren die China kon en deed.
Strategische rivaliteit tussen de VS en China zal waarschijnlijk een leidend paradigma van internationale betrekkingen blijven, zelfs onder een Biden-regering – een conflict dat de wereldpolitiek structureert met machtspolitiek, veiligheid, economische, technologische en ideologische dimensies. Hoe deze rivaliteit zal worden vormgegeven en evolueert, hangt grotendeels af van het toekomstige Amerikaanse beleid.
Ten derde krijgt een nieuwe president te maken met het verlies van internationaal vertrouwen. Veel hangt hier af van de persoonlijkheid van het individu in het Witte Huis. Als president zou Biden waarschijnlijk meer internationaal vertrouwen krijgen. Dit zou hem zelfs kunnen helpen om aan bepaalde eisen te voldoen die niet alleen Trump heeft geformuleerd – niet in de laatste plaats dat de Amerikaanse NAVO-partners hun defensie-uitgaven verhogen. Elke opvolger van Trump zal echter, ongeacht hoeveel hij als persoon kan worden vertrouwd, geconfronteerd worden met een nieuwe vorm van scepsis, zo niet angst, onder internationale partners dat elke overeenkomst waarover ze vandaag onderhandelen na een andere in twijfel kan worden getrokken. verandering in het Witte Huis.
Alleen al om deze reden zullen nieuwe onderhandelingen met Iran of toekomstige wapenbeheersingsbesprekingen met Rusland en / of China moeilijker worden. Onderhandelingspartners zullen minder willen bieden als ze er niet zeker van kunnen zijn dat toekomstige presidenten zich ook aan een overeenkomst zullen houden. Amerikaanse onderhandelaars zullen echter eerder meer eisen om dergelijke overeenkomsten in het hele politieke spectrum in het Congres acceptabeler te maken, en daardoor voorkomen dat een nieuwe president ze gewoon overdraagt.
Ten slotte zijn multilaterale instellingen en internationale organisaties verzwakt, niet alleen als gevolg van het beleid van Trump, maar ook van zijn actieve bijdragen. Voor het eerst sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog leven we in een wereld met minder bindende regels dan vier jaar geleden. Belangrijke wapenbeheersingsovereenkomsten zijn beëindigd, de Wereldhandelsorganisatie is verzwakt en de legitimiteit en financiële middelen van de Verenigde Naties worden aangevallen.
Een nieuwe president kan zeker proberen om van koers te veranderen en de Verenigde Staten opnieuw aanbevelen om multilaterale instellingen vorm te geven en te ondersteunen, maar andere spelers op het wereldtoneel zijn de afgelopen vier jaar zelfverzekerder en assertiever geworden. Deze actoren, vooral China, zullen waarschijnlijk niet geïnteresseerd zijn in de opkomst van bindende nieuwe internationale regels die hun vrijheid van handelen zouden kunnen beperken.
En Europa? Het is simpelweg niet genoeg om te hopen dat Trump uit zijn ambt wordt gestemd en dan te ontspannen als het gebeurt. De Europese Unie en haar lidstaten moeten serieus nadenken over hoe ze een nieuwe Amerikaanse president kunnen helpen het internationale vertrouwen in het land terug te winnen. Europa kan nauwelijks verwachten dat de Verenigde Staten onder Biden op eigen kracht de internationale orde zullen beschermen. Evenmin mag ze van een regering-Biden verwachten dat ze simpelweg de multilaterale agenda van Europa overneemt.
In plaats daarvan moet Europa zijn eigen capaciteiten versterken en het initiatief nemen en aandringen op een gezamenlijke strategische analyse en overeenstemming met de VS over toekomstige kwesties – onder meer klimaat, digitalisering en de relatie met China. Bovendien zal Europa ook moeten uitleggen hoe het een eerlijke lastenverdeling voor ogen heeft om een meer symmetrische transatlantische relatie te creëren.
