Indignatie redactie 
Op de website van het WEF, de lobby van de grootste internationale bedrijven, is een onthullende tekst verschenen. Het benoemt, ongewoon openlijk, de ware heersers van wereldaangelegenheden. Het co-auteurschap van het hoofd van Transparency International maakt het ware karakter van dergelijke “niet-gouvernementele” organisaties duidelijk.
Het derde artikel in onze reeks over het WEF.
In het artikel getiteld “3 anti-corruption takeaways from the war in Ukraine”, dat op 16 juni online werd gepubliceerd door het World Economic Forum, staat een opmerkelijke passage:
“Accountants, bankiers, financiële dienstverleners, advocaten, makelaars in onroerend goed, luxegoederendealers en andere tussenpersonen in de particuliere sector, of “poortwachters”, faciliteren internationale financiële stromen over onze geglobaliseerde markten.
Ze spelen ook een onmisbare rol bij de handhaving en realisatie van wet- en regelgeving die gericht is op illegale financiering. (…) Velen realiseren zich nu dat poortwachters door het controleren, verdelen en beheren van rijkdom de mondiale macht – en in feite de mondiale veiligheid – controleren, verdelen en beheren.”
Volgens deze tekst is het dus de financiële sector in bredere zin die de wereld regeert – of, waarschijnlijker, een uitermate belangrijk instrument is voor degenen die de wereld regeren.
Sinds het spectaculaire artikel van de Deutsche Bank-baas Rolf E. Breuer over “Die fünfte Gewalt” in het Duitse weekblad Die Zeit in 2000 hebben wij zulke duidelijke woorden uit de pen van vertegenwoordigers of vrienden van deze industrie niet gelezen. Breuer schreef destijds onder meer:
„Vandaag de dag moet het beleid ook meer dan ooit worden geformuleerd met de financiële markten in het achterhoofd. Zo u wilt, hebben de financiële markten als het ware een belangrijke waakhondfunctie op zich genomen, als “vijfde macht” naast de media. Trekt de politiek de financiële markten op sleeptouw? Deze visie veronderstelt een belangenconflict tussen de doelen van financiële marktdeelnemers en de doelen van de politiek.
Maar hebben beide gebieden niet het verlangen naar stabiele groei en welvaartsgroei gemeen? Een liberale financiële markt is een belangrijk instrument om deze doelen te bereiken. De superioriteit van het vrijemarktsysteem boven het communistische systeem heeft dit aangetoond. Als de politiek in de 21e eeuw in deze zin de financiële markten op sleeptouw zou nemen, zou dit misschien niet zo’n slechte zaak zijn.”
Als de belangen van het bankwezen worden aangetast, de belangen van de “vijfde macht”, zoals Rolf Breuer het noemt, dan hebben de burgers van Europese landen geen inspraak meer. Dan krijgen ze een regering die doet wat in het “overheersende politieke belang” en “het belang van het bankwezen” is. Wij ervaren dat vandaag de dag steeds weer. De democratie in al haar facetten wordt opgeschort. Wat de “overheersende politieke belangen” zijn, en vooral wiens belangen dat zijn, kan iedereen voor zichzelf bedenken.
“Financiële markten” zijn natuurlijk geen kleine investeerders zoals u en wij. Financiële markten worden gedomineerd door gigantische vermogensbeheerders zoals Blackrock, grote banken zoals de criminele reus JP Morgan, en, dieper in de schaduw, nauwelijks gereguleerde grote hedgefondsen, private equity-bedrijven en verschillende soorten schaduwbanken.
De auteurs van het huidige essay zijn Delia Ferreira Rubio, hoofd van de anticorruptieorganisatie Transparency International, samen met een griffier uit de VS en een partner bij het in de VS gevestigde grote advocatenkantoor Paul Hastings.
