Indignatie redactie 
President Donald Trump, die een raketaanval op Iran heeft geannuleerd, na het neerschieten van een Amerikaanse Predator-drone, om te voorkomen dat Iraniërs worden gedood, wil misschien geen Amerikaanse oorlog met Iran. Maar hetzelfde kan niet gezegd worden van Bibi Netanyahu.
Zaterdag lanceerde Israël een nachtaanval op een dorp ten zuiden van Damascus om af te breken wat Israël beweert dat het een complot was van de Quds Force van Iran’s Revolutionaire Garde om “moorddrones” naar Israël te vliegen, een oorlogsdaad.
Zondag stortten twee Israëlische drones neer buiten de media-kantoren van Hezbollah in Beiroet. Israël viel vervolgens een basiskamp van het Volksfront aan voor de Bevrijding van het Palestijns-Generaal Commando in Noord-Libanon.
Maandag heeft Israël toegegeven aan een staking tegen door Iran gesteunde milities van de Popular Mobilization Forces in Irak. En Israël ontkent niet de verantwoordelijkheid voor de aanvallen van vorige maand op munitiedumps en bases van pro-Iran milities in Irak.
Israël heeft ook bevestigd dat het tijdens de burgeroorlog in Syrië honderden aanvallen op pro-Iraanse milities en munitiedepots heeft uitgevoerd om de overdracht van raketten naar Hezbollah in Libanon te voorkomen.
Het is begrijpelijk dat Israëls weekendacties wraak hebben genomen. Hezbollah secretaris-generaal Hassan Nasrallah heeft gewaarschuwd voor wraak voor de dood van zijn volk in de staking in Syrië.
Quds Force-generaal Qassem Soleimani twitterde naar verluidt vanuit Teheran: “Deze krankzinnige operaties zullen de laatste strijd zijn van het zionistische regime.” De Libanese president Michel Aoun noemde de vermeende Israëlische drone-aanval op Beiroet een “oorlogsverklaring.”
Afgelopen vrijdag, in de 71e week van de “Great March of Return” -protesten aan de grens van Gaza, raakten 50 Palestijnen gewond door Israëlisch levend vuur. In 16 maanden zijn 200 gestorven aan geweerschoten, met duizenden gewonden.
Amerika’s reactie op Israëls weekendaanvallen? Staatssecretaris Mike Pompeo belde Netanyahu om hem te verzekeren van Amerikaanse steun voor de acties van Israël. Sommige Iraakse leiders roepen nu op tot de uitwijzing van Amerikanen.
Waarom erkent Netanyahu nu de rol van Israël in de stakingen in Libanon, Syrië en Irak? Waarom is hij begonnen Iran zelf en zelfs de Houthi-rebellen in Jemen te bedreigen?
Omdat deze langst dienende premier in de Israëlische geschiedenis, David Ben-Gurion overtroffen, in de strijd van zijn leven is, met verkiezingen op slechts drie weken vrij. En als Netanyahu tekortschiet – of er niet in slaagt een coalitie samen te stellen na het winnen, omdat hij eerder dit jaar faalde – zou zijn carrière voorbij zijn en zou hij geconfronteerd kunnen worden met vervolging wegens corruptie.
Netanyahu heeft een dwingend motief om de oorlog tegen de belangrijkste vijand van Israël, zijn bondgenoten en zijn volmachten te verbreden en krediet te vragen voor militaire aanvallen.
Maar Amerika heeft ook belang bij wat Israël doet.
We zijn niet alleen waarnemers. Want als Hezbollah wraak neemt op Israël of door Iran gesteunde milities in Syrië wraak nemen op Israël – of tegen ons voor het mogelijk maken van Israël – zou een nieuwe oorlog kunnen uitbarsten en zou er een roep om diepere Amerikaanse interventie komen.
Toch hebben Amerikanen geen behoefte aan een nieuwe oorlog, die Trump het presidentschap zou kunnen kosten, omdat de oorlog in Irak de Republikeinse Partij het Congres in 2006 en het Witte Huis in 2008 heeft gekost.
De Verenigde Staten hebben om dwingende redenen moeite gedaan om een militaire botsing met Iran te voorkomen. Met nog 5.000 troepen over in Irak, zijn Amerikaanse troepen massaal bemand door naar schatting 150.000 jagers van de pro-Iran Popular Mobilization Forces, die een cruciale rol hebben gespeeld bij het voorkomen van ISIS om Bagdad te bereiken tijdens de dagen van het kalifaat.
En om een goede reden moet het vliegdekschip Abraham Lincoln, met zijn bemanning van 5.600, die Trump stuurde om Iran af te schrikken, nog de Straat van Hormuz of de Perzische Golf binnengaan, maar blijft in de Arabische Zee voor de kust van Oman, en soms ongeveer 600 zeemijlen verwijderd van Iran.
Waarom houdt dit machtige oorlogsschip afstand?
We willen geen confrontatie in de Golf en, zoals ex-admiraal James Stavridis, voormalig NAVO Supreme Allied Commander, zegt:
“Telkens wanneer een vervoerder zich dicht bij de kust verplaatst, en met name in besloten wateren, neemt het gevaar voor het schip aanzienlijk toe. … Het wordt kwetsbaar voor dieselonderzeeërs, aan wal gelanceerde kruisraketten en zwermaanvallen door kleine met wapens bewapende boten. “
Dat is een vrij goede beschrijving van de kustverdediging en zeestrijdkrachten van Iran.
Netanyahu’s verbreding van de oorlog van Israël met Iran en zijn volmachten in Libanon en Irak – en misschien ook daarbuiten – en zijn erkenning van die bredere oorlog roepen vragen op voor ons beiden.
Israël heeft vandaag op en nabij haar grenzen vijandige bevolking in Gaza, Syrië, Libanon, Iran en Irak. Tientallen miljoenen moslims zien haar als een vijand die uit de regio moet worden gezet.
Hoewel er een koude vrede heerst met Egypte en Jordanië, zijn de Saoedi’s en de Golf-Arabieren tijdelijke bondgenoten zolang de vijand Iran is.
Is deze doordringende vijandschap duurzaam?
Wat Amerika betreft, hebben we aan Netanyahu iets afgestaan dat geen enkele natie ooit aan een ander, zelfs een bondgenoot, zou moeten afstaan: het recht om ons land in een oorlog van hun keuze te brengen maar niet van de onze?
