Indignatie redactie 
Er zijn in de mainstream media inmiddels veel achtergrondverhalen gepubliceerd over wat er gaande is in Oekraïne en de rol van Washington hier in, artikelen die grotendeels genegeerd zijn te midden van het tromgeroffel over het aantal slachtoffers in combinatie met claims en tegenclaims van beide kanten. Twee zaken die naar onze mening onvoldoende aandacht hebben gekregen, zijn de drie decennia lange obsessie van de Amerikaanse regering met het verzwakken en de facto vernietigen van de Russische staat en de dominante rol als promotor van de liberale “democratie” in wat het Amerikaanse buitenlands beleid zou zijn geworden.
Iedereen die eraan twijfelt of de VS momenteel op weg is om niet alleen president Vladimir Poetin van de troon te stoten, maar ook om de Russische economie te laten crashen, kunnen we uit de droom helpen. Washington probeert al sinds 1991 de voormalige Sovjet-Unie uiteen te laten vallen, te beginnen met de uitbreiding van de NAVO (door president Bill Clinton) naar Oost-Europa, ondanks een belofte om dat niet te doen, en door de oligarchen los te laten die de natuurlijke hulpbronnen van het land hebben geplunderd onder president Boris Jeltsin.
De druk ging door onder de zaligverklaarde president Barack Obama, die als ambassadeur ene Michael McFaul aanstelde, die het tot zijn missie zag innige samenwerking te krijgen met dissidenten en oppositiekrachten in Rusland, een rol die onverenigbaar was met zijn bevordering van Amerikaanse belangen en bescherming van Amerikaanse personen.
Vervolgens kwam in de VS tot (bijna) ieders schrk president Donald Trump aan het bewind, die vertrouwenwekkende overeenkomsten met Rusland ongedaan maakte, wat uiteindelijk geleid heeft tot de huidige ramp die zich voor onze ogen voltrekt. Men mag niet voorbijgaan aan het feit dat de gevechten in Oekraïne grotendeels tot stand kwamen omdat de regering van “Sleepy” Joe Biden diverse malen weigerde serieus te onderhandelen over de meestal redelijke eisen die het Kremlin stelde om zijn eigen veiligheid te vergroten. De voormalige Amerikaanse wapeninspecteur Scott Ritter citeert een gerapporteerde opmerking van een hoge functionaris van de Biden-regering die het huidige beleid samenvat, als volgt: “Het enige eindspel is nu het einde van het Poetin-regime. Tot die tijd, zolang Poetin blijft, zal Rusland een pariastaat zijn die nooit meer zal worden verwelkomd in de gemeenschap van naties.”
Inderdaad, de recente rampzalige reis van president Joe Biden naar Europa kan waarschijnlijk worden gekarakteriseerd zoals men het zou willen zien en de mainstream media hebben zeker veel geholpen, maar Biden heeft een erfenis achtergelaten van verschillende blunders en besluiten die duidelijk maakten dat de VS blijft bij haar voornemen Rusland te verslaan, hoe lang het ook duurt om het “spel” uit te spelen. En Biden heeft aanzienlijke steun van hersendode leden in het Amerikaanse CONgres zoals de Republikeinse senator Lindsey Graham, die iemand heeft opgeroepen om Poetin te vermoorden, klagend: “Is er een Brutus in Rusland?” Maar niet alleen Amerikaanse politici laten zich van alles wijsmaken, ook in Europa lopen er genoeg hersendoden rond die zich voor het karretje van de Amerikaanse expansiedrift hebben laten spannen.
Tijdens zijn laatste Europa-reis onthulde Biden dat hij verwacht dat Amerikaanse gevechtstroepen Oekraïne te hulp zullen komen en hij heeft er ook genoegen in geschept Poetin te veroordelen als een “moordenaar”, een “misdadiger”, een “slager”, een “moorddadige dictator” en een “man die niet in het ambt kan blijven”. Daarmee heeft hij openlijk opgeroepen tot het verwijderen van Poetin uit zijn ambt, d.w.z. het omverwerpen van het (zoveelste) regime. Daarbij heeft hij ook de deur opengezet voor een overduidelijke valse-vlag-operatie in zijn onwil om op de vraag van een verslaggever te onthullen hoe de VS zouden reageren als Rusland chemische wapens zou gebruiken in Oekraïne.
