Indignatie redactie 
Heftige week, ook ’s nachts. De direct betrokkenen (Baudet als eerste) zullen vast slecht hebben geslapen, maar ik ook. Het is allemaal ontnuchterend. Denk je op mijn leeftijd eindelijk een aardig beeld te hebben van diverse, al langer politiek actieve mensen, blijk je ook de afgelopen jaren nog te hebben gevaren op een veel te rooskleurig beeld. Het vertrouwen in de gevestigde politici was al gering, maar ook diegenen die je wél vertrouwde blijken zo hun kantjes te hebben. Heb ik het dan over Thierry Baudet?
Backstabbing
Het moet gezegd dat Nijman, méér dan Nanninga, zijn best heeft gedaan zeer geloofwaardig en integer over te komen. Maar helaas voor hem wringen er enkele beweringen. Zo wordt Baudet door Nijman beschuldigd van antisemitisme, op basis van korte, binnenskamers en in ‘vertrouwde’ kring gedane uitspraken.
In het begin dacht Nijman nog dat het om wat provoceren ging, maar die gedachte liet hij later los. De vraag is wanneer ‘later’ was en waarom hij die gedachte losliet. Was dat van de week, toen helemaal duidelijk werd dat er partij gekozen moest gaan worden? Koos Nijman voor het kamp Nanninga om ‘straks’ – als privépersoon, maar ook als vertegenwoordiger van GeenStijl – in de nieuw op te richten partij nog welkom te zijn? Nanninga en hij zijn al heel lang bevriend. Zij komt uit de GeenStijl-burelen waar Nijman al heel lang zo ongeveer de baas is.
Over één nacht ijs
Twitter is bij tijd en wijle een fantastisch medium. De ruzies in de tweets zijn niet van de lucht. Wat opvalt: Er zijn velen die Baudet deze week zijn gaan afvallen. De beschuldigingen in de artikelen van Nanninga en Nijman worden door hen geloofd en zij keerden Baudet én FvD nu over één nacht ijs de rug toe. De nieuw op te richten partij zal vast hun nieuwe huis worden (voor de politieke ontwikkelingen hoeft dat niet negatief uit te pakken, trouwens). Maar vele anderen zijn momenteel pislink op Nanninga en Nijman (en anderen). Zij houden niet van zulk “verraad” en “natrappen”.
Daarnaast hebben zij ook nog eens inhoudelijke argumenten. Zo gaat er momenteel een bloemlezing van het werk van uitgerekend Nanninga en Nijman rond. Een bloemlezing van hún tweets uit de afgelopen 15 jaar die opponenten antisemitisch zouden kúnnen noemen. Nee, zeggen Nanninga en Nijman, dat waren ironische ‘grappen’, bedoeld om hoognodige, politiek-incorrecte discussie uit te lokken; uiteraard zijn ze niet echt antisemitisch. Ho, wacht even, denken ik en vele anderen dan: en wat doet jullie, Nanninga en Nijman, dan nu opeens zo beslist weten dat Baudet het niet óók ironisch en discussie-uitlokkend bedoelde?
Ironie toen het nog kon?
Nijman schreef ook dat zulke ironie in 2010 nog kon; nu niet meer dus. Tsja, misschien is hij zelf tot nieuwe inzichten gekomen, maar volgens mij waren er 10 jaar geleden ook al massa’s mensen die zulke ironie niet snapten of waardeerden. Zo beschouwd zou Nijman zichzelf nu de serieuze vraag moeten stellen of hij met zijn GeenStijl wellicht (mede) de basis heeft gelegd voor de manier waarop Baudet en vele anderen momenteel tegen de wereld aankijken. Een manier van kijken die Nijman schijnbaar niet meer zo prettig vindt.
