Indignatie redactie 
India versus China, Egypte versus Ethiopië, Israël versus de Palestijnen – de Wateroorlogen zijn er al met de VS, maar Amerikaanse en Europese beleidsmakers blijven er rampzalig blind voor. Dit zal zeker rampzalige gevolgen hebben voor de rijke, arrogante en belachelijk zelfgenoegzame elites van het Westen.
Het probleem is bijzonder acuut in de Verenigde Staten: het groeit inderdaad al een halve eeuw, maar heeft in de 21e eeuw zulke enorme dimensies bereikt dat neocon imperialistische republikeinse, neoliberale imperialistische democratische en groene beleidsmakers zich er allemaal niet van bewust zijn.
Hoe kan dit zijn? Het is omdat alle drie de sets van ideologen en opiniemakers overwegend aan de oost- en westkust van de Verenigde Staten wonen. In beide gebieden is het water altijd overvloedig geweest en het klimaat mild.
Deze regionale vooroordelen gaan heel ver terug: ze verklaren waarom Theodore Roosevelt arrogant elitair imperialisme beoefende tegen niet alleen de ongelukkige volkeren van Midden-Amerika en Noordoost-Azië tijdens zijn noodlottige presidentschap, maar ook tegen de inwoners van het eigen land van zijn eigen land. Want het was Roosevelt die de bizarre praktijk op gang bracht om enorme hoeveelheden primair land in het hele land af te snijden voor menselijk gebruik en het Nationale Park te verklaren, tot op de dag van vandaag blindelings aanbeden door alle liberalen en Groenen.
Het beleid van Theodore Roosevelt werd gevolgd door latere presidenten, met name Ronald Reagan.
Vandaag de dag blijft een verbazingwekkende 95 procent van de bevolking van de Verenigde Staten geconcentreerd op slechts zeven procent van het landoppervlak in werkelijk kleine geconcentreerde bubbels in de buitenwijken rond een handvol grote steden. Maar meer dan tweemaal dat gebied is afgesloten van enig productief gebruik door de Amerikaanse bevolking omdat het is aangewezen als Nationale Parken.
Deze lege plaatsen zijn echter ook uiterst gevaarlijk. Ze zwermen tussen roofdieren, zowel mens als dier: elk jaar verdwijnen duizenden mensen, vooral jonge kampeerders. Het is vrijwel onmogelijk om hierover betrouwbare statistieken te krijgen van de federale regering, die er belang bij heeft haar eigen criminele incompetentie te verbergen en haar eigen volk niet te portretteren.
Op zijn minst, meestal ongewapende, romantische buitenwijken die dromen over de voedende geneugten van de natuur, weten ze niet hoe ze in het wild moeten overleven als ze verdwalen en zelfs een paar honderd meter van de hoofdwegen afdwalen.
Maar de Republikeinse hegemonie in het hele Heartland van de Verenigde Staten is gebaseerd op de haat tegen tientallen miljoenen mensen die door deze romantische en arrogante imperialistische politiek zijn afgesloten van de belangrijkste middelen.
Dit conflict besliste inderdaad de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Het verklaart waarom alle Heartland-staten, waaronder veel met generatieslange ‘blauwe’ democratische tradities, onverwacht ‘rood’ zwaaiden achter Donald Trump. De onuitsprekelijk en betrouwbaar domme democratische kandidaat Hillary Clinton maakte het conflict nog veel erger met haar ‘oorlog’ tegen steenkool als brandstof. (Amerikaanse beleidsmakers hebben de kinderachtige en walgelijke gewoonte om alle niet-gewelddadige conflicten “oorlog” te noemen, waardoor ze op een unieke manier onbekwaam zijn voor het echte werk).
Omdat de bevolking van de Verenigde Staten zo stedelijk en geconcentreerd is, is het Heartland buiten de grote stedelijke gebieden nu minder dichtbevolkt, ongelooflijk dan 200 jaar geleden toen landhongerige kolonisten zich erover verspreidden als menselijke sprinkhanen.
Dit betekent dat de grote bevolkingsgroepen die geconcentreerd zijn in Los Angeles, New York City, Chicago, San Francisco en Miami geen idee hebben van de ware milieu-realiteit die bestaat achter hun romantische dromen over groen beleid. Ze hebben geen idee hoeveel zoet water ze consumeren of hoe beperkt de toevoer ervan altijd was, zelfs voordat Global Climate Change de watertafels dramatisch begon te verkleinen.
Deze ontwikkeling is op de lange termijn zeer goed nieuws voor Rusland en Canada, aangezien het al enorme gebieden aan land en hulpbronnen vrijmaakt die in hun nationale geschiedenis nog niet zijn gedroomd. Maar het betekent dat Amerikaanse neo-imperialistische dromers hun militaire middelen verspillen aan gekke tegenslagen van Afghanistan tot Oekraïne, terwijl ze die echt zouden moeten inzetten om de watervoorraden van New York City in de Appalachen of die van Los Angeles te beschermen tegen de waterhonger Westerse staten.
Het betekent ook dat waterconflicten over de hele wereld niet modieus genoeg zijn voor de zelfverbeelde genieën van de denktanks en mediaplatforms in Washington om serieus aandacht aan te besteden. Ze geven liever de voorkeur aan Rusland (dat zijn watervoorraden buitengewoon goed behandelt) of China (dat met enorme uitdagingen wordt geconfronteerd door het veranderende klimaat en waarvan de leiders het probleem nu volledig erkennen), dan de problemen in hun eigen achtertuin aan te pakken.
Dus als het gaat om het bemiddelen van de conflicten tussen India en China over de snel krimpende gletsjers en zoetwatervoorraden van het stroomgebied van de Himalaya, of het meedogenloze escalerende conflict tussen Ethiopië (niet te onderschatten) en Egypte (dat in het verleden geen enkel succes heeft gekend) 200 jaar in het projecteren van zijn eigen militaire macht tot ver in het zuiden van de Nijl), hebben de beleidsmakers van Washington geen flauw idee.
De oorlogen van water zijn al bij de VS: en ze zullen waarschijnlijk eerst uitbreken met de meest onverwachte virulentie in de Verenigde Staten.
De nu waarschijnlijke overwinning van democraat Joe Biden tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november zal de burgerlijke banden uit elkaar scheuren over deze en aanverwante kwesties, hoewel Rusland en China zoals gewoonlijk zondebok zullen zijn vanwege de onbeholpen mislukkingen van beleidsmakers in Washington om te anticiperen op of om te gaan met de crisis.
Zoet water is de ultieme essentiële hulpbron voor het waterzoogdier dat bekend staat als het menselijk ras: verlies ervan zal honderden miljoenen dodelijk zijn. Voor het Amerikaanse volk staan die Inconvenient Facts op het punt hard te werken.
