Ik heb ook zo mijn gedachten over de huidige polderlandse lockdown. Maar ja, dat burgerschap, hè? Ik heb daar toch iets mee. Is de anarcho-liberaal in mij voorgoed weggekwijnd?
Waar liggen, bij zo’n lockdown, de grenzen van goed burgerschap? Zelf vroeg ik mij dat tweede kerstdag al af bij dat ene Noord-Hollandse strandpaviljoen, buiten het gezichtsveld der koddebeiers, waar de glühwein, warme chocolademelk en erwtensoep – slechts to go verkrijgbaar – desgewenst konden worden genuttigd op speciaal daartoe met comfortabele rug- en zitkussentjes klaar gezette rieten stoelen.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik, maar dacht wel: „Mag dit?”
Is de anarcho-liberaal in mij voorgoed weggekwijnd?
Zeker nu ik aan bovenstaande toevoeg dat ik op dit moment nog geen nanoseconde zou overwegen om gezellig in Antwerpen te gaan shoppen, eten en drinken, zullen de Baudetiers en Engelachtigen onder ons – inmiddels tot één klont blinde haat & onverdraagzaamheid samengesmolten – er ongetwijfeld op los schamperen.
Hier mag het niet, in België mag het wel. Dat was voor zoveel ‘wie-doet-mij-wat’ Nederlanders zonder urgentie- en/of verantwoordelijkheidsbesef het sein om in een lange stoet naar de Sinjorenstad te trekken, dat de Antwerpse gouverneur Cathy Berx zich geroepen voelde hun gedrag gegeven de corona-omstandigheden als asociaal te kenmerken. Ofschoon in iets minder sterke bewoordingen, zei Mark Rutte zoiets ook al. Uiteraard riep hij daarmee weer, bij dezelfde klont landgenoten, grote weerstand op. Dat zal tot het einde van zijn regentschap zijn lot zijn.
Maar gelijk hebben ze, die twee.
Je doet dit niet, punt.
Ik heb ook zo mijn gedachten over de huidige polderlandse lockdown. Verwijzend naar de berekeningen waaruit bleek dat Nederland mét de avondklok voorafgaande aan deze lockdown dezelfde dalende besmettingscijfers scoorde als België zónder, heb ik ze op deze plek al geuit. Mijn twijfels werden zelfs versterkt toen Diederik Gommers dinsdag op BNR toegaf dat de omicronvariant inderdaad – tal van met name Zuid-Afrikaanse medische ervaringsdeskundingen voorspelden dit reeds – tot ‘veel minder’ ziekenhuisopnames lijkt te leiden dan eerst door het OMT werd aangenomen.
De lockdown werd vooral op basis van die veronderstelling ingevoerd, dus dat steekt mij vanzelfsprekend óók.
Maar ja, dat burgerschap, hè?
Ik heb daar toch iets mee.
We kunnen domweg niet zonder. Als iedereen gewoon maar z’n eigen gang gaat – en daar begint het bij dit ontzuilde, door en door verwende en egocentrische volk steeds meer op te lijken – wordt het een zooitje. Noem mij een dominee, een zedenprediker of weet ik veel wat, maar ik zeg het toch: met name bij dit soort crises moeten we in de eerste plaats proberen een SAMENleving te vormen. En dus houd je je desnoods ook aan al dan niet tijdelijke maatschappelijke spelregels die je zelf, als jij het voor het zeggen had, heel anders zou opstellen. Geloof me, er zijn ergere dingen.
Krijg je het verzoek jezelf te beperken?
Beperk jezelf dan, want zeker in dit geval kun je er pas achteraf definitief over oordelen.
Duidelijk, beminde gelovigen?
Gaat dan heen en vermenigvuldigt u.