zijwieltjes

De ‘zijwieltjes‘ gaan van het fietsje.

In de jaren van de ‘wederopbouw‘ kregen kinderen van jongsaf mee dat hun ouders voor hen zouden zorgen tot ze de schone leeftijd van achttien lentes hadden bereikt, en daarna zochten ze het maar uit. Niet dat ze tot dat moment gepamperd en vertroeteld werden. Het hing sterk af van de ouders of die hen op ‘Spartaanse‘ wijze voorbereidden, of eerder met de inzichten van ‘Athene‘, of iets er tussenin. Maar het idee was dat de opvoeding van een kind een zelfstandige volwassene moest maken, die zich staande wist te houden in een niet overdreven vriendelijke wereld.

Of je beter af was met ‘Sparta‘ of ‘Athene‘ was eigenlijk lastig vast te stellen. Deels omdat we allemaal verschillend zijn qua ‘temperament‘, de manier waarop we reageren op initiatieven van anderen, en bereid zijn ons te schikken naar algemeen geldende wetten. Maar uiteraard ook omdat je niet vooraf kunt weten welke vaardigheden nog van pas zullen komen ergens in de vage toekomst. In een toekomst waarin de overheid klaarstaat met een warme fles en een speen, een gloednieuwe driewieler met zijwieltjes voor de achttienjarige, en een snoeppot vol subsidie, is het perspectief anders dan in een wereld waarin het geld op is.

Toen ik op 2 februari 2014, aan de vooravond van de coup in Oekraïne, de frustratie van mij afschreef over NAVO-landen, bijeen in München voor hun ‘Veiligheidsconferentie‘, en uit alles bleek dat een staatsgreep in Oekraïne in voorbereiding was, zat deze uitkomst die we nu zien al ‘in de pen‘. Het is uiteraard onmogelijk om minutieus het hele traject te schetsen dat we zullen gaan, en welke stappen er gezet gaan worden, en door wie, maar je kon er vergif op innemen dat het janken zou worden. Dat verwende ‘Prinsjes‘ en ‘Prinsesjes‘, en luie, opportunistische ‘labberdekakken‘ het voor de wereld gingen verpesten door met vuur te spelen.

Die coup was, bij lange na, niet het enige ‘signaal‘. Dit hele blog laat zich lezen als een langgerekte opsomming van vergelijkbare ‘policy-failures‘. En wie nu de krant openslaat, of de televisie aanzet, kan genieten van een lange optocht van volstrekt onnozele ‘experts‘, die betaald krijgen om lariekoek te debiteren en leugens te verspreiden. Over alles. Keer op keer heb ik hier moeten benadrukken dat ik geen ‘partij-ideoloog‘ ben. Ook ik heb zo mijn idealen, en maatschappelijke structuren die mij beter bevallen dan andere. Maar die verhinderen niet dat ik steeds terugkeer naar de realiteit. Daarom treft u op dit blog steeds zo’n breed spectrum aan van mensen die, volgens mij, wijze dingen zeggen over een bepaalde kwestie. ‘Evidence Based‘. Maar die op grond van de feiten zoals ze er liggen ook niet terugschrikken voor conclusies die ideologen niet graag horen.

Meer dan eens heb ik mij hier afgezet tegen hoogleraar internationale betrekkingen Rob de Wijk, en (in mindere mate) tegen de journaliste Hella Hueck die, zonder ondersteunende opleiding, voorzover ik kan nagaan, verstandiger praat over economie dan de doorsnee econoom. Maar beide gasten vielen mij afgelopen week op in het programma van de ‘Dames‘ van ‘GoedeMorgenNederland‘, omdat ze tegenwicht boden in het heksenbrouwsel dat de media ons nu voorzetten. Beslist geen ‘Rusland-apologeten‘, en eerder onderdeel van de NAVO-fanclub, maar niet totaal doorgedraaid zoals de rest. De Wijk zag zich geflankeerd door Jean Dohmen, ook geen econoom, maar wel hoofdredacteur van het ‘Financieel Dagblad‘, die ernstig uit zijn nek zat te wauwelen, en de nog veel grotere fantast Lilianne Ploumen. Hella Hueck moest het opnemen tegen de fantasten Jesse Klaver en Robert van de Roer. Dan zeg je al snel zinnige dingen. Maar ik vrees dat het te weinig, te laat is.

