Wie is de as van agressie in de Perzische Golf? Teheran? Tel Aviv? Washington?
Indignatie redactie
6 min. lezen
Toen Washington enkele weken geleden de vorming van een maritieme “internationale coalitie” aankondigde om de scheepvaart in de Perzische Golf te beschermen, waren veel waarnemers sceptisch. Nu is het scepticisme terecht terecht gekomen, aangezien de voorgestelde door de VS geleide ‘coalitie’ slechts drie landen telt: de VS, Groot-Brittannië en Israël.
De term ‘coalitie’ is altijd een wezelwoord geweest dat door Washington wordt gebruikt om zijn militaire operaties over de hele wereld een fineer van internationale consensus en morele autoriteit te geven. Als de VS doorgaat met het inzetten van troepen in de Perzische Golf is het vermomming van ‘coalitie’ versleten. Het zal worden gezien voor wat het is: naakte agressie.
Iran waarschuwde prompt dat als de VS, Groot-Brittannië en Israël hun voornemen om in de Perzische Golf in te zetten verder gaan, het niet zal aarzelen om zich te verdedigen tegen een “duidelijke dreiging”.
Groot-Brittannië heeft deze week nog een oorlogsschip, HMS Kent, naar de Golf besteld . De verhuizing vond aanzienlijk plaats toen Trump’s haveloze nationale veiligheidsadviseur John Bolton in Londen was voor tweedaagse officiële vergaderingen met premier Boris Johnson en andere senior-ministers.
Bolton prees het besluit van Groot-Brittannië om deel te nemen aan de door de VS geleide operatie Operation Sentinel, in plaats van een alternatieve voorgestelde Europese marinemissie.
Het is niet duidelijk of HMS Kent eenvoudigweg een ander Brits oorlogsschip in de Golf vervangt, HMS Duncan, of dat dit een nieuwe opbouw is. Hoe dan ook, de opstelling van de VS, Groot-Brittannië en naar verluidt Israël is een onheilspellend potentieel offensief.
Israëlische leiders hebben in het recente verleden herhaaldelijk opgeroepen tot militaire aanvallen op Iran en beweren zonder bewijs dat de Islamitische Republiek in het geheim nucleaire wapens bouwt en aldus een existentiële bedreiging voor de Joodse staat vormt, ondanks het feit dat deze naar schatting 200-300 kernkoppen bezit .
Gezien de manische vijandigheid van de regering Trump tegenover Teheran, die het een ’terroristisch regime’ noemt, en gezien de lange geschiedenis van Amerikaans-Britse verraad tegen Iran, is het begrijpelijk dat het alarm wordt gewekt als Washington, Londen en Tel Aviv hun vloot voortzetten de Golf.
Generaal-majoor Hossein Salami, opperbevelhebber van de Islamitische Revolutionaire Garde van Iran, sloeg het voorgestelde door de VS geleide trio van troepen neer als een “coalitie van demonen”.
De Iraanse minister van Defensie Brigadier-generaal Amir Hatami waarschuwde dat een dergelijke Amerikaanse inzet met Israël in een waterweg grenzend aan de zuidkust van Iran “rampzalige gevolgen zou hebben voor de regio”. Teheran zou het zien als een oorlogsdaad.
Zal Washington het lont aansteken? President Donald Trump en zijn psychotische oorlogsadviseur John Bolton hebben de afgelopen weken zeker herhaaldelijk hard gepraat over het aanvallen van Iran en het “vernietigen” van de Perzische natie met overweldigende kracht.
Gecombineerd met de verdorven Israëlische premier Benjamin Netanyahu en de lakse Britse premier Boris Johnson, is de “as van krankzinnigheid” verwarrend.
De bedreigingen van Trump zijn echter vaak leeg gebleken. Washington heeft eerder gezegd dat het zijn belangen zou ‘verdedigen’ toen vrachtschepen de afgelopen weken werden gesaboteerd.
Iran kreeg de schuld van de VS zonder bewijs voor de sabotage-incidenten, maar de oorlogszuchtige retoriek van Washington kwam niet uit in militaire actie. Zelfs als Iran neergeschoten een US miljoen 220-$ spy drone op zijn grondgebied op 20 juni, Trump balked op bestelling “vergeldingsmaatregelen” luchtaanvallen.
Een andere afschrikkende factor zijn de formidabele anti-scheepsraketten en luchtverdediging van Iran die worden aangevuld met de nieuwste Russische technologie, zoals gedocumenteerd door John Helmer.
Er is dus een redelijke kans dat de regering Trump zich terugtrekt van haar plannen voor een maritieme invasie in de Perzische Golf.
