Wereldwijd gaan mensen de straat op om te protesteren tegen de dood van een zwarte arrestant in Minneapolis.

De schokkende beelden van een blanke politieagent die een zwarte man onder controle hield naast een politieauto, nadat die zich kennelijk eerder tegen zijn arrestatie had verzet, waarbij een ‘techniek‘ werd gebruikt die een variant lijkt op de ‘nekklem‘, waardoor in ons eigen land al eens een arrestant overleed, zorgen in de Verenigde Staten zelf voor ernstige rellen en plunderingen. Onbekenden voeren hele pallets met bakstenen aan om mee te gooien. Willekeurige auto’s worden in brand gestoken. Winkels worden leeggehaald. Amazon schort haar bezorgservice op omdat het te gevaarlijk wordt. Burgers gaan met elkaar op de vuist over vernielingen. De president merkt een deel van de relschoppers aan als een ‘terroristische organisatie‘. Maar ‘Teletekst‘ heeft het over ‘Demo’s‘, alsof het een manifestatie van boeren op het Malieveld betreft. En waar het (nog?) rustig is mijmeren burgers over ‘Complotten‘ die het land bedreigen. In Nederland was de regie in handen van ‘Kick Out Zwarte Piet‘, de Soros-organisatie die het gemunt heeft op het kinderfeest in december, maar het deze keer vooral de met hen sympathiserende Amsterdamse burgemeester lastig maakte.

Doe uw veiligheidsriem vast, want ik geef even wat gas, en het is een bochtig circuit.

Recent reageerde de Amerikaanse volksvertegenwoordiging, met inbegrip van president Trump, maar met brede steun in het ‘Congres‘, op de ontwikkelingen in Hong Kong. Beijing had genoeg van de rellen, die door ‘Washington‘ worden geregisseerd, en voerde nieuwe wetgeving door die het mogelijk maakt hard in te grijpen. Zeer tot ongenoegen van ‘Washington‘, dat wereldwijd landen tegen China mobiliseert. Een auteur die de geopolitieke ontwikkelingen volgt vroeg zich af hoe China op de Amerikaanse sancties zou kunnen reageren. Maar als u het mij vraagt kunnen ze in China rustig achteroverleunen, terwijl de Verenigde Staten zichzelf buiten de orde plaatsen. De ‘Tweet‘ van het Chinese ministerie van buitenlandse zaken, met de korte, maar krachtige verwijzing naar de binnenlandse problemen in de Verenigde Staten, ‘I can’t breath!‘, mag u interpreteren zoals u wilt.

‘Washington‘ probeert, openlijk, en zonder begin van schaamte, als zelfbenoemde wereldwijde politieagent, alle landen die niet gehoorzamen aan hun dictaten, de strot af te knijpen met moordende sancties. De lijst met getroffen landen is lang, en wordt met elke nieuwe dag alleen maar langer. Al die in ademnood verkerende landen zijn geen natuurlijke vrienden van elkaar, maar worden bijeen gebracht door hun afschuw over het brute politieoptreden van de ‘Indispensable Nation‘, en de brute willekeur waardoor vooral oliezwarte landen te maken hebben met extreem politiegeweld.

De suggestie dat de komende verkiezingen gaan tussen de ‘Republikeinen‘ en ‘China‘, waarbij de onhandig optredende Biden en de ‘Democraten‘ worden opgevoerd als een verlengstuk van China, is een fantasieloze herhaling van ‘Trump-als-handlanger-van-Poetin‘ waar de ‘Democraten‘, de andere poot van de ‘Warparty‘, de afgelopen jaren hun tanden op stuk hebben gebeten. Dat China en Rusland ondertussen hun eigen lijnen uitzetten, waarbij ze al langer geen illusies meer hebben over de bedoelingen van ‘Washington‘ en hun meest actieve bondgenoten, betekent nog niet dat ze via hun ‘Democratische‘, respectievelijk ‘Republikeinse‘ afdelingen in de Verenigde Staten dat land naar de rand van de afgrond slepen. Dat doen de Amerikanen zelf. Waarbij hun goedgelovigheid en lust om te denken in kwade machten die het op hen hebben voorzien een belangrijke rol speelt.

