Weg met Partij voor de Dieren en andere sektes in de politiek

De Partij voor de Dieren doet mee aan verkiezingen, zit in de Tweede Kamer en mengt zich regelmatig in het debat. Dat zijn de actviteiten van een politieke partij. En toch is de PvdD geen normale partij  zoals de VVD, PvdA, CDA of D66. De club die is groot gemaakt door de net vertrokken Marianne Thieme is een sekte.

In de politiek draait het zoals we weten om macht. Dat is in de polder vaak een vies woord. Als een politicus hoort dat hij machtsbewust is, weet hij zeker dat het geen compliment is. Ze bedoelen dan eigenlijk machtsgeil. We hebben het hier liever over idealen en principes. Voor de goede orde, daar is niet veel mis mee. Maar ook de grootste naïeveling weet dat macht het middel is om iets en liefst zoveel mogelijk van die idealen en principes te verwezenlijken. Alleen, je moet het niet te hard zeggen. Dat is niet bevorderlijk voor je imago en dus de carrière. In de polder is Machiavelli geen rolmodel.

BRON:frontbencher.nl

Dat is in dit land een diepgewortelde traditie. De getuigenispartij is daarvan van oudsher het boegbeeld. Het uitdragen van de boodschap staat voorop, de beginselen zijn heilig en alleen als die beginselen ongerept en maagdelijk blijven, is men bereid deelname aan de macht en regeringsverantwoordelijkheid te overwegen. Gedogen is meestal de uiterste grens. De christelijke splinters waren en zijn de ware vertegenwoordigers van de getuigenispartij. Maar ook bij links tref je ze aan. GroenLinks was heel lang een getuigenisparij en sommigen zullen zeggen, nog steeds.

Een getuigenispartij heeft gauw sektarische trekjes maar mist ook belangrijke elementen van de volbloed politieke sekte. Ze is met name in de christelijke gedaante traditioneler, vaak minder bevlogen en kent haar plaats. Ze willen ook wel bekeren maar zijn naar de buitenwereld niet overdreven fanatiek. Binnenshuis is dat vaak anders, maar daar hebben we als buitenstaanders geen last van.

Een sekte is daarbij vergeleken één en al dynamiek, geestdrift en dadendrang. Ze wil de wereld veranderen. Liefst hier en nu. Haar weg naar het heil is de enig juiste. Zuiverheid in de leer is het hoogste gebod. Het compromis, het smeermiddel van een functionerende democratie, is iets smerigs. Tegenspraak wordt zelden geduld en wie zich daar te vaak aan bezondigt, moet als ketter zijn biezen pakken. Hij is één van de Anderen geworden en de Ander is een bedreiging. Daar ga je niet mee om, want hij is Slecht.

Hoe dat in zijn werk gaat hebben we bij de afgelopen weken bij de Partij voor de Dieren gezien. Dat was sektarisme in optima forma. Compleet met scheuring en het wegzuiveren van de dolende voorzitter. Die voorzitter en het Kamerlid dat zich afscheidde hadden aan het dogma gemorreld. Ze hadden kennelijk ontdekt dat de mens ook een dier is en dus recht op meer aandacht had dan de partij tot nu toe had gegeven. De strijd tegen de bioindustrie bleef natuurlijk van levensbelang maar de mens mocht niet verwaarloosd worden.

Voor een buitenstaander was het allemaal bizar en best vermakelijk maar voor de leden was het bloedserieus. De Sterke Man van de sekte, senator Niko Koffeman, greep in en herstelde de orde. Dat de voorzitter eerlijk gekozen was, deed niet ter zake. Hij moest weg. (Nu schijnt daarover toch de pleuris te zijn uitgebroken. Dat zou wel eens het begin van het einde kunnen zijn. Sektes vallen meestal uit elkaar door interne ruzies en vetes).

In de polder is een sekte als de PvdD voornamelijk folklore. Vijf zetels is waarschijnlijk het maximum en je kan met enig recht zeggen: dat zijn er vijf te veel. Maar we kunnen dat wel hebben, we hebben in de loop der tijd wel meer rare partijen gehad. Bovendien, ze zijn gekozen en doen omdat ze niet echt politiek bedrijven uiteindelijk minder kwaad dan bijvoorbeeld de PVV en Forum voor Democratie.

Maar het sektarisme kan ook uit de hand lopen. Wanneer sektes in tot voor kort redelijk normaal functionerende partijen de macht grijpen. En dan kunnen ze een enorme ravage aanrichten.

Dat is de afgelopen jaren in het VK gebeurd. Na het Brexit-referendum van drie en half jaar geleden hebben de extremisten bij zowel de Conservatieven, de Tories, als bij de grootste oppositiepartij, Labour, de macht in handen.

Bij de Tories bepalen de ultra-Brexiteers, de ‘Spartanen’, de muziek waarop de partij moet dansen. Hun standpunten zijn onwrikbaar. Ze willen een zo hard mogelijke Brexit, bij voorkeur zonder deal. Wie voorzichtig wijst op de catastrofale gevolgen voor de economie en werkgelegenheid en dat het idee dat het VK ‘bevrijd van de ketens van de EU’ weer een grootmacht wordt, grootheidswaanzin is, is een ‘verrader’.  En wordt de partij uitgeschopt. Ze hielpen daarmee een opportunistische charlatan als Boris Johnson in het zadel, maar dat nemen ze op de koop toe. Zolang hij maar doet wat zij willen.

Bij Labour heeft een extreemlinkse, leninistische sekte de wurgtouwtjes in handen. De leider, Jeremy Corbyn, is een minder dan middelmatige politicus. Maar hij is de buikspreekpop van apparatsjiks die de partij tot de ‘stormram’ van hun soort socialisme willen maken. In de praktijk betekent dat onuitvoerbare ‘kneiterlinkse’ plannen en het zuiveren van gematigde collega’s die het wagen daar niet mee eens te zijn. Het dieptepunt van die ideologie is een wild om zich heen grijpend antisemitisme. Want, u raadt het al, de Joden zijn in de extreemlinkse demonologie de bovenbazen van het internationale imperialistische grootkapitaal.

Wie zich afvraagt waarom Johnson ondanks alles in de polls voor ligt op Corbyn, is dit het antwoord. Johnson is voor veel kiezers toch nog net een paar gram minder verschrikkelijk dan Corbyn.

In de polder zal zoiets in de politiek niet gauw gebeuren. De versplintering heeft vele nadelen maar dit is zonder meer een voordeel. Het sektarisme zoekt hier veel vaker een uitweg in het actiewezen. De klimaatbeweging is daarvan in zijn meeste extreme vorm de laatste manifestatie. Om de planeet te redden is voor sommige fanatici veel, zo niet alles geoorloofd. Dat zou kunnen uitlopen op grote ellende. Maar dat is ons grote nationale geluk: die scherpe kanten worden er vrijwel altijd uitgepolderd. Soms zijn we inderdaad een gezegend land.