Western Media portretteert Hong Kong Hooligans als helden. Maar zijn ze dat?

Wanneer demonstranten uit Hong Kong openbaar eigendom vernietigen, zijn er geen camera’s van Westerse media te zien. Maar wanneer de politie besluit in te grijpen en hun stad te beschermen, komen westerse media-kruisvaarders in volle kracht tevoorschijn.

Op 15 september 2019 wapperden enorme Amerikaanse vlaggen in de lucht. Een massale demonstratie, bestaande uit voornamelijk jonge mensen, verhuisde van het oude, door de Britten gebouwde centrum van de stad naar het Amerikaanse consulaat-generaal, vaak ten onrechte de “ambassade” genoemd.

De temperatuur was ruim boven de 30 graden Celsius, maar het aantal ‘demonstranten’ bleef groeien. Veel van de belangrijkste slagaders in Hong Kong waren volledig geblokkeerd.

Westerse media waren er in volle kracht, droeg gele fluorescerende vesten, hun ‘Press’ insignes, helmen en maskers. Ze mengden zich onder de menigte, filmden Amerikaanse vlaggen en genoten duidelijk van de show.

‘President Trump, Please Liberate Hong Kong,’ las ik op verschillende posters.

‘Van wie bevrijden?’ Vroeg ik aan een groep demonstranten, allemaal in ninjakleding, metalen staven in hun handen, zwarte sjaals die hun gezicht bedekten.

Verschillende van hen antwoordden en mompelden iets onbegrijpelijks. Een meisje riep uitdagend:

“Uit Beijing!”

“Maar Hong Kong is China, niet?” Vroeg ik. “Hoe kon het van zichzelf worden bevrijd?”

“Nee! Hong Kong is Hong Kong! ”Kwam een ​​kant-en-klaar antwoord.

In de buurt zag ik British Union Jack, met het oude wapen van Hong Kong uit de koloniale tijd.

De grote demonstratie was duidelijk verraad. De leden dienden een petitie in bij het Amerikaanse consulaat-generaal en eisten dat het Amerikaanse congres wetgeving goedkeurt die zijn regering zou verplichten toezicht te houden op en te beslissen of Hong Kong ‘autonoom genoeg’ is uit de VRC en of het dan in aanmerking moet komen voor Amerikaanse handel en economische voordelen.

Overal in de binnenstad schreeuwden honderden ‘ninja’s’ pro-westerse slogans. Hier werden Britse vlaggen uit het Britse tijdperk gezwaaid, naast de Amerikaanse vlaggen.

Ik benaderde een jong stel onder de demonstranten, die op een bank lagen:

“Beseffen je vrienden hoe brutaal, ondemocratisch en onderdrukkend de Britse heerschappij was?

Weten ze in welke ellende veel burgers van Hong Kong in dat tijdperk moesten leven? En over censuur, vernedering …? ‘

“Nee!” Ze schreeuwden woedend naar me. “Het is allemaal propaganda!”

“Wiens propaganda?” Vroeg ik me af.

“De propaganda van Beijing!”

Ze spraken tenminste een beetje Engels. Een bizar ding over Hong Kong is dat, hoewel sommige mensen hier willen (of misschien worden betaald om te zeggen dat ze dat zouden willen?) Het Britse koloniale bestuur terug hebben, een grote meerderheid van de mensen nu nauwelijks Engels spreekt, terwijl we ook weigeren Mandarijn te spreken.

Geen wonder dat Hong Kong snel zijn voorsprong verliest aan het pro-Chinese en zeer kosmopolitische Singapore!

Maar de demonstratie was niet waar ‘de actie’ echt was en ik wist het, intuïtief.

De vlagzwaaiende mars was een groot geënsceneerd evenement voor de westerse massamedia.

Daar werden de ‘pro-democratie’ slogans op een ordelijke manier gezongen. Niets werd verbrand, vernield of gedemonteerd waar Westerse perscamera’s aanwezig waren!

