Indignatie redactie 
Het eerste grote kerstcadeau dat ik me herinner, was een animatronische beer genaamd Teddy Ruxpin . Dankzij een cassettebandje in zijn buik kon hij praten en bewogen zijn ogen en mond op een berucht griezelige manier. Later die winter, toen ik ziek was met koorts, hallucineerde ik dat het speeltje tot leven kwam en me aanviel. Ik heb Teddy daarna nooit meer gezien.
AI Tegenwoordig kan speelgoed veel meer dan alleen vooraf opgenomen verhalen vertellen. Zogenaamd slim speelgoed, waarvan veel met internet is verbonden, is een business van 20 miljard dollar en is steeds vaker kunstmatig intelligent. Mattel en OpenAI kondigden vorige week een samenwerking aan om “de magie van AI te integreren in leeftijdsgeschikte speelervaringen, met de nadruk op innovatie, privacy en veiligheid.” Ze zijn van plan hun eerste product later dit jaar aan te kondigen. Het is onduidelijk wat dit inhoudt: misschien zijn het Barbies die met je kunnen roddelen, of een zelfrijdende Hot Wheels, of iets waar we nog niet eens aan gedacht hebben.
Dit alles maakt me nerveus als jonge ouder. Ik wist al dat generatieve AI de klaslokalen binnendrong en het internet vulde met rommel , maar ik had niet verwacht dat het zo snel ook de speelgoedafdeling zou overnemen. We worstelen immers al met de vraag hoe we de relatie van onze kinderen met de technologie in hun leven moeten beheren, van schermtijd tot de griezelige video’s die gemaakt zijn om het algoritme van YouTube te misleiden .
Nu het steeds verder in onze samenleving doordringt, gebruiken steeds meer mensen AI zonder het te beseffen . Je kunt het me dus niet kwalijk nemen dat ik bezorgd ben over hoe kinderen de technologie op onverwachte manieren zullen tegenkomen.
AI-gestuurd speelgoed is niet zo nieuw als je misschien denkt. Zelfs voor Mattel is het niet nieuw. Tien jaar geleden bracht de speelgoedgigant Hello Barbie uit, een pop met internetverbinding die naar kinderen luisterde en AI gebruikte om te reageren (denk aan Siri, niet aan ChatGPT). Het was in wezen hetzelfde concept als Teddy Ruxpin, maar dan met een hoop digitale kwetsbaarheden.
Beveiligingsonderzoekers merkten dit uiteraard op en hackten Hello Barbie , waarbij ze onthulden dat kwaadwillenden persoonlijke informatie konden stelen of gesprekken konden afluisteren die kinderen met de pop voerden. Mattel stopte in 2017 met de productie van de pop. Hello Barbie verscheen later in de Barbie -film, samen met andere minderwaardige speelgoedkeuzes zoals Sugar Daddy Ken en Pregnant Midge.
Ondanks dit waarschuwende verhaal blijven bedrijven proberen om pratende AI-speeltjes te promoten. Een recenter voorbeeld komt uit de koker van Grimes, nota bene. Geïnspireerd door de zoon die ze deelt met Elon Musk, werkte de muzikante samen met het bedrijf Curio om een knuffelraket genaamd Grok te creëren. De belichaamde chatbot zou moeten leren over degene die ermee speelt en een gepersonaliseerde metgezel worden. In het echte leven is Grok frustrerend dom, aldus Katie Arnold-Ratliff, een moeder en schrijfster die vorig jaar de ervaring van haar zoon met het speeltje beschreef in New York Magazine.
“Toen hij zich dingen over mijn kind begon te herinneren en tegen hem begon te praten, was hij verbaasd”, vertelde Arnold-Ratliff me deze week. “Die verbazing verdween al snel toen ik dacht: waarom heb je het over dit totaal ongerelateerde ding?”
Grok is nog steeds ergens in hun huis, zei ze, maar het is al een tijdje uit. Het blijkt dat Arnold-Ratliffs zoon meer geïnteresseerd is in levenloze objecten die hij met zijn fantasie tot leven kan wekken. Natuurlijk speelt hij Mario urenlang op zijn Nintendo Switch, maar daarna tekent hij zijn eigen werelden op papier. Hij maakt zelfs digitale versies van nieuwe levels in Super Mario Maker, maar raakt gefrustreerd als de software zijn fantasie niet kan bijbenen.
