Zullen de aanvallen op Zohran Mamdani een “slapende reus” wakker maken?
Indignatie redactie
8 min. lezen
Hoe het voelt om een moslim in New York te zijn en te zien hoe islamofobie ten aanzien van Mamdani wordt toegepast.
Nu de burgemeestersverkiezingen in New York City de laatste fase ingaan, en de kandidaat van de islamitische Amerikaanse Democratische Partij, Zohran Mamdani, in alle peilingen een flinke voorsprong behoudt, steekt een bekend monster de kop op: regelrechte islamofobie .
De meesten die zich aan regelrechte onverdraagzaamheid wagen, zijn niet verrassend: rechtse shockjocks en de pro-Trump New York Post. Maar wat veel van deze uitstapjes naar de goot het meest verrassend – en verontrustend – maakt, is dat ze impliciet of expliciet zijn gesteund door Mamdani’s belangrijkste rivaal, voormalig gouverneur van New York Andrew Cuomo, die de voorverkiezingen van de Democratische Partij verloor van Mamdani, maar zich als onafhankelijke kandidaat blijft kandidaat stellen.
Toen een rechtse radiopresentator bijvoorbeeld tegen Cuomo zei dat Mamdani zou “juichen” als er weer een terroristische aanslag in New York zou plaatsvinden zoals in 9/11, verzette Cuomo zich niet alleen niet tegen deze bekrompen lastercampagne; hij grinnikte en voegde eraan toe: “Dat is een ander probleem.” En toen Fox Business-presentatrice Maria Bartiromo suggereerde dat Mamdani vrouwen in New York City zou dwingen om “hun mond te houden” – wat volgens haar al het geval was in het “grotendeels islamitische” Londen – liet Cuomo de lastercampagne niet alleen onbetwist, maar merkte hij ook op dat Mamdani een “dubbele nationaliteit” heeft (hij is geboren in Oeganda) voordat hij zei dat hij “de cultuur van New York gewoon niet begrijpt”, inclusief “wat 9/11 betekende”.
Sommige waarnemers geloven dat Cuomo, die de steun van elke mogelijke anti-Mamdani-kiezer moet verenigen om kans te maken op de overwinning, willens en wetens islamofobie aanwakkert, een van de langste en – vooral sinds 9/11 – lelijkste politieke tradities van New York City. Mamdani leek dit zelf ook te suggereren toen hij in een recente toespraak zei : “In een tijdperk van steeds kleiner wordende tweepartijenovereenkomst is islamofobie een van de weinige gebieden van overeenstemming geworden”, en hij verwees daarbij naar de angst die zijn vrienden en familie voelden toen ze als moslims in New York over straat liepen.
Die angst is terecht, zoals Debbie Almontaser, senior adviseur van Emgage , een non-profitorganisatie die zich richt op de organisatie van moslim-Amerikanen, maar al te goed weet. Almonster was ooit zelf het slachtoffer van een anti-moslim lastercampagne , maar zelfs zij gelooft dat de aanvallen op Mamdani de gepolitiseerde islamofobie “naar een hoger niveau” hebben getild.
Onlangs sprak ik met Almontaser over politieke islamofobie, hoe het is om als moslim in New York de campagne van Mamdani te volgen, en de mogelijke betekenis van zijn benoeming tot eerste moslimburgemeester in de geschiedenis van de stad. Ons gesprek is ingekort en helderder gemaakt.
Bent u verrast door de hoeveelheid islamofobe vitriool die de afgelopen weken op Zoran Momani is gericht?
Ik ben helemaal niet verrast. Zolang ik me kan herinneren, hebben we in de periode na 9/11 elke verkiezingscyclus de islam en moslims een politieke speelbal zien worden, en hebben we kandidaten gezien die de islam en moslims als boeman gebruikten. Wat me wel verbaast, is hoe flagrant het racisme en de islamofobie jegens Zohran Mamdani zijn geweest. Het is naar een hoger niveau getild.
