Indignatie redactie 
Vermoedelijk verklaarde Samuel Johnson op 7 april 1775 het volgende:
“Patriottisme is het laatste toevluchtsoord van een schurk.”
Sinds die tijd is elke poging gedaan om deze verklaring van Johnson verkeerd te karakteriseren, te ‘excuseren’ of erover te verdoezelen.
Persoonlijk denk ik dat Johnson duidelijk was.
Een halve eeuw geleden was ik in Zuid-Vietnam als Marine infanterist. Zelfs toen kende ik de geschiedenis van het conflict, tot op zekere hoogte, na het lezen van Bernard Fall’s Two Vietnams en Street Without Joy, de laatste die ik tegenkwam in de bibliotheek op de USS Cleveland, een marineschip dat door mariniers werd gebruikt voor strandaanvallen op “Door de vijand vastgehouden” regio’s van Zuid-Vietnam.
De waarheid is natuurlijk dat de VS in Zuid-Vietnam waren om een verkiezing te voorkomen waarvoor de VS een ondertekenaar en garant hadden gesteld, in overeenstemming met de Conferentie van Genève van 1954 die betrekking had op beide kwesties van Korea en Indochina.
De echte bron van de gevechten was het onderdrukkende regime van Diem in Saigon dat als een onderdrukkende dictatuur opereerde, boeddhistische religieuze praktijken verbood, kranten verbood en tienduizenden gevangen nam en executeerde.
Amerikanen waren niet in Vietnam aan het vechten tegen communisten, maar eerder tegen het NLF, het National Liberation Front, niet de communistische Viet Minh maar eerder de Viet Cong, die een grote verscheidenheid aan politieke groepen vertegenwoordigde.
De VS versloeg deze organisatie grotendeels, maar toen de VS Vietnam ontvluchtten, werd die natie vervolgens overgenomen door communisten, omdat de VS de democratische organisaties hadden verslagen in een oorlog die uiteindelijk 2,2 miljoen Amerikanen had gedood.
Velen van hen, talloze aantallen, stierven van schaamte.
In tegenstelling tot nep-alles, boeken, films en ’tamme’ veteranen die er al lang profijt van hebben gehad door het beschamende patriottisme dat lang geleden door Johnson werd gekenmerkt als de ‘laatste schuilplaats voor een schurk’, werd de waarheid over Vietnam vergeten.
De kern van die waarheid was het simpele feit dat het grootste deel van die oorlog werd gevoerd door de “Donald Trump” van eerdere jaren, Richard Nixon, een gek, geestelijk onevenwichtig, Henry Kissinger aan zijn zijde, beide verslaafd aan bedrog, tapijtbombardementen en nihilisme.
Tegen hen waren degenen die in de oorlog vochten, die de waanzin en het onrecht van dichtbij zagen, die dienden in een natie die zichzelf bezet achtte door een katholieke extremistische groep gekozen door de Fransen en gesteund door de VS uit idiotie.
Toch genoot het Vietnamese volk voor het grootste deel van de aanwezigheid van Amerikanen die, vaak als niet, de wreedheden van de Saigon-regering voorkwamen, hoewel ze soms zelf tot die niveaus zonk.
Dat was natuurlijk het laatste echte Amerikaanse leger dat een oorlog voerde, een leger van tekenaars en burgersoldaten, geen Donald Trump’s in Vietnam, geen George W. Bush, heel weinig kinderen van de rijke of hogere middenklasse.
Degenen die vochten in Vietnam, ongeveer 90%, waren arbeidersklasse, zonder een verlangen naar militaire carrières, kregen een schijntje, kregen vuilnis, slecht bewapend, haatten thuis, mensen die de Vietnamezen konden begrijpen en, te vaak, medelijden met hadden.
Toen kreeg Amerika zijn professionele leger. Er was altijd een probleem met het Amerikaanse leger “tussen de oorlogen”. Voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal Marshall, later staatssecretaris onder president Truman, maakte de officierskorpsen van Amerika na de aanval op Pearl Harbor vrijwel leeg.
Hollywood was erg aan boord met het ontmaskeren van Amerika’s nep-leger – Catch 22, From Here to Eternity, Paths of Glory, All Quiet on the Western Front, Apocalypse Now, Platoon, Johnny Got his Gun, MASH, The Victors, Breaker Morant, Oh! Wat een mooie oorlog, de lijst zou voor altijd kunnen doorgaan.
Veel van de scenarioschrijvers van deze epics, mannen zoals Dalton Trumbo, werden verbannen uit Hollywood als ‘communisten’.
