Wat wil de NAVO met het noordpoolgebied?

Door de uitbreiding van de NAVO naar de noordelijke regio’s is het noordpoolgebied in hun belangstelling komen te staan. De Amerikanen willen de noordflank van Europa versterken maar is het daar al niet te laat voor?

NAVO – Een paar dagen geleden stuitten we op een interessant artikel op de website van het Arctic Institute, en daarin lezen we onder de kop “VS en Zweden ondertekenen historische defensieovereenkomst” ondermeer het volgende:

“De ondertekening van de Defensiesamenwerkingsovereenkomst is een historische mijlpaal voor de defensiebetrekkingen tussen de VS en Zweden en benadrukt het groeiende belang van de veiligheid in het noordpoolgebied nu de VS en de NAVO werken aan het versterken van de defensie in de regio. De noordelijke delen van het land spelen een prominente rol in de DCA. Door Amerikaanse troepen toe te staan te trainen en te opereren in vier noordelijke bases, breidt de overeenkomst het vermogen van de VS uit om in het Hoge Noorden in te grijpen.”

De vraag die gesteld kan worden: wat zoeken de Amerikanen, en dan met name haar leger in de vorm van de NAVO, in het noordpoolgebied?

Voor de context van dit artikel eerst even wat informatie vooraf.

Kijk eens naar de kaart hieronder. Kijk naar Rusland; kijk naar Canada, en als u goed kijkt ziet u ook nog een stukje Zweden.

Let op het volgende:
– Bijna de helft van de poolcirkel behoort tot Rusland (technisch gezien 43%).
– Minder dan een kwart van de poolcirkel behoort tot Canada (technisch gezien 22%).
– De landbasis van het Russische Noordpoolgebied is enorm vergeleken met alle andere landen, zelfs Canada, dat voornamelijk eilanden in de poolcirkel heeft.
– De Russische Arctische kustlijn is 24.140 km lang en omvat tien tijdzones.
– De Russische eilanden Zemlya Georga en Zemlya Severnaya liggen net zo dicht bij de Noordpool als Canada.

Als u weet dat de EEZ-lijnen (exclusieve economische zone) vanuit de vijf poolcirkellanden naar de Noordpool lopen, zijn alleen Canada en Rusland significant ten opzichte van de Noordelijke IJszee.

De enige landen waarvan het land aan de Noordelijke IJszee ligt, zijn Rusland, Canada, Denemarken, de Verenigde Staten en Noorwegen. Dat is alles: het is een heel kleine club.  Er zijn landen met land maar geen water in de poolcirkel (dat wil zeggen dat die geen deel uitmaken van de Noordelijke IJszee), zoals bijvoorbeeld Zweden, wat betekent dat ze geopolitiek gezien van minder belang zijn in het noordpoolgebied.

Vroeger was er een Raad van Arctische landen, die werd opgericht voor samenwerking tussen landen die aan de Noordelijke IJszee grenzen.
Maar in 2022 stapten zeven van de Arctische landen op omdat Rusland het presidentschap bekleedde, waardoor 25 jaar werk door de shredder werd gehaald. Het was een emotionele beweging die je zou verwachten op een kinderspeelplaats, in tegenstelling tot de doelstellingen van de instelling, namelijk inclusiviteit, gelijke vertegenwoordiging en samenwerking.

Nu werken de vijf landen in de Noordelijke IJszee niet samen, en heeft de Arctische Raad zelf een einde gemaakt aan zijn effectiviteit als mondiale organisatie. Vroeger vertegenwoordigde het 4 miljoen mensen, zoals berekend op basis van een Arctic Human Development Report. Van de 4 miljoen bevindt 3% zich in Canada en 50% in Rusland. Nu vertegenwoordigt de Arctische Raad op zijn best slechts 2 miljoen mensen, en nog maar de helft van het Noordpoolgebied.

Er is niet langer één stem voor het bestuur in de poolcirkel.