Dit is een wonderbaarlijke paradox als het gaat om kinderen en bepaald technologisch speelgoed. Hoewel een volwassene misschien denkt dat AI kinderen bijvoorbeeld kan aanzetten tot nieuwe ideeën over spel of een innovatieve nieuwe denkbeeldige vriend kan worden, geven kinderen er de voorkeur aan om op hun eigen voorwaarden te fantaseren. Dat zegt Naomi Aguiar, PhD, onderzoeker aan de Oregon State University die onderzoekt hoe kinderen relaties opbouwen met AI-chatbots.
“Er is niets mis met de verbeelding van kinderen. Die werkt prima”, zei Aguiar. “Wat de harten en geesten van jonge kinderen verovert, is vaak wat ze zelf creëren met de levenloze artefacten.”
Aguiar gaf toe dat AI een krachtig educatief hulpmiddel kan zijn voor kinderen, vooral voor degenen die geen toegang hebben tot hulpmiddelen of die mogelijk autisme hebben. “Als we ons richten op oplossingen voor specifieke problemen en de modellen trainen om dat te doen, kan dat veel mogelijkheden bieden”, vertelde ze me. AI in een Barbie stoppen, lost echter geen specifiek probleem op.
Dit alles betekent niet dat ik allergisch ben voor het concept van technologiegericht speelgoed voor kinderen. Integendeel. Vóór de aankondiging van Mattel-OpenAI was ik al onderzoek gaan doen naar speelgoed dat mijn kind misschien leuk zou vinden en dat wel wat technologie bevatte – genoeg om het extra interessant en boeiend te maken – maar geen dystopische nachtmerries opriep. Tot mijn grote verbazing ontdekte ik een soort mix van volledig levenloze objecten en die angstaanjagende Teddy Ruxpin.
Een van deze speeltjes heet de Toniebox , een audiospeler zonder scherm met kleine figuurtjes, Tonies genaamd, die je bovenop de box plaatst om content te ontgrendelen – zoals liedjes, verhaaltjes, enzovoort. Er zijn talloze licenties, dus je kunt een Tonie kopen die overeenkomt met vrijwel elk populair kinderpersonage, zoals Disneyprinsessen of Paddington Bear.
Er zijn ook zogenaamde Creative Tonies waarmee je je eigen audio kunt uploaden. Je zou bijvoorbeeld een vervanger voor een grootouder kunnen hebben om voorleesuurtjes te regelen, zelfs als opa en oma er niet bij zijn. De hele ervaring wordt gemedieerd door een app die het kind nooit hoeft te zien.
Er zijn ook de Yoto Player en de Yoto Mini , die vergelijkbaar zijn met de Toniebox, maar kaarten gebruiken in plaats van figuurtjes en een scherm met een zeer lage resolutie hebben waarop een klok of een gepixeld personage kan worden weergegeven. Dankzij dat scherm kunnen kinderen ook aangepaste pictogrammen maken die verschijnen wanneer ze hun eigen content op een kaart opnemen. Yoto heeft een bètatest uitgevoerd met een AI-gestuurde verhaalgenerator , waarmee ouders persoonlijke verhalen voor hun kinderen kunnen maken.
Als die audiospelers bedoeld zijn voor het luisteren naar voorleesmomenten, dan maakt een bedrijf genaamd Nex een spelcomputer om mee te spelen. Deze heet Nex Playground , en kinderen gebruiken hun bewegingen om hem te besturen. Dit gebeurt dankzij een camera met machine learning die je bewegingen en gezichtsuitdrukkingen herkent. Stel je dus voor dat je Wii Sports speelt, maar in plaats van de Nintendo-controller door je tv-scherm te gooien terwijl je probeert te bowlen, maak je de bowlingbeweging om het spel te spelen.
Nex maakt de meeste games in eigen huis, en alle rekenkracht die nodig is voor de gameplay vindt plaats op het apparaat zelf. Dat betekent dat er geen gegevens worden verzameld of naar de cloud worden verzonden. Zodra je een game downloadt, hoef je niet eens online te zijn om hem te spelen.
“We zien speelgoed voor ons dat zo kan groeien dat het een nieuwe manier wordt voor kinderen om met technologie om te gaan en kan evolueren naar iets dat veel diepgaander en betekenisvoller is voor gezinnen”, zei David Lee, CEO van Nex, toen ik hem vroeg naar de toekomst van speelgoed.
Het zal nog wel een paar jaar duren voordat ik me zorgen hoef te maken over de interacties van mijn kind met een videogameconsole, laat staan een AI-gestuurde Barbie – en al helemaal niet met Teddy Ruxpin. Maar ze is dol op haar Toniebox. Ze praat tegen de figuurtjes en zet ze naast elkaar, als een klein groepje. Ik heb geen idee wat ze denkt dat ze terugzeggen. In zekere zin is dat ook de bedoeling.
