Zijn nazi-vergelijkingen ooit gerechtvaardigd?

Zijn nazi-vergelijkingen ooit gerechtvaardigd? Een diepgaande blik op waarom de zaak in het voordeel van misschien meer dwingend is met betrekking tot het covid-beleid.

Covid is uitgebuit om vrijheid en mensenrechten te schenden op een manier die lijkt op de opkomst van de nazi’s in het decennium voorafgaand aan de Holocaust, maar zijn dergelijke vergelijkingen gepast?

Dit is geen polemiek en ook niet bedoeld om iemand te kwetsen. Het is een eerlijke poging om een ​​uiterst gevoelige kwestie aan te snijden die gezien de urgente omstandigheden noodzakelijk is om te bespreken.

De Holocaust is gemakkelijk de meest iconische triomf van het pure kwaad uit de geschiedenis. Het staat als een unieke gebeurtenis, een bewijs van het bodemloze vermogen van mensen tot slechtheid en verdorvenheid. De universele erkenning van zijn status als de grootste collectieve misdaad van de mensheid, ondanks de huidige polarisatie die het zelfs niet eens kan worden over de meest fundamentele voorschriften van de werkelijkheid, is een bewijs van de transcendente aard van zijn kwaadaardige karakter. Dus de Holocaust en zijn nazi-daders waarmee het synoniem is, worden terecht beschouwd als zonder enige soortgenoot waarmee het kan worden vergeleken.

De nazi’s en de Holocaust zijn echter meer dan de objectieve en feitelijke status als de onbetwiste koning – “GEIT” – onder het pantheon van de meest gruwelijke kwaden aller tijden. Ze volgden een draaiboek om hun slechte doelen te bereiken, tactieken die kunnen worden aangepast voor andere doelen die op zichzelf slecht zijn, ondanks het feit dat ze de verheven slechte prestaties van de nazi’s niet ter discussie hebben gesteld.

Er is tegenwoordig een sterk sentiment in de beleefde samenleving die instinctief elke verwijzing naar of vergelijking met de nazi’s of de Holocaust verafschuwt, zonder uitzondering. Tegelijkertijd groeit onder een segment van normale en rationele mensen het besef dat nazi-vergelijkingen nodig zijn in het licht van de gelijktijdige politieke en sociale realiteit (nazi-vergelijkingen waren al een favoriet van extremistische crackpots lang voordat covid ronddraaide). Dit leidt tot enige mate van verwarring (minimaal), zoals dit artikel uit een van de kranten in de VS:

Ook in Nederland groeit het gebruik van Nazi-vergelijkingen

Het gebruik van de hashtag #jodenster kende rond 5 september een explosie, mede rondom de demonstratie op de Dam en de vele felle reacties daarop. Maar ook daarna bleven meerdere accounts uit de zogeheten “wappie”-bubbel de hashtag gretig gebruiken. Hoewel niet alle tweets een groot bereik hebben, weten enkele toch honderden gebruikers te bereiken.

Ik denk dat het de moeite waard is om te onderzoeken of deze houding echt gerechtvaardigd is, of dat er tijden of verschijnselen zijn waarvoor nazi-vergelijkingen nuttig en inderdaad passend zijn.

Al een langere tijd maken demonstranten tegen de coronamaatregelen misbruik van de herinnering van de Holocaust, zowel in beeld als taal. Zo was er in juli een demonstratie van ‘Police for Freedom’ in Rotterdam, waarbij enkele demonstraten, getooid in gestreepte pyjama’s en jodensterren, rondliepen met teksten als ‘ Wie wordt de nieuwe Anne Frank?‘ en ‘ongevaccineerden verstoppen we in het Achterhuis‘.

Op social media gaan de vergelijkingen gewoon door

In het openbaar de vergelijking maken tussen het coronabeleid en de Holocaust veroorzaakt een storm van afschuw en afkeuring, maar op sociale media kan het openlijk en reageren er ook nog mensen instemmend. Een simpele zoekopdracht naar #Jodenster op Twitter opent een portaal naar een wereld waarin tegenstanders van het coronabeleid maar al te graag de Tweede Wereldoorlog aangrijpen als argument. In enkele Telegramgroepen, waaronder ‘Vaccinatiewaarheid’ en ‘Dutch Digger News’ worden afbeeldingen waarin Jodensterren en QR-codes vergeleken worden tevens regelmatig gedeeld.

