We kunnen alleen een toekomst van vrijheid zaaien als we de ongebreidelde macht van de elites breken

We moeten de zaden van de toekomst zaaien wanneer ons mogelijke uitsterven ons in het gezicht staart. We moeten de zaden van vrijheid zaaien wanneer de vrijheden van alle wezens worden afgeschaft voor de grenzeloze vrijheid van de 1 procent, zodat ze de aarde en de mensen kunnen uitbuiten en het leven en ons denken kunnen manipuleren. Dit vereist echter een kwantumsprong in onze verbeelding, intelligentie, mededogen en liefde, en moed in creatief geweldloos verzet en niet-samenwerking met een systeem dat ons tot uitroeiing drijft.

Onze enige optie is om de aarde te genezen en daardoor onze menselijkheid te genezen en terug te winnen, en zo hoop te creëren voor onze enige mogelijke toekomst – als mensheid op één planeet. De twee opties van Stephen Hawking – uitsterven of de planeet Aarde vluchten naar andere planeten – zijn niet de enige twee toekomstige opties die de mensheid ter beschikking staan.

Er is een derde optie naast uitsterven en vluchten: het alternatief om de aarde te regenereren zodat we hier kunnen blijven leven, op onze respectieve plaatsen op de planeet die we thuis noemen. Dit is onze evolutionaire uitdaging. Wanneer we ons bewust worden van onze intelligentie en ons evolutionaire potentieel en van de intelligentie die onze planeet en ons universum doordringt, hoeven we niet af te glijden in de wanhoop en hopeloosheid van onvermijdelijke vernietiging of de overmoed van het veroveren en regeren van andere planeten.

Elon Musk wil een Space-X-City op Mars creëren: “Door te praten over de inzet van Space-X-Mars, wil ik Mars als een mogelijkheid laten zien – om het te portretteren alsof het iets is dat we bij Lifetime horen ” , schrijft hij en voegt eraan toe: “Er is altijd een weg die iedereen zou kunnen gaan als hij dat zou willen.”

Musk gelooft dat de drempel voor een zelfvoorzienende stad op Mars een miljoen mensen zou zijn. Huidige berekeningen suggereren dat het tussen de veertig en honderd jaar zou duren “om een ​​volledig zelfvoorzienende beschaving op Mars te bereiken”.

De meesters van het universum zouden willen dat een achtste van de menselijke bevolking op een ruimteschip stapt en naar Mars vlucht – over de rest van de mensheid en de rest van de soort wordt natuurlijk niet gesproken.

In minder dan honderd jaar zou de mensheid de planeet, de bodems, het water en de biodiversiteit van de aarde kunnen regenereren, het menselijk evenwicht herstellen en iedereen van voldoende voedsel voorzien.

Voor Musk zijn er, net als voor Hawking, slechts twee mogelijke wegen voor de mensheid – dat we voor altijd op aarde kunnen blijven en uiteindelijk uitsterven of een ‘ruimtebeschaving en een multiplanetaire soort’ worden. Musk lijkt, net als alle mensen die lijden aan technologische overmoed, niet te begrijpen dat de bewoners van een planeet geen ruimtevaart nodig hebben. Een persoon op aarde zijn betekent ons bewust zijn dat we deel uitmaken van het universum en de aarde en dat we moeten leven in overeenstemming met de wetten van het universum zoals de aarde. De meest fundamentele wet is de erkenning dat we de planeet delen met andere wezens en dat we de plicht hebben om voor ons gemeenschappelijke huis te zorgen.

De fysieke capaciteit om ruimtevluchten te organiseren is bereikt. We moeten nu echter ons planetaire bewustzijn als aardse burgers verder ontwikkelen. Hoe verder ons bewustzijn gaat, hoe kleiner onze ecologische voetafdruk wordt. Voor het huidige evolutionaire moment zou ik Gandhi’s woorden over universele ecologische verantwoordelijkheid willen overnemen:

“De aarde biedt genoeg voor de behoeften van iedereen, maar niet genoeg voor de hebzucht van een paar mensen.”

Vandaag moeten we ons realiseren dat de aarde genoeg biedt: voor alle levende wezens en hun toekomstige ontwikkeling. Alleen in een wereldbeeld dat wordt gedreven door hebzucht, overmoed en een mechanistische, militaristische intelligentie van verovering lijkt uitsterven onvermijdelijk. De veronderstelling dat een vlucht naar Mars synoniem is met het creëren van leven op Mars en het opbouwen van een zichzelf in stand houdende beschaving getuigt van overmoed en arrogantie, onwetendheid en onverschilligheid.

