Zelfmedicatie is niet zonder gevaar

Anderzijds zijn artsen en toezichthouders ook niet onfeilbaar, zoals de honderdduizenden doden als gevolg van verslaving aan zware pijnstillers nog eens onderstreept. Achteraf weet iedereen wat er verkeerd ging, maar tijdens dat proces is de verleiding té groot, en/of de kennis ontoereikend. Wie een ‘expert‘ hoort zeggen dat veel mensen op leeftijd, en sporters, te weinig drinken, en dat uitdroging hen uiteindelijk fataal wordt, kan ook tevéél water drinken, en juist daardoor komen te overlijden.

Vitaminen en voedingspreparaten zijn populair, en een keur aan niet geheel ongevaarlijke medicijnen bij overdosering is vrij verkrijgbaar via de drogist. Dan laat ik de ‘coffeeshop‘ en de ‘slijter‘ nog maar even buiten beschouwing. Daar bovenop zijn daar nog de campagnes die ons aanmoedigen om te gaan sporten, maar vervolgens zie je een groeiend aantal mensen die met nieuwe knieën, nieuwe heupen, of permanent hersenletsel, gecompliceerde breuken en gebroken wervels als gevolg van sport de kwaliteit van hun leven dramatisch zien teruglopen, en wiens schuld is dat dan?

Medicijnen die in het ene land vrij verkrijgbaar zijn, zijn in een ander land slechts verkrijgbaar na tussenkomst van een arts. In Frankrijk mogen alleen oogartsen ‘oogmetingen‘ verrichten, waarna je met dat recept bij de opticien een bril uit mag zoeken. En wie er wil trouwen, moet eerst medisch gekeurd worden door een arts, wat een overblijfsel is uit de tijd waarin geslachtsziekten nog een groot gezondheidsrisico vormden, en partners geacht werden om na het ‘ja-woord‘ een monogaam leven te leiden. Wat in het ene land gezien wordt als overdreven bemoeizucht, vindt men elders prudent. En omgekeerd. De Amerikaanse angst voor bepaalde Franse kazen vinden ze in Frankrijk lachwekkend. En waar de Amerikanen hun koeien volproppen met hormonen, die in het vlees terechtkomen, en van overgewicht een pandemie hebben gemaakt, wijzen wij weer op ons voorhoofd. ‘Gekke jongens, die Amerikanen!‘

De bevolking voorlichten over risico’s en gevaren is primair een taak van de overheid, en secundair een taak van de media. Als overheidsfunctionarissen liegen over wat ze weten en gedaan hebben, komen de media in beeld als slot op de deur. Maar als die hysterisch uit de bocht vliegen, en van een bedenkelijke situatie een miskraam maken door zelf ook te liegen, en zich te laten gebruiken als loopjongens voor ‘belangen‘, dan wordt het evident précair.

Wat niet onderschat moet worden, dat is dat artsen, en anderen die werkzaam zijn in de zorg, en de politieke besluitvorming, blindvaren op bronnen die zij zelf als betrouwbaar beschouwen. Zij kunnen niet elk medicijn en elk advies zelf tegen het licht houden om te bepalen wat de risico’s zijn. In drukke praktijken ontbreekt de tijd daarvoor, en waar iemand daarnaast ook nog regelmatig op de televisie verschijnt om als ‘expert‘ het volk voor te lichten, rest er al snel ook geen vrije tijd meer om nog wat bij te beunen in het eigen vakgebied als de ontwikkelingen snel gaan, zoals nu. Bovendien moet men vaak al over gedetailleerde specialistische kennis beschikken om te overzien wat welke stof doet. Niet alleen de ‘werkzame‘ stoffen, maar ook die worden ingezet als ‘kruiwagen‘, of die als ‘vervuiling‘ worden aangetroffen. Met als gevolg dat menige ‘expert‘ volkomen oprecht en integer de passie staat te preken over de heilzame werking van een bepaald medicijn, of het gevaar van een alternatief preparaat, zonder zelfs maar te weten wat de bezwaren ertegen precies zijn. Hij of zij vertrouwt blind op de autoriteiten binnen de eigen beroepsgroep, in het bijzonder als die met kracht worden ondersteund door de ‘Gevestigde Media‘.

De situatie rond alles wat te maken heeft met ‘Covid‘ is nu in korte tijd ontstellend giftig geworden door ‘partijdigheid‘, waarbij naar hartelust wordt gegoocheld met cijfers, en de interpretatie van die cijfers, zowel door voorstanders van het beleid, als door fervente tegenstanders. Waarbij men aan beide zijden niet terugschrikt voor liegen en bedriegen, zodat je rustig kunt zeggen dat het verraderlijke tijden zijn. Het is logisch dat je iemand die in je gezicht liegt, wetend dat het een leugen is, vervolgens niet meer vertrouwt. Sommige ‘bronnen‘, zoals Rachel Maddow in de Verenigde Staten, liegen aan de lopende band voor een groot publiek, en die ‘bron‘ moet je derhalve schuwen als de ‘Zwarte Dood‘. Ongeacht of ze zich er zelf bewust van is dat ze in een fantasiewereld leeft, of dat ze rijp is voor therapie. Haar uit medelijden, of sympathie, het voordeel van de twijfel geven, omdat ze het deze keer misschien wél bij het rechte eind heeft, is onverantwoord. Maar verreweg de meeste ‘bronnen‘ zijn zelf verblind, en om de tuin geleid, en ze denken oprecht dat ze het goed doen.