De zaak dat nazi-vergelijkingen nooit gerechtvaardigd zijn

Ik schrijf hier geen proefschrift, ik geef alleen een algemeen overzicht van de argumenten om nooit nazi-vergelijkingen te maken. Ook zijn alle volgende argumenten argumenten in graden – wat betekent dat iets meer of minder waarschijnlijk is of gemakkelijker zal gebeuren – geen binaire keuzes waar/onwaar. Ze kruisen en versterken elkaar ook, waardoor de rigide karakterisering die ik maak in de praktijk niet zo duidelijk afgebakend is. Ik vertrouw er daarom noodzakelijkerwijs op dat de lezers enig verstand gebruiken bij het analyseren van de gepresenteerde argumenten.

Er zijn 3 uitgangspunten waaruit alle argumenten voor “geen vergelijkingen” voortkomen:

1. Nazi-vergelijkingen beschadigen of verminderen het nauwkeurige begrip van het onderwerp nazi’s en de Holocaust.
2. Nazi-vergelijkingen zijn een krachtig wapen dat zal worden toegeëigend om domme, corrupte of kwaadaardige agenda’s te bevorderen.
3. Nazi-vergelijkingen zijn kwetsend voor de slachtoffers van de nazi-gruweldaden en hun nakomelingen.

1. Nazi-vergelijkingen beschadigen of verminderen het nauwkeurige begrip van de nazi’s en de Holocaust:

Het principe hier is vrij eenvoudig: de menselijke natuur is dat wanneer je twee dingen vergelijkt, je de kenmerken en aard van elk op elkaar projecteert (tot op zekere hoogte). Elke nazi-vergelijking verdunt daarom per definitie zowel het unieke karakter en de gruweldaden van de nazi’s in de hoofden van mensen als het niveau van waargenomen kwaad – om losjes te verwijzen naar alle onderscheiden kenmerken die typisch met nazi’s worden geassocieerd – in wat dan ook wordt vergeleken met de Nazi’s die verder gaan dan gepast of nauwkeurig is. Het is duidelijk dat er tal van andere manieren zijn om dit soort intellectuele verwarring te veroorzaken (kijk maar naar universiteitscampussen). Er zijn verschillende categorieën van “misleid” waar dit toe leidt:

1. De erosie van het duidelijke besef van het nazi-kwaad en de gruweldaden, wat een krachtige les en kracht is die invloed uitoefent op mensen om alles te vermijden dat lijkt op “iets wat een nazi zou doen”. Het begrip en de duidelijkheid van het grenzeloze menselijke vermogen tot kwaad is een belangrijke en ontnuchterende les voor sociale en politieke leiders, en wordt vandaag de dag nog steeds vrij openlijk gemanifesteerd in landen – vooral Duitsland – waar er nog steeds wetten bestaan ​​die soorten haatzaaiende uitlatingen of acties verbieden.
2. Het vermindert de waardering van mensen dat mensen er soms gewoon voor kiezen slecht te zijn en kwaad te doen.
3. Het laat mensen denken dat ander beleid, sentimenten en zelfs misdaden of gruweldaden veel meer zwart-wit en kwaadaardiger zijn dan ze zijn. (Zo kun je het volgende soort verwrongen logica overhalen: als iemand “X” doet of denkt, wat het soort dingen is dat nazi’s doen of hoe ze denken, dan is “X” duidelijk een onuitsprekelijk kwaad dat moet worden tegengewerkt met alle mogelijke middelen en degenen die “X” doen of denken zijn een weerzinwekkende kwaadaardige kanker op de samenleving die moet worden geëlimineerd”)
4. Het vernietigt het fundamentele realiteitsgevoel en het oordeel van mensen. Wanneer iets als “nazi-achtig” wordt bestempeld, zullen andere dingen die objectief van vergelijkbare omvang of aard zijn, ten onrechte als fundamenteel verschillend worden beschouwd. Dit kan iemands realiteitszin gemakkelijk vervormen, aangezien dit ertoe zal leiden dat iemand zijn intuïtieve, ingesleten realiteitszin als verkeerd en waanvoorstellingen negeert, wat op zijn beurt zal betekenen dat de persoon niet zinvol aan de realiteit wordt vastgebonden en openstaat om bijna te geloven. alles, hoe absurd ook.