Rusland is al eeuwenlang een militaire macht en is al sinds de 12e eeuw actief in de poolcirkel. China was een mondiale militaire macht tijdens de Ming-dynastie, en sommige geleerden geloven dat het óók reizen naar de poolcirkel maakte.

Als we nu terug in de tijd gaan, naar het begin van de vorige eeuw, kunnen we zien dat Rusland commercieel en militair begon te investeren in het noordpoolgebied, en dat is nooit gestopt. Momenteel beschikt het over een enorme wetenschappelijke, technologische, commerciële en militaire basis van activiteiten die niemand anders heeft. Letterlijk geen ander land heeft dat.

Die activiteit rond de poolcirkel heeft ertoe geleid dat Rusland overal op zijn deel van de poolcirkel civiele en militaire infrastructuur heeft, en het land feitelijk – na het min of meer opheffen van de Arctische Raad – als het enige kind op de speelplaats is achtergebleven. Maar het is meer dan dat: als andere kinderen de speeltuin betreden, is Rusland het enige kind met speelgoed. En het is méér dan dat: als andere kinderen willen meespelen, zijn er beperkingen aan wat ze kunnen doen.

Waarom? Om in de poolcirkelspeeltuin te spelen heb je een vloot moderne poolijsbrekers nodig. Deze lijst hier, de “meest recente” dateert van eind 2016, laat zien dat Rusland meer dan 70 ijsbrekers heeft. De Verenigde Staten hebben er vier. Denemarken heeft er drie.

Behalve Rusland zijn de ijsbrekers van de andere landen oud. Als we de ‘oude’ even buiten beschouwing laten, heeft Rusland de enige nucleair aangedreven ijsbrekers, en vijf klassen nucleair aangedreven ijsbrekers. Twee van deze klassen – Arktika en Sibir – zijn operationeel als onderdeel van de vloot van Rosatomflot. Ze werken aan het verplaatsen van vrachtschepen langs de Russische Noordelijke Zeeroute. De Arktika is ’s werelds krachtigste en grootste ijsbreker.

In 2027 wordt een nog grotere ijsbreker in gebruik genomen, de Lider, een nucleair aangedreven ijsbreker van 70.000 ton. In het noordpoolgebied beschikt Rusland ook over nucleair aangedreven onderzeeërs, nucleair aangedreven gastankers, drijvende kerncentrales, een vloot van civiele nucleair aangedreven schepen en grote militaire bases in de poolcirkel. Hoewel de VS over nucleair aangedreven onderzeeërs beschikken, is Rusland het enige land ter wereld met één van de bovengenoemde onderzeeërs in het hoge noordpoolgebied.

Rusland heeft ook een zelfvoortbewegend poolinstituut ontworpen en gebouwd, de LSP North Pole (zie foto), een drijvend ijsschip voor het uitvoeren van onderzoek. Het kan zonder ijsbreker naar de Noordpool navigeren, omdat het is ontworpen om ijscompressie te weerstaan.

De vloot van moderne ijsbrekers geeft Rusland Arctische bevaarbaarheid. Als we teruggaan en naar de kaart kijken, en beseffen dat Rusland het enige land is dat het hele jaar door rond kan varen in het hoge noorden, en het enige land is dat militair en commercieel in staat is om het hele jaar door in de Noordelijke IJszee te verblijven, en dat in het hele jaar door in de Noordelijke IJszee gestationeerd is, dan wordt het probleem voor de andere vier landen die samen de overige 56% van het noordpoolgebied bezitten en deze al meer dan 100 jaar niet hebben ontwikkeld of gebruikt, duidelijk.

