Indignatie redactie 
Ondanks het feit dat hij dit jaar twee verkiezingen heeft gehouden, is de Israëlische premier Benjamin Netanyahu niet dichter bij het vormen van een regering dan vóór de verkiezingen. De Knesset is scherp verdeeld tussen religieus Jeruzalem en seculier Tel Aviv zou je kunnen zeggen.
In Jeruzalem is premier Benjamin Netanyahu’s coalitie van nationalistische en religieuze partijen, in Tel Aviv Benny Ganz’s Blue and Whites, een fusiepartij van seculiere kiezers die Netanyahu verafschuwen en de voorrechten genieten die de Israëlische Haredi-joden genieten. Deze omvatten controle over het Israëlische religieuze leven en instellingen en vrijstelling van de anders universele opzet van de natie. De Haredi leven vaak op de openbare tribune. Boven dit alles staat de Israëlische Bitenyu-partij van Avigdor Liberman, zelf een nationalistische partij die vrijwel volledig uit Russische joden bestaat. Liberman pleit voor de vernietiging van Hamas, maar verzet zich tegen de Haredi. Met Bibi en Avi is het geschil persoonlijk toen Liberman stopte als minister van Defensie, waardoor de eerste verkiezingsronde dit afgelopen voorjaar in gang werd gezet.
De Israëlische impasse langs politiek-sociaal-economische lijnen staat niet op zichzelf, maar is endemisch voor het hele westen.
In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog richtte het Westen zich op Amerikaanse veiligheid en collaboratieve economie onder Amerikaans leiderschap. In het buitenland stond het westen tegen het Sovjetcommunisme. Thuis zag het publiek in Noord-Amerika en West-Europa een geleidelijke maar gestage verbetering in het dagelijks leven. Nadat het Westen de Koude Oorlog had gewonnen, verklaarde professor Francis Fukayama ‘het einde van de geschiedenis’ en betoogde hij dat de grote problemen waren opgelost ten gunste van transnationale instellingen en welvaartsstaten. President George Bush, de laatste van de leiders van de Great Generation gesmeed door de depressie en de Tweede Wereldoorlog, riep op tot een ‘nieuwe wereldorde’ van internationale samenwerking. Dit betekende vrijhandel, open grenzen en een activistisch buitenlands beleid.
De volgende 25 jaar voerde een nieuwe generatie technocratische elites deze nieuwe orde uit. Deze elites zijn de kinderen van de hogere middenklasse en de rijken. Ze woonden de elitescholen van hun land bij en leven een Bourgeoises levensstijl. In alle dingen zijn ze zeker in hun gerechtigheid en in hun recht om te leiden. Wat hun land ook is, deze nieuwe generatie elites denken en lijken zelfs op elkaar. De Franse Emanuel Macron, de Britse Tony Blair en de Canadese Justin Trudeau zijn bijvoorbeeld allemaal uitwisselbaar. Zelfs nominale conservatieve leiders zoals David Cameron, voormalig huisspreker Paul Ryan en George W. Bush zien eruit als een welgestelde kosmopolitische elite.
Gedurende de jaren 1990 en 2000 hebben ongeraffineerde opstandige politici de consensus van de elite betwist. De miljardair van Texas, Ross Perot, versterkte de Amerikaanse algemene verkiezingen van 1992 door te praten over handel, banen en begrotingstekorten. Perot won uiteindelijk 19% van de stemmen. Populist Pat Buchanan schold tegen de GOP-vrijhandelaren in de Republikeinse primaire verkiezingen van 1992 en 1996. De Franse nationalist Jean-Marie Le Pen ging door naar de tweede verkiezingsronde in 2002.
Deze populistische opstanden waren waarschuwingen, maar de elites negeerden ze tot de jaren 2010. In Groot-Brittannië wonnen anti-EU-troepen, geleid door de onvermoeibare Nigel Farage, het Brexit-referendum met 52% tot 48%. Later dat jaar versloeg de declassee en nouveau-riche Donald Trump Hillary Clinton, de ultieme elitaire insider. In 2018 sloeg Brazilië opnieuw een klap tegen de elites door Jai Bolsonaro, de ’tropische Trump’ te kiezen. Vandaag verkeren de elites in een crisis. De wil van Theresa May en Paul Ryan hebben geen antwoord op het nationalisme van Donald Trump en Boris Johnson. Ongeïnspireerd en zonder ideeën, kunnen ze alleen hun regeringen opsluiten.
Premier Boris Johnson blijft in functie zonder een meerderheid in de Commons. Hier weigeren Labour en de Liberaal-Democraten het vonnis van het Brexit-referendum te accepteren, waarbij 17,4 miljoen Britten stemden om de Europese Unie te verlaten. ‘Dit parlement is een dood parlement!’ De procureur-generaal van de kroon, Geoffrey Cox, donderde vorige week vanaf de voorbank. Terwijl de Brexit van Groot-Brittannië de deadline van 31 oktober nadert, houdt Labour de moeder van parlementen in het ongewisse en weigert in te stemmen met een verkiezing. Voorheen kon de premier het parlement ontbinden en een verkiezing bijeenroepen wanneer hij dat nodig achtte. Maar na de verkiezingen van 2010 vormde Tory-leider David Cameron een regering met de Liberaal-Democraten voor de prijs van een wet die tweederde van het parlement vereist om de ontbinding goed te keuren. Maar Labour durft niet akkoord te gaan met een verkiezing,
Aan de overkant van de Atlantische Oceaan ontkennen de Democraten. Ervan overtuigd door peilingen en experts dat Hillary Clinton niet alleen Trump zou verslaan maar hem zou aanvallen, weigeren de Democratische elites het resultaat van de verkiezingen van 2016 te accepteren. Twee jaar lang probeerden de Democraten en de Deep State de Trump-regering met schandalen te belemmeren. Onafhankelijke raadsman Robert Mueller’s tweejarige Russische collusieonderzoek vond geen collusie en geen obstructie door de Trump-campagne, geen enkele. Onverschrokken heeft het door de Democraten gecontroleerde Huis van Afgevaardigden een ‘beschuldigingsonderzoek’ ingesteld tegen president Trump, waarin hij beweerde dat hij de Oekraïense president Volodymyr Zelensky ten onrechte vroeg om voormalig vice-president Joe Biden te onderzoeken. Met de huisdemocraten en president Trump vastgelopen blijft wetgeving over de grens, over handel, over infrastructuur onmogelijk.
Vanaf dit schrijven tonen peilingen aan dat de Tories een parlementaire meerderheid zouden winnen op kosten van Labour – als ze Brexit leveren. In Amerika lijkt geen enkele democraat president Trump te verslaan. Tegen het einde van 2020 heeft het electoraat de situatie voor de politici opgehelderd.
