Indignatie redactie 
De media rapporteren veel over deze brief wereldwijd. De kop van de New York Times: “Een bericht van de Billionaires Club: Tax Us.” Ook
Media geven de indruk dat er veel superrijke mensen zijn die meer belasting willen betalen. Vorige week spraken 18 superrijken (waaronder George Soros) in de VS, die een open brief aan kandidaten schreven voor de presidentiële nominatie.
De media rapporteren veel over deze brief wereldwijd. De koppen van de New York Times: “Een bericht van de Billionaires Club: Tax Us.” Ook de “spiegel” en talloze Duitse media berichtten over een brief die was ondertekend door leden van elf rijke families.
Dergelijke oproepen zijn niet nieuw. Ze komen elk jaar terug. De ondertekenaars zijn meestal rijke mensen die politiek actief zijn in linkse organisaties of al jaren bekend staan om hun anti-kapitalistische houding. Het zijn vaak dezelfde mensen (zoals George Soros) die zich regelmatig uitspreken over dergelijke initiatieven. Dus het is in dit geval, zoals de New York Times erkent: “Allen zijn actief in progressief onderzoek en politieke organisaties, waarvan sommige gericht zijn op de kloof tussen de rijkste Amerikanen en alle anderen.”
Niet “de miljardairs”, maar drie procent
Journalisten leren de volgende regel aan het begin van hun carrière: “Hond bijt postbode is geen nieuws. Postbode bijt hond, is een boodschap. “Dat is logisch: media rapporteren ook niet over de duizenden vliegtuigen die dagelijks veilig landen, maar over degene die neerstort. De rapporten van de ‘rijken’ die meer belasting willen betalen, wekken echter een verkeerde indruk. Je zou kunnen denken dat de meerderheid, of in ieder geval heel veel, de indruk hebben dat ze te weinig belasting betalen.
Het is precies deze indruk die moet worden gewekt, omdat het critici van het kapitalisme aanmoedigt die toch geloven dat “de rijken” te weinig belasting zouden betalen. De lezer zou moeten denken: “Als zelfs de rijken te weinig belasting betalen, dan is het tijd om belastingen te heffen.”
Dit keer waren het 18 mensen die de brief aan de 2020 Predidential Candidates schreven. Dit betekent dat slechts drie procent van het totaal van 607 Amerikaanse miljardairs de brief ondertekende – en 97 procent deed dat niet. Zelfs als een van beide deelneemt aan het initiatief en de brief ondertekent, blijft het waar: het zijn niet “de” miljardairs, maar een kleine minderheid, die absoluut meer belasting willen betalen.
Met twee maten meten
Voor sommige miljardairs die politiek pleiten voor het betalen van meer belastingen, weten ze dat ze belastingen zoveel mogelijk vermijden. George Soros, bijvoorbeeld, de meest bekende ondertekenaar van de brief, was een van degenen die het International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ) financierde, dat onder andere de Paradise Papers naar het publiek bracht. Ironisch genoeg ontdekten deze journalisten vervolgens in hun onderzoek dat ook de naam Soros in de kranten verscheen. Hij beheerde, volgens informatie van de “Süddeutsche Zeitung” uit Duitsland, die het onderzoek leidde, het bedrijf Appleby een netwerk van offshore-bedrijven, zoals op de Britse Maagdeneilanden of Bermuda.
Dit doet me denken aan een discussie die ik had met “Maischberger” met een rijke man die – net als ik – miljonair is geworden met investeringen in onroerend goed. Hij profiteerde van alle mogelijke fiscale planning, maar eiste tegelijkertijd heftig hogere belastingen op rijkdom en steunde de Groenen. Ik vertelde hem dat ik het gevoel heb dat de paus een monogaam huwelijk predikt maar elke week een nieuwe vriendin heeft: https://www.youtube.com/watch?v=2RZ-5G_GHHo
Meer belastingen tegen klimaatverandering?
Afhankelijk van welk onderwerp momenteel in zwang is, bieden rijke mensen die denken dat ze te weinig belasting betalen, ideeën waarvoor ze de extra belastinginkomsten kunnen besteden. Deze keer staat er: “Een vermogensbelasting is een krachtig instrument om onze klimaatcrisis op te lossen.” De verwijzing naar gebruik voor de strijd tegen klimaatverandering, die in de brief van miljardairs bovenaan de lijst met redenen voor een vermogensbelasting staat, zou moeten suggereren dat de extra inkomsten specifiek zouden worden gebruikt voor bepaalde maatregelen die voor veel mensen belangrijk zijn. Dat is natuurlijk niet waar. Het feit is dat extra inkomsten van de staat via een vermogensbelasting in de algemene overheidsbegroting en niet specifiek voor bepaalde maatregelen worden gebruikt.
Als een paar miljardairs meer belasting willen betalen, kunnen ze zelf een cheque naar de belastingdienst sturen. Maar waarom wil je andere rijke mensen ook dwingen om meer belasting te betalen?
Hoe zou het geld dat volgens de ondertekenaars van de brief naar de staat zou moeten gaan, anders worden gebruikt? Voor miljardairs stroomt slechts een klein deel van het geld naar particuliere consumptie. Het grootste deel van de rijkdom zit vast in productief kapitaal – bijvoorbeeld in aandelen – en verhoogt dus niet alleen de rijkdom van deze mensen, maar ook de welvaart van het land. Andere miljardairs kiezen ervoor om veel van hun vermogen te doneren, zoals de aanhangers van het initiatief “Giving Pledge”. In beide gevallen wordt het geld waarschijnlijk beter gebruikt dan wanneer het naar hogere belastingen stroomt.