Het is onduidelijk waarom de andere vier landen niet hebben geïnvesteerd in de ontwikkeling van hun gedeelten van de poolcirkel, maar hoe het ook zij, nu kan niemand oorlogsschepen in de poolcirkel plaatsen als ze niet zijn uitgerust om het ijs ‘onder de knie’ te krijgen. Om dat voor mekaar te krijgen hebben ze een vloot moderne ijsbrekers nodig; om een vloot moderne ijsbrekers te krijgen hebben ze moderne scheepswerven nodig en om een moderne scheepsbouwwerf te starten hebben ze tientallen miljarden dollars nodig en nog één ding: capaciteit om Arctische technologie te innoveren.

Het duurt ongeveer twintig jaar voordat één van de andere vier landen kan hopen op een bevaarbaarheid in de Noordpool die gelijk is aan die van Rusland, als ze nu beginnen. 20 jaar! Maar de NAVO zit niet stil: die heeft een arctische video over Groenland gemaakt, waarin wordt getoond hoe zeelieden radarsignalen monitoren, patrouilleren en de kust van Groenland verdedigen, en leren knopen te maken met touw.

Het noordpoolgebied (eigenlijk het Canadese deel ervan) was vroeger de ultieme beslissende factor voor de verdediging van de Verenigde Staten tegen elk land dat van plan was de VS met een raket aan te vallen. Dat komt omdat, er van uit gaande dat niemand Canada gaat aanvallen, het land zich op de vliegroute bevindt van ballistische raketten die vanuit Europa op de Verenigde Staten zijn gericht.

Als erkenning daarvan werden in Canada radar- en verdedigingssystemen gebouwd om conventionele raketaanvallen die de Verenigde Staten zouden treffen, op een voorspellende manier te detecteren en erop te reageren. Dat concept – dat raketten bestemd voor de VS alleen boven het Canadese noordpoolgebied zullen verschijnen en op een voorspellend traject, waardoor deze raketten kunnen worden onderschept – is al jaren achterhaald en niet langer in overeenstemming met moderne raketoorlogvoering of moderne technologie.

Laten we eens kijken naar drie voorbeelden uit Rusland. Neem bijvoorbeeld de Russische hypersonische Kinzhal-raket: deze opereert buiten de zone van het luchtverdedigingssysteem van een tegenstander en buiten de bestaande radarcapaciteit. Een Russische hypersonische raket, op weg naar een doel, wordt gelanceerd als onderdeel van de uniforme geïntegreerde informatieomgeving van het Russische leger, die in realtime opereert, met manoeuvreerbaarheid om indien nodig van koers te veranderen, sneller dan een verdedigingsraket erop kan reageren.

Russische hypersonische raketten volgen geen voorspellend pad en dat betekent dat de radar- en verdedigingssystemen in het Canadese noordpoolgebied geen enkele verdedigingscapaciteit bieden voor hypersonische wapens.

Neem de Russische 9M730 Burevestnik-kruisraket: deze kan afstanden bereiken tussen 10.000 en 20.000 km, met behulp van een kernreactor die perslucht voortstuwt. Het is zo geavanceerd dat niet-Russische wetenschappers alleen maar theorieën hebben over hoe het werkt. Het heeft een relatief onbeperkt vliegbereik bij een snelheid van Mach 0,9-1,0 met de mogelijkheid om rond te patrouilleren voordat het op commando naar het doel gaat. Het vliegt laag, op 30 tot 60 meter, onder de detectie van raketafweersystemen, waardoor het onmogelijk is om te worden onderschept.

Toen Rusland aankondigde dat het deze raket aan het ontwikkelen was, zeiden sommige regeringen, als we een aantal militaire artikelen mogen geloven, dat het louter Russische dikdoenerijj was – een poging om valse macht te projecteren. Maar dat was het niet: de 9M730 bestaat, is getest en klaar om ingezet te worden. De raket kan overal in Europa, Noord-Afrika, Kazachstan, het Midden-Oosten worden geplaatst en heeft een ver bereik tot een beoogd doel.

Naar verluidt kan het jaren rondvliegen voordat het een bevel krijgt om een doel te raken. Geen enkel ander land heeft nog de mogelijkheid om een wapen te produceren dat kan concurreren met de 9M730 Burevestnik.

