Indignatie redactie 
De media geeuwden bij de onthulling dat Trump de CIA in het geheim een blanco cheque gaf voor operaties van cybersabotage.
In juli onthulde Yahoo News dat de Amerikaanse president Donald Trump in 2018 een geheim bevel uitvaardigde dat de Central Intelligence Agency machtigt om offensieve cyberoperaties uit te voeren tegen verschillende landen die als tegenstanders van de VS worden beschouwd. Trump nodigde de CIA genereus uit “om zowel cyberoperaties uit te voeren als zijn doel te kiezen, zonder de goedkeuring van het Witte Huis.”
Bobby Chesney, die schrijft voor de website Lawfare, beschrijft het bevel als een “algemene machtiging voor de CIA om cyberoperaties uit te voeren tegen bepaalde met naam genoemde tegenstanders – Rusland, China, Noord-Korea en Iran – en mogelijk anderen.” Chesney merkt op dat sommige commentatoren hun bezorgdheid uitten “dat de verminderde externe controle van geheime activiteiten van de CIA en de versnelde tijdlijn voor goedkeuringen zal resulteren in het nemen van onnodige of onverstandige risico’s.”
Volgens de auteurs van het Yahoo-artikel werd de richtlijn “aangestuurd door de National Security Council en opgesteld door de CIA” maar niet onderworpen aan politieke toetsing. Ze noemen een “voormalige Amerikaanse regeringsfunctionaris” die het bevel “zeer agressief” noemde.
Het artikel vertelt ons dat de CIA na de autorisatie in actie kwam. “Sinds de [order] twee jaar geleden werd ondertekend, heeft het bureau minstens een dozijn operaties uitgevoerd die op zijn verlanglijstje stonden”, meldt Yahoo.
Hier is de 3D-definitie van vandaag:
Verlanglijst:
Het aanwijzen van acties waarvan de uitvoering door een normaal mens theoretisch onrealistisch, onbetaalbaar of immoreel zou worden geacht als ze worden uitgevoerd, maar die onmiddellijk kunnen worden omgezet in een operationeel actieplan door degenen die onbeperkte middelen krijgen en op nul worden gehouden
Contextuele opmerking
De omvang van dit geheime bevel mag niet worden onderschat. Yahoo citeert “voormalige functionarissen” die uitleggen dat “het de bewijsvereisten verminderde die het vermogen van de CIA beperkten om geheime cyberoperaties uit te voeren tegen entiteiten zoals mediaorganisaties, liefdadigheidsinstellingen, religieuze instellingen of bedrijven waarvan wordt aangenomen dat ze namens de buitenlandse inlichtingendiensten van tegenstanders werken. evenals personen die bij deze organisaties zijn aangesloten. “
Dat is een serieuze innovatie die mogelijk het idee van vrijheid van meningsuiting opnieuw definieert en beperkt. Volgens Yahoo openen de nieuwe bevoegdheden die aan de CIA zijn verleend ‘de weg voor het agentschap om offensieve cyberoperaties te starten met als doel verstoring te veroorzaken – zoals het afsnijden van elektriciteit of een inlichtingenoperatie in gevaar brengen door documenten online te dumpen – evenals vernietiging, vergelijkbaar aan de VS-Israëlische Stuxnet-aanval in 2009, waarbij centrifuges werden vernietigd die Iran gebruikte om uraniumgas te verrijken voor zijn nucleaire programma.
Dit betekent niet alleen dat de CIA alles mag doen wat ze wil zonder toezicht en absolute straffeloosheid, maar het betekent ook dat ze kan beslissen welk type expressie kan worden onderdrukt en welke mensen of groepen kunnen worden monddood gemaakt of verstoord. Theoretisch beperkt de opdracht van de CIA zich tot buitenlandse operaties, maar door het recht op te nemen om alles te targeten, van media en liefdadigheidsinstellingen tot “individuen die bij deze organisaties zijn aangesloten”, lijkt de reikwijdte van dergelijke ondoorzichtige operaties grenzeloos.
Historische notitie
Op een moment in de geschiedenis waarop de Democratische Partij, ondanks een gebrek aan serieus bewijs, haar vier jaar oude campagne om te klagen over echte of denkbeeldige Russische inmenging bij Amerikaanse verkiezingen via sociale media niet heeft gestopt, heeft dit verhaal over Amerikaanse inmenging blijkbaar bewezen beschamend genoeg voor zijn favoriete media om het grotendeels te negeren.
En toch gaf het feit dat Donald Trump, de incarnatie van politiek kwaad, de CIA de macht gaf om niet alleen propaganda te verspreiden of leugens te verspreiden – zoals Rusland wordt beschuldigd – maar om ‘agressieve offensieve cyberoperaties’ uit te voeren tegen media, liefdadigheidsinstellingen en individuen. verdacht van enige vorm van medeplichtigheid aan een tegenstander, zou elke Amerikaan moeten choqueren die nog steeds gelooft in democratische principes en dat antieke idee van ‘fair play’.
