Westerse media-misvattingen over Wit-Rusland, Loekasjenko en Poetin

Het lot van Wit-Rusland ligt mogelijk bij de Russische integratie, schrijft Craig Murray. Maar Loekasjenko is niet “de man van Poetin”. 

Craig MURRAY

In de westerse media bestaat een misvatting dat Alexander Loekasjenko, de president van Wit-Rusland, de man van de Russische president Vladimir Poetin is. Dat is niet waar; Poetin beschouwt hem als een irritante en nogal flauwe erfenis. Er bestaat ook een misvatting in het Westen dat Loekasjenko de recente verkiezingen echt heeft verloren. Dat is niet waar. Hij won vrijwel zeker, al wordt de marge veel overdreven door het officiële resultaat.

Minsk is niet Wit-Rusland, net zoals Londen niet het VK is. Het grootste deel van Wit-Rusland is behoorlijk achterlijk en sterk beïnvloed door het staatsapparaat. Dictators beschikken over allerlei middelen om zichzelf populair te maken. Daarom betekent de vreemde verkiezing of volksraadpleging niet dat iemand geen dictator is. Loekasjenko is een dictator, zoals ik al bijna twintig jaar zeg.

Mijn analyse is dat Loekasjenko waarschijnlijk handig won, met meer dan 60 procent van de stemmen. Maar het waren zeker geen vrije en eerlijke verkiezingen. De media zijn sterk bevooroordeeld (onthoud dat je ook kunt zeggen dat van het VK), en de zwakke oppositiekandidaat was er alleen omdat op de een of andere manier alle belangrijke oppositiefiguren  verhinderd worden te staan .

Engineering populaire mening

Het Westen probeert de populaire mening in Wit-Rusland vrij duidelijk te maken in de richting van een ‘kleurenrevolutie’. Maar ze zitten op een plakkerig wicket. West-Oekraïne was oprecht enthousiast om naar het westen en de EU te verhuizen, in de hoop een consumentenlevensstijl te bereiken. Buiten het centrum van Minsk is er in Wit-Rusland weinig van dit soort gevoelens. Het belangrijkste van alles is dat Wit-Rusland “Wit Rusland” betekent, en de Wit-Russen identificeren zichzelf zeer sterk als cultureel Russisch. We zullen geen kleurenrevolutie zien in Wit-Rusland. Het Westen probeert het echter.

In tegenstelling tot veel van mijn lezers, zie ik hier niets buitensporigs in. Pogingen om de politieke richting van een ander land in uw voordeel te beïnvloeden, is een belangrijk doel van diplomatie, en is dat altijd geweest. Ik was er een paar decennia een vrij goede exponent van namens de Britse regering.

De BBC World Service is altijd gefinancierd door het Foreign and Commonwealth Office en haar hele bestaan ​​is gebaseerd op deze poging om vanaf het allereerste begin propaganda te verspreiden in tal van talen. De British Council geeft geen miljoenen uit om de Britse cultuur in het buitenland te promoten uit pure liefde voor Shakespeare. Overheidsfinanciering wordt gegeven aan ngo’s die de media en de samenleving willen beïnvloeden. Toekomstige leiders worden geïdentificeerd en gevolgd door trainingen en opleidingen om hen te trouwen met pro-Britse sympathieën.

Ik heb daar geen enkele moeite mee. Het maakt deel uit van wat diplomatie is. Het is natuurlijk amusant als de Britse staat zich in een razernij over Rusland woedt en precies hetzelfde soort activiteit uitvoert als de Britten op veel grotere schaal. Maar het maakt allemaal deel uit van een eeuwenoud spel. Als ik nu ambassadeur in Wit-Rusland was, zou ik er geen morele problemen mee hebben om op te komen om een ​​anti-Loekasjenko-demonstratie te steunen. Het hoort allemaal bij het werk.

Murkier aspecten

Dit alles heeft natuurlijk een duisterder aspect, waarbij activiteiten eerder verborgen dan open zijn. De Britse staat financierde het werk van het Integrity Initiative door in het geheim buitenlandse mediajournalisten te betalen of duizenden valse sociale media-identiteiten te creëren om een ​​verhaal te promoten (dit laatste wordt ook uitgevoerd door onder meer het ministerie van Defensie en het hoofdkantoor van de regering), is twijfelachtiger.

Dat geldt ook voor het meer traditionele werk van MI6 om politici, ambtenaren en generaals simpelweg te ondermijnen met grote bundels geld. Maar nogmaals, ik kan er niet al te opgewonden over raken. Het is het vuilere einde van het spel, maar aloude tijd, met begrepen grenzen. Nogmaals, mijn grootste bezwaar is wanneer het VK belachelijk schijnheilig wordt als Rusland precies doet wat het VK op veel grotere schaal doet.

