Indignatie redactie 
Venezuela
Venezuela – Terwijl Washington en Israël het hele Midden-Oosten in vuur en vlam zetten, misbruikt de regering van Biden-Harris de presidentsverkiezingen van zondag in Venezuela om een staatsgreep uit te lokken tegen president Nicolás Maduro, wiens regering nauwe banden onderhoudt met China, Rusland en Iran.
Overal ter wereld laat het Amerikaanse imperialisme zich leiden door dezelfde noodzaak om zijn hegemonie over de energie- en strategische mineraalproducerende regio’s van de planeet te bevestigen, en bovenal om hun grondstoffen te ontzeggen aan zijn grootste geopolitieke rivaal, China.
Op basis van voorlopige resultaten verklaarde de Venezolaanse kiescommissie dat Maduro en zijn Verenigde Socialistische Partij (PSUV) een “onomkeerbare” voorsprong hebben van 51 procent tegenover 44 procent voor Edmundo González, een voorheen onbekende diplomaat die meedeed als plaatsvervanger voor de fascistische leider van het door de VS gefinancierde Unitaire Platform, María Corina Machado.
Machado en González hebben volgehouden dat hun coalitie heeft gewonnen en hebben opgeroepen tot demonstraties om hun vermeende overwinning te verdedigen. Beide partijen hebben echter nog niet voldoende bewijs geleverd om hun beweringen te staven.
Maduro heeft een verzoek ingediend bij het Hooggerechtshof om het verkiezingsgeschil te beslechten en heeft beloofd om binnenkort alle verkiezingsgegevens te presenteren.
Omdat Washington niet wilde wachten op geverifieerde resultaten of gerechtelijke uitspraken, heeft het donderdag zelf een oordeel geveld.
“Gezien het overweldigende bewijsmateriaal is het voor de Verenigde Staten en, nog belangrijker, voor het Venezolaanse volk duidelijk dat Edmundo González Urrutia de meeste stemmen heeft gewonnen bij de presidentsverkiezingen van 28 juli in Venezuela”, aldus de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in een verklaring.
In toespraken op televisie heeft Maduro verklaard dat hij te maken heeft met een door de Verenigde Staten georkestreerde “fascistische staatsgreep” en heeft hij het leger opgeroepen “alert te blijven en op alles voorbereid te zijn.”
Voorlopig heeft de chef van de strijdkrachten, minister van Defensie Vladimir Padrino, zijn “absolute loyaliteit en onvoorwaardelijke steun” aan Maduro herbevestigd.
Sinds de verkiezingsdag heeft het gehele politieke establishment in Washington zich aangesloten bij de pogingen om de voorwaarden te scheppen voor een door de VS gesteunde staatsgreep.
Dinsdag schreef de Amerikaanse vicepresident Kamala Harris op X dat ze onmiddellijk de peilinggegevens wilde vrijgeven. Ze pontificeerde vervolgens: “Geweld, intimidatie en bedreigingen tegen vreedzame demonstranten en politieke actoren zijn onacceptabel. De VS staat achter het Venezolaanse volk en de wil van het volk moet worden gerespecteerd.”
Waar praat ze over?
De oppositie heeft een golf van rellen, plunderingen, het in brand steken van PSUV-kantoren, overheidsgebouwen, scholen en zorginstellingen veroorzaakt. Het expliciete doel van Machado was om verdeeldheid te zaaien in de strijdkrachten, met als doel een staatsgreep, burgeroorlog en een mogelijke buitenlandse militaire interventie.
Dit is niets nieuws. Al meer dan twee decennia lang grijpen Washington en zijn betaalde agenten herhaaldelijk naar soortgelijke roekeloze en wetteloze methoden in Venezuela.
Het imperialisme heeft geprobeerd de Venezolaanse leiders te ontvoeren en te vermoorden en heeft een bruut sanctieregime opgelegd dat de economie heeft verwoest, miljoenen mensen in armoede en ballingschap heeft gedreven en talloze levens heeft geëist. De voormalige speciale VN-rapporteur Alfred de Zayas schatte dat er in 2020 meer dan 100.000 extra doden waren, als gevolg van de afsluiting van essentiële voedsel- en medische voorraden.
Washington sponsorde een mislukte militaire staatsgreep die in 2002 kortstondig de voormalige president Hugo Chavez afzette. Het heeft miljoenen dollars uitgegeven aan het cultiveren van extreemrechtse krachten zoals Machado en het organiseren van gewelddadige campagnes om de regering te destabiliseren. In 2019 riep Washington Juan Guaidó uit tot “interim-president”, die geen enkele steun van de bevolking had, en gaf miljarden aan staatsactiva aan zijn lakeien, waaronder het gasbedrijf CITGO. En in 2020 organiseerden voormalige Amerikaanse militaire special forces-operators en militaire contractanten een fiasco van een invasie die bedoeld was om de regering omver te werpen en haar leiders te vermoorden.