Die manier van kijken kenmerkt zich door een vrijzinnig durven bespreken van elke gedachte die maar opkomt in het hoofd. Het stelde GeenStijl en anderen in staat om de kronkels in de politiek-correcte redeneringen zichtbaar te maken en zo het politieke alternatief voor die gevestigde manier van redeneren van de grond te krijgen. Culminatie was uitgerekend Forum voor Democratie (op de PVV kreeg het maar geen vat, want geen interne ledenpartij waar zij op hun trompet konden toeteren). Waar al die lui van het eerste uur tot op de dag van vandaag maar niet aan willen, is het idee dat uitgerekend hun eigen ‘onafhankelijke’, ‘kritische’ geest de bron is van narigheid zoals op dit moment.
Weggejorist…
Al vele keren in de afgelopen jaren is me opgevallen dat vele ‘grote namen’ uit deze kringen enerzijds buitengewoon scherp de misstanden van de gevestigde politiek kunnen opschrijven, maar anderzijds zelf hele nare trekjes hebben die op het volgende neerkomen: Ze zeggen fundamenteel vóór vrijheid van meningsuiting te staan en zullen je aanvankelijk je zegje laten doen. Vervolgens gaan ze zogenaamd ‘het debat met je aan’. Zogenaamd, omdat ze vanaf minuut één proberen je de oren te wassen, zelfs als je het in essentie met hen eens bent. Kortom, ze gaan er hoe dan ook respectloos, met gestrekt been, in. Verder, ze blokkeren je om niks en blaffen je daarbij nog af ook.
Vele gewone zielen kunnen daarvan voorbeelden geven. Op GeenStijl zelf zijn ze er zelfs trots op dat ze het ‘wegjorissen’ en ‘oprotten’ noemen. Bovendien valt daar niet serieus over te corresponderen. Weggejorist is weggejorist en opgerot is opgerot. (De aanval op Baudet door Nijman op GeenStijl ontlokte uiteraard weer vele reacties; nog veel meer dan normaal gesproken al het geval is. Wat een beetje kenner opviel, was het bijzonder hoge aantal ‘reaguurders’ die nu werden weggejorist. En ook werden velen voorgoed verbannen, zelfs meebetalende premium-reaguurders.)
De rol van influencers
Er is alle aanleiding om te stellen dat veel van deze populaire influencers (opiniemakers) in de persoonlijke sfeer nare lieden zijn. Nare lieden waar je niet snel schouderklopjes – echte welgemeende hartelijkheid – van krijgt. (dat laatste, schouderklopjes, is er trouwens binnen partijen als GroenLinks wel, al zal het daar net even té veel plaatsvinden). Voor de gewone FvD-leden zal dit niet in die mate gelden. Ik heb het hier over de populaire influencers.
Geldt dat laatste ook voor Baudet? Ik denk van niet. Als Baudet zo was geweest, dan had hij al veel eerder met ‘querulante dissidenten’ afgerekend. Ik denk dat Baudet zich niet kon voorstellen dat ook de mensen om hem heen zo kunnen zijn. Hij ervoer natuurlijk ook niet eerder aan den lijve hoe het is om te worden geblokkeerd of afgeblaft door partijgenoten als Nanninga of opiniemakers als Nijman. Wat dat betreft is dit een zeer leerzame periode voor hem.
Het beruchte cafédebat
Er is ook iets vermeldenswaardig voorgevallen op de avond dat Baudet in een voor insiders roemruchte cafébabbel die GeenStijl begin dit jaar organiseerde. Ik hoor Baudet nog GeenStijl het “verwijt” maken dat het niet wilde samenwerken met FvD. Hij hield een hartstochtelijk pleidooi waarom die samenwerking zo nodig was. Iets waaraan Tom Staal, de gastheer, niet toegaf, onder het mom van journalistiek onafhankelijk willen blijven. Sla het gros over en begin meteen in minuut 57. Merk ook op dat Baudet de teloorgang voorspelt.