Welk effect denk je dat deze lastercampagne heeft gehad op moslim-New Yorkers?
Het is een zeer controversiële tijd geweest om als moslim in New York te wonen, wetende dat er zoveel haat heerst en dat die verspreid wordt door leiders van organisaties en bedrijven. Ik ben diep bedroefd, want wat mensen die zich met deze vitriool bezighouden ook niet begrijpen, is de impact die dit heeft op onze kinderen en onze gemeenschap, de sociale en emotionele impact die het heeft. Ik wou dat ze wakker werden en beseften dat ze onze gemeenschappen verdeelden en onnodige vijandigheid creëerden.
Hoe heeft de moslimgemeenschap gereageerd?
Ik heb een enorme toestroom gezien van moslimjongeren die daadwerkelijk hun mouwen opstropen en zich wijden aan telefonische campagnes, huis-aan-huis campagnes en andere vormen van politieke organisatie. Ik heb ook een enorme toestroom gezien van moslimjongeren en jongeren uit Zuid-Azië die zich daadwerkelijk hebben geregistreerd om te stemmen.
“De slapende reus die door anderen is genegeerd – de gemeenschap van moslim- en Zuid-Aziatische New Yorkers, en hun vele bondgenoten in de stad in het algemeen – zal volledig wakker zijn en klaar om veel meer betrokken te raken bij de politiek van New York City en de staat.”
Wat dit tot een spannend moment heeft gemaakt – niet alleen voor New Yorkers, maar ook voor Amerikaanse moslims en Zuid-Aziaten in het hele land – is dat er een kandidaat is met wie ze een persoonlijke affiniteit voelen. Mamdani komt uit hun gemeenschap, met hun etnische of raciale achtergrond; en zijn boodschap, zijn charisma, zijn betrokkenheid bij de mensen, geeft deze mensen hernieuwde hoop dat we daadwerkelijk deel kunnen uitmaken van een grotere gemeenschap die dezelfde waarden deelt die Zohran heeft verwoord.
In een recente toespraak, die u bijwoonde als teken van steun en solidariteit, zei Mamdani: “Moslim zijn in New York betekent vernedering verwachten.” Wat vond u daarvan? Sprak het u aan?
Het sprak me enorm aan. Het bracht me terug naar mijn eigen persoonlijke verhaal, toen ik in 2007 het doelwit was van een nationale lastercampagne nadat ik de Khalil Gibran International Academy had opgericht. Dus ik begrijp echt wat hij daarmee bedoelde. Maar we bestrijden dat door onze stem te blijven laten horen en te laten zien dat we van onze stad houden en dat we om onze medemensen geven. We zullen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat we deel uitmaken van de verandering die onze stad en ons land verdienen.
Als u Mamdani’s huidige campagne vergelijkt met uw ervaringen in 2007, ziet u dan veranderingen in de manier waarop de bredere politieke gemeenschap reageert op islamofobie?
Het aantal mensen dat in 2007 voor mij opkwam, was erg klein. En het was behoorlijk verwoestend.
Maar als er iets is veranderd sinds toen, dan is het wel het aantal mensen dat namens de Democratische Partij Zohran verdedigt. Dat is geweldig om te zien en het is zeker een verandering ten opzichte van wat ik heb meegemaakt.
De huidige procureur-generaal van New York, Letitia James, stond in 2007 voor me klaar en stond aan mijn zijde toen ze gemeenteraadslid was. Ze sprak zich fel uit tegen de aanvallen op mij. Senator Robert Jackson – destijds gemeenteraadslid – kwam ook voor me op, net als senator John Liu, destijds gemeenteraadslid. De verschuiving, althans onder Democraten, is dus behoorlijk groot.
Sommigen vergelijken wat er met Mamdani gebeurt met de hysterie rond de poging om een islamitisch gemeenschapscentrum te bouwen in het centrum van Manhattan in de eerste jaren van Obama’s presidentschap. Wat vindt u van die vergelijking?