Los van de vraag of een getal betrouwbaar is, is het ook zaak om te kijken naar de oorzaak, of oorzaken. Het wemelt van de meest uiteenlopende getallen over het percentage ‘niet-gevaccineerden‘ dat in het ziekenhuis belandt, afhankelijk van welke bron je raadpleegt. Om te beginnen is dan de vraag van welke datum het getal is, en hoe groot het percentage ‘gevaccineerden‘ is dat niet ‘volledig gevaccineerd‘ is, en daarom gemakshalve wordt opgeteld bij de ‘niet-gevaccineerden‘. Ik wees er daarbij eerder ook al op dat een krant als NRC voor Israël een getal van veertig procent ‘weigeraars‘ noemde, terwijl andere bronnen stelden dat de ‘vaccinatiegraad‘ in dat land (‘volledig gevaccineerd‘) boven de vijfenzeventig procent ligt. In dat land zijn ze echter alweer toe aan de ‘Derde Prik‘, waardoor ze mensen met ‘Twee Prikken‘ aan kunnen merken als ‘niet-gevaccineerd‘. Dat maakt het trekken van conclusies hachelijk, voor wie uit is op kennis.

Dat is dan nog los van het probleem dat de meeste mensen die bewust de boot afhouden, van mening zijn dat de burgers in het voortraject de zorg wordt onthouden die zou kunnen voorkomen dat ze in het ziekenhuis terecht komen. Als in het eerste stadium van ‘Covid‘ ivermectine of hydrochloriquine wordt voorgeschreven, inplaats van paracetamol, en: ‘Bel maar als je geen adem meer kunt krijgen‘, dan zouden ze dat ziekenhuis helemaal nooit van binnen zien. Ze nemen het de gezondheidsautoriteiten kwalijk dat die hun genezing frustreert. En dat is een bijzonder ongemakkelijk verwijt dat op gespannen voet staat met het idee dat een mens de baas is over zijn of haar eigen lichaam. Wel ‘Pilletjes van Pia‘ en geen ivermectine of hydrochloriquine? In het licht van de onderzoeken die er zijn, en de Indiase praktijk, is dat minimaal héél erg vreemd. Die artsen kunnen toch lastig volhouden dat ivermectine en hydrochloriquine hun eigen behandeling in de weg staat. Want ‘Neem maar een paracetamol’ is geen behandeling.

Wie zijn of haar oor te luister legt bij de ‘experts‘, of de ‘Gevestigde Media‘, krijgt te horen dat de ‘Alu Hoedjes‘, de ‘Complot Denkers‘ en religieuze fanatici het probleem zijn, omdat ze de wetenschap wantrouwen. Ik ontken allerminst dat die mensen bestaan, en soms met groteske wanen aan komen dragen. Maar als regel zijn die niet bijzonder invloedrijk. Waar het serieus mis is gegaan, dat is waar de universiteiten en instituten zijn overgenomen door pseudo-wetenschappers. Wat ik hier de ‘consensus-wetenschap‘ noem, alhoewel ik mij realiseer dat het een frontale aanval is op een enorme grote groep medelanders, waarvan velen volstrekt integer zijn, en oprecht hun best doen om de wereld beter te maken. Noch claim ik dat ik zelf onfeilbaar ben waar ik zekere problemen hier adresseer.

Komende week neem ik een ‘sabbatical‘, en ga ik op reis in de ‘Nieuwe Wereld‘ als pariah, maar zonder aanstoot te geven, omdat de mensen die ik zal ontmoeten, en waarvan ik moet aannemen dat ze niets begrijpen van mijn eigen gevolgtrekkingen, te goeder trouw zijn. Zij dragen mij geen slecht hart toe. Integendeel! Ze zouden mij graag willen helpen met een experimenteel ‘vaccin‘ waar ik geen vertrouwen in heb. En ik realiseer mij dat ze vermoedelijk oprecht menen dat ze mij behoeden voor ernstig leed door mij de toegang te ontzeggen tot medicatie waar ik wél vertrouwen in heb. Als ik in de Verenigde Staten ben, ga ik ook geen stennis schoppen omdat ik er geen ‘Roquefort‘ kan krijgen. Maar ik denk wel: ‘Gekke jongens, die Amerikanen!’. Maar ‘Roquefort‘ is geen medicijn, dus: ‘Gekke jongens die consensus-artsen‘, dat ligt toch nog wel een stukje gevoeliger.