Wie financiert de radicale klimaatprotesten – en met welke bedoelingen?

De klimaatprotesten zijn vervelend. De politieke eisen van de activisten zijn naïef, hun houding is hysterisch, arrogant en elitair. Dit alles dient niet om het klimaat te beschermen. Dit roept de vraag op: wie financiert de protesten – en met welk doel?

Klimaatprotesten Gisteren protesteerden activisten van de “Last Generation” voor de Reichstag en blokkeerden de ingangen van het gebouw. In plaats van chauffeurs die onderweg naar hun werk worden opgehouden en steeds geïrriteerder reageren, was het ook CDU-voorzitter Friedrich Merz die zich ergerde. Ja, de klimaatprotesten zijn vervelend. Zelfs het melden ervan is vervelend.

Als je de Russische media volgt, die uitgebreid verslag doen van politieke gebeurtenissen over de hele wereld, lijkt het nieuws over Duitse activisten die zich op autobahns vastzetten niet op zijn plaats in het licht van alle andere geopolitieke gebeurtenissen. De politieke naïviteit die wordt getoond in het populisme van de protesten is beschamend tot op het punt van gêne. Dat wil je niet zien. De klimaatprotesten zijn irritant omdat ze hysterisch zijn, hun gebaar arrogant en elitair. De klimaatactivisten zijn absoluut onwetenschappelijk in hun opzichtige geloof in de wetenschap. 

De klimaatprotesten lijken chagrijnig en lijken op het elitaire project van een hogere klasse die denkt dat ze de vrijheid kunnen nemen om anderen de les te lezen en lastig te vallen. Het is ook duidelijk dat de protesten doel missen. Bewegingen zoals de “Last Generation” of “Extinction Rebellion” zullen geen enkel koolwaterstofmolecuul in de grond houden. Dit zijn PR-evenementen die noch het klimaat, noch het milieu dienen. 

Voor de individuele activist kan wat ze doen belangrijk en altruïstisch lijken. Hij investeert veel tijd en accepteert zelfs penalty’s. Natuurlijk maken de actievoerders zich zorgen over het klimaat en velen denken zelfs dat ze de laatste generatie zijn omdat over een paar jaar menselijk leven op planeet aarde volgens hen niet meer mogelijk is. Dat klopt, het is allemaal echt en niet gespeeld. Zelfs de journalisten die erover rapporteren, lijken misschien allemaal gelijk, belangrijk en overtuigend. Maar zowel de activisten zelf als de journalisten die over hen rapporteren, maken deel uit van een enorme PR-campagne. 

Buiten de westerse landen zijn er geen klimaatprotesten. Dat betekent niet dat daar niet over klimaatverandering wordt gesproken, dat het fenomeen wordt genegeerd of dat protest simpelweg wordt onderdrukt; dat is het meest voorkomende argument in het Westen als het gaat om landen buiten het collectieve Westen. In Rusland zijn er bijvoorbeeld protesten in verband met milieubescherming. In tegenstelling tot in Duitsland zijn ze echter meestal gekoppeld aan directe projecten – de aanleg van een stortplaats moet worden voorkomen, een snelwegtraject moet anders lopen. Als er een compromis wordt bereikt, zullen de protesten eindigen. 

Zonder de betrokkenheid van een buitenlandse ngo zou niemand in Rusland op het idee zijn gekomen om te demonstreren om de temperatuurstijging te beperken, omdat het protest niet op een zinvolle manier kan worden aangepakt. Wie zou dit moeten doen? Als je de temperatuurstijging wilt tegengaan, kan dat alleen met een gezamenlijke, wereldwijde inspanning. Alles moet daaraan ondergeschikt zijn. Er is onder andere behoefte aan compensatiemechanismen voor die landen die leven van de export van energiebronnen. Een enkele regering, en dan die van een vrij klein, niet echt belangrijk land als Duitsland, is het verkeerde adres. Ze kan helemaal niets. 

Maar er is geen wereldregering die je verantwoordelijk zou kunnen houden voor de uitvoering en waar je je protest tegen zou kunnen richten. Dit is precies waar de demonstraties in het Westen onder lijden. Ze zijn verkeerd geadresseerd en daarom nutteloos. Dat is wat haar zo vervelend maakt. Het is een goed georkestreerd PR-evenement en niets anders. Ze dienen niet ter bescherming van het klimaat. Wie of wat dienen ze dan?

De acties van de “Last Generation” worden gefinancierd door het Climate Emergency Fund . Het fonds financiert ook trainingen voor activisten. Hij leert ze hun “tools”, vasthouden, overdreven eisen stellen, paniek zaaien, zo hard mogelijk handelen. Het fonds steunt ook Extinction Rebellion. Om deze reden klinken de uitspraken en eisen van hun acteurs even naïef en wereldvreemd. 

Zo stuurden de activisten van de “Last Generation” in oktober een brief aan de federale regering en aan bondskanselier Scholz. Op alarmerende toon verwijzen de activisten naar een overstromingsramp in Pakistan die 33 miljoen mensen zou hebben getroffen. 