Net als de hypersonische raket komt de 9M730 niet over de poolcirkel – dat hoeft ook niet – hij heeft bereik vanaf duizenden andere plaatsen, zowel te land als op zee. Deze twee wapens zijn niets vergeleken met de Poseidon-onderwatertorpedo die door Rusland is gebouwd. De Poseidon is 24 meter lang en 1,6 meter in diameter, waardoor het de grootste torpedo is die ooit kan worden ingezet. Onder water kan hij snelheden tot 80 knopen bereiken.

De Poseidon wordt zelf aangedreven door kernenergie en heeft een vrijwel onbeperkt bereik. Het wordt vervoerd op de nucleair aangedreven onderzeeër “Belgorod”, waardoor het moeilijk is om het onder water te lokaliseren en te vernietigen. Geen enkel land heeft ooit een wapen ingezet dat met een snelheid van 80 knopen onder water kan bewegen, en er bestaat geen verdediging tegen de Poseidon.Het zou zo krachtig zijn datals het Groot-Brittannië zou treffen er weinig van zou overblijven.

Als we naar de bevolkingskaart van het noordpoolgebied kijken dan is het vrij duidelijk dat dit type wapen niet onder water in de poolcirkel zal worden aangevallen, omdat het het onbewoonde noordpoolgebied zal treffen. Het zal midden in de Atlantische Oceaan of midden in de Stille Oceaan worden gelanceerd en gericht zijn op een dichtbevolkt gebied. We gaan er van uit dat de NAVO beschikt over deskundigen die al het bovenstaande weten, en meer (wat wij niet weten).

In 2022 bracht de NAVO een bezoek aan Canada en verklaarde dat, omdat de kortste weg naar de VS voor Russische raketten over de noordpool loopt, de NAVO een rol te spelen heeft in het Canadese noordpoolgebied. Het verwees naar de voorspellende ballistische raketten uit de jaren vijftig tot en met 2020, waarvan het weet dat ze niet zullen worden gebruikt door een tegenstander tegen de Verenigde Staten wanneer er meer stealth, onvoorspelbare routes en krachtigere wapens beschikbaar zijn die onopgemerkt kunnen reizen.

De NAVO informeerde verslaggevers in Canada ook dat Rusland een ‘nieuw’ Arctisch Commando had opgezet (terwijl dat in feite al in 2014 – acht jaar eerder – gebeurde), en dat Rusland honderden militaire locaties in het noordpoolgebied had geopend, waaronder vliegvelden en diepwaterhavens – ook erg belangrijk (maar ook oud nieuws dat dateert uit 2005, en sommige informatie dateert zelfs uit de periode van de Koude Oorlog).

De NAVO heeft al bijna twee jaar herhaaldelijk verklaard dat Rusland militair gezien erg zwak is, zoals blijkt uit de mislukkingen in Oekraïne, dat het land minder risico’s met zich meebrengt dan de NAVO dacht. We hoorden ook dat het Russische leger incompetent was, dat zijn troepen ongetraind waren en dat het leger vooral over uitrusting uit de jaren vijftig beschikt. Niet alleen dat, de NAVO zei ook dat de oorlog in Oekraïne Rusland in een recessie heeft gebracht.

Dat verhaal werd gesteund door de EU, die uitlegde dat de Russische economie aan flarden ligt. Er werd ons in september vorig jaar verteld dat de zaken zó slecht gaan voor Rusland – zijn economie, zijn militaire capaciteit, zijn militaire capaciteit – dat, zo legde de führerin van de Europese Commissie Von der Leyen uit, het Russische leger jacht maakt op vaatwassers en koelkasten en er computerchips uit rukt voor zijn militaire hardware (video op YouTube).