2. Nazi-vergelijkingen zijn een krachtig wapen dat zal worden toegeëigend om domme, corrupte of kwaadaardige agenda’s te bevorderen:

Dit is praktisch vanzelfsprekend. De verfoeilijke connotatie van ‘nazi’ betekent dat mensen alles (met succes) dat met nazi’s wordt geassocieerd, zullen vermijden, zelfs zwakzinnig, ongeacht de verdiensten. De nadelen die hieruit voortvloeien, naast de bovengenoemde vier, zijn:

1. Het maakt het gemakkelijker voor domme, corrupte of slechte mensen/agenda’s om succesvol te zijn, of succesvol te worden uitgevoerd of bereikt, wanneer de oppositie kan worden beschadigd (in welke mate dan ook) door ze te categoriseren als “nazi’s” of “nazi-achtig” in leu of aanvallen op basis van verdienste.
2. Het maakt mensen intellectueel lui als ze iets dat ze niet leuk vinden eenvoudigweg als ‘nazi-achtig’ kunnen bestempelen in plaats van zich bezig te houden met de feitelijke feiten van een kwestie, die meestal veel genuanceerder en ‘grijs’ zijn dan mensen comfortabel kunnen leven met.
3. Het verhoogt de sociale of maatschappelijke spanningen rond een kwestie, aangezien morele framing iemands identiteitsgevoel impliceert, en alles dat iemands zelfgevoel bedreigt of tegenwerkt, zal automatisch een machtige emotionele reactie uitlokken. Het kan ook leiden tot snelle en dramatische schadelijke veranderingen in de samenleving, aangezien mensen veel meer open zullen staan ​​voor extreme oplossingen wanneer het probleem waarmee ze worden geconfronteerd, wordt afgeschilderd als een nazi-achtige existentiële crisis.
4. Ironisch genoeg maakt het de weg vrij voor de ontmenselijking van iedereen die ervan wordt beschuldigd een ‘nazi’ te zijn, waardoor een primaire beperkende invloed wordt geëlimineerd die voorkomt dat mensen wreedheden tegen andere mensen begaan.

3. Nazi-vergelijkingen zijn kwetsend voor de slachtoffers van de nazi-gruweldaden en hun nakomelingen.

Deze is ook behoorlijk intuïtief – alles vergelijken met de nazi’s komt over als een vermindering van wat de nazi’s deden, wat pijnlijk is voor iedereen die heeft geleden onder de nazi’s en de Holocaust, die het gevoel hebben dat hun persoonlijke lijden en ervaring wordt aangevallen en gedelegitimeerd.

Dit zijn natuurlijk geen argumenten die lichtvaardig genegeerd of verworpen kunnen worden door goedkope lippendienst of “ja, maar…” duplieken. In het algemeen is de Holocaust een onderwerp dat een heiligheid of eerbied heeft en dat we uiterst op onze hoede moeten zijn voor verontreiniging.

Ik ben echter van mening dat deze positie zonder enige rationele beperking op hol heeft geslagen, wat heeft geleid tot een omgeving waarin nazi-vergelijkingen alleen hartstochtelijk worden gehekeld waar ze misschien logisch zijn, maar routinematig worden ingeroepen voor allerlei belachelijke of walgelijke toepassingen zonder zware bezwaren ( buiten de verplichte maar grotendeels zinloze officiële persberichten van verschillende organisaties om de lofzang op geloofwaardigheid bij hun achterban te behouden).

De reden waarom nazi-vergelijkingen soms gerechtvaardigd zijn

Het argument voor komt in wezen neer op één enkel basisargument. De nazi’s en hun gruweldaden hebben twee zeer verschillende dimensies: het morele karakter, het historisch transcendente en ongeëvenaarde kwaad dat door de nazi’s werd belichaamd; en de tactieken die ze gebruikten om hun weerzinwekkende, kwaadaardige ideologie te verwezenlijken en uit te voeren. De argumenten tegen nazi-vergelijkingen vloeien allemaal voort uit de eerste. Het is echter dat laatste dat de basis vormt voor het tegenargument.

Het primaire argument voor nazi-vergelijkingen: “Degenen die niet leren van de geschiedenis zijn gedoemd deze te herhalen”

De opkomst van de nazi’s biedt een waardevolle gids om te observeren en te begrijpen hoe zo’n kwaadaardige ideologie en beweging aan de macht kunnen komen en met succes haar verachtelijke plannen op wereldwijde schaal kunnen vervolgen. Hoewel de specifieke doelen en de algemene grenzeloze verdorvenheid en het kwaad van de nazi’s uniek zijn, zijn hun methoden en tactieken die worden gebruikt om zowel politieke macht te verwerven als de acceptatie van hun afwijkende ideologie in grote lijnen te generaliseren naar elke samenleving en machtsstructuur. Sterker nog, er zijn zelfs grote lijnen van hoe zaken als genociden gaandeweg worden vervolgd, zoals het volgende van de organisatie Genocide Watch:

Waarom hebben we nazi-vergelijkingen nodig als we al weten en redelijk goed begrijpen hoe ze erin zijn geslaagd hun kwaad op de wereld te vervolgen?