Met betrekking tot de oorlog in Oekraïne stellen zij:
“De met corruptie beladen context van het huidige conflict is niet uniek. Corruptie, conflict en instabiliteit zijn al lang diep met elkaar verweven en zullen dat waarschijnlijk altijd blijven. (…) Landen die worden gekenmerkt door ernstige corruptie hebben ook de neiging te lijden onder conflicten of staatsfalen. Corruptie tast openbare diensten aan, verstoort politieke prioriteiten, vergroot ongelijkheid en isoleert politieke leiders van de wil van het volk. Het kan ook autoritair geweld en burgerlijke onrust aanwakkeren.”
Het klinkt alsof de ongebreidelde corruptie in Oekraïne één van de oorzaken was van het conflict met Rusland. Maar dat is niet zo! Het drietal neemt een scherpe wending van hun openingsverklaring en past de boodschap uitsluitend toe op Rusland. Ze geven de corruptie van de Russische elites de schuld van de oorlog.
Waar ze kort aangeven dat corruptie inderdaad ook een groot probleem is in Oekraïne, nemen ze nòg een scherpe wending en verklaren ze de tedere scheuten van anti-corruptie die daar onder westerse druk mogen ontkiemen als een existentiële bedreiging voor het corrupte Russische regime en daarmee een belangrijk motief voor de oorlog.
Maar als het meest corrupte land van Europa (Rusland) – volgens het laatste rapport van Transparency International – oorlog voert tegen het op één na meest corrupte land van Europa (Oekraïne), en corruptie leidt tot conflicten en staatsfalen, dan kan deze eenzijdige analyse eigenlijk alleen worden verklaard door de belangen van de heersers van het land van herkomst van de auteurs en hun organisaties.
De kern van het artikel gaat over de handhaving van sancties tegen Rusland en de rol van financiële instellingen en financiële markten daarin. De auteurs vermelden dat de onthullingen “Panama Papers” en “Pandora Papers” hebben aangetoond dat Russische en andere oligarchen hun activa verbergen en verplaatsen met behulp van de financiële sector. Wat ze niet vermelden: de naam van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky verschijnt op een minder fraaie wijze in de Pandora Papers, zoals we in eerdere artikelen hebben gemeld.
Recente initiatieven van de VS tegen corruptie door de financiële sector worden geprezen, zonder te vermelden dat met Delaware de VS waarschijnlijk het belangrijkste internationale financiële centrum exploiteert dat belastingontduikingsdiensten en anoniem bezit van activa aanbiedt.
Joe Biden was jarenlang de belangrijkste lobbyist voor dit financiële centrum. Het grote advocatenkantoor Paul Hastings, waarvoor een van de co-auteurs werkt, doet waarschijnlijk een groot deel van zijn zaken met degenen die belastingen besparen en hun vermogen daar verbergen. Het bedrijf heeft verschillende dochterondernemingen in Delaware.
Maakt niet uit, schrijven de auteurs onverstoorbaar. Het World Economic Forum heeft immers een gedragscode voor de financiële sector ontwikkeld. Het belangrijkste is dat de financiële instellingen zich eraan houden:
“Gelukkig kunnen verschillende middelen helpen om poortwachters te begeleiden in de strijd tegen illegale financiering. Hoewel geen enkele sector perfect is, hebben sterk gereguleerde sectoren, zoals financiële instellingen, best practices ontwikkeld rond cliëntenonderzoek en rode vlaggen die kunnen worden aangepast aan andere poortwachterssectoren.”
Een industrie die zo machtig is als de Amerikaanse financiële sector kan het allemaal zelf wel, die heeft geen richtlijnen van de overheid nodig, is de boodschap van Transparency and Co.
Het zijn duidelijk niet alleen de mensenrechten en de persvrijheid die worden gebruikt als leuzen tegen onwelkome regeringen, terwijl ze proberen mensen als Assange te vermoorden en genereus het in stukken hakken van journalisten en massale onthoofdingen door de Saoedi-Arabische regering negéren. De samenstellers van het WEF-essay laten zien dat corruptiebestrijding en de organisaties die daarvoor pleiten, óók als wapens worden ingezet in de westerse propagandaoorlog.