Zelfs het intellectueel uitgedaagde Witte Huis moet weten dat een dergelijke beweging – vooral met een flagrante agressie-as van de VS, Groot-Brittannië en Israël – neerkomt op het verklaren van de oorlog.
De gevolgen voor de door oorlog verscheurde regio, de wereldeconomie en de wereldvrede zouden inderdaad potentieel rampzalig zijn. Zeker, de losgeslagen Amerikaanse, Britse en Israëlische leiders weten dit?
Internationale consensus en wereldopvattingen kunnen ook een vitale controle zijn op de door de VS geleide dwaasheid om Iran tegen te werken. De weigering van Duitsland, Frankrijk en andere Europese landen om deel te nemen aan de maritieme strijdkrachten van de VS heeft de uitvlucht van Washington om een coalitiecamouflage te vormen voor zijn agressie tegen Iran een grote klap toegebracht.
De Amerikanen waren woedend. Naar verluidt hebben Amerikaanse functionarissen bij de Berlijnse regering gelobbyd om van gedachten te veranderen, tevergeefs.
Naar verluidt heeft één Amerikaanse functionaris geklaagd: “Duitse functionarissen blijven ons vertellen dat zij aan onze kant staan, maar zij moeten de kant van Iran kiezen in verband met nucleaire kwesties vanwege de nucleaire deal. Iran valt tankers aan, wat niets met de deal te maken heeft. Dus wat is het excuus van Duitsland om deze keer niet met ons mee te doen? ‘
Richard Grenell, de vervelende Amerikaanse ambassadeur in Berlijn, toonde verontwaardiging over de afwijzing van Duitsland voor het marine-coalitieplan, genaamd operatie Sentinel. Grenell gebruikte zijn beste dubbele denkwijze en zei: “Duitse deelname zou de situatie helpen de-escaleren. De Iraniërs zouden een verenigd Westen zien. ‘
Dit komt overeen met een achtergrond van verschillende rijen tussen de Trump-regering en Berlijn, inclusief de NAVO-uitgaven, handelstarieven en het Nord Stream 2-gaspijpleidingsproject met Rusland.
Washington wordt gesteund door de Europeanen en met name Duitsland, omdat het zijn vermeende marinecolitie in de Golf niet de gewenste uitstraling van internationaal mandaat heeft gegeven.
Zoals de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Mohammad Javad Zarif opmerkte, zijn de VS ‘geïsoleerd’, afgezien van het feit dat de Britten en Israëliërs geweer op hun nu duidelijk avontuur van agressie hebben gereden.
Vanuit politiek, juridisch en moreel oogpunt zal het voor de regering Trump moeilijk zijn door te gaan met haar plan om de scheepvaart in de Perzische Golf te beschermen, omdat het overduidelijk is dat het plan een flagrante oorlogsbasis is.
Als de VS en hun bondgenoten oprecht waren in het vormen van een beschermingsregeling voor commerciële scheepvaartroutes door de Straat van Hormuz in de Golf – waar 20-30 procent van de wereldwijd verscheepte olie elke dag passeert – dan zouden ze er goed aan doen Russisch voorstel ingediend bij de VN op 8 augustus.
Dmitry Polyansky, de waarnemend gezant van Rusland bij de VN, stelde een multilateraal veiligheidsconcept op. Hij benadrukte dat het partnerschap een echte internationale coalitie zou zijn die handelt in het kader van de VN-Veiligheidsraad.
Het voorstel, dat China heeft gesteund, zou alle belanghebbenden voor de veiligheid van de scheepvaart door de vitale Perzische Golf, inclusief Iran, omvatten. Dit is zeker de manier om de gevaarlijke spanningen in de regio te de-escaleren.
De sleutel is dat een dergelijk initiatief moet worden geformuleerd in overeenstemming met de VN-beginselen en het internationale recht. Het is niet aan een, twee of drie landen om de rol van ‘politieagent’ in zee op te nemen in een gebied met internationale waterwegen.
Zelfs als we de retoriek van Washington over “bescherming van de scheepvaart” nemen tegen de nominale waarde, is de inzet van geweld in de Golf een onwettige veronderstelling van macht. Het valt buiten de VN-principes en zonder het mandaat van de Veiligheidsraad. In één woord, illegaal.
Europese en Aziatische landen zouden worden geadviseerd om het Russische initiatief te steunen om de vrede in de Golf te handhaven. De plannen van Washington zijn daarentegen een roekeloze en verwerpelijke provocatie voor oorlog.