Maar dan komen we in een veel donkerder gebied, van moorden, schietpartijen onder valse vlag en bombardementen en valse beschuldigingen. Hier wordt een grens overschreden, worden levens vernietigd en ontstaan ​​gewelddadige conflicten. Hier ben ik niet bereid te zeggen dat aloude internationale praktijk deze daden acceptabel maakt. Deze grens werd overschreden in Oekraïne; om bovengenoemde redenen denk ik niet dat de tondel bestaat om zo’n vonk in Wit-Rusland te doen ontstaan.

Ik zou heel blij moeten zijn om Loekasjenko te zien gaan. Termijnbeperkingen voor de uitvoerende macht zouden een factor moeten zijn in elke fatsoenlijke democratie. Als u eenmaal de macht heeft, is het niet moeilijk om uw persoonlijke populariteit vele decennia te behouden, behoudens externe schokken; populariteit is niet hetzelfde als democratische legitimiteit. Ik moet heel duidelijk stellen, zoals ik eerder heb gedaan, dat ik denk dat het absoluut verkeerd was van Poetin om zijn twee termen te overtreffen, ongeacht constitutionele drogredenen en ongeacht de steun van de bevolking.

Het ideaal zou zijn dat Loekasjenko zou vertrekken en dat er nieuwe verkiezingen zouden zijn, in tegenstelling tot de Venezolaanse tactiek van het Westen die zojuist een president aankondigde die nog nooit een verkiezing heeft gewonnen. Het beste resultaat voor de bevolking van Wit-Rusland en voor internationale stabiliteit zou de verkiezing zijn van een hervormingsgezinde maar grotendeels pro-Russische kandidaat. Poetin heeft de crisis gebruikt om de “unie” van Rusland en Wit-Rusland opnieuw te bevestigen – 20 jaar geleden ondertekend, dit is een interne markt en een vrijhandelszone. Weinigen zullen eraan twijfelen, vooral met weinig Wit-Russen, dat de toekomst van Wit-Rusland ligt in integratie met Rusland in plaats van met de EU.

De grootste kritiek van de geschiedenis op Poetin zal zijn dat hij er niet in is geslaagd de Russische economische basis te diversifiëren en deze te verplaatsen van exporteur van ruwe grondstoffen naar een economie met hoge toegevoegde waarde. Zijn doel voor Wit-Rusland zal zijn om ervoor te zorgen dat het netjes past in het model van de massale export van goederen gecontroleerd door een hechte en zeer rijke oligarchie. Poetin zal geen belang hebben bij de economische hervormingen die Wit-Rusland nodig heeft.

Ik verwacht dat Loekasjenko zal volhouden en de economie weer op Rusland zal richten. Het beleidsdoel van Poetin op de lange termijn is altijd de herintegratie in Rusland van de meest Russofone gebieden van de oude USSR geweest. Dat was zijn beleid in Oekraïne en Georgië. Wit-Rusland is een belangrijke prijs. Hij zal proberen Wit-Rusland steviger te binden, waarschijnlijk door verhoogde energiesubsidies (Poetins economische arsenaal is zeer beperkt). Door van Loekasjenko af te komen, gaat Poetins takenlijst omhoog; Ik geef het drie jaar. De huidige demonstraties in Minsk hebben geen groot economisch of sociaal effect en zullen voorbijgaan.

Ik schreef ook zojuist het volgende als reactie op de opmerking van een lezer, en ik denk dat het een nuttige verklaring geeft van een belangrijk deel van mijn denken: en niet alleen over Wit-Rusland.

Ik denk dat het verschil tussen mijzelf en veel van mijn lezers is dat hoewel we allebei de ‘westerse’ regering erkennen als plundering door de kapitalistische elite die de arbeidersklasse uitbuit en als een nepdemocratie die wordt gecontroleerd door een media die de elite bedient, jij en anderen lijken te denken dat regeringen zijn veel beter alleen omdat ze antiwesters zijn.
Terwijl ik geloof dat veel antiwesterse regeringen – Loekasjenko, Assad en ja Poetin – ook worden geplunderd door de kapitalistische elite die de arbeidersklasse uitbuit en een nepdemocratie die wordt gecontroleerd door een media die de elite bedient. Gewoon een beetje anders georganiseerd. En met een nog slechtere benadering van burgerlijke vrijheden.

consortiumnews.com