Wie zijn de malafide Merkel geldschieters: The State Looters Cartel

De gevestigde partijen stoppen elk jaar via partijstichtingen illegaal honderden miljoenen euro’s aan belastinggeld in hun corrupte zakken. Bijna een half miljard euro sijpelt in de donkere, twijfelachtige kanalen van de oude partijen. CDU, CSU, SPD, Groenen, FDP, Groenen en Links exploiteren geavanceerde zelfbedieningswinkels. Het geld van de belastingbetaler is berucht. Maar je leest, hoort of ziet er niets over in de media. Is deze blinde vlek opzettelijk?

Denk aan Wildbad Kreuth, vergeet de CSU niet! Net op tijd voor het begin van het jaar, zal de pittoreske spa opnieuw ons nieuws bepalen. Dan reist de staatspartij van Beieren samen met alle kinderen weer naar de »besloten conferentie« in de dromerige vallei boven de Tegernsee.

Terecht: de witte en blauwe vertegenwoordigers van de mensen zijn uitgeput van de kerststress en de constante regering. In het Wildbad Kreuth kunt u genieten van uw welverdiende alpenkuur. Het maakt sinds 1975 deel uit van de CSU, net zoals het sinds 1957 regeert over Beieren.

En letterlijk: de luxe congreslocatie is van het feest. De Hanns Seidel Foundation, die dicht bij de CSU ligt, runt het hotel en heeft het pand van hertogin Helene van het adellijke huis Wittelsbach gehuurd – voor een belachelijke prijs van 84.000 euro per jaar. Grote sommen geld sijpelen weg in het Wildbad Kreuth zelf, het hotel maakt knalrode cijfers, vele miljoenen euro’s per jaar. Maar luxe heeft zijn prijs. Gelukkig brengt het tekortwaterpark noch de CSU, noch de stichting in nood. De schulden worden gewoon in één keer afbetaald op de belastingdienst.

Partijstichtingen – de oneindige hoorn des overvloeds voor feesten

Met haar partijstichtingen hebben Duitse partijoperaties een oneindige hoorn des overvloeds gecreëerd: de Konrad Adenauer Foundation (CDU), de Friedrich Ebert Foundation (SPD), de Friedrich Naumann Foundation (FDP), de Heinrich Böll Foundation (Groenen), de Rosa Luxemburg Foundation (links) en de Hanns Seidel Foundation (CSU). Ze halen allemaal ongeveer een half miljard euro per jaar op uit de belastingbegroting.

Het zijn slechts stichtingen in naam. In werkelijkheid zijn dit particuliere verenigingen. Hoewel ze voor 90 procent van de staatskas leven, zijn hun inkomsten en uitgaven ongeveer net zo gemakkelijk te volgen als die van de Calabrische maffia. Het is versluierd en bedrogen: nergens in de federale begroting verschijnt een totaalbedrag dat in één oogopslag kan worden gezien.

Waar komt het geld vandaan – en waar gaat het niet heen

Het federale ministerie van Binnenlandse Zaken, het federale ministerie van Onderwijs en Onderzoek, het ministerie van Buitenlandse Zaken, het federale ministerie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling – ze scheppen allemaal geld in de bij de partij aangesloten stichtingen. Vier federale ministeries die op basis van hun eigen criteria bedragen in het bereik van driecijferige miljoen hebben goedgekeurd. Eigenlijk zou het geld moeten vloeien naar politiek educatief werk – en naar studiebeurzen. Maar de Duitse studenten merken niet veel van beurzen.

In 2012 investeerde de aan de CDU gelieerde Konrad Adenauer Foundation slechts 15 procent van haar jaarlijkse budget van 131,3 miljoen euro in studiefinanciering. In het geval van de Friedrich Ebert Foundation, die dicht bij de SPD staat, was dat slechts 14 procent van 147 miljoen euro.

“Zelfbediening door partijen via omwegen”

Waar is de rest van het belastinggeld? Niemand weet het echt. De partijstichtingen kunnen hun miljoenen vrij gebruiken – als verenigingen zijn ze niet onderworpen aan de informatieverplichting van de staat. Het is dus aan de partijen om te onderzoeken wat er gebeurt met de miljoenen die ze voor zichzelf hebben goedgekeurd. Onderzoeker Olaf Werner van de stichting Jena sprak daarom van “zelfbediening door partijen via omwegen”. Het belastinggeld sijpelt ongecontroleerd weg – ook via buitenlandse kantoren van de partijstichtingen.

De Duitse partijen hebben de afgelopen 25 jaar een uitgebreid bedrijfsnetwerk opgebouwd. Deze maas in de partijfinanciering is berucht – maar wordt alleen gemeld als het niet meer te vermijden is. Bijvoorbeeld toen de FDP maar al te duidelijk gebruik had gemaakt van haar Friedrich Naumann Foundation – door transacties naar zichzelf om te leiden via een dochteronderneming van de stichting. In 2010 onderzocht de nationale rekenkamer van Sleeswijk-Holstein de gunningspraktijk voor fondsen voor de Friedrich Naumann Foundation en kwam tot de conclusie: het is niet transparant en moet dringend worden aangepast. Er is niks gebeurd.

Het staatskartel plundert

In 2012 was er zelfs een rechtszaak door de ÖDP in Karlsruhe die niet vertegenwoordigd is in de Bondsdag. De grondwettelijke rechter van Duitsland had nu officieel te maken met het kartel van de staatsplunderaars. De ÖDP werd vertegenwoordigd door de Speyer-professor en partijcriticus Hans Herbert von Arnim. Hij voerde aan: De genereuze belastinggiften aan de stichtingen zijn een overlopend systeem van verborgen partijfinanciering geworden. Volgens de basiswet is dit verboden De stichtingen mogen geen campagne voeren of belastinggeld gebruiken in het belang van hun ouderpartij.

De rechters bogen zich echter in september 2015 en knielden voor de partij. Er werd al drie jaar heen en weer gejaagd over documenten. Karlsruhe oordeelde nu dat de ÖDP “de praktijk had geaccepteerd die ze jarenlang had aangevallen” en dat haar klacht te laat kwam.

Wat alles geheim wordt gehouden

De financiering door de staatspartij is officieel gemaximeerd op 159 miljoen euro per jaar. Dus de partijen omzeilen de wet via hun partijstichtingen en hun bedrijfsnetwerken. Er is niet eens een grondwet voor dit alles. De Bondsdag heeft de federale rekenkamer zelfs verboden de werknemerscontracten van zijn leden te onderzoeken.

Tegenwoordig heeft elke Kamerlid gemiddeld zeven assistenten die met belastinggeld worden betaald. De Rekenkamer heeft het nooit aangedurfd om een ​​accountantsrapport met gebreken tegen de partijen in de Bondsdag te publiceren.

In maart 2013 eiste de ster toegang tot de testrapporten via de Freedom of Information Act. Bij een nacht-en-mistactie beperkten alle partijen in de Bondsdag onmiddellijk het recht op inzage in hun dossiers, waardoor hun financiën niet openbaar konden worden gemaakt. Als journalisten het onderwerp partijfinanciering grotendeels negeren, dan is dat niet voor niets: ze steken onmiddellijk een wespennest. De Duitse partijen doen er alles aan om dit onderwerp onder de publieke radar te houden.