Indignatie redactie 
Vandaag geef ik jullie een kijkje in mijn kern, beste lezers. Ik heb moeilijke weken gehad waarin het leven op zijn kop dreigde te komen. Een aantal gezondheidsproblemen plaagde me wekenlang, wat me uiteindelijk naar een specialist leidde. De resultaten van het bloedonderzoek onthulden aanvankelijk niet veel, maar er was één waarde die mijn arts zorgen baarde.
Mijn klachten kwamen overeen met de ernstige ziekten die gepaard kunnen gaan met de stijging van deze bloedwaarde. En er was gewoon geen verbetering in zicht. De medische onderzoeken werden uitgebreid, het arsenaal aan infectieziekten was uitgeput, er werden aanvullende bloedwaarden geanalyseerd en alle mogelijke kankermarkers werden geregistreerd. Ik bereidde me voor op het ergste behandelde de mogelijke therapieën en bad dagelijks dat de Heer mij zou sparen. Het was nog maar een paar dagen geleden dat alles duidelijk was: er is niets dat niet kan worden opgelost.
Waarom vertel ik je dit? Want die tijd heeft me veel geleerd. Allereerst, en dit is het belangrijkste: zonder het gezin is alles niets. Ik zou de weken van pijn, wanhoop en onzekerheid nooit zijn doorgekomen zonder de grote steun van mijn dierbaren. In geen geval zou ik in het dagelijks leven zo kunnen ‘functioneren’ dat geen buitenstaander ook maar in de verste verte had kunnen vermoeden hoe het er in mij uitzag. En ik had misschien niet de moed gehad om dreigende diagnoses onder ogen te zien. Kracht alleen gaf me de wetenschap dat ik niet alleen zal zijn met wat zou kunnen komen.
Verantwoordelijkheid voor onszelf, de kans om ons eigen leven vorm te geven, luisteren naar ons eigen instinct – dit alles maakt ons tot individuen
Maar de tijd van lijden leerde me nog meer: het leven is kostbaar. We moeten genieten van elke goede dag die ons wordt gegeven! De kleine en grote ergernissen van het dagelijks leven zijn onbeduidend in vergelijking met chronische kwalen, ongeneeslijke ziekten en een dreigend gebrek. We leven! Laten we loskomen uit de ketenen die ons met een schaar in ons hoofd laten rondrennen, die ons elke dag als “mannetje in het oor” duizend redenen overtuigt waarom dit niet kan en waarom dat niet goed zou zijn.
Laat u niet misleiden door bepaalde dingen te doen omdat anderen denken dat ze gelijk hebben. Samenwonen kan natuurlijk alleen op basis van bepaalde afspraken. Maar het zijn geen controleverslaafde politici, zogenaamde experts en zelfverklaarde weldoeners die ons deze regels moeten opleggen. wij mensen, Het zijn de mensen die met elkaar een samenleving vormen in alle mogelijke levensmodellen die elkaar moeten ontmoeten. Daar heb je geen autoriteit voor nodig.
Dit doen we op kleine schaal, in een samenwerkingsverband, in de familie, in een sportvereniging, onder collega’s en in vele andere groepen die samen ons netwerk vormen. We vragen niet om een autoriteit die ons vertelt wat we moeten doen. Dus waarom de buitensporige wending tot vermeende beroemdheden en carrières? Waarom geven we het enige op dat ons echt individuen maakt? Verantwoordelijkheid voor onszelf, de kans om ons eigen leven vorm te geven, luisteren naar ons eigen instinct – waarom willen miljoenen medeburgers er niets van weten? Hoe kun je zeggen: ‘Ik leef!’ Als je je onderwerpt aan paternalisme waarin nauwelijks ruimte voor ontwikkeling is?
Miljarden worden besteed aan het onderzoeken en beheersen van Sars-CoV-2 en ontbreken in de strijd tegen kanker, multiple sclerose en andere ernstige aandoeningen
Ik ben een geluksvogel. Niet alleen omdat ik gezond ben, maar omdat ik mijn leven zelf vorm geef; want hoewel ik me aan regels houd, sta ik mezelf niet toe om verder betutteld te worden; en omdat ik gezegend ben met een onderbuