Zwaar geredigeerd rapport verdoezelt zwakke punten van Amerika’s duurste straaljager, de F-35
Indignatie redactie
8 min. lezen
De top van het Pentagon verkocht het concept van de F-35 aan het Congres en het Amerikaanse volk door te zeggen dat het een betaalbare vervanging zou zijn voor de F-16 in de rol van luchtsuprematie en de A-10 in de rol van luchtsteun.
Bijna 22 jaar later is het idee van de F-35 als betaalbare vervanging voor welk programma dan ook allang verbrijzeld. Er blijven serieuze vragen bestaan over de vraag of de onbetrouwbare F-35 een effectieve vervanger kan zijn voor de succesvolle F-16.
Het Amerikaanse Pentagon promootte het F-35-project aanvankelijk bij het Congres, het Amerikaanse publiek en de wereld als een kosteneffectieve opvolger van de F-16 straaljagers voor luchtsuperioriteit en de A-10 straaljagers voor luchtsteunmissies.
Maar wat gebeurde er twee decennia later werkelijk? Een grondige analyse van het document verkregen onder de Access to Information Act onthult het resultaat van vergelijkende analyses van zowel de F-35 als de A-10 vliegtuigen in 2018 en 2019. Daarbij komt het toestel niet zo goed uit de bus als zou mogen worden verwacht.
Het F-35A en A-10C Comparative Analysis-rapport werd zoals gezegd verkregen onder de Access to Information Act na het aanspannen van een rechtszaak omdat een eerste aanvraag in april 2022 geen reactie ontving van de Amerikaanse autoriteiten.
Het lijkt erop dat de resultaten van het onderzoek niet overeenkwamen met de verwachtingen van de leiding van de Amerikaanse luchtmacht, kennelijk in hun intensieve inspanningen om deze bevindingen jarenlang volledig te verdoezelen. Het testrapport werd pas in februari 2022 opgesteld door de testafdeling van het Pentagon. Het betreft een aanzienlijke periode, die bijna drie jaar beslaat sinds de tests waren voltooid. Het rapport zelf werd zwaar geredigeerd voordat het onder dwang werd vrijgegevent.
De bekendgemaakte gegevens bieden echter geen veelbelovende vooruitzichten voor het potentieel van de F-35 om effectief de cruciale rol van de A-10 over te nemen. Ondanks uitgebreide zwart gelakte paragrafen in de verkregen documentatie is het duidelijk dat de resultaten niet aan de verwachtingen voldeden.
De auteurs geven het falen van de toestellen toe. De auteurs van het rapport erkennen dat de F-35 niet aan de verwachtingen voldoet in de rollen die traditioneel door de A-10 worden vervuld. Het rapport beweert dat de tests voldoen aan de richtlijnen van het Amerikaanse Congres, hoewel deze bewering na grondige bestudering van het rapport kan worden betwist.
Het document beweert dat door de tests “essentiële ontdekkingen zijn gedaan die de effectiviteit van de F-35A bij dergelijke missies zouden kunnen helpen vergroten …”. Zo blijkt uit een analyse van pagina 35 dat er specifieke voorstellen zijn gedaan die gericht zijn op het vergroten van de operationele effectiviteit van de F-31A, met name op het gebied van luchtsteun, luchtcontrole en gevechtszoek- en reddingsacties.
Hoewel de auteurs van het rapport acht verschillende aanbevelingen deden, bleven ambtenaren van het Pentagon de tekst censureren en noemden deze een kwestie van nationale veiligheid. Volgens de inhoud van het rapport ligt de focus op de tekortkomingen van de F-35 in de aanvalsrol. Het rapport zegt dat “een groter aantal F-35-vluchten nodig zou zijn om hetzelfde aantal doelen te bereiken vergeleken met A-10-vluchten.”
Het rapport benadrukt verder duidelijk de superioriteit van de A-10 ten opzichte van de F-35 als het gaat om startprestaties – er zijn meer vluchten nodig voordat de F-35 hetzelfde aantal vijanden kan aanvallen als de A-10. Dit wordt verder versterkt in het document wanneer de beoordelaars het comparatieve voordeel benadrukken van de typische A-10C-werklast, die meer opdrachten mogelijk maakt dan de typische F-35A-werklast.
De ontwerpers van de A-10 erkenden de cruciale noodzaak om een aanzienlijke hoeveelheid munitie in dit vliegtuig op te slaan. Ze realiseerden zich dat veldtroepen een vliegmachine nodig hadden die langere tijd in de lucht kon blijven, bewapend met voldoende munitie om voortdurende aanvallen mogelijk te maken.
In termen van bommenlading, vooral in stealth-modus, is de F-35A aanzienlijk kleiner dan de A-10, waardoor het moeilijk is om te functioneren in luchtsteunrollen. De A-10C heeft de capaciteit om 16 GBU-39 bommen met een kleine diameter te vervoeren , terwijl de F-35 slechts ruimte heeft voor acht bommen.
Bovendien heeft het beroemde 10 mm GAU-30 kanonsysteem van de A-10 een capaciteit voor 1.350 kogels, in tegenstelling tot het vrij compacte 350 mm kanonsysteem van de F-35A, dat er maximaal 181 kan bevatten. Toch zijn de bommenlading en de munitiecapaciteit onbeduidend als we kijken naar het gebrekkige kanonsysteem van de F-35A, dat er niet in slaagt nauwkeurig te vuren.
Het Amerikaanse Government Accountability Office (GAO) onthulde dat de gehele vloot van F-35-vliegtuigen op minder dan 50% operationele gereedheid draait. Dit suggereert een dubbel nadeel: er zijn niet alleen meer F-35-vluchten nodig om de capaciteit van de A-10 te vervangen.
In termen van nauwkeurigheid van de doelbepaling presteerden piloten die de A-10 manoeuvreerden beter dan degenen die met de F-35 vlogen. Dit verschil wordt uitgebreid verwoord in het rapport, waarin wordt ingegaan op de gemeten locatiefouten, een parameter die de discrepantie bepaalt tussen het beoogde doelwit en het daadwerkelijke trefpunt van een GPS-geleid wapen.
“A-10-piloten passen vaak tactieken aan die vereisen dat ze dichter bij het doel moeten zijn dan F-35A-piloten”, legt het rapport uit, wijzend op deze specifieke variatie als rechtvaardiging voor de discrepantie in de nauwkeurigheid van bombardementen bij het gebruik van GPS-wapens, ondanks het feit dat tijdens de tests slechts een klein aantal daadwerkelijke wapens werd afgevuurd.
Op het gebied van de militaire luchtvaart hebben piloten en de vliegtuigen waarmee ze vliegen verschillende strategieën om te overleven en effectief te zijn in gevechtssituaties. Piloten die met de A-10 vliegen profiteren bijvoorbeeld van het voordeel dat ze dichter bij hun doelen komen. Dit komt vooral door het feit dat hun vliegtuigen versterkt zijn met gepantserde bescherming en versterkt zijn met aanvullende systemen.
Dergelijke ontwerpkenmerken voorzien de A-10 van de veerkracht om schade op te lopen, maar de piloot veilig terug te brengen. Omgekeerd overleven F-35-piloten door een andere aanpak te kiezen, waarbij ze de stealth-mogelijkheden van hun vliegtuig gebruiken om onopgemerkt te blijven. Het belang van precisie bij luchtsteun is bijzonder groot, vooral wanneer grondtroepen actief op het slagveld actief zijn.
Het rapport erkende dat A-10-piloten dichter bij de grond opereren, waardoor hun blootstelling aan grondvuur toeneemt. Dit duidt op de veerkracht van het vliegtuig: zijn vermogen om schade te weerstaan maar zijn vliegroute te behouden. Deze beslissende, missiegerichte capaciteit is inherent aan het ontwerp van de A-10, een kenmerk dat niet aanwezig is in het ontwerp van de F-35. “Het is ook weinig waarschijnlijk dat de F-35-vloot voldoende vliegfrequenties zal halen om het waargenomen tekort te compenseren.”
In het licht van de overweldigende lof voor de geroemde mogelijkheden van de F-35 voor het delen van gegevens, duidt het rapport op een intrigerende conclusie. Het bleek dat piloten die de A-10 tijdens de tests bestuurden, ” aanzienlijk lagere werklasten” hadden – wat wijst op een vermindering van de taaktoewijzingen – tijdens operaties van de luchtverkeersleiders vergeleken met piloten die de F-35 bestuurden.
Tijdens deze operaties identificeert de piloot van het ene vliegtuig het doelwit en deelt hij alle relevante details mee aan een andere piloot die de daadwerkelijke aanval zal uitvoeren.
Verdedigers van het F-35-programma benadrukken vaak de geavanceerde sensoren van het vliegtuig en de onmiddellijke mogelijkheden voor het delen van gegevens. Zij beweren dat dit het vermogen van de alomvattende strijdmacht vergroot om een uniform begrip van de gevechtsomgeving te ontwikkelen.
Dat het voeren van dit tot voor kort niet bekendgemaakte beleid zinvol zou kunnen zijn, werd aangetoond in juli 2021, toen twee F-35B’s die opstegen vanaf hun luchtmachtbasis in Japan gedwongen werden noodlandingen te maken nadat beide toestellen ter waarde van miljoenen dollars in één storm door bliksem waren beschadigd.
Deze beperking is zelfs nog verlammender dan de supersonische vliegbeperkingen van de F35, aangezien het onvermogen om binnen een straal van 40 kilometer van potentiële bliksemactiviteit te vliegen de vijand in staat zou stellen de bliksemnabijheid te gebruiken als dekking voor lucht-, grond- en zeeoperaties, wetende dat F-35’s dan niet (kunnen) vliegen niet en niet naar gebieden worden gestuurd waar bliksem hen bedreigt.
Op het eerste gezicht lijkt het niet zo moeilijk te zijn om een vliegtuig te ontwerpen dat doet wat vliegtuigen al tientallen jaren doen. Elk jaar worden commerciële vliegtuigen over de hele wereld tienduizenden keren getroffen door de bliksem. En elk commercieel vliegtuig wordt gemiddeld één of twee keer per jaar getroffen door bliksem.
Zoals dus ook het geval is met commerciële vliegtuigen, wordt van militaire vliegtuigen verwacht dat ze, hoewel ze de opdracht hebben om onweersbuien indien mogelijk te vermijden, er indien nodig doorheen kunnen vliegen. En er wordt van die toestellen verwacht dat ze blikseminslagen kunnen opvangen en hun missies probleemloos kunnen voltooien.
Een straaljager uit de jaren vijftig, de F-106B Delta Dart, werd bijvoorbeeld meer dan 700 keer door de bliksem getroffen terwijl hij testvluchten uitvoerde voor NASA en de luchtwaardigheid in stand hield. Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld, maar het laat zien dat blikseminslagen geen probleem mogen zijn voor een straaljager.
Dat een gevechtsvliegtuig van de vijfde generatie, dat de basis zou moeten vormen van de superioriteit van de NAVO in de lucht, een achilleshiel heeft die zo gemakkelijk kan worden uitgebuit, is een schril voorbeeld van hoe het westerse militaire aanbestedingssysteem belastinggeld verspilt en er niet in slaagt de wapensystemen te leveren die nodig zijn om aan onze westerse veiligheid te voldoen.
Gezien de geschiedenis van het F-35 Joint Program Office in het verbergen en ‘beheersen’ van slecht nieuws, zou het helemaal niet verrassend moeten zijn om te vernemen dat het toestel nog zoveel tekortkomingen kent. Amerikaanse niet-mainstream media melden al jaren dat de F-35 het product is van een diep corrupt systeem voor wapenaankopen.
Een systeem van lobbyen, omkoping, kostenoverschrijdingen, subsidies, laks toezicht, gebrekkige producten, vervalste tests, leugens, zelfhandel, draaideuren, wetsovertredingen en eindeloze druk voor eindeloze oorlogen. Maar het is ook een systeem waartoe opmerkelijke “close patriots” behoorden – insiders die zich uitspraken en de waarheid over het project vertelden.
De F-35 staat bij ons beter bekend als de Joint Strike Fighter (JSF), een Amerikaans programma waaraan ook Nederland bijdraagt. Nu bekend geworden is dat Nederland de voorloper van dit toestel, de F-16, aan Oekraïne gaat leveren, lijkt ons land de voorkeur te geven aan het houden van het “minste” van de twee uitvoeringen.
