Windenergie is geweld

Maak liefde, geen oorlog – maak liefde, geen oorlog! Dat was een slogan van de Amerikaanse hippies toen ze protesteerden tegen de oorlog in Vietnam. Met “liefde” bedoelden ze waarschijnlijk zowel vrije liefde als werkelijke liefde onder mensen, het tegenovergestelde en de tegenhanger van een dodelijke oorlog in de verte.

In zijn Reagan-biografie merkt Dinesh D’Souza op wat Ronald Reagan (toen gouverneur van Californië) vlug commentaar gaf over de demonstranten en hun boodschap “vrijen, geen oorlog”: “Mensen zien eruit alsof ze dat niet kunnen.”

Heeft “vrijen niet oorlog” uiteindelijk gewonnen toen de oorlog in 1975 eindelijk voorbij was? Welnu, het Amerikaanse zelfvertrouwen werd geslagen – de Watergate-affaire hielp niet ( 1972-1974, zie Wikipedia ). Geen land kan het eeuwig verdragen, en zeker geen democratisch als zonen vertrekken en lijken terugkomen.

“Make love not war” – een naïeve slogan? Laten we het andersom vragen: wie zou ontkennen dat liefdevol samenzijn te verkiezen is boven de vermoeiende strijd? Oké, deze retorische vraag zou een vergissing kunnen zijn geweest: wie opgroeide in een crisisgebied en niets anders weet dan worstelen, of wiens ziel besmet is met een ideologie, zou eigenlijk kunnen verlangen naar strijd en verovering in plaats van liefde. Laat me dat anders formuleren: ik durf de ‘dappere’ mening te hebben dat liefhebben samenzijn te verkiezen is boven vechten. Als je moet vechten, moet je vechten, maar niet vechten is altijd beter (iets dat niet iedereen op die manier ziet). 

De mist van oorlog

Ik begon deze tekst vroeg in de ochtend van 3 januari 2020 te schrijven. Het opgewonden nieuws dat de VS in Bagdad de Iraanse generaal-majoor en commandant van de al-Quds-eenheid, Qassem Soleimani, heeft gedood zoemt door de digitale media. In het publieke debat vormen de fronten snel – en vrijwel zoals je zou verwachten. Ondanks alle inspanningen van de “ontwaakte” debatpolitie, is de VS nog steeds een vrij land waarin iedereen volgens zijn smaak kan leven en ze (opnieuw) geloofwaardig zijn voor Israël.

In Iran kunnen vrouwen jaren naar de gevangenis gaan als ze hun hoofddoek afdoen, homoseksualiteit of de islam is de doodstraf en men zou “Israël van de aardbodem willen vegen”. We hoeven ons niet lang af te vragen hoe de sympathie van veel Duits links zal worden verspreid. In de TAZ lezen we over de ” dorst naar wraak ” van de Amerikaanse president ( taz.de, 4.1.2020 ). Bij WELT lezen we daarentegen: “Eén ding moet duidelijk zijn: de wereld is beter zonder Qassem Soleimani” ( welt.de, 3.1.2020 ). In dergelijke situaties maak ik mezelf er altijd van bewust dat een goed deel van wat we zien de “mist van oorlog” is (Engels: “mist van oorlog”, zie ook Wikipedia)) – Ik hoef zeker niet te benadrukken hoe mijn hart klopt. (Voor achtergrondinformatie zie ook apollo-news.net, 3.1.2010 : “‘Irans gevaarlijkste generaal’ gedood op bevel van Trump – Iran kondigt ernstige wraak aan.”)

Deze tekst gaat echter niet over letterlijke oorlog, ook al begint het met een protestmotto uit de tijd van de Vietnamoorlog en vermeldt het nu een Amerikaanse militaire maatregel. – De oorlog moet ons dienen als een metafoor , als een taal.

“Premium voor de nabijheid van windturbines”

Het nieuws van het afgelopen jaar werd gekenmerkt door furieuze campagnes en acties die deden alsof ze het milieu spaarden. Greta Thunberg werd beroemd vanwege uitspraken als “Ik wil dat je mijn paniek voelt”. Het project “Fridays for Future” wilde net als Greta op vrijdag afwezig zijn zonder excuses totdat de politici voldeden aan hun “eisen” met betrekking tot CO2 enz .; met andere woorden: “FFF” probeerde de politiek te chanteren door anders te dreigen met schade aan hun eigen opleiding. De beweging “Extinction Rebellion” trok de aandacht door agressieve interventies in het openbare leven, doelbewust gericht op arrestatie (zie bijvoorbeeld huffingtonpost.com, 7 augustus 2019); Het werd stil rond deze agressieve groep nadat mede-oprichter Roger Hallam in een interview ‘moeilijke’ uitspraken over de Holocaust deed (zie over zeit.de, 20 november 2019 ).

Het is 2020. De oorlog tegen het land en zijn burgers gaat verder onder het mom van klimaatredding. Het nieuwste idee van een van de regeringspartijen is een “bonus voor de nabijheid van windturbines” ( welt.de, 2.1.2020 ). Dit zou de “acceptatie van windturbines” moeten vergroten. Waarom wil je de “acceptatie” vergroten? Omdat er waarschijnlijk niet genoeg van is, uiteraard.

Laten we denken dat het drie stappen tot het einde is: de mensen die windturbines willen, wonen in de stad en komen wekenlang alleen de natuur tegen als kleurrijke foto’s op de etiketten van hun biologische producten of als grote gedrukte foto’s achter de belangrijkste populisten van het Green Party Congress ( zie bijvoorbeeld spiegel.de, 15 november 2019 ). Marketing en propaganda hebben hen geleerd dat windenergie moreel goed is. Zelfs kinderen worden op scholen geboord om het imago van windturbines te combineren met milieubescherming en ethisch verantwoord ondernemen.