Zowel Hawking als Musk lijken het feit te negeren dat de aarde een zelfgeorganiseerde, levende planeet is die de voorwaarden schept: voor haar leven en dat van alle soorten die erop zijn geëvolueerd; dat de aarde en elk levend wezen, zelfs de kleinste cellen, het vermogen hebben om te genezen, te vernieuwen en te regenereren. Hoop groeit uit dit potentieel, uit het feit dat we de planeet delen met miljoenen soorten. Het is onverantwoord immoreel en onethisch te zijn om te geloven dat we de planeet kunnen blijven verwoesten en naar een andere kunnen vluchten, zelfs als het technologisch haalbaar zou zijn.

Thuis blijven is een ecologische en ethische noodzaak. Het is ook een leuke optie. Het is de praktijk van oikonomia (huishouding) als levenskunst. Het is de aarde-democratie in actie die de vrijheden van alle wezens cultiveert en vergroot.

Terwijl we worden geconfronteerd met het hyperantropocentrisme en de hyperheilzucht van de 1 procent die de biodiversiteit uitroeit en de 99 procent tot slaaf maakt, ontlenen we onze kracht voor verandering door deel uit te maken van de aardefamilie.

In de wetenschap dat we één zijn met de aarde en al haar wezens, worden we ons ervan bewust dat we één zijn als mensheid. Het web van het leven verbindt ons. De macht van het grote geld en zijn politieke machinerie verdelen ons door ons op te splitsen in gekooide, geconstrueerde identiteiten, waardoor de illusie ontstaat dat we gescheiden zijn van de aarde. Deze scheiding wekt de illusie dat het de geldmachine is die ons leven bepaalt: dat we zonder Monsanto  en  Cargill  niets te eten zouden hebben  , zonder  Cola  en  Pepsi,  geen water, zonder Big Pharma, geen gezondheid, zonder Facebook, geen vrienden, zonder  Twitter geen communicatie, geen geld zonder grote banken, geen energie zonder grote olie en geen kennis zonder big data.

Mechanistisch denken houdt ons gevangen in de overtuiging dat elke opname van iets anders in ons wezen en bewustzijn een aantasting van onze ruimte en onze vrijheden betekent. Maar de ecologische ruimte waarin het leven wordt vernieuwd en geregenereerd, is geen tweedimensionale cartesiaanse ruimte. Het is een vierdimensionale ruimte van “desha” en “kala”, ruimte en tijd, waarin het leven zich ontwikkelt in intelligentie, levendigheid en diversiteit. Hoe meer interacties en relaties plaatsvinden in de ecologische ruimte van het leven, hoe meer we onze eigen vrijheden en mogelijkheden uitbreiden.

Het grijpen en winst maken via een gewelddadige hulpbronneneconomie die de 1 procent heeft opgebouwd, belast de aarde en de mensheid met onmetelijke, onhoudbare kosten en heeft ons op de rand van uitsterven gebracht. We hoeven de aarde niet te ontvluchten, we moeten vluchten voor de illusies die ons denken tot slaaf maken en uitsterven onvermijdelijk maken.

We beleven de laatste fase van een epische strijd die de menselijke geschiedenis door de eeuwen heen heeft gevormd: tussen de kracht van overheersing, vernietiging en bezit en de geweldloze kracht van co-creatie, samenwerking en co-evolutie.

De kracht van geweld en vernietiging komt voort uit scheiding – van de natuur en van elkaar. Onze geweldloze kracht komt voort uit verbondenheid en eenheid. Daarom zaaien we een alternatief op basis van intelligentie en wetenschap, verantwoordelijkheid en bewustzijn, zorg en mededogen: zaad voor zaad, boer voor boer, bord voor bord.

En in dit proces gedijen meer soorten, is er meer voedsel en een regeneratie van onze biodiversiteit, onze bodem en ons water. Het potentieel voor een gezondere planeet en samenleving met meer kennis voor meer mensen en met een aardse democratie gebaseerd op de intelligentie van al het ontwikkelende leven ligt voor ons en is reëel. Het luidt de opstanding van het echte in.