We moeten MI5 alleen niet de schuld geven voor London Bridge Attacks – Britse media heeft ook veel bloed op zijn handen

Was er een toezicht op de intelligentie van de Britse veiligheidsdiensten waardoor de brutale London Bridge Attacks konden worden uitgevoerd door ten minste één terrorist die Mi5 sinds 2015 had gevolgd?

Na twee pijnlijke jaren voor de families van acht slachtoffers, juni 28 ^ste moet een bijzondere dag, waar een Britse rechter die vraag zou hebben geregeld en ten minste wees met de vinger naar de Britse veiligheidsdiensten zijn geweest.

Op 3 juni 2017 dreven drie terroristen een gehuurd busje naar voetgangers die op London Bridge liepen en doodden onmiddellijk twee mensen. Ze laadden vervolgens rond met 30cm messen in een steekpartij die zes mensen doodde.

De waanzinnige, brute aanval duurde 10 minuten en eindigde toen gewapende politie de terroristen met 46 ronden doodschoot.

Maar die vreselijke nacht die een natie choqueerde, zou in werkelijkheid niet als een verrassing zijn gekomen voor de Mi5-leiders die de leider, Khuram Butt, 27, onder toezicht hadden gezet sinds 2015 over de vrees dat hij zo’n terroristisch incident zou organiseren.

Uiteindelijk werden hun angsten werkelijkheid toen hij naast oost-Londenaren Rachid Redouane (30) en Youssef Zaghba (22) sloeg. Maar hoe konden veiligheidsagenten de communicatie niet onderscheppen of van zijn bewegingen aannemen dat hij op het punt stond de aanval uit te voeren?

En misschien is een meer relevante vraag hoeveel verantwoordelijkheid de overheid en veiligheidsdiensten in het VK moeten hebben om jarenlang de extremistische organisatie Al-Muhajiroun te sluiten, die halverwege de jaren 80 door Bakri in Saoedi-Arabië werd gevormd voordat hij in Verenigd Koninkrijk in 1986 en heeft zich in de loop van de jaren gerund door Anjem Choudary sinds 1996 met een aantal gedaantes.

Butt, de leider van de London Bridge-aanvallen, was waarschijnlijk lid van de Al-Muhajiroun en er wordt aangenomen, gebaseerd op wat Butt vrienden vertelde, dat hij Choudary kende – wat de vraag oproept waarom Choudary niet werd gearresteerd voor de aanslagen in Londen?

De politie staat nu voor lastige vragen over de link tussen Butt en Choudary, wat weer een andere vraag oproept of er een dekmantel is geweest voor de relatie tussen Butt en Choudary en Butt.

Choudary is, voor het beste deel van 20 jaar, gekoppeld aan zowat elke terreuraanval in het VK en was een sleutelfiguur bij het werven van Britse mannelijke moslims voor Al Qaeda en ISIL in Irak en Syrië.

De waarschuwingssignalen zijn er al jaren voor een waakzame burger. Niet alleen had de London Bridge-aanvaller geloofd banden te hebben gehad met al-Muhajiroun, maar hij verscheen zelfs in een Channel 4-documentaire genaamd The Jihadis Next Door in 2016, die zich concentreerde rond Choudary en zijn groep Britse extremisten die schijnbaar misleidende individuen lijken te zijn die verslaafd zijn aan media-aandacht.

Het vooraanstaande Britse strafhof de ‘Old Bailey’ hoorde dat Butt, een in Pakistan geboren Brits staatsburger, ooit werd omschreven als een ‘feestbeest’ die van reggaemuziek en cannabis roken hield – precies zoals Choudary die niet verder dan een jaar bij Medische school vanwege zijn ondeugden.

Maar in 2013 waren er aanwijzingen voor radicalisering en in september 2015 werden veiligheidsdiensten zelfs getipt over zijn radicalisering door een familielid, nadat hij was geschokt door de opmerkingen van Butt over ISIL waarbij een Jordanese piloot die op YouTube werd gestreamd, ter dood werd gebracht.

Maar als er niet op intelligentie werd gehandeld en we nu zien hoezeer Mi5 wist van Butt, dan is de rol van media daarentegen zelfs meer een werkzaamheid van incompetentie en onwetendheid. De Britse pers en de ontluikende stijl van slordige journalistiek die is ontstaan ​​uit een staartwinst van het gebruik van journalisten en redacteuren van het 5 ^de niveau die de nieuwsruimte hebben bedorven met hun echokamer van onjuiste opvattingen en onzekerheid hechten aan het onderzoeken van verhalen die hun verhaal in twijfel trekken, heeft ook wat bloed in zijn handen.

Botweg gezegd, hoe kunnen we verwachten dat Britse journalisten hun werk zelfs doen en dieper graven in geradicaliseerde moslims zoals Butt, wanneer ze zelfs Omar Bakri niet nauwkeurig kunnen rapporteren door zijn juiste naam te gebruiken.

De echo-kamer in de Britse perszaal dicteert dat eventuele reeds gepubliceerde fouten voor altijd moeten worden herhaald, uit respect voor sneeuwvlok-collega’s die misschien in tranen uitbarsten als ze werden uitgedaagd. Omar Bakri is niet Omar Bakri. Zijn naam is eigenlijk gemaakt door slordige journalistiek in het Verenigd Koninkrijk. Zijn echte naam is Omar Mohamed Bakri Fustok en zijn leven is grotendeels een mysterie of een pak leugens, afhankelijk van je perspectief dat volledig is bedacht voor slordige Britse journalisten waarvan hij wist dat ze nooit details zouden controleren.

