Ik heb een verhaaltje voor het slapengaan.
Er was eens een moedige natie die zich bevrijdde van de tirannie van het Britse rijk en vrijheid en democratie in de wereld baarde. Met de hulp van helden als de abolitionisten, Abraham Lincoln, Martin Luther King Jr en Malcolm X overwon het de systemische raciale ongelijkheid, en nu is het een schitterend voorbeeld van mensenrechten, de gerespecteerde vriend van vrije democratieën over de hele wereld en de gehate vijand van alle tirannieke regimes. Het is niet zonder zijn fouten en zijn fouten uit het verleden, maar het is de beste leider en beschermer van de liberale wereldorde die we ooit hadden kunnen hopen.
Ik heb ook een ontwakingsverhaal voor je.
Er was eens een natie die bekendheid kreeg nadat ze ongedeerd uit twee wereldoorlogen was voortgekomen die de infrastructuur van haar concurrenten hadden beschadigd. De belangrijkste machtsspelers ter wereld gingen snel samen rond deze nieuwe supermacht en begonnen andere naties te manoeuvreren tot een hechte imperiumachtige alliantie ermee. Na een lange en slopende koude oorlog, slaagde dit rijk erin om de enige andere supermacht ter wereld omver te werpen en begon het te werken om alle andere naties tot een alliantie te maken. Als naties zich verzetten, werden ze ondermijnd, gesaboteerd en aangevallen totdat ze instortten of zich konden laten opgaan in de keizerlijke klodder.
Wereldomspannende machtsstructuren zijn nu gecentraliseerd rond deze natie, die de thuisbasis is van de grootste populatie miljardairs op aarde en de machtigste militaire macht in de geschiedenis van de beschaving. Er heerst een onpeilbare hoeveelheid macht rond deze natie, dus zijn er mechanismen ingevoerd om de stabiliteit van haar status-quo te waarborgen. Deze mechanismen omvatten het meest geavanceerde propagandasysteem dat ooit is bedacht, een Orwelliaans netwerk van binnenlandse spionage, toenemende internetcensuur en bovenal een sterk gemilitariseerde politie.
De exploitanten van dit wereldomspannende rijk zijn zich er altijd van bewust geweest dat het zwakste punt in hun machine de mogelijkheid is dat de honderden miljoenen mensen die in dit land wonen op een dag kunnen besluiten dat de keizerlijke status-quo hen niet dient, en dat ze niet meer geregeerd willen worden. Ze weten dat de laatste verdedigingslinie tegen dit gebeuren hun vermogen is om extreem geweld tegen de bevolking te gebruiken totdat ze stoppen met opstanden, dus ze zijn niet van plan dit vermogen ooit op te geven. Een heel planetair rijk hangt ervan af.
Als je je hele leven het verhaaltje voor het slapengaan had gehoord, maar niet het verhaal van het wakker worden, zou je er natuurlijk van uitgaan dat het een redelijk beroep op de wereld was om een einde te maken aan het politiegeweld. Je zou natuurlijk verwachten dat als een politieagent betrapt werd op video die opzettelijk een man wurgde en vervolgens niet onmiddellijk werd gearresteerd en vervolgd voor moord, mensen begrijpelijkerwijs woedend zouden zijn en drastische systemische veranderingen snel zouden worden doorgevoerd om hun woede te stillen. Je zou natuurlijk verwachten dat de stralende stad op de heuvel naast de mensen staat vanwege de moorddadige neigingen van een politiemacht.
Als je het verhaal over het ontwaken hebt gehoord, zou je zoiets niet verwachten. Je zou begrijpen dat raciale verschillen de betreffende natie nooit hebben verlaten en dat het etablissement dat nog steeds de naam van J Edgar Hoover op het FBI-gebouw draagt, niet van plan is iets te doen aan de rol van de politie daarin. Je zou begrijpen dat de rol van de politie niet is om de mensen te beschermen en te dienen, maar om het rijk te beschermen en te dienen, precies zoals dit de rol van het leger is. Je zou begrijpen dat het imperium evenmin vrijwillig afstand zal doen van de gewelddadige tactieken van zijn steeds meer gemilitariseerde politiemacht als van zijn luchtmacht of kernkoppen.
Ze zullen alle lege woorden en foto-opnames maken die je leuk vindt, maar eigenlijk vrijwillig zichzelf ontwapenen tegen hun onderwerpen is niet iets dat ze van plan zijn te doen.
Dit betekent niet dat degenen die deze veranderingen eisen dom of onredelijk zijn; eisen dat de politie u niet vermoordt, is het meest gezonde en redelijke ding ter wereld, volgens wat de politie beweert te zijn en volgens wat Amerika beweert te zijn. Het is alleen dat noch de politie, noch Amerika zijn wat ze beweren te zijn. Het verhaaltje voor het slapengaan en het verhaal over het wakker worden kunnen onmogelijk anders zijn.
Dat is waar we hier getuige van zijn. We zijn getuige van de frontale botsing tussen het verhaal dat Amerikaanse politieke, media- en onderwijsinstellingen Amerikanen vertellen over wat hun land is en de realiteit van wat hun land eigenlijk is. De ongelijkheid tussen het verhaaltje voor het slapengaan en het verhaal van het ontwaken is eindelijk op een breekpunt uitgerekt, en nu komt het masker van de vrije liberale democratie voor iedereen op.
We kijken naar een bevolking die belegerd wordt door institutioneel racisme, economische tegenspoed en een pandemisch virus dat eindelijk voorbij het breekpunt is geduwd en merkt dat ze hals over kop in het meest onverzettelijke deel van een wereldomspannend rijk storten. De verhalen komen langzaam uit de lucht als traangas en de koude, harde realiteit wordt blootgesteld aan een steeds groter deel van het reguliere Amerika.
En nu bedreigt de leider van deze natie openlijk de staat van beleg en probeert hij demonstranten van het zwarte blok aan te wijzen als “terroristen” . Videobeelden van politiegeweld verzadigen sociale media sneller dan mensen ernaar kunnen kijken, schendingen van het eerste amendement gaan van kust tot kust, terwijl politiechefs, burgemeesters en gouverneurs proberen te zien in hoeverre ze de wetten op de vrijheid van vergadering en mysterieuze gewapende mannen kunnen drukken in vermoeienissen die weigeren te zeggen met wie ze zijn, patrouilleren in de hoofdstad van het land. Gevangenis-relspecialisten worden aangeworven als deskundige adviseurs omdat de gevangenen in de ogen van het rijk in opstand komen.
We kijken allemaal van over de hele wereld terwijl de burgers van de hub van het rijk hun onderdrukkers confronteren in een steeds gewelddadiger wilsstrijd. Het geweld verscheurt het dunne fineer van het verhaal dat het verhaaltje voor het slapengaan al die tijd intact hield. We kijken allemaal hoe de gescheurde linten langzaam op de grond vallen.
Degene die het verhaal beheerst, beheerst de wereld. Het rijk verliest de controle over het verhaal. Op de lange termijn kan dit alleen maar een goede zaak zijn. Zonlicht is het beste ontsmettingsmiddel en de waarheid is altijd superieur aan fictie.