Wie Oscar en Valeria vermoordde: De ongemakkelijke geschiedenis van de vluchtelingencrisis

Het zogenaamd willekeurige ‘geweld’ en drugsoorlogen in El Salvador moeten worden gezien in de politieke context van misleidend Amerikaans interventionisme. Zonder zulke gewelddadige interventies zouden Oscar, Valeria en miljoenen onschuldige mensen vandaag nog leven.

De geschiedenis gaat nooit echt met pensioen. Elke gebeurtenis uit het verleden, hoe onbeduidend ook, galmt door en vormt tot op zekere hoogte ons heden en ook onze toekomst

Het treurige beeld van de lichamen van de Salvadoraanse vader, Oscar Alberto Martinez Ramirez en zijn dochter, Valeria, spoelden aan op een rivieroever aan de grens tussen Mexico en de VS, kan niet los worden gezien van het pijnlijke verleden van El Salvador.

Valeria’s armen waren nog steeds om haar vaders nek gewikkeld, zelfs toen ze allebei met hun gezicht naar beneden lagen, dood aan de Mexicaanse kant van de rivier, het einde van hun wanhopige inluidend en uiteindelijk mislukte poging om de VS te bereiken. Het kleine meisje was pas 23 maanden oud.

Na de publicatie van de foto richtten media en politieke debatten in de VS zich gedeeltelijk op de onmenselijke behandeling van Donald Trump door mensen zonder papieren. Voor Democraten was het een kans om punten te scoren tegen Trump, voorafgaand aan de start van campagne voor de presidentsverkiezingen. Republikeinen gingen natuurlijk in de verdediging.

Afgezien van enkele alternatieve mediabronnen is er weinig gezegd over de rol van de VS in de dood van Oscar en Valeria, te beginnen met de financiering van de ‘vuile oorlog’ van El Salvador in de jaren tachtig. De uitkomst van die oorlog blijft het heden vormen, dus de toekomst van die arme Zuid-Amerikaanse natie.

Oscar en Valeria waren slechts aan ‘geweld’ en de drugsoorlog in El Salvador ontsnapt , meldden veel Amerikaanse media, maar er werd weinig gezegd over de steun van de Amerikaanse regering aan de brutale regimes van El Salvador in het verleden toen ze tegen marxistische guerrilla vochten. Enorme hoeveelheden Amerikaanse militaire hulp werden in een land gestort dat dringend behoefte had aan echte democratie, fundamentele mensenrechten en duurzame economische infrastructuur.

Destijds gingen de VS “veel verder dan grotendeels stil blijven in aanwezigheid van mensenrechtenschendingen in El Salvador”, schreef Raymond Bonner in de Nation . “Het ministerie van Buitenlandse Zaken en het Witte Huis probeerden vaak de brutaliteit te verbergen om de daders van zelfs de meest gruwelijke misdaden te beschermen.”

Deze misdaden, inclusief het slachten van 700 onschuldige mensen , waaronder veel kinderen, door het door de VS opgeleide bataljon Atlacatl in het dorp El Mozote, in het noordoostelijke deel van het land. El Salvador wankelend tussen georganiseerd crimineel geweld en de status van een mislukte staat, bleven de VS het land tot op vandaag gebruiken als een vazal voor zijn misleide buitenlandse beleid. Top Amerikaanse diplomaten, zoals Elliott Abraham, die steun doorgesluisd naar de Salvadoraanse regime in de jaren 1980 verricht met een succesvolle politieke carrière, ongehinderd.

Het op een andere manier begrijpen van de tragische dood van Oscar en Valeria zou een oneerlijke interpretatie zijn van een historische tragedie.

Het dominante discours over de groeiende vluchtelingencrisis over de hele wereld is gevormd door deze misleiding. In plaats van eerlijk de wortels van de wereldwijde vluchtelingencrisis te onderzoeken, oscilleren velen van ons vaak tussen zelfbevredigend humanitarisme, jingoisme of uiterste onverschilligheid. Het is alsof het verhaal van Oscar en Valeria begon op het moment dat ze besloten een rivier over te steken tussen Mexico en de VS, niet tientallen jaren eerder. Elke mogelijke context vóór die beslissing wordt gemakkelijk weggelaten.