Nu is het niet gewoon dat een geïnterviewde een rechtstreeks interview aangrijpt om de interviewende partij verwijten te maken. Zoiets doe je normaal gesproken buiten de uitzending om. Maar bij GeenStijl is niets gewoon en nodigde de hele setting ertoe uit; immers, er werd alle moeite gedaan om een café-achtige sfeer neer te zetten, waar alles gezegd moet kunnen worden. En zo geschiedde. Naar we nu menen te weten heeft het Baudet geraakt dat er niets, ook niet achteraf, werd toegezegd. Het signaal was helder: FvD hoefde niet te verwachten dat GeenStijl doelbewust zou gaan meewerken aan de verdere opbouw.
Ego’s boven de zaak
Dit was echter niet het eerste signaal dat de eenheid op ‘rechts’ er nooit zou gaan komen en dat daardoor alle inspanningen om tot een kansrijke oppositie te komen uiteindelijk op niets zouden gaan uitlopen. Velen met enigszins ontwikkelde sensoren werd het steeds duidelijker dat er binnen deze ‘rechtse’ ‘zuil’ teveel ego’s rondlopen en écht samenwerken er niet van zou gaan komen.
De ironie wil dat Nanninga c.s. het Baudet verwijten de serieuze politiek onmogelijk te maken, maar dat zo’n verwijt eigenlijk juist gemaakt moet worden aan Nijman c.s., die immers zogezegd “onafhankelijk” menen te moeten blijven (denk bij c.s. ook vooral aan een Bert Brussen van TPO; ook die staat binnen de kortste keren met blokkeren klaar en weet alles van afblaffen. En denk ook aan een Jan Dijkgraaf; scherp met de pen, maar blokkeert je om totaal niks). Zogezegd “onafhankelijk” blijven zou zijn ingegeven door hun idee dat ze nou eenmaal uiteindelijk toch journalist zijn. Maar volgens mij is het vooral een kwestie van een te groot ego en zelf niet willen wat ze van Baudet verwachten: meegaan in de echte politieke strijd.
Kritiek op Baudet
En Baudet dan? Geen kritiek op hem? Zeker wel! Baudet heeft zijn oren te luisteren gelegd bij velen die volgens de heersende taboes niet gehoord mògen worden. Door Guilt By Association is daardoor nu ook Baudet iemand geworden die eigenlijk niet gehoord mag worden. Terwijl het er natuurlijk om gaat wát Baudet met al die woorden van die wannabe-influencers heeft gedaan. Al die woorden ronduit afwijzen lijkt me niet de weg om te gaan. Al die woorden vervatten in een verhaal dat wél goed aanhoorbaar is, lijkt mij zijn grote uitdaging. Dat verhaal moet er nu wel gaan komen en de fase van het zich ‘breed’ blijven informeren mag nu weleens achter de rug raken. Ik ben zeer benieuwd naar dat verhaal. En het zal echt van dát verhaal afhangen of Baudet mijn stem gaat krijgen.
Lessen uit Star Trek
Vanmiddag keek ik naar de nieuwste aflevering (7) van Startrek Discovery (op Netflix). Wat mij betreft de allerbeste aflevering tot nu toe. Michael Burnham probeert de bewoners van de planeet Vulcan in een ‘wetenschappelijk debat’ te overtuigen bepaalde data te overhandigen voor analyse. Die krijgt ze uiteindelijk, maar niet voordat ze eerst door het stof moest en zeer open over haar eigenlijke, innerlijke motieven had gesproken. Die eigenlijke, innerlijke motieven achtten de Vulcans (en Romulans, waarmee ze nu samenleven) wezenlijk onderdeel van de te beoordelen wetenschappelijke criteria. Omdat ook die motieven hun goedkeuring kregen, kreeg ze de data.
Als Baudet openhartig blijft over zijn innerlijke motieven én bovendien een verder goed, doorwrocht verhaal waar ik achter sta neerzet, krijgt hij mijn stem. De (voor mij) hear-say die Nanninga en Nijman hebben ‘geopenbaard’, laat ik voor nu maar even. De openbaarders zijn me teveel zelf verdachte geworden.