We zouden kunnen beargumenteren dat het een groter risico voor onze nationale veiligheid is als de hoofden van de EU en de NAVO beslissingen nemen over onze veiligheid en die werkelijk geloven – echt waar – dat je computerchips van vaatwassers kunt gebruiken en deze in militaire hardware kunt stoppen. geavanceerde technologiestukken zoals componenten van satellieten met een lage omloopbaan, hypersonische raketten en geavanceerde torpedo’s.

En erger nog: ze geloven niet alleen dàt, vanuit technologisch perspectief, ze geloven óók dat de status van het Russische leger zo achterlijk, bankroet en wanhopig is, dat het op vuilnisbelten op zoek gaat naar schrootafwasmachines. De Europese Unie is een circus, en in Brussel hebben de clowns het voor het zeggen.

Laten we even afronden.

Rusland vormt, zo vertelt de NAVO ons, een geringe militaire dreiging; Rusland bevindt zich in een recessie; de poolcirkel is nauwelijks relevant voor de raketverdediging van de Verenigde Staten, elke dag die voorbijgaat is niet relevant voor de verdediging van de meeste in Europa gevestigde NAVO-landen, en nul relevant voor de defensie van Turkije.

Onze inschatting is dat Rusland beschikt over krachtige wapens die het als het in een hoek wordt gedreven, zal gebruiken en die niet relevant zijn voor het noordpoolgebied; en de NAVO heeft aangekondigd een betere zichtbaarheid en toegang te hebben als zij haar aanwezigheid in Noorwegen en Alaska opbouwt, waar zij zich dicht bij Rusland zal bevinden.

Dus waarom wil de NAVO stationering in het Canadese noordpoolgebied? We weten van de NAVO en Von der Leyen dat het antwoord niet is dat Rusland een militaire bedreiging vormt voor Canada, de VS of wie dan ook; zij vertelden ons immers dat Rusland geen bedreiging vormt vanwege zijn incompetente, achterlijke, falende leger.

Er lijkt geen antwoord te zijn op wat de NAVO wil in het Canadese noordpoolgebied dat aansluit bij wat ons van tijd tot tijd wordt verteld, maar het antwoord lijkt te zijn dat de NAVO zich uitbreidt naar gevechtsactiviteiten ter bevordering van commerciële belangen, zoals visserij, diepzee-mijnbouw in de zee, mineralen, voedselzekerheid en olie- en gasboringen. We schatten in dat een deel van deze activiteiten binnenkort zichtbaar zullen worden – lang voordat de NAVO ijsbrekers en een vloot bouwt in het Canadese noordpoolgebied.

De combinatie van de Nord Stream-bombardementen, sancties tegen Rusland, honderden miljarden dollars die Oekraïne binnenstromen vanuit economieën die dat niet kunnen betalen, en de beperkte olie- en gasexport die voortkomt uit sancties (en het boemerangeffect daarvan), zullen de voedselproductie doen toenemen. onveiligheid over de hele wereld, en grotere mondiale onrust veroorzaken, behalve in landen met voedselzekerheid (dat wil zeggen het vermogen om in eigen voedsel voor de bevolking te voorzien), zoals Rusland, Canada, Noorwegen, en de VS en China in mindere mate.

We hebben al gezien hoe de sancties die de EU tegen Rusland heeft opgelegd, in slechts het eerste jaar voedselonzekerheid in het Zuiden hebben veroorzaakt. Met het verstrijken van de tijd verergert het probleem – en die sancties zijn voor de Europese Unie als een boemerang teruggekomen.

Naarmate de mondiale onrust toeneemt als gevolg van een substantiële toename van de honger in de wereld, zal de NAVO zich gaan bezighouden met voedselzekerheid, en wordt Canada relevant, vooral voor de visserij. We houden het zelfs voor denkbaar dat de oorlog in Oekraïne aan ons wordt ‘verkocht’ als een strijd voor voedselzekerheid om de hele wereld te redden, en niet langer als een strijd voor de  democratische normen en waarden van het Westen (wat dat ook moge zijn).