Het grootste deel van wat we ons herinneren als journalist is overleden in het Verenigd Koninkrijk. Media met cash-band hebben een nieuwe generatie van goedkopere, jongere, minder opgeleide journalisten ingezonden die grotendeels denken aan old-school journalistiek – waar hacks bijvoorbeeld bronnen hebben in de veiligheidsdiensten – een soort terminaal virus dat moet worden vermeden. Freelancers die onderzoeksjournalisten zijn, moeten ook worden beschouwd als slachtoffers van ebola, waarvan u niet eens de hand wilt geven.

Het zijn nieuwe media. En zelfs de oudere journalisten kunnen zichzelf verwennen met hun eigen egogestuurde agenda in de redactiekamer als ze naast mensen zitten wiens voornaamste informatievoorziening internet is – een bastion van wilde, vooringenomen opinie die zich op een prettige manier inspant in de vooringenomenheid van een selecteer er maar een paar die het kers kiezen om hun eigen mening te onderbouwen, verkleed als ‘rapportage’. De Britse pers is niet alleen een farce geworden als we het hebben over journalistiek, maar heeft zich ook overgegeven aan rebranding zelf als nog meer een elitaire club bestaande uit tabloid-hacks, die het midden-oosten nauwelijks vinden op Google maps laat staan ​​zelfs weten waar Beiroet is, vergezeld door hun collega’s in de broadsheet die letterlijk een freelance correspondent vermoorden in plaats van zijn stuk in de editie te laten komen – uit hetzelfde land waar de knapperige oude jongen is gebaseerd. Ik moest de laatste tijd een strak gezicht houden toen een van die verouderende twijfels over een Brits blaadje me in alle ernst vertelde: “nee, ik laat het niet … ik bedoel we doen het niet, dat wil zeggen ik doe het niet t werken met freelancers. Sorry [lacht ongemakkelijk] … freelancers … nee “.

Terwijl voorheen de selecte groep journalisten die aan buitenlandse bureaus werkte, iets vertegenwoordigde dat leek op elitarisme, maar in ieder geval goed was in hun werk, hebben we ons nu ingespannen om tegemoet te komen aan de waarlijk nutteloze en onbeholpen mensen.

Echt onzekere, egocentrische oudere journalisten die gewoon te arrogant waren om te luisteren naar journalisten zoals ikzelf in het veld die hen waarschuwden (zoals ik deed met BBC Panorama-redacteurs toen de London Bridge Attacks plaatsvond) en de voorkeur gaven aan de echo-kamer van hun eigen onwetendheid. hun werk doen en graven. Ze hebben de juiste vragen niet gesteld aan beveiligingsbeambten. Ze stelden zichzelf niet eens de juiste vragen en deden het onderzoek. Een samenzwering van tientallen senior journalisten in de BBC en de broadsheet-media mislukte in de families van de acht slachtoffers.

En laten we wel wezen, je hoeft niet te slim te zijn om de punten te verbinden tussen ‘Omar Bakri’, Anjem Choudary en hun walgelijke, laffe, gemene terreurorganisatie die de Britse soldaat Lee Rigby vermoordde – die hen van de zieke naamsbekendheid voedde ze moesten hun lege levens vervangen en verliezers als Khuram Butt beïnvloeden, die een bijna religieuze toewijding hadden aan beide mannen. In 2017 heb ik de zaak scherp beargumenteerd aan een BBC-producer over Panorama dat ‘Omar Bakri’ de architect was van de London Bridge-aanvallen, maar hem min of meer had verteld te zwijgen omdat het idee ‘ver gezocht’ was of woorden in die richting.

De arrogantie en onwetendheid van deze nieuwe generatie redacteuren in tv en druk die zich mogen laten verwennen met hun eigen ideeën terwijl ze echte journalisten en hun werk buitensluiten, maakt deel uit van wat velen in het VK nu praten over wat verantwoordelijk is voor de ineenstorting van veel belangrijke elementen van de Britse samenleving. Het is deze parodie op de journalistiek, die heeft geleid tot een totale ineenstorting van het vertrouwen door het Britse publiek en leidde tot, bijvoorbeeld, de puinhoop van de Brexit of de opkomst van Boris Johnson als een leider, die kan worden gehouden, deels verantwoordelijk voor de London Bridge Attacks. Het is niet alleen de inlichtingengemeenschap die het heeft verdoofd. Het is ook media. In andere woorden, Kun je Mi5-officieren de schuld geven van geen enkele verantwoording voor het maken van dergelijke seismische fouten als ze volledig vertrouwen hadden in de Britse pers om door te gaan met hun churno-lism dat alle journalistieke disciplines omzeilt? De BBC had Bakri in 2017 kunnen interviewen in een Libanese gevangenis (wat ik had kunnen regelen) en misschien een katalysator voor Mi5 zijn geweest, wat toen voor mij vanzelfsprekend was en voor de hele veiligheidsdienst duidelijk moest zijn: een deal sluiten. Bakri’s computers, in beslag genomen door de Libanese politie in mei 2014, enkele weken nadat ik hem interviewde in zijn huis in Tripoli, hadden waarschijnlijk alle namen en details van vrome volgers, omdat Choudary tot zijn arrestatie contact met hem had. Misschien kende zelfs Bakri sommige van de harde kern bij naam;