Na Vietnam veranderde het leger. Betaal tienvoudig verhoogd; IQ-niveaus binnen het leger daalden bijna tot het niveau van congresleden; en er werd een politiek blok gevormd dat permanente oorlog zou garanderen, maar geen demonstraties, geen nadelige meldingen meer, maar eerder een volwaardige politiestaat gevoed door georchestreerd terrorisme, gefabriceerde vijanden en een garantie dat het grote publiek minimaal ongemak zou ondervinden terwijl de slachting plaatsvond door hoogbetaalde ‘professionals’ en latere legioenen van ‘private militaire aannemers’.
Zonder rantsoenering en oorlogsobligaties en militaire dienstplicht zou steeds meer van het BNP van Amerika kunnen worden gekanaliseerd in wapens en afval, terwijl oorlog steeds duidelijker een instrument van financiële kliek en politieke manipulatie werd.
Wat overbleef, was de verkoop van patriottisme, eindeloos uur na uur kartonnen lothario-vijanden – Venezuela, Jemen, Iran, Noord-Korea, Syrië, Libië, Afghanistan, Irak, met naties als vijanden op een dag en vrienden op een andere, afhankelijk van wie ze olie gaven contracten met.
Door patriottisme te bedwingen voor winst en desinformatie als de levensader van conflicten, verpakt in big data sociale media en bedrijfscontrole van alle informatie, maakte het allemaal mogelijk.
Toch gingen troepen nog steeds naar oorlog, oorlog na oorlog, beginnend met dat “ding” dat we 9/11 noemen, een evenement dat voortdurend aan het Amerikaanse publiek wordt doorverkocht om Pearl Harbor in 1941 te vergelijken met enkele kleine uitzonderingen.
Met Pearl Harbor hadden we echte bommen en torpedo’s van een echte vijand met echte vliegdekschepen, een land dat om heel reële redenen behoorlijk boos was op de VS.
Op 9/11 hadden we Osama bin Laden, een levenslange CIA-medewerker die zei dat hij het niet had gedaan. Is deze verklaring onjuist of “samenzwerend?” Na de CIA-handlers van Bin Laden te hebben geïnterviewd en materiaal over Bin Laden te hebben ontvangen ontvangen uit CIA-bestanden via de Freedom of Information Act, maar ook naar Pakistan gereisd en zijn dossiers daar te hebben bekeken met de DG van de ISI en ISPR, ik voel me veilig in mijn veronderstellingen. De hele zaak was nep.
Er bestonden geen MVW’s in Irak, geen ondergrondse bases voor Al Qaida in Afghanistan – nepintelligentie, nepvijanden, nepoorlogen.
Duizenden veiligheidsexperts, militaire officieren, wetenschappers, ingenieurs en onderzoekers zijn het erover eens, maar dit is niet waar we het vandaag over hebben, toch niet zo zeer.
Waar we het over hebben is “schaamte”.
Zie je, als je aan de ‘verkeerde kant’ ten strijde trekt en terug beleid vereist waarbij je onschuldige burgers vermoordt met drone-aanvallen of simpelweg omstanders executeert en jezelf crediteert met ‘gevechtsdoden’ zoals in de film is afgebeeld, zijn er twee Mogelijke resultaten.
Een daarvan is schaamte, wat leidt tot PTSS en chronische depressie. De andere is een psychopathische persoonlijkheidsstoornis, leidend tot meer militaire dienst, vaak als een particuliere militaire aannemer en misschien eindigend in een carrière als seriemoordenaar of gewoon vasthouden aan de handel in verdovende middelen of kinderen voor pedofiele ringen.
Degenen die sterven aan schaamte en schuldgevoel, volgens de standaard om de 22 minuten, hebben niet alleen vergeving nodig, maar we zijn hen een verklaring verschuldigd.
De wereld die diegenen liet misleiden tot patriottisme, diegenen zonder de bedoeling van de schurken, lijden als de slachtoffers van de tienduizenden “dwalende” drone-aanvallen die zoveel gezinnen over de hele wereld hebben gewist.
Amerika vecht al heel lang niet meer voor zijn leven. Sommige historici beweren misschien “nooit”.
In feite kan worden beweerd dat achter alle oorlogen echte falanxen van profiteurs en duivels kunnen worden gevonden, en met weinig moeite worden gevonden.
Het was niet zo moeilijk om erachter te komen, zodra we vochten om voedsel en middelen, dan om ideeën en religie.
Nu vechten we om niet-bestaande eilanden of oliereserves onder het ijs in een wereld waar technologie al lang heeft bewezen dat koolwaterstofkracht niet alleen dodelijk is, maar ook wetenschappelijk onnodig.
Wanneer er een oorlog komt, zal een vijand worden geschapen, een gebeurtenis worden georganiseerd, de armen zullen lijden, de rijken zullen vet worden; en degenen die overleven zullen breken en zovelen zullen uiteindelijk sterven, zo niet door ziekte of letsel, door hun eigen handen.