De politiek van veel landen over de hele wereld is gevormd door het debat over vluchtelingen alsof fundamentele mensenrechten ter discussie zouden moeten staan. In Italië heeft de immer opportunistische minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini, met succes een heel nationaal gesprek rond vluchtelingen gevormd.

Net als andere extreemrechtse Europese politici blijft Salvini schaamteloos de collectieve Italiaanse angst en onvrede over de staat van hun economie manipuleren door alle problemen van het land rond Afrikaanse migranten en vluchtelingen te kaderen. 52% van de Italianen gelooft dat migranten en vluchtelingen een last voor hun land zijn, volgens een recente studie van het Pew Research Center.

Degenen die zich abonneren op Salvini’s self-serving logica zijn verblind door extreemrechtse retoriek en regelrechte onwetendheid. Om deze bewering aan te tonen, hoeft men alleen de realiteit van de Italiaanse interventie in Libië te onderzoeken, als onderdeel van de NAVO-oorlog tegen dat land in maart 2011.

Ongetwijfeld was de oorlog tegen Libië, gerechtvaardigd op basis van een gebrekkige interpretatie van Resolutie 1973 van de Verenigde Naties , de belangrijkste reden voor de toename van vluchtelingen en migranten naar Italië, op weg naar Europa.

Volgens het Migration Policy Centre was er vóór de oorlog in 2011 “uitgaande migratie geen probleem voor de Libische bevolking.”

Tussen het begin van de oorlog op 19 maart en 8 juni 2011 zijn 422.912 Libiërs en 768.372 vreemdelingen het land ontvlucht , volgens de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). Veel van die vluchtelingen hebben asiel gezocht in Europa. Salvini’s virulente anti-vluchtelingendiscours mist elke verwijzing naar die beschamende, zichzelf beschuldigende realiteit.

De eigen Lega-partij van Salvini was zelfs lid van de Italiaanse coalitie die deelnam aan de NAVO-oorlog tegen Libië. Salvini weigert niet alleen de rol van zijn land te erkennen bij het bevorderen van de huidige vluchtelingencrisis, maar hij bestempelt ook als ‘vijandelijke’humanitaire ngo’s die actief zijn in het redden van gestrande vluchtelingen en migranten in de Middellandse Zee.

Volgens het VN-vluchtelingenagentschap (UNHRC) zijn naar schatting 2.275 mensen verdronken terwijl ze alleen in 2018 probeerden Europa over te steken. Duizenden kostbare levens, zoals die van Oscar en Valeria, zouden gespaard zijn gebleven als de NAVO niet had ingegrepen onder het voorwendsel om in 2011 levens in Libië te willen redden.

Volgens UNHRC zijn er op 19 juni 2019 wereldwijd 70,8 miljoen gedwongen ontheemden; van hen zijn 41,3 miljoen ontheemden, terwijl 25,9 miljoen vluchtelingen zijn die internationale grenzen overschrijden.

Maar ondanks de massale toestroom van vluchtelingen en de overduidelijke logica tussen politieke bemoeienis (zoals in El Salvador) en militaire interventie (zoals in Libië), is er nog geen enkele westerse regering die morele – laat staan ​​legale – verantwoording accepteert voor de massale mens lijdt onderweg.

Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië en andere NAVO-leden die hebben deelgenomen aan het bombarderen van Libië in 2013 maken zich schuldig aan het voeden van de huidige vluchtelingencrisis in de Middellandse Zee. Evenzo moeten het zogenaamd willekeurige ‘geweld’ en drugsoorlogen in El Salvador worden gezien in de politieke context van misleidend Amerikaans interventionisme. Zonder zulke gewelddadige interventies zouden Oscar, Valeria en miljoenen onschuldige mensen vandaag nog in leven zijn geweest.