Alleen, en er is de tofu in de peper, het concept van ‘natuur’ dat deze mensen in de geest dragen en toepassen is nogal theoretisch. (Overigens beschrijf ik in het boek ‘ Talking Points ‘ de vroege dagen van de eco-verontwaardigingcampagnes, toen miljoenen verontwaardigde mensen woedend waren over het doden van zeehonden voor de productie van bont en met hen raakten veel Inuit-gezinnen in armoede – het beeld van de ‘ Seal Harvest ‘was puur theoretisch, maar natuurlijk was de minste woede ooit naar Alaska geweest om het zelf te zien.)

Windturbines vernietigen de ziel

Windturbines grijpen in de natuur in, zowel ecologisch als visueel. Mensen hebben zich gedurende miljoenen jaren ontwikkeld om de horizon mooi te vinden. We hebben weiden, bomen en velden nodig, tenminste af en toe, voor onze ziel. Windturbines maken het land tot een industrieel landschap.

Mensen die in de buurt van windturbines wonen, melden ondraaglijke geluiden en trillingen. De zwelling zoemt wanneer een van de gigantische rotors nadert, steeds weer en opnieuw. Eindeloos. Genadeloos. Insomnia. Misselijkheid. Migraine, zelfs koorts – en degenen die het niet weten, lachen erom. Het is onrechtvaardig – zo onrechtvaardig! Heeft de mens niet het recht er door de staat tegen te worden beschermd? Wat voor soort staat doet dat iets aan zijn burgers aan? Het goede en het groene in de steden, het maakt ze niet uit of mensen lijden. De goede lach om de mensen op het platteland die last hebben van groen onrecht. Wie beschermt het fatsoenlijke tegen het goede? Wie beschermt mensen tegen een houding?

Met windturbines wordt elk uitzicht vanuit het raam een ​​uitzicht op een dreigend industrieel landschap. Als je windturbines voor je raam en aan de horizon hebt, verlies je de natuur die we allemaal nodig hebben voor onze ziel.

Windturbines vernietigen de ziel. Natuurlijk verzetten mensen zich tegen windturbines voor het huis! Wie wil het leven in de natuur, de mooiste plek ter wereld, inruilen voor het leven in een energiecentrale? Wie wil zijn kinderen zien opgroeien in de schaduw van dreigend, roterend gevaarlijk afval? De Duitse staatsradio noemt windenergie “Het zachte geweld” ( deutschewelle.de, 5.4.2011 ), maar ik neem aan dat de journalist niet hoeft te lijden onder de stalen monsters.

Jeugd is anders wanneer de kinderen de dode, geraspte roofvogels uit de zandbak moeten halen voordat ze in de tuin spelen. Het leven is anders als je de horizon niet meer kent, alleen roterend staal, tonnen zwaar.

Een aanbod dat niet kan worden geweigerd

De natuur zien maakt je gelukkig. De horizon is goed voor de ziel. Niemand wil hun aard en kijk erop vrijwillig vernietigen, en dat is waar het idee van “wind burgergeld” perfide wordt. Alleen in naam van de veronderstelde moraliteit wordt een groot deel van het geld van de burger weggenomen – en de armen en sociaal achtergestelden in het land worden dan ‘aangeboden’ om iets terug te krijgen als ze de kwaliteit van leven opgeven als ze het accepteren, nooit meer Om de horizon van de natuur te zien wanneer hun kinderen opgroeien in de schaduw van tonnen roterend staal – totdat ze vluchten, ook omdat ze het niet kunnen verdragen in een buitencentrale te leven. En als de financiële afpersing van chantage niet werkt, wilt u ook klagen. Een aanbod dat u niet kunt weigeren

Windenergie is geweld. Dat is waarom mensen terugvechten! Een ethisch beleid zou proberen mensen te beschermen tegen windturbines. Het neemt mijn adem weg hoe openhartig immoreel je vandaag kunt zijn in de naam van moraliteit.

Er wordt vandaag een oorlog gevoerd tegen het land in naam van de veronderstelde ecologie. Linksen, die hypergevoelig zijn in hun eigen zaken, hebben niet eens het minste beetje scrupules om het land van zijn horizon te beroven en worden geconfronteerd met bedreigende, roterende metalen monsters voor het huis.

Het land heeft nieuwe slogans nodig!

Elke keer als ik een windturbine dichtbij aan de horizon zie, vind ik het een steek in het hart. Mensen die de natuur alleen kennen van de foto’s in hun gedrukte partijbrochures, vernietigen het uitzicht op de natuur.

“Vrijen, geen oorlog”, protesteerden ze destijds, we hebben (gelukkig) geen oorlog (Merkel wilde destijds naar Irak, als ik me goed herinner, vandaag herinnert ze het zich anders – gelukkig was Schröder destijds kanselier). We protesteren immers tegen de vernietiging van ons land, onze natuur en onze horizon. De natuur vernietigen en naar de natuur kijken in naam van natuurbehoud is een zaak.

Ik probeer iets uit: “Beschermt de natuur, geen handelaren”, of: “Windenergie? Nee, bedankt! “( Kanttekening : Frankrijk bouwt momenteel 5 nieuwe kerncentrales, zie spiegel.de, 3.1.2020 . We vermoeden allemaal, als we eerlijk zijn met onszelf, dat de toekomst aan kernenergie toebehoort, zie bijvoorbeeld Tellen-talk van Schellenberger – of “de toekomst” plaatsvindt in Duitsland is een andere vraag …)

Een beetje langer, maar duidelijk: “Ik neem je smartphones niet weg, mijn natuur niet.” Misschien brutaal: “Vrijen, geen vogelversnipperaars!” Of, kort, compact en duidelijk: windenergie is geweld.