Een paar blokken verderop was ik echter getuige van monsterlijke vernieling van een van de ingangen van het Central Subway (MTR) -station. Hooligans die zichzelf ‘demonstranten’ noemen, vernielden openbaar eigendom, een transportsysteem dat dagelijks door miljoenen burgers wordt gebruikt.

Terwijl ze bezig waren, ontmantelden ze ook openbare metalen leuningen die trottoirs van wegen scheiden. Metalen staven van deze reling werden later gebruikt voor verdere aanvallen op de stadsinfrastructuur, evenals tegen de politie.

Paraplu’s in de handen van ‘demonstranten’ bedekten de plaats delict. Paraplu’s vergelijkbaar met die in 2014, tijdens de vorige, zogenaamde ‘Umbrella Uprising’.

Geen buitenlandse verslaggevers waren in zicht! Dit was niet voor de wereld. Dit was rauw, echt en brutaal.

“Film niet!” Bedekte monden begonnen tegen me te schreeuwen.

Ik bleef filmen en fotograferen. Ik droeg geen persjas of helm of persinsignes. Dat doe ik nooit, overal ter wereld.

Ze lieten me met rust; te druk om de straat te vernietigen. Terwijl ze openbaar eigendom ontmantelden, spraken hun rugzakken, vol met draagbare spelers, het Amerikaanse volkslied op.

Mijn vriend uit Beijing schreef me een kort bericht:

“Ze verkopen hun eigen natie en mensen. We hebben zeer slechte woorden voor hen in het Chinees. “

Maar het is niet alleen China dat walgt van wat er gebeurt in Hong Kong. Drie grote kranten in Hong Kong, Wen Wei Po, Ta Kung Pao en Hong Kong Commercial Daily, zijn allemaal pro-Beijing, pro-politie en definiëren ‘demonstranten’ als ‘relschoppers’ of ‘herrieschoppers’ (in het Chinees).

Onder de groten definiëren alleen Ming Pao en Apple Daily, die traditioneel anti-Beijing zijn, ‘demonstranten’ als ‘verzamelaars’, ‘demonstranten’ en zelfs ‘bevrijders’.

Lokale burgers zijn vooral (zoals tijdens de rellen van 2014) vijandig geweest tegenover de ‘protesten’ maar zijn bang om de voornamelijk jonge, overdekte en gewapende (met metalen staven en clubs) bendes te confronteren. Sommigen probeerden het, zelfs in een luxe winkelcentrum in het centrum van de stad, en werden op brute wijze geslagen.

‘Demonstranten’ lijken adrenaline te hebben en in een zeer militante bui. Ze verzamelen en bewegen in hordes. De meesten weigeren te spreken.

Wat belangrijk is om te begrijpen is dat, terwijl de relschoppers de boodschap proberen te verspreiden dat ze ‘vechten voor democratie’, ze in feite zeer intolerant zijn voor iedereen die het niet eens is met hun doelen. In feite vallen ze degenen met verschillende meningen gewelddadig aan.

Verder, en dit moet ik zeggen, na protesten in letterlijk honderden steden over de hele wereld, van Beiroet tot Lima, Buenos Aires, Istanbul, Parijs, Caïro, Bangkok en Jakarta: wat er gebeurt in Hong Kong is extreem mild als het komt op politie reacties! De politie van Hong Kong loopt goed en snel.

Het creëerde menselijke ketens, flitste veel licht en gebruikte sporadisch traangas. Het verdedigt zichzelf wanneer het wordt aangevallen. Maar geweld?

Als je politie-acties hier vergelijkt met die in Parijs, is het allemaal beleefdheid en zachtheid. Nauwelijks rubberen kogels. Traangas is ‘eerlijk’ en wordt niet gemengd met dodelijke chemicaliën, zoals op veel andere plaatsen, en in kleine doses toegediend.