De zogenaamde Ground Zero-moskee in Lower Manhattan was ook een keerpunt waarop we de lelijke kant van de geschiedenis zagen. Maar tegelijkertijd ontmoette ik tijdens interreligieuze bijeenkomsten zoveel mensen die probeerden steun voor het project te mobiliseren en ervoor te zorgen dat we de godsdienstvrijheid van een gemeenschap niet zouden schenden.
En ik geloof dat wat we met Zohran zien, is dat meer mensen — mensen die weten wat mij is overkomen en die mij naast hem zagen staan voor die moskee tijdens zijn toespraak — hebben besloten dat we niet kunnen toestaan dat New York dit nog een keer doet met een moslimpolitieke activist.
Ik heb zoveel berichten ontvangen in de trant van: We herinneren ons wat er met je is gebeurd. Het was hartverscheurend om je daar naast hem te zien staan. We kunnen niet toestaan dat wat jou is overkomen, en wat de organisatoren van het islamitische gemeenschapscentrum is overkomen, nog eens gebeurt .
Hoe zou Mamdani volgens u omgaan met islamofobe aanvallen, vergeleken met moslimpolitici in het verleden?
Wat ik zo enorm waardeer en respecteer aan Zohran, is dat hij campagne voert voor de inwoners van New York. Het ging nooit om hem. Het ging nooit om zijn persoonlijke identiteit. Het ging om wat de mensen nodig hebben en wat hij voor hen wil betekenen.
Maar hij zag ook dat die bekrompen aanvallen op hem niet alleen zijn leven beïnvloedden. Ik moet er bijvoorbeeld op wijzen dat in juni, toen zijn campagne aan kracht won en de aanvallen op hem door Cuomo en anderen steeds dreigender werden, een moslimvrouw in de metro hier in New York City door iemand werd gevraagd: “Ben je moslim?” En ze zag er overduidelijk moslim uit – ze draagt een hijab – en hij sloeg haar .
Ik denk dat Mamdani het gevaar zag dat dit met zich meebracht, niet alleen voor hem en zijn familie, maar ook voor veel leden van de moslimgemeenschap en de Zuid-Aziatische gemeenschap in New York. En zijn diepzinnige toespraak deze maand voor de moskee was een manier om te zeggen: er zijn 1 miljoen moslims in New York, en we kunnen het ons niet veroorloven om politiek te blijven bedrijven op een manier die onschuldige mensen in gevaar brengt.
Hoe denkt Andrew Cuomo volgens jou over moslimkiezers?
Bij Emgage organiseren we onze gemeenschap in de hele staat. We organiseren bijeenkomsten met politieke en maatschappelijke leiders uit de verschillende regio’s van de staat en betrekken hen bij allerlei onderwerpen.
We zijn hiermee begonnen toen gouverneur [Kathy] Hochul zich kandidaat stelde voor gouverneur, en we hebben toen een paar keer contact gehad met leiders uit de hele staat. En ik moet zeggen, dit was echt de eerste kans – want, vergeet niet, haar voorganger was Andrew Cuomo. En Andrew Cuomo had geen enkel respect voor Amerikaanse moslims in de staat. Toen hij gouverneur was, bezocht hij nooit een moskee – en de enige keer dat leiders zoals ik iets van hem hoorden, was toen hij zich opnieuw kandidaat stelde.
Ik dacht eigenlijk: het spijt me. Ik ben hier de afgelopen vier jaar geweest. We hadden ons in die vier jaar moeten inzetten om samen te werken en dingen te doen . Er zijn mensen die in onze gemeenschappen geloven en de kracht ervan begrijpen. En ik geloof dat tijdens deze verkiezingscyclus de slapende reus die door anderen is genegeerd – de gemeenschap van moslim- en Zuid-Aziatische New Yorkers, en hun vele bondgenoten in de stad in bredere zin – volledig wakker zal zijn en klaar om veel meer betrokken te raken bij de politiek van New York City en de staat.