“De opwarming van de aarde gaat onverminderd door. Het was deze zomer heter dan ooit in Europa. Vakantieregio’s zijn afgebrand, het grondwater is gedaald tot dramatische niveaus en duizenden zijn omgekomen door de hitte. In Pakistan worden 33 miljoen mensen getroffen door een overstromingsramp. Meer dan 1500 mensen stierven, onder wie 528 kinderen. We hebben het rijk van veilige klimatologische omstandigheden allang verlaten. 

We zijn ons ervan bewust dat u momenteel met de ene na de andere crisis te maken heeft. We hebben veel respect voor je inzet. Als je beslissende maatregelen tegen de ineenstorting van het klimaat in de dagelijkse praktijk echter nog maar twee tot drie jaar uitstelt, dan is het te laat. Rampen, honger en ellende zullen de wereld teisteren, waar de wetenschap ons dringend voor waarschuwt. 

Kennelijk zijn de klimaatactivisten ontsnapt aan het feit dat er in Europa al oorlog woedt, niet als een strijd om grondstoffen, maar door de vernietiging van de Europese veiligheidsarchitectuur door de VS en de NAVO, en met de actieve hulp van Duitsland. 

De activisten verwijzen naar de belofte van de federale regering om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 graad. Ze beweren dat de belofte bindend is onder internationaal recht. In feite is het klimaatakkoord van Parijs echter slechts een intentieverklaring. Daar is niets bindend aan.  

Zo zal het zijn. Na deze dramatische introductie eist de “laatste generatie” vervolgens een snelheidslimiet van 100 km/u op de Duitse autobanen en de invoering van een 9 euro-kaartje voor lokaal vervoer. In deze context en gezien het voorgaande drama lijkt dat volkomen absurd en onwillekeurig grappig.

De in oktober geschreven sommatiebrief leest alsof hij is geschreven door een politieke dyslecticus. Alsof de moesson kan worden verzacht met een ticket van 9 euro. Alsof je voor de brede overstap van eigen vervoer naar openbaar vervoer niets meer nodig had dan alleen een goedkoop kaartje. Dat kun je niet serieus nemen. Als het Climate Emergency Fund zich daadwerkelijk zou inzetten om iets aan klimaatverandering te doen, zou het geldverspilling zijn om groepen als The Last Generation en Extinction Rebellion te financieren. 

Het fonds wordt gefinancierd door Aileen Getty, erfgename van oliemagnaat Jean Paul Getty. Het Climate Emergency Fund is niet de enige ngo die de klimaatprotesten financiert en coördineert. De protesten zijn ingebed in een heel netwerk van organisaties die hen financieel, juridisch en in de media steunen. 

Naast het Climate Emergency Fund van Aileen Getty is er bijvoorbeeld de Equation Campaign, die – men durft het niet te noemen – wordt gefinancierd door onder meer de Open Society Foundations en het Rockefeller Fund. De Aileen Getty Foundation wordt vermeld als partnerorganisatie op de Equation Campaign-pagina voor financiers en supporters. Wederzijdse steun gaat in cirkels.

Dit roept de vraag op waarom deze organisaties, die een enorme financiële macht achter zich hebben, protesten financieren in alle westerse landen, ook al is het onwaarschijnlijk dat ze in de nabije toekomst enig effect zullen hebben. Daar kan natuurlijk alleen maar over gespeculeerd worden, want terwijl de agenda van de klimaatprotesten in al zijn naïviteit wordt blootgelegd, maken de financiers van de stichtingen hun daadwerkelijke motivatie niet openbaar. 

De financiering van de protesten past echter in het grotere plaatje van een verschuiving in de politieke cultuur in het Westen. Het publieke discours wordt steeds meer bepaald door ngo’s, die ook de politieke agenda bepalen. Achter de ngo’s gaan op hun beurt financieel sterke actoren schuil die deze organisaties gebruiken om hun politieke belangen te verdedigen door het publieke protest te bundelen en te controleren via de ngo’s die ze financieren.

Op deze manier worden gerechtvaardigde zorgen gekanaliseerd en uitgebuit. Hoe vervelend de klimaatprotesten ook zijn, ze zijn effectief in het voortstuwen van de politiek. Politici moeten er dan op reageren zonder echter te kunnen voldoen aan de absurde eisen die met het protest worden gesteld. 

Tegelijkertijd wordt de activisten verhinderd constructieve vormen van protest te voeren en veel prangendere vragen te formuleren gezien de huidige geopolitieke situatie. Het protest leidt tot depolitisering van het politieke. Het is in ieder geval geen toeval dat de situatie in Europa de opkomst van een brede vredesbeweging heeft verhinderd. Het protest is in een andere richting gericht.

Deze ontwikkeling is zorgwekkend omdat ze leidt tot een marginalisering van de soeverein en een verdere uitholling van de democratische cultuur. Mogelijk is dat precies het doel van al uw financiering. De demo’s zouden arbeidsongeschikt moeten zijn. Hij wordt vervangen door financieel sterke oligarchen die in hun eigen belang het maatschappelijk discours bepalen. Het is geen toeval dat de Duitse protesten zo ongewoon lijken. Het protest werd met succes ontdaan van zijn politieke inhoud door te worden gefinancierd en gecontroleerd door ngo’s.