Het doet mij meer pijn dan ik u zeggen kan, maar dat was altijd al het gevaar. Zoals ik hier al eerder heb gememoreerd was de strategie van de NAVO er op gericht om verdeeldheid te zaaien binnen het Warschau-Pact, en binnen de Sovjet-Unie, door raciale en culturele tegenstellingen doelbewust aan te wakkeren. Waarbij de NAVO er geen moeite mee had openlijke fascisten te mobiliseren die ze tijdens de Tweede Wereldoorlog nog hadden bestreden. Zoals ze ook nu nog terroristen voor dat doel gebruiken, na het ‘succes‘ in Afghanistan, eerder het laatste zetje voor de Sovjet-Unie. Die opzet was succesvol, en leidde tot de implosie van de Sovjet-Unie, nadat kort daarvoor het ‘Warschau-Pact’ al was ontrafeld. De suggestie dat het nu ‘payback‘ is, is echter een misvatting. Het vuur dat we hebben aangestoken is naar binnen geslagen. Dat is hier het probleem.

In de jaren negentig hadden we dat vuur met kracht uit moeten trappen. En eigenlijk was het al een dubieuze manier om geopolitieke strategie te bedrijven. Het militarisme en zijn ‘hybride‘ tak, die zich meester had gemaakt van de ‘Veiligheidsdiensten‘, en bepaalde door miljardairs opgezette ‘NGO’s‘, lieten zich echter niet knevelen, en projecteerden hun ‘succesvolle‘ methoden op nieuwe vijanden, in binnen- en buitenland, terwijl hun budgetten tot in de stratosfeer doorgroeiden. Met een functionele scheiding tot gevolg tussen landen die moesten ‘produceren‘, zoals China en India, naast de landen die grondstoffen moesten leveren, Rusland en de landen in het Midden-Oosten, Afrika en Zuid-Amerika, ten bate van de ‘Wereldregering‘ en ‘Wereldbank‘ in ‘Washington‘, en de zich inlikkende  Europese ‘Hofhouding. Het was feodaal en kansloos.

U mag mij verwijten dat ik met een te grote kwast schilder. Dat de dood van George Floyd verbinden aan geostrategische ontwikkelingen ‘Gefundenes Fressen‘ is. En dan heeft u uiteraard gelijk waar die agenten die betrokken waren bij de dood van Floyd geen ‘agenten‘ waren van een ‘Geheime Organisatie‘ die zich tot doel heeft gesteld de Verenigde Staten in vuur en vlam te zetten. Het bovenstaande voert terug op een collectieve ‘mindset‘. Een giftige mengeling van gefrustreerde verwachtingen, tegenslag, onzekerheid als gevolg van een dodelijk virus, en de gevolgen voor de toch al nagenoeg geheel ‘virtuele‘ werkgelegenheid, op golven van vers geperste Dollars en Euros. En haat en nijd binnen de ‘Warparty‘. De verwaandheid van een groep landen die menen aanspraak te mogen maken op een ‘Leidende Functie‘ in de wereld, waarbij het niet uitmaakt of de ‘Keizer‘ kleren aan heeft, of niet, omdat ‘men‘ toch wel klapt, buigt, likt en hun voeten kust.

Het was voor mij een eeuwigheid geleden dat ik ‘Atlas Shrugged‘ van Ayn Rand las, en toen met andere ogen. Bij herlezing nu, en meer in het bijzonder waar ik voor de opgevoerde succesvolle ‘industriëlen‘, de diverse  ‘intriganten‘, en de ‘Free Riders‘, hele landen substitueer, krijgt het epos een geheel andere lading. En ook zeer zeker een andere lading dan een groot deel van haar fans er in zien. In het bijzonder die in ons eigen ‘Vrije Westen‘. Waarmee ik Ayn Rand nog niet als mijn getuige aanroep, maar prijs uzelf niet rijk omdat u het voorrecht had geboren te worden in het gespreide bedje van een ‘Kapitalistisch‘ land, dat zegevierde over het vermaledijde ‘Communisme‘.

Nog niet zo lang geleden sloegen we elkaar in ‘het Westen‘ de hersens in over de ‘puntjes-op-de-I‘. De ‘I‘ van ‘Identiteit‘. En nu gaat het zeer binnenkort over elementair overleven in een chaotische omgeving vol vijanden, als we niet snel bij zinnen komen. In welk kader u uw eigen penseelstreken wilt plaatsen, is uw eigen verantwoordelijkheid. Wat ik met deze bijdrage aan mijn blog slechts wil benadrukken, is dat we technologisch onwaarschijnlijk grote stappen hebben gezet de afgelopen honderd jaar, maar dat we evolutionair niet zijn meegegroeid. We zijn nog steeds bij machte om van George Floyd een ‘Frans Ferdinand‘ te maken, en de hele wereld in de fik te steken, om daarna beschaamd om ons heen te kijken als onze kinderen vragen: ‘Waar ging dat nou over?‘

Nou, twee ‘Uitsmijters‘ die werkten voor dezelfde nachtclub kwamen elkaar tegen, waarbij de één overleed, en dat eindigde met een wereldbrand. Begrijp je? Nou, nee. Niet echt.