Alle signalen staan op donkerrood. De ‘gepamperde‘ generaties, die zich tegoed hebben gedaan aan laaghangend fruit en subsidie voor alles wat hun hartje begeerde, keren terug in de schoolbanken. Het opleidingsinstituut dat deze cursus aanbiedt, is de ‘School of Hard Knocks‘. De ‘Spartaanse‘ variant, omdat ‘Athene‘ zich de kaas van het brood heeft laten eten. ‘Athene‘ vereist dat je alert blijft. Dat je actief op zoek gaat naar correcte informatie, en dat je blijft nadenken, en de dialoog opzoekt. Dat je je hersenen gebruikt, voordat je naar je onderbuik luistert. Door stil te staan bij de werken van auteurs die ons daar op wezen, en ook lieten zien waarom dat belangrijk was, zoals Andreas Kinneging in het Nederlandse taalbereik, die met zijn boek ‘De Onzichtbare Maat‘ vooral de academische wereld wilde wakkerschudden, heb ik van mijn kant getracht zowel het abstracte denken over ‘goed‘ en ‘kwaad‘, als de praktische invulling te bedienen.

Geen land zal ooit bij machte zijn om het alle burgers naar de zin te maken. En er zijn situaties waarin je de burger ook niet naar de mond moet praten, maar juist krachtig moet tegenspreken. Als ik in gesprek met anderen wijs op het gegeven dat de populariteit van Poetin in zijn eigen land is gestegen door wat Rusland nu doet in Oekraïne, dan zijn er typisch twee mogelijke reacties. Of ik ben slecht geïnformeerd, want de uitgever van de ‘Moscow Times‘, een extreem betrouwbare Nederlandse Trotskist, zegt dat er juist veel weerstand is. Of ze wijzen erop dat Hitler ook een grote aanhang had. ‘Dus…..‘. Er komt geen begin van enige dialoog uit voort. En als ik er op wijs dat de Russen middels buitgemaakte documenten, die ze al eerder openbaar hebben gemaakt, laten zien dat Oekraïne, samen met hun ‘vrienden‘ van de NAVO, een nieuwe aanval op de ‘Donbas‘ op de agenda hadden staan voor maart, en dat de Russische actie daarmee meer zoiets was als dat ‘Weapons of Mass Destruction‘-verhaal waarmee wij Irak binnenvielen, maar dan met een échte dreiging inplaats van een fictieve, ondersteund met reeds eerder openbaar gemaakte informatie over opbouw van troepen aan de grens, dan ben je een ‘Rusland-apologeet‘. De feiten hoeven verder niet te worden onderzocht. De onderbuik, de emotie, het gevoel regeert.

De eindeloze stroom waarschuwingen vanuit Rusland over ‘genocide‘ in Oekraïne berustte primair op de niet aflatende reeks moorden waardoor uiteindelijk al 14.000 mensen in de ‘Donbas‘ het leven lieten sinds 2014. Maar daar kwam enige tijd geleden de beschuldiging bij dat ‘Biolaboratoria‘ in Oekraïne experimenten deden op de bevolking die het daglicht niet konden verdragen. Aanvankelijk door de gebruikelijke ‘FactCheckers‘ naar het land der fabelen verwezen, maar sinds de steeds weer terugkerende Victoria Nuland zich tegenover Amerikaanse leden van het ‘Congres‘ bezorgd toonde over het ‘in handen vallen‘ van die laboratoria, en de publicatie, door de Russen, van documenten van de Amerikaanse ambassade die betrekking hadden op de vernietiging van alle bewijsmateriaal, licht het hele zaakje ‘op straat‘. Maar dan moet je wel willen weten wat er omgaat in de wereld, en je niet beperken tot de propaganda-echokamer.

Oorlog is geen sport voor ‘Prinsjes‘ en ‘Prinsesjes‘, en ‘sprookjesverkopers‘. Wat mij bovenal opvalt als ik de Russische media zie, dat is de zakelijke, sobere verslaggeving. Als er iets mis gaat, zoals daar waar jonge dienstplichtigen ook richting Oekraïne werden gedirigeerd, in strijd met wat Poetin had afgesproken met de legerleiding, dan staat dat ook open en bloot op ‘RT‘. En als er een bom ontploft op de binnenplaats van een ziekenhuis in Marioepol dan zeggen ze niet dat er geen bom is gevallen, maar verklaren ze dat vanuit het gegeven dat het ‘Azov-leger‘, dat de stad verdedigt, wapens afvuurt vanaf die positie, wat maakt dat het een legitiem doelwit wordt binnen het geldend oorlogsrecht. En op het internet wemelt het van de filmpjes waarop te zien is hoe Oekraïense legereenheden raketten afvuren vanaf posities tussen de flats, pal naast een kinderspeelplaats, of vanaf de daken van publieke gebouwen, en hun onderkomen hebben gevonden in een kleuterschool. U krijgt ze alleen niet te zien. Die direct benadering bevalt mij beter dan eerst de ontkenningen: ‘Nee het was geen bruiloft‘. ‘Nee, het was geen hospitaal‘. ‘Nee, het was geen gezin van een hulpverlener‘. ‘Nee, het was niet onze bom‘. ‘Nee, het was niet onze raket‘. Wordt een keer volwassen!