Indignatie redactie 
Meer dan veertig jaar na de eerste berichten over haar bestaan, zou prins Bernhards tweede buitenechtelijke dochter Alexia opnieuw voor onrust aan het hof zorgen: koning Willem-Alexander en koningin Máxima zouden volgens societygeruchten lijnrecht tegenover prinses Beatrix staan, waar het gaat om Willem-Alexanders ‘bastaardtante’ die dezelfde naam als zijn middelste dochter draagt…
Net als grootvader Bernhard kiest Willem-Alexander steeds nadrukkelijker zijn eigen pad, daarin geruggensteund door zijn echtgenote Máxima. Het was haar jarenlang een doorn in het oog dat haar man zich nog zo nadrukkelijk naar de grillen van zijn moeder voegde. Máxima stimuleerde Willem-Alexander meer voor zichzelf op te komen en eigen keuzes te maken.
Dus ook als het ging om het onderhouden van contact met Alexia, met wie Willem-Alexander tot Máxima’s genoegen inmiddels een goede band zou hebben ontwikkeld. Hij en Alexia schelen maar een paar maanden in leeftijd, en de koning zou zeer genieten van de gesprekken met haar waarin ze samen herinneringen ophalen aan Bernhard.
Dat dit jarenlang niet kon, is voor de Argentijnse Máxima altijd onbegrijpelijk geweest. Binnen de cultuur waarin zij opgroeide is familie heilig. Máxima groeide zelf ook op met haar halfzussen Dolores, Maria en Ángeles uit een eerder huwelijk van haar vader Jorge. Zij had hen nét zo lief als haar volle broers Martin en Juan en haar vorig jaar overleden zus Inés.
Verstandshuwelijk
Het huwelijk van Bernhard en Juliana was vooral een verstandshuwelijk. Juliana is altijd verliefd op Bernhard gebleven, maar de prins zocht al snel vertier buiten de paleismuren. Marc van der Linden schreef een boek over de vrouwen waarmee Bernhard lange tijd een relatie onderhield. ‘De vrouwen van prins Bernhard’ verscheen in 2011 bij uitgeverij Carrera in Amsterdam. In deze uitgave vermeldt Van der Linden: Ursula von Pannwitz, Frances Day, Kokkie Gilles, Lady Ann Orr Lewis, Penelope Aitken, Alicia Webber, Hélène Grinda en Cécile Dreesmann. Daarnaast bevat de uitgave informatie over de twee officiële buitenechtelijke dochters, Alexia en Alicia, en een vermoedelijke Nederlandse dochter van de prins: Mildred.
Pleziertjes
“In koninklijke kring is het hebben van minnaars en minnaressen door de jaren heen gecultiveerd, in tegenstelling tot huwelijkse trouw,” schreef Marc van der Linden. “Het was zeker tot de Tweede Wereldoorlog de normaalste zaak van de wereld om naast de huwelijkspartner ook nog een liefdespartner te hebben.” Het leven van prins Bernhard is een interessant studieobject als je dit verschijnsel wilt bestuderen. De prins-gemaal hield er een druk sociaal leven op na en gebruikte elke gelegenheid om zijn pleziertjes na te jagen.
Soesterberg
In 1948 bezocht Bernhard vliegbasis Soesterberg, vertelde een destijds dienstplichtige vriend mij. De inspecteur-generaal van de Koninklijke Landmacht werd begeleid door een aantrekkelijke dame. Bernhard en de onbekende dame verdwenen in een loods. Wat zij daar onderzochten zal altijd geheim blijven. Belangstellenden werden bij de toegangsdeur tegengehouden door een bewaker. De prins stak veel tijd in het onderhouden van deze vriendschappen. Hij kreeg altijd hulp bij het afdekken van zijn dubieuze activiteiten. “Bernhard was een man om van te houden,” schreef Marc van der Linden. “En dat hebben er dan ook velen gedaan.”
Win-winsituatie
De vriendendiensten waren onbetaalbaar, maar voldeden niet bij de oplossing van andere problemen. Bernhard vroeg daarom vergoedingen voor zijn inspanningen. Bernhard maakte van de ‘core business’ van het Koninklijk Huis een win-winsituatie: er moest worden betaald voor de aanwezigheid van de Prins der Nederlanden bij openingen, feesten en bedrijfsbezoeken. Hij ontving daarnaast commissies voor het bevorderen van de Nederlandse economie. En toen dit onoorbaar werd ontstonden in de jaren zeventig problemen. De Lockheed-affaire moet daarom gezien worden als een rechtstreeks gevolg van zijn buitenechtelijke bezigheden.
Juliana
“Juliana zou werkelijk verliefd zijn geweest, al is dit door haar nooit ronduit gezegd,” schreef Marc van der Linden in ‘De vrouwen van prins Bernhard’. Juliana komt ook in deze uitgave als een wereldse vrouw tevoorschijn. Zij moet hebben geweten welke belangen meespeelden. Van der Linden: “Vanuit een burgerlijke moraal bekeken brachten Juliana en Bernhard grote offers op het privé-vlak. […] Juliana zal waarschijnlijk al voordat ze met Bernhard trouwde hebben geweten dat haar man op een dag minnaressen zou hebben. Zo ging dat nu eenmaal in haar kringen. En dat blijkt ook uit de brieven die ze enkele jaren na haar bruiloft naar Bernhard stuurt. Daarin geeft ze onverbloemd aan dat ze er rekening mee houdt dat hij in Londen een vriendin heeft en maakt er ogenschijnlijk geen punt van.”
Imago
Er is geen persoon uit de recente geschiedenis van onze koninklijke familie die zoveel tegenstrijdige reacties en gevoelens oproept als prins Bernhard, zegt Marc van der Linden. “Kort voor zijn overlijden belde hij me nog eens om me de waarheid – zijn waarheid – te vertellen. Het was geen aangenaam gesprek.” Bernhard was kwaad en duldde geen tegenspraak. “Het gesprek verliep zelfs zo absurd dat ik aanvankelijk dacht een grappenmaker van een of ander radioprogramma aan de lijn te hebben.”
Aan het einde van zijn leven was de prins soms erg verward. Voor zijn dood belde hij een groot aantal mensen. Hij wilde zijn imago bijstellen. Hiervoor dienden ook de postuum verschenen gesprekken met Pieter Broertjes en Jan Tromp. Bernhard kon tijdens deze ontboezemingen op veel onwaarheden betrapt worden en dit deed afbreuk aan zijn reputatie. Bovendien was het Koninklijk Huis niet blij met zijn eigenzinnige optreden. Over Bernhard sprak men na deze publicatie zo min mogelijk.
Iedereen zegt van wel ,er was niets goeds aan die man,voor,in en na de oorlog niet,en de rest ook niet
Er is niets goeds aan dat hele koningshuis
Er was niets goeds aan die man,voor,in en na de oorlog niet,en de rest ook niet