Er zijn verschillende unieke aspecten van de nazi’s die relevant zijn voor het succesvol overbrengen van de historische lessen die eenvoudigweg niet adequaat kunnen worden gemaakt zonder verwijzing naar de nazi’s. Nogmaals, ik vertrouw noodzakelijkerwijs op de lezer om meer specifieke toepassingen te maken van de hieronder uiteengezette principes, om de lengte enigszins beheersbaar te houden. Deze kunnen grofweg worden onderverdeeld in de volgende 4 categorieën:

1. Het simpele feit is dat de nazi’s en de Holocaust zijn ingebed in het collectieve bewustzijn en geheugen van de mensheid op een manier die geen enkele andere genocide of kwaadaardig regime is. Met andere woorden, in de hele mensheid is (en voelt) het meer ‘echt’, onmiddellijk, aanwezig en impactvol. Dit maakt het potentieel een krachtiger middel om de harde en ongemakkelijke realiteit van zijn lessen over te brengen met een grimmige finaliteit en vastberadenheid die zeker op zijn minst nuttig is.
2. Veel van de individuele symbolieken of kenmerken van de Holocaust zijn de manier of naam geworden waarop de onderliggende tactiek of methodologie mentaal wordt afgebeeld en waarnaar in taal wordt verwezen. Zo is “gele ster” synoniem met en brengt krachtig de manifestatie over van de tactiek van ‘de ontmenselijken op een vernederende manier markeren’. Er zijn ook veel specifieke kenmerken van de nazi’s en de Holocaust die gewoon niet aanwezig zijn in andere historische wreedheden
3. De Holocaust is gedocumenteerd in tegenstelling tot alle andere op afstand vergelijkbare gruweldaden of kwaadaardige regimes, die een mate van duidelijkheid en ondubbelzinnige definitiefheid bieden die nergens anders te vinden is.
4. Het pure, onvervalste kwaad van de Holocaust en de nazi’s is vereeuwigd en gegraveerd in de structuur en normen van de moderne samenleving. De internationaal gedeelde erkenning hiervan leidde tot tal van verdragen en conventies waarin normen en wetten werden vastgelegd om te voorkomen dat een soortgelijke aanfluiting ooit in de beschaafde wereld zou opduiken. Dit verschaft een unieke en krachtige morele plicht en autoriteit om extreme waakzaamheid te betrachten bij het vermijden van alles dat ook maar een kleine gelijkenis vertoont met of de mogelijkheid heeft om een ​​risico te nemen dat de deur kan openen voor de mogelijkheid dat een ander kwaadaardig regime aan de macht komt.

Covid-beleid en nazi-vergelijkingen: zijn ze gerechtvaardigd?

De covid-pandemie is door veel politici en leiders uitgebuit om op een ongekende schaal inbreuk te maken op fundamentele vrijheden, waarvan de omvang vóór de pandemie volledig ondenkbaar zou zijn geweest. Wat relevant is voor het beoordelen van deze vraag is de realiteit die bestaat, niet een theoretisch of abstract ideaal of idee van wat ‘zou moeten’ zijn. Er zijn dus (minstens) 3 algemene argumenten die sterk pleiten voor het gebruik van redelijke vergelijkingen van het huidige “covid” -beleid en -acties met hun voorouderlijke nazi-incarnaties:

1. Het is duidelijk dat er geen beperkend moreel principe is dat politiek of maatschappelijk beleid of acties ervan weerhoudt om wreedheden te begaan tegen delen van de bevolking die systematisch worden ontmenselijkt en gescheiden in bedreigingen en in de praktijk. Het is dus van levensbelang om dit goed te communiceren. Nazi-analogie biedt de intellectueel en emotioneel meest nauwkeurige en krachtige middelen om deze realiteit duidelijk te verwoorden.
2. De ongelukkige realiteit is dat het taboe op nazi-vergelijkingen op dit moment een grotendeels mythisch beest is. Deze ontwikkeling wordt nog verergerd door het perverse instinct van veel ‘mainstream’-experts en invloedrijke mensen om alleen echte aanstoot te geven aan nazi-vergelijkingen wanneer ze worden ingeroepen tegen iets dat op zijn minst rationeel kan worden verdedigd, of tegen iets aan de politieke linkerzijde. Dit zijn niet alleen nazi-vergelijkingen, het omvat elk beslissend moreel argument tegen de radicaal-progressieve kijk op ‘sociale kwesties’. Maar het is hetzelfde fundamentele wereldbeeld en instinct dat ten grondslag ligt aan de selectieve oppositie tegen nazi-vergelijkingen en andere morele argumenten tegen de heersende sociale oorzaken die zich voordoen als ‘burgerrechten’. Door dit te laten staan, gaan mensen zich waanvoorstellingen verwrongen noties van moraliteit en realiteit eigen maken.
3. De decennialange kruistocht tegen nazi-vergelijkingen heeft geresulteerd in een wereld waarin het duidelijk is dat het soort dreiging van de nazi’s onmogelijk in welke vorm dan ook opnieuw kan verschijnen. Kritisch gezien wordt dit uitgebreid met de tactische stappen en strategieën die door de nazi’s werden gebruikt om macht te verwerven en hun kwaadaardige ideologie te vervolgen, ondanks de duidelijke waarheid dat ze generaliseerbaar zijn naar elke tijd en plaats. Dit komt misschien het beste tot uiting in het spottend verwerpen van de verschillende argumenten dat regeringstirannie een altijd aanwezige bedreiging is door links, het politieke establishment (van praktisch alle reguliere politieke partijen overal, inclusief de Republikeinen), en de superrijken die de moderne incarnatie van de vergulde aristocratieën van weleer.
4. “Wie niet leert van de geschiedenis, is gedoemd haar te herhalen.” Als we de geschiedenis van de politieke en ideologische opkomst van de nazi’s aan de macht niet mogen bestuderen, is het onvermijdelijk dat we uiteindelijk gedoemd zijn om uiteindelijk een ander genocidaal regime te laten opstaan.

Aan de andere kant zijn de argumenten om geen nazi-vergelijkingen te maken, hoewel krachtig in een vacuüm, niet bijzonder overtuigend als ze worden toegepast op het huidige politieke en sociale klimaat dat vandaag bestaat:

1. Holocaust-educatie bestaat bijna niet in de samenleving (kijk maar naar de peilingen over Holocaust-gerelateerde onderwerpen).
2. De impuls tegen nazi-vergelijkingen is niet echt meer geworteld in oprechte morele verontwaardiging dat het argument het unieke kwaad van de nazi’s aan het verminderen is, het lijkt eerder een functie te zijn van de oppervlakkige politieke doctrine dat “nazi’s altijd de ergste ooit zijn” om te voorkomen dat ze om te worstelen met het zeer reële spook van tirannie en kwaad van de overheid, dat in de linker en reguliere sociale kringen als gouche wordt beschouwd.
3. Nazi-vergelijkingen zijn al redelijk routineus geworden in de samenleving (en een favoriete Trump-vergelijking door velen aan de linkerkant).
4. Hoewel het waar is dat nazi-vergelijkingen verontrustend kunnen zijn voor overlevenden en de nakomelingen van Holocaust-slachtoffers, wordt de Holocaust niet lichtvaardig gemaakt om te goeder trouw vergelijkingen te maken die feitelijk correct zijn – hoewel het belangrijk is om mensen niet te beledigen of te beledigen, is er een limiet in hoeverre dit kan worden opgevangen (zoals piloten een perfect zicht moeten hebben, en het kan ons niet schelen dat dit beleid mensen die geen perfect zicht hebben, leed kan bezorgen (vooral als ze dromen koesterden om een ​​commerciële piloot te worden)).

Uiteindelijk bevinden we ons misschien op een kruispunt in de geschiedenis waar een duidelijke mogelijkheid bestaat voor de opkomst van kwaadaardige regimes die wreedheden kunnen begaan. Kijk maar naar de onderdrukking van covid-behandelingen die hebben geleid tot miljoenen onnodige sterfgevallen, waarbij de beleidskeuzes werden gemaakt in de wetenschap dat ze direct leidden tot de gezamenlijke dood van miljoenen. Een belangrijke factor die ervoor zorgde dat de nazi’s zo machtig werden dat ze vandaag de dag zeker worden herhaald, was de weigering van de rest van de wereld om de nazi’s en de politieke/sociale realiteit te zien voor wat ze waren.

Het is op zijn minst redelijk voor rationele mensen te goeder trouw om te concluderen dat nazi-vergelijkingen gerechtvaardigd en noodzakelijk zijn om de schokkende verkorting van fundamentele mensenrechten en vrijheden in de afgelopen 20 maanden naar behoren over te brengen.

Opmerkingen, vooral die het oneens zijn met mijn argumenten, zijn welkom.