Werken tot je erbij neervalt

De laatste 15 à 20 jaar wordt in Nederland van de ene kant de sociale zekerheid, die in de daaraan voorafgaande eeuw dankzij de inspanningen van de arbeidersklasse is ingevoerd en die de inwoners van Nederland (zoals ik op school leerde) “van de wieg tot het graf” zou beschermen, met een rotgang afgebroken.

Het wordt voor de kapitalisten (de zg. werkgevers) steeds gemakkelijker om arbeiders te ontslaan. Zo wordt bijv. de werkloosheidsuitkering steeds verder uitgekleed; het is steeds moeilijker om nog te voldoen aan de voorwaarden voor een arbeidsongeschiktheids-uitkering. En door het nieuwe truukje over het “stapelen van uitkeringen” is het ook steeds minder vanzelfsprekend nog een waardig gezinsinkomen te krijgen. Daarnaast is het nu ook nog de bedoeling dat mensen met een uitkering dwangarbeid gaan doen voor minder dan het minimumloon. En de die jeugd die willen studeren worden uitgekleed omdat de staat niet meer wil betalen voor goed opgeleide mensen, nee schuld moeten ze maken dat is beter voor hun toekomst!.

Wie herinnert zich nog hoe in de jaren 1970 met de vinger gewezen werd naar de dwangarbeid in de Sovjet-Unie, waarvan de pers in het “vrije” westen bol stond? En diezelfde onmenselijke “communistische” praktijk wordt nu door de meest walgelijke vorm van het kapitalisme, het neoliberalisme, met beide graaihanden aangegrepen…

Van de andere kant neemt de werkloosheid af maar in plaats van de werkweek te verkorten, of mensen jonger met pensioen te laten gaan, zodat de werkloosheid beperkt kan blijven en jongeren ook een kans krijgen om een baan te vinden, mogen arbeiders pas bij 66 of 67 (of…) jaar met pensioen, ondanks het feit dat ze voor de meeste kapitalisten al niet meer interessant zijn als ze 55 (of soms zelfs nog jonger) zijn. Daardoor zitten veel oudere arbeiders met een uitgeklede werkloosheidsuitkering (of een bijstandsuitkering, tenzij ze een partner of gezinslid hebben met een inkomen: dan krijgen ze simpelweg niets), en blijven er veel jongeren aan de kant staan, die zich op deze manier ook steeds minder betrokken voelen bij deze maatschappij, die zich immers ook aan hen niets gelegen laat liggen.

En dan komen nu de (door talloze mensen nog steeds, volstrekt ten onrechte, “liberalen” genoemde) crypto-neoliberalen van de VVD, tegenwoordig bekend als partij voor de rijken (een apostrophe is zelfs kennelijk al te moeilijk voor de gemiddelde kiezer) met het walgelijke plannetje om de werkweek op te rekken naar meer dan 40 uur, want “Nederlanders werken 1377 uur per jaar en dat is het minst van alle geïndustrialiseerde landen”.

Natuurlijk, want de mens is alleen bestemd om te werken totdat hij erbij neervalt… Een fatsoenlijk mens zou denken, dat het een schandaal is dat er landen zijn waar mensen nog meer van hun leven moeten opofferen voor de zakken van de kapitalisten…

Waarom ziet niet iedereen in dat achter al die plannetjes (uitkleden van de sociale zekerheid, doelbewuste verhoging van de werkloosheid) maar één doel zit? De arbeiders mogen minder geld krijgen, zodat de nuttelozen van de maatschappij, de stropdassen, de kapitalisten meer geld in hun dubbel gevoerde zakken kunnen steken. En door de grote werkloosheid, zijn arbeiders ook steeds eerder bereid een lager loon te accepteren, dus nog meer geld over voor de grootgraaiers…

En het trieste is bovendien dat deze patsers op middellange termijn ook zelf het slachtoffer zullen worden van hun gemanipuleer: immers, als de arbeidersklasse geen geld meer heeft om luxe dingen te kopen of op vacantie te gaan, zal het gauw uit zijn met het zakkenvullen. Immers, geen geld, geen handel en geen winst.

Er blijft dus in Nederland nog maar heel weinig over aan (parlementaire) politieke partijen om bij verkiezingen op te stemmen. Bekijk daarom de plannetjes van alle partijen aandachtig en besef dat elke partij die de sociale zekerheid uitkleedt, die arbeiders langer en goedkoper wil laten werken, niet aan onze kant staat. Zó simpel is het!

Geloof al die zwetsende politici niet als ze zeggen dat “uitkeringen lui maken” en dat mensen hun “eigen verantwoordelijkheden” moeten leren dragen.

Iedereen kan ooit in een situatie terechtkomen, waarin hij/zij een uitkering nodig heeft, ook buiten eigen schuld. Denk maar aan een voetganger die aangereden wordt door een dronken automobilist en daardoor een dwarslæsie oploopt. Of iemand die na 35 jaar trouwe dienst ineens op straat komt te staan, omdat zijn baas verkeerd gegokt heeft met de winst van het bedrijf, in plaats van die in het bedrijf te investeren.

Degenen die zonder kleerscheuren hun pensioen van minimaal 67 jaar bereiken, mogen alleen maar blij zijn dat ze geen gebruik hebben hoeven te maken van de sociale zekerheid en moeten dan ook met des te meer enthousiasme degenen steunen die minder fortuinlijk zijn.