Een onthullend redactioneel artikel dat direct na de verkiezingen door de Washington Post werd gepubliceerd , concludeerde: “De Verenigde Staten en andere democratieën hebben zwaar geïnvesteerd in een vreedzame democratische transitie voor Venezuela. In die zin wordt deze verkiezing ook van hen gestolen.” Met andere woorden, al het geld dat door de CIA en USAID is gestoken in het aanmoedigen van een rechtse oppositie en het aanwakkeren van geweld en regimeverandering, moet de gewenste resultaten opleveren.
Woensdag volgde de vingerwijzende woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad, John Kirby, met de volgende verklaring: “Ons geduld, en dat van de internationale gemeenschap, raakt op, raakt op. Ik wacht tot de Venezolaanse kiesautoriteit eerlijk is en de volledige gedetailleerde gegevens over deze verkiezingen vrijgeeft.”
Wat geeft de Amerikaanse regering het recht om de uitvoering van de verkiezingen in Venezuela te dicteren? Gedomineerd door twee partijen, gekocht en betaald door een heersende oligarchie van miljardairs, onderdrukt het systematisch democratische rechten ter voorbereiding op oorlogen waar het grootste deel van de bevolking tegen is.
Terwijl Amerikaanse functionarissen praten over hun “geduld raakt op” en het verdedigen van de “wil van het volk”, worden Amerikaanse verkiezingen niet eens bepaald door de volksstemming, maar door een ondemocratisch kiescollege. In 2000 deed het Amerikaanse Hooggerechtshof er meer dan een maand over om een uitspraak te doen die de overwinning aan de verliezende partij gaf, terwijl staten in 2020 wekenlang geen uitdagingen oplosten toen de Republikeinse Partij probeerde haar duidelijke nederlaag bij de stembus ongedaan te maken.
In de aanloop naar de presidentsverkiezingen in november spendeert de Democratische Partij miljoenen dollars om te voeren wat zij zelf omschrijft als een totale ‘oorlog’ tegen de pogingen van derde partijen, en in het bijzonder de Socialist Equality Party, om de toch al extreme obstakels te overwinnen om toegang te krijgen tot de stembus.
Op internationaal niveau voeren Washington en zijn NAVO-bondgenoten een proxy-oorlog met Rusland door miljarden te steken in de bewapening en ondersteuning van een regime in Oekraïne dat verkiezingen voor onbepaalde tijd heeft uitgesteld, met de hulp van regelrechte fascisten de staat van beleg regeert en linkse en anti-oorlogstegenstanders opsluit op grond van valse aanklachten, waaronder de prominente trotskist Bogdan Syrotiuk.
In het Midden-Oosten streeft het Amerikaanse imperialisme zijn geostrategische belangen na door onbeperkte miljarden dollars aan hulp en wapens te verstrekken aan het apartheidsregime in Israël, zodat het zijn genocidale oorlog kan voortzetten die gericht is op het bereiken van een ‘definitieve oplossing’ voor het Palestijnse probleem door miljoenen onschuldige burgers te vermoorden, uit te hongeren en te ontheemden.
Dit zijn de geloofsbrieven van de apostelen van de ‘democratie’ en de ‘mensenrechten’ die hun preken tegen Venezuela houden.
Terwijl Washington beweert de democratie te verdedigen, is en blijft het beleid van Washington ten opzichte van de regio geanimeerd door de Monroe Doctrine, die de ongebreidelde hegemonie van het Amerikaanse imperialisme over zijn “eigen achtertuin” bevestigt. Hitler, Ribbentrop, Carl Schmitt en andere nazileiders noemden deze beruchte Doctrine als inspiratie voor hun opvattingen die ten grondslag liggen aan de genocidale oorlog van het Derde Rijk om “leefruimte” in Oost-Europa en de voormalige Sovjet-Unie.
De Doctrine heeft een nieuwe relevantie gekregen voor het Pentagon, omdat het Latijns-Amerika wil gebruiken als lanceerplatform voor een wereldoorlog, zoals blijkt uit een recent forum in Washington met de titel “Monroe over het hoofd zien? Ons halfrond en thuisland beschermen.” Het werd gepresenteerd als de belangrijkste panellid Gen. Laura Richardson, het hoofd van het Amerikaanse Southern Command, dat toezicht houdt op de Pentagon-operaties in Zuid- en Midden-Amerika.
Generaal Richardson betoogde dat de Doctrine niet langer op de plank kan blijven liggen. “Onze strategische concurrenten proberen ons te vervangen op ons halfrond,” zei ze en het is tijd om “het gaspedaal in te trappen” om de groeiende invloed van China en Rusland te stoppen.