Lawfare noemt het “een belangrijk verhaal”. Maar de onthulling lijkt niet veel mensen in de reguliere Amerikaanse media te hebben geschokt. Bonnie Kristian in Newsweek pakte het verhaal op en maakte zich terecht zorgen dat de onverklaarbare acties van de CIA “de balans van de Amerikaanse betrekkingen met een van deze beoogde landen in een regelrechte oorlog zouden kunnen doen omslaan”. Fox News meldde het ook, met een toon van algemene instemming, en zag het als onderdeel van een “strategie om de verdediging van de regering tegen buitenlandse tegenstanders te versterken”.
De belangrijkste verkooppunten die werden geïdentificeerd als de “liberale mainstream” gaven er de voorkeur aan het verhaal aan de zijlijn te laten rotten. De New York Times dacht blijkbaar dat het geen nieuws was om te drukken. De Washington Post, CNN en MSNBC behandelden het verhaal met goedaardige verwaarlozing en hadden urgenter nieuws om te promoten. Dit lijkt misschien paradoxaal, aangezien deze verkooppunten meestal op elk item springen dat laat zien dat Trump een gevaarlijke gebruiker van absolute macht is. In dit geval heeft hij specifiek een waarborg vernietigd die de vorige regering had ingesteld.
In hun permanente campagne om president Trump te ondermijnen, zouden de liberale media in de verleiding kunnen zijn gekomen om het verhaal aan te vallen om een andere reden die verband houdt met electorale politiek. Siladitya Ray haalt in een artikel voor Forbes een voormalige advocaat van het ministerie van Buitenlandse Zaken en nationale veiligheidsexpert aan, Rebecca Ingber, die klaagt over de hypocrisie van Trump. “Het is rijk dat de president die beweert dat de ‘diepe staat’ hem probeert te ondermijnen, graag zo’n brede autoriteit delegeert om vernietiging te veroorzaken – het is bijna alsof hij niet * echt * zich druk maakt om de strakke presidentiële controle over de nationale veiligheidsstaat als het niet om zijn eigen persoonlijke interesses gaat, ”tweette Ingber.
Ingber wijst terecht op de paradox, maar ze onthult onbewust waarom de liberale media het verhaal liever negeerden. De grote vier die hierboven zijn genoemd (The Times, The Post, CNN en MSNBC) zijn actieve promotors van de inlichtingengemeenschap geworden, tot op het punt van medeplichtigheid, zo niet heldenverering. De twee kabeltelevisiekanalen hebben voormalige hoofden van de CIA (John Brennan) en de National Intelligence (James Clapper) in dienst als hun “experts” in alles wat met inlichtingen te maken heeft, inclusief het beoordelen van risico’s die uit het buitenland komen. Dit betekent natuurlijk dat het laatste waar ze voor zouden waarschuwen of zelfs maar zouden willen vermelden, is dat de inlichtingendiensten macht krijgen.
In een artikel voor Axios geeft Zach Dorfman, de hoofdauteur van het Yahoo-verhaal, wat hij ziet als het historische perspectief. “Het grote plaatje: sommige functionarissen benadrukken dat verschuivingen in het Trump-tijdperk in Amerikaanse offensieve cyberoperaties deel uitmaken van een natuurlijke evolutie in het Amerikaanse beleid in deze arena, en dat veel veranderingen ook onder een nieuwe democratische regering zouden zijn toegestaan”, schrijft hij. .
Dit kan op twee manieren worden geïnterpreteerd. Eén lezing is dat Dorfman ons wil laten geloven dat we een moeilijke periode in de geschiedenis zijn ingegaan waarin de democratische rechten van mensen zijn geschrapt en daarom kan actie nodig zijn om terug te keren naar echte democratie. Het andere is het idee dat we simpelweg de fataliteit van een ‘natuurlijke evolutie’ moeten accepteren.
Dit suggereert dat het weinig met Trump te maken heeft. Elke verantwoordelijke president van beide partijen zou uit veiligheidsoverwegingen hetzelfde doen. Het is de logica van wat Katherine Gehl en Michael Porter in de Harvard Business Review omschrijven als ‘het diepgewortelde duopolie in het centrum van ons politieke systeem: de democraten en de republikeinen (en de actoren die hen omringen), wat we gezamenlijk de politiek-industriële complex.”
We weten inmiddels hoe dit afloopt. Nancy Pelosi, de toenmalige leider van de House-minderheid, merkte in 2017 op wat Amerikanen denken over de politieke economie. “We zijn kapitalisten, en zo is het nu eenmaal,” zei ze. Nationale veiligheid verdient een soortgelijke opmerking: we zijn cybercriminelen, en zo is het nu eenmaal.
De tweede conclusie van Dorfman ligt waarschijnlijk dicht bij de waarheid – of, zoals Trump graag zegt wanneer hij verwijst naar gênante feiten: “Het is wat het is.” Elke president zou hetzelfde doen. Het is het systeem dat het vereist, niet de directeur. Hetzelfde geldt zeker voor Moskou. Sommigen beschrijven dat misschien als een bewijs van het feit dat het vrijwel een gelijk speelveld is, wat waarschijnlijk waar is. Het is gewoon dat het een erg brute sport is.
