Indignatie redactie 
“Mijn religie bepaalt wie ik ben. En ik ben mijn hele leven al katholiek,” zei vicepresident Joe Biden in 2012. “Ik accepteer het standpunt van mijn kerk over abortus als …. leer. Het leven begint bij de conceptie. …Ik weiger dat gewoonweg op te leggen aan anderen.”.
Vier decennia lang steunde Biden het Hyde-amendement, dat het gebruik van de belastingdollars van Joe’s medekatholieken verbiedt om te betalen voor wat zij zien als het doden van de onschuldige ongeborenen.
Vorige week, draaide Joe om. Hij steunt nu de intrekking van het Hyde-amendement.
Ilyse Hogue van NARAL Pro-Choice America verwelkomde de verloren zoon thuis: “Wij zijn pleased dat Joe Biden zich bij de rest van het Democratische gebied van 2020 in het samenvoegen rond de de kernwaarden van de Partij – steun voor abortusrechten heeft aangesloten.
Maar wanneer werd het recht op een abortus – een misdaad in vele staten voor 1973 – een “kernwaarde” van de Democratische Partij?
En wat zijn deze “waarden” waarover politici voortdurend praten?
Zijn ze onveranderlijk? Of veranderen ze met de veranderende tijden?
Vorige maand zei Disney CEO Bob Iger dat zijn bedrijf kan stoppen met filmen in Georgië als de nieuwe anti-abortuswet van kracht wordt: “Als [de wet] wet wordt, zie ik niet in hoe het voor ons praktisch is om daar te blijven filmen”.
De wet van GeorgiÔ verbiedt bijna alle abortussen, zodra een hartslag wordt ontdekt, zowat zes tot acht weken in zwangerschap. Het weerspiegelt de christelijke conservatieve waarden van miljoenen Georgiërs.
Voor Iger en Hollywood, echter, beperkt de Georgische wet de “reproductieve rechten” van vrouwen radicaal en is het een morele schande.
Het gaat hier om een botsing van waarden.
Wat de ene partij gelooft is het behoud van het door God gegeven recht op leven voor de ongeborenen, de andere partij ziet het als een schending van de rechten van vrouwen.
De botsing roept vragen op die verder gaan dan onze cultuuroorlog om te vragen waar Amerika in de wereld voor zou moeten staan.
“Amerikaanse belangen en Amerikaanse waarden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden”, zei Piet Buttigieg tegen Rachel Maddow. Staatssecretaris Mike Pompeo vertelde het Claremont Instituut: “We hebben te weinig moed gehad om regimes te confronteren die haaks staan op onze belangen en onze waarden”.
Hebben Pompeo en burgemeester Pete het over dezelfde waarden?
De burgemeester is trots homo en in een homohuwelijk van hetzelfde geslacht. Toch bestond het recht op het homohuwelijk niet eens in dit land tot het Hooggerechtshof het een paar jaar geleden ontdekte.
In een toespraak in 2011 voor de VN zei minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton: “Homorechten zijn mensenrechten”. Ze keurde tijdens de Pride Month de Amerikaanse ambassades goed die de regenboogvlag voeren tijdens de Pride Month.
Dit jaar heeft Mike Pompeo tegen de Amerikaanse ambassade in Brazilië gezegd dat ze de regenboogvlag niet mag voeren. Hij legde zijn morele plicht uit aan het Christian Broadcasting Network: “De taak die ik heb is gebaseerd op mijn begrip van mijn geloof, mijn geloof in Jezus Christus als de Verlosser’.
De christelijke waarden die Pompeo aanhangt op het gebied van abortus en de rechten van homoseksuelen zijn in strijd met wat de progressieven nu mensenrechten noemen.
En de wereld weerspiegelt de Amerikaanse kloof.
Er zijn gay pride parades in Jeruzalem en Tel Aviv, maar geen enkele in Riyad en Mekka. In Brunei kan homoseksualiteit je het leven kosten.
Voor veel Amerikanen is diversiteit – raciaal, etnisch, cultureel, religieus – onze grootste kracht.
Toch zijn Polen en Hongarije trots op hun etnonationalistische houding. Zuid-Korea en Japan verzetten zich hevig tegen de raciale en etnische diversiteit die immigratie met zich mee zou brengen. Catalanen en Schotten in deze eeuw, zoals Quebecois in de vorige eeuw, proberen zich af te scheiden van de naties waartoe zij al eeuwenlang behoren.
Zijn etnonationalistische naties minder rechtvaardig dan de diverse naties zoals de onze? En als diversiteit een Amerikaanse waarde is, is het dan echt een universele waarde?
Denk aan de waardevolle rechten van ons eerste amendement – vrijheid van meningsuiting, religie en de pers.
Saoedi-Arabië staat geen christelijke predikers toe. In Afghanistan en Pakistan worden bekeerlingen die zich tot het christendom bekeerd hebben, geconfronteerd met wrede represailles. In het boeddhistische Myanmar zijn moslims etnisch gezuiverd.
Deze naties verwerpen de gelijkheid van alle religies en geloven in het primaat van hun eigen meerderheidsgeloof. Zij verwerpen onze muur van scheiding tussen religie en staat. Onze waarden en hun waarden zijn in strijd met elkaar.
Wat maakt de onze goed en de hunne goed? Waarom zouden onze opvattingen en waarden de overhand moeten hebben in wat tenslotte hun landen zijn?
Sommigen beschouwen onze Grondwet als het beschermen van praktijken – abortus, godslastering, pornografie, het verbranden van vlaggen en het vernielen van religieuze overtuigingen – die andere landen beschouwen als symptomen van een uiteenvallende samenleving.
Toen Hillary Clinton zei zou de helft van alle verdedigers van de Troef in een ,,mand van deplorables” voor het zijn ,,racistisch, seksistisch, homofoob, xenofoob, Islamofoob kunnen worden gezet”, gaf zij toe dat veel van hen vele progressieve waarden verafschuwen.
Waar, maar in het tijdperk van Troef, waarom zou haar liberale waarden die Amerikaanse kampioenen in het buitenland moeten zijn?
Met de triomf van het secularisme, hebben wij Amerikanen geen gemeenschappelijke godsdienst, geen gemeenschappelijk geloof, geen gemeenschappelijk doopvont van morele waarheid. Wij zijn het niet eens over wat goed en fout is, moreel en immoreel.
Zonder een overeengekomen hoger gezag worden waarden een kwestie van mening. En de onze zijn in conflict en onverzoenlijk.
Begrepen. Maar hoe blijven we dan één natie en één volk?