“Deze regio is zeer rijk aan grondstoffen,” voegde ze toe, terwijl ze lithium, goud, koper, sojabonen, suiker, rundvlees, maïs, lichte ruwe zeeolie en “zware ruwe olie in Venezuela” opsomde.
Al meer dan een eeuw lang bestaan de methoden die Washington gebruikt om de regio te domineren uit grenzeloze agressie, waaronder talloze militaire invasies, militaire staatsgrepen en het installeren van fascistische dictaturen. Dit is ononderbroken doorgegaan, van de omverwerping van de gekozen regering van Jacobo Arbenz Guatemala door de CIA in 1954, via de oprichting van fascistische militaire dictaturen in Brazilië, Chili, Argentinië en het grootste deel van het halfrond in de jaren 60 en 70, de steun aan doodseskaderregimes in Centraal-Amerika in de jaren 80 en de meer recente steun aan rechtse staatsgrepen in Honduras in 2009, in Bolivia in 2019 en in Peru in 2022.
Tegenwoordig is Washingtons operatie in Venezuela regelrecht uit het handboek van voormalig minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, die in een telefoongesprek met Richard Nixon uitlegde dat er een “staatsgreepklimaat” moest worden gecreëerd om de gekozen Chileense president Salvador Allende omver te werpen. In de aanloop naar de staatsgreep zei Kissinger berucht: “Ik zie niet in waarom we erbij zouden moeten blijven en een land communistisch zouden laten worden vanwege de onverantwoordelijkheid van zijn eigen bevolking.”
Gegeven deze lange en bloedige geschiedenis, de criminele rol die het Amerikaanse imperialisme speelt in zijn streven naar een derde wereldoorlog en de flagrante verrotting van elke democratische instelling in de VS zelf, rijst de voor de hand liggende vraag: wie in hemelsnaam is Washington om “democratie” te prediken aan de Venezolanen, of wie dan ook, trouwens?
De crisis in Venezuela, die voor een groot deel het gevolg is van de imperialistische agressie van de VS, kan alleen worden opgelost door de Venezolaanse arbeidersklasse in een gezamenlijke strijd met de arbeiders van Latijns-Amerika, de VS en de rest van de wereld.
De verkiezingen van afgelopen zondag boden geen echt alternatief. Ze waren vanaf het begin al onwettig, niet het product van een vraag van het Venezolaanse volk, maar van gesprekken achter gesloten deuren tussen Caracas en Washingtons lakeien in Barbados die waren georganiseerd als een middel voor het Amerikaanse imperialisme om zijn agenda van het claimen van controle over de oliereserves van het Zuid-Amerikaanse land, de grootste ter wereld, te bevorderen.
De regering van Maduro probeert Venezuela weer terug te brengen naar de olieconglomeraten onder haar eigen voorwaarden, om haar eigen fractie van de bourgeoisie te bevoordelen en haar regime veilig te stellen. Nog maar vorige week meldde het Wall Street Journal dat Maduro in het geheim oliebestuurders belooft “royaal rendement en operationele controle over joint ventures” en “contracten zonder aanbesteding zonder milieutoezicht”, evenals “toekomstige olie-inkomsten en rechtstreeks onderhandelen over een herstructurering van zo’n $ 60 miljard aan schulden” aan buitenlandse obligatiehouders.
Het programma van zowel Maduro als zijn tegenstander Machado, door de westerse media goedkeurend omschreven als “de Venezolaanse Margaret Thatcher,” zou eveneens een massale repressie door de politiestaat vereisen. Het enige significante verschil is dat de extreemrechtse oppositie zweert de Russische en Chinese belangen te verdrijven, wat van strategisch en urgent belang is voor het Amerikaanse imperialisme.
Alleen de trotskistische beweging, tegenwoordig geleid door het Internationale Comité van de Vierde Internationale, heeft de belangrijkste les getrokken uit de tragische ervaringen van de verraden revoluties en oorlogen van de 20e eeuw: arbeiders en onderdrukte massa’s zullen hun krachten volledig en succesvol richten op de vernietiging van fascisme, imperialistische onderdrukking en oorlog, maar alleen als dat betekent dat ze moeten vechten voor betere levensomstandigheden en controle over de fabrieken, hulpbronnen en technologie om deze veilig te stellen. Dat wil zeggen in de strijd voor een arbeidersregering en de socialistische transformatie van de maatschappij.
Dit betekent dat de dringende taak vandaag de dag in Venezuela, de Verenigde Staten en internationaal is om een internationale beweging van de arbeidersklasse op te bouwen, die zich verzet tegen alle burgerlijke en nationalistische krachten, om het kapitalisme en het natiestaatsysteem omver te werpen en een wereldwijd systeem te vestigen dat gebaseerd is op echte sociale gelijkheid.