Dat Biden die posities heeft ingenomen, betekent dat het onmogelijk wordt om de beheersbare betrekkingen met Moskou na Oekraïne te herstellen. Het is een hoge prijs om te betalen (gezien de enorme verwoestingen In Oekraïne, de vele doden en de economische ineenstorting van de wereldeconomie) die wij “danken” aan een seniele oude man waarvan de haviken in Washingon weigerden met Moskou te onderhandelen over eisen en toezeggingen uit het verleden. Zoals we vaker schreven gebruikt (of eerder: misbruikt) het Westen het land Oekraïne en haar bevolking als eerste battleground tegen Rusland – en accepteert zij burgers en een platgebombardeerd land als collateral damage. En, mind you, na Rusland komt China aan de beurt.
De kwestie van chemische wapens waar wij het eerder over hadden is bijzonder belangrijk omdat de VS Syrië bombardeerde met kruisraketten in de nasleep van een verzonnen rapport dat Bashar al-Assad dergelijke wapens had gebruikt bij een aanval op Khan Shaykhun in 2017. Het bleek dat de anti-regimeterroristen die op dat moment de stad bezetten, zelf de aanval in scène hadden gezet en de Syrische regering opzettelijk de schuld gaven van een verwachte Amerikaanse reactie.
Op basis van wat we zien en horen kunnen we concluderen dat de neoconservatieven en hun liberale democratie bevorderende vrienden van binnenuit hard werken om een oorlog met Rusland te laten plaatsvinden. Merk in het bijzonder op dat we het hebben over een daadwerkelijke oorlog (WO III) met schieten en doden, en niet alleen maar een reïncarnatie of verlenging van de Koude Oorlog van weleer.
Bovendien zijn we vast niet de enigen die het tempo en de focus hebben opgemerkt van de wijdverbreide gescripte oproepen van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky aan groepen en wereldregeringen om zijn land te hulp te komen, waaronder in het begin de instelling van een vliegverbod. De oproepen zijn gelikt in elkaar gedraaid, overtuigend en zorgvuldig gefocust, waarbij Zelensky wordt neergezet als een “held” die dapper vecht tegen woeste indringers. Op zijn zachtst gezegd worden hem capaciteiten en het ervaringsniveau toegedicht die vèr liggen boven die van een voormalige komiek, wiens optredens erotische dansen en pianospelen met zijn penis bevatten, iemand die op corrupte wijze op de presidentiële hotseat is geplaatst door een miljardair-oligarch-Israëlische-burger.
De westerse mainstream media prijzen Zelensky natuurlijk uitbundig, maar we durven te wedden dat hij een batterij van Amerikaanse en mogelijk Israëlische neoconservatieven ter beschikking heeft die ijverig achter hem werken om de zaken goed te laten verlopen en hem coachen in wat hij moet zeggen en doen. Mogelijk zijn er ook spelers van de Amerikaanse regering op het toneel, waaronder NED (National Endowment for Democracy), CIA-informatiespecialisten, mediaadviseurs van het ministerie van Buitenlandse Zaken en waarnemers van de Nationale Veiligheidsraad. Er is inderdaad net zoveel oorlog gaande via de ether en internet om het internationale denken te beïnvloeden als dat er op de grond wordt gevochten.
Men zou kunnen concluderen dat de CIA de centrale rol speelt in het “Rusland-project” vanwege haar vermogen om alles af te schermen voor welke vorm van controle dan ook. Op basis van eerdere operaties om regeringen op verschillende plaatsen omver te werpen, zou men kunnen veronderstellen dat de zogenaamde geheime actiebenadering op meerdere niveaus bestaat. Het bestaat uit berichten in de mainstream media die bedoeld zijn om zowel binnen als buiten Rusland de mening te beïnvloeden en onrust te veroorzaken, de identificatie en rekrutering van Russische regeringsfunctionarissen wanneer ze naar het buitenland reizen, en de steun van dissidenten zowel intern als extern die een negatief beeld van Moskou en zijn beleid kunnen uitdragen. Een belangrijk onderdeel van de aanpak is het verkrijgen van westerse liberale steun voor harde sancties (waar de *proest* bondgenoten willoos in meegaan) en andere repressieve maatregelen tegen het Kremlin op basis van de frauduleuze stelling dat Poetin en zijn medewerkers erop uit zijn om “democratie” en “vrijheid” te vernietigen. Ironisch genoeg zijn ook wij in het Westen minder “vrij” en vooral ook armer geworden door de acties van onze eigen regeringen sinds 2001, wat niet aan Vladimir Poetin kan worden toegeschreven.
Zoals het geval was met Irak, Afghanistan en de lange lijst van Amerikaanse interventies, zijn het de neocons die vooraan staan en een krachtig militair antwoord eisen, zowel tegen Rusland als, onvermijdelijk, tegen Iran. Wat vooral opvalt, is hoe de neocons en hun liberale democratie bevorderende tegenhangers op verschillende gebieden het buitenlands beleid van beide partijen hebben gedomineerd. Vooraanstaand neoconservatief Bill Kristol, die de toespraak van Biden “een historische oproep tot actie noemde die vergelijkbaar is met Ronald Reagan [‘s] ‘Mr. Gorbatsjov, breek deze muur af’-toespraak”, voegde onlangs ook toe: “Waren de Oekraïners er niet geweest een standpunt in te nemen dan zouden we nog steeds de bedreigingen ontkennen waarmee we worden geconfronteerd. We zouden ons nog steeds afkeren van de urgentie van de taak waarvoor we staan. We zouden zelfs, durf ik te zeggen, nog steeds de kostbaarheid van de vrijheid en het fatsoen waarvan we de plicht hebben – en de eer – die te verdedigen, niet waarderen. Het zijn de Oekraïners die ons hebben laten zien wat vrije mannen en vrouwen kunnen doen, en wat ze soms moeten doen, ter verdediging van die vrijheid. Het zijn de Oekraïners die de wereld hebben laten zien dat we ons in een nieuwe periode van consequenties bevinden. Het zijn de Oekraïners die ons het voorbeeld hebben gegeven van wat het vandaag betekent om terug te vechten tegen geweld en om te vechten voor vrijheid.”
Kristol is een vlaggenzwaaiende fanaticus die leurt met het idee dat de Verenigde Staten de plicht hebben om de wereld te controleren. Anne Applebaum, een andere vooraanstaande neoconservatief en vaste medewerker van de Washington Post en The Atlantic, zegt het als volgt en breidt daarmee het speelveld uit tot een groot deel van de wereld: “Tenzij democratieën zichzelf samen verdedigen, zullen de krachten van de autocratie ze vernietigen. Ik gebruik bewust het woord krachten in het meervoud. Veel Amerikaanse politici zouden zich begrijpelijkerwijs liever concentreren op de langetermijnconcurrentie met China. Maar zolang Rusland wordt geregeerd door Poetin, is Rusland ook in oorlog met ons. Dat geldt ook voor Wit-Rusland, Noord-Korea, Venezuela, Iran, Nicaragua, Hongarije en mogelijk vele anderen.”
De Amerikaanse voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, generaal Mark Milley, kan in het Pentagon beschikken over het grootste “defensie”-budget sinds Vietnam, en nu de oorlog van het Westen tegen Rusland in Oekraïne is begonnen zullen er ongetwijfeld nog meer Amerikaanse militaire bases in Europa geplaatst worden om Poetin het hoofd te bieden. Europese regeringen hebben zonder te morren of daarover democratisch te stemmen hun “defensie”-uitgaven drastisch verhoogd, waardoor zij dag in dag uit steeds meer niet-aanvalswapens naar Kiev sturen. Het eerste verzoek vanuit Kiev om toezending van humanitaire goederen moeten wij trouwens nog zien, wat aangeeft dat voor Zelensky c.s. vooral de oorlog en niet de burgers het belangrijkste zijn.
De rol van de mainstream media bij de westerse politiek is van niet te onderschatten waarde. Het trieste van de westerse mainstream media is dat de focus alleen gericht is op mogelijke gruweldaden door Rusland (en die worden – uiteraard – niet door Oekraïnse strijdkrachten begaan; strijdkrachten waarvan bijvoorbeeld het Azov-bataljon deel uitmaakt, “vrijheidsstrijders” die nog maar enkele jaren geleden door het Westen “extreem-rechtse neonzai’s werden genoemd).
In weinig media wordt geopperd wat de Verenigde Staten en het Westen zouden moeten doen (nu de door hen veroorzaakte oorlog in Oekraïne uit de hand begint te lopen), namelijk het creëren van een omgeving waarin er een staakt-het-vuren kan zijn, leidend tot echte onderhandelingen die een status-quo tot stand kunnen brengen die aanvaardbaar is voor zowel Rusland als Oekraïne. Maar geen politicus die praat over de enorme aantallen (dodelijke) slachtoffers. In plaats daarvan gaat het alleen maar over méér wapens en méér geld. Washington en zijn bondgenoten zijn vastbesloten om steeds meer wapens naar Oekraïne te leiden op basis van een gestage stroom van twijfelachtige verhalen over Russische oorlogsmisdaden, een garantie dat de gevechten nog vele maanden, zo niet langer zullen duren – uiteindelijk resulterend in een derde wereldoorlog – de perfecte bliksemafleider van een ingestorte wereldeconomie die zijn weerga niet kent.