Geen waterkanon spuugvloeistof vol urine en uitwerpselen, zoals in veel andere steden van de wereld. Geloof me: ik ben een expert in traangas. In Istanbul moesten demonstranten tijdens de opstand van het Gezi-park gasmaskers gebruiken, en ik ook. Anders zou je flauwvallen of in een ziekenhuis belanden. Mensen vallen ook flauw in Parijs. Niemand valt hier flauw; dit is mild spul.

Wat de ‘andere kant’ betreft, het geweldsniveau van de demonstranten is extreem. Ze verlammen de stad en verwoesten miljoenen levens.

Het aantal buitenlandse aankomsten in Hong Kong is met 40 procent gedaald. Receptie in het Mandarin Oriental Hotel, dat pal naast de veldslagen van zondag staat, vertelde me dat de meeste kamers nu leeg zijn en dat tijdens de ‘evenementen’ het hotel van de wereld is afgesloten.

En hoe zit het met hun verraderlijke eisen? Zou dit overal ter wereld worden geaccepteerd? Vliegende vlaggen van een vreemd land (in dit geval van de VS) en veeleisende interventie?

Hong Kong “pro-democratie activistische leiders” zoals Joshua Wong werken duidelijk samen met westerse belangen en regeringen. Hij en anderen verspreiden zich voortdurend, wat ergens anders zou kunnen worden beschreven als nepnieuws.

Bijvoorbeeld: “Mijn stad is het nieuwe Berlijn van de Koude Oorlog”, verklaarde hij onlangs. Ja, misschien, maar niet vanwege de regering van HK, maar vanwege zijn eigen acties en de acties van mensen zoals hij.

De berichtgeving over gebeurtenissen door westerse massamedia is duidelijk selectief en op zijn zachtst gezegd. In feite zijn veel media in Europa en Noord-Amerika ‘brandstof aan het vuren’. Ze moedigen relschoppers aan terwijl ze de acties van de lokale politie overdrijven. Ik volg en film hun werk en wat ik zie is schandalig!

Ik schrijf dit rapport in Tai Kwun Center. Nu wereldberoemd kunstcomplex (van het ‘nieuwe, Chinese Hong Kong’), was dit vroeger het Central Police Station onder de Britse bezetting, evenals de zogenaamde Victoria Prison Compound.

De heer Edmond, die voor het centrum werkt, legt uit:

“Als er nu een referendum zou zijn, zouden de zogenaamde demonstranten niet winnen. Ze zouden verliezen. Dit is een interne kwestie van China en moet als zodanig worden behandeld. Een voortzetting van de gebeurtenissen in 2014. Wat deze keer veranderde, is dat de demonstranten nu kiezen voor extreem geweld. Mensen in Hong Kong zijn bang; bang voor hen, niet voor de autoriteiten. ‘

Hier werden gevangenen opgesloten en geëxecuteerd tijdens het Britse bewind. Niet ver hier vandaan huisden monsterlijke sloppenwijken achtergestelde onderdanen van de koningin. Nadat de Britten waren vertrokken, werden die sloppenwijken omgezet in openbare parken.

Het leven in Hong Kong verbeterde. Niet zo snel als in het naburige Shenzhen of Guangzhou, maar het verbeterde. De reden dat Hong Kong ‘achterblijft’ is vanwege zijn verouderde Britse wetten, regels en voorschriften, zijn extreem kapitalistische systeem; vanwege ’te weinig van Beijing’, niet ‘vanwege te veel ervan’.

Deze hooligans druisen in tegen de belangen van hun eigen volk en hun eigen volk vervloekt hen nu. Nog niet luid, want relschoppers hebben clubs en metalen staven, maar vloeken.

Westerse media kiezen ervoor om deze vloeken niet te horen. Maar China weet het. Het hoort. Ik hoor ook mensen uit Hong Kong.

Chinese vloeken zijn angstaanjagend, krachtig. En ze lossen niet op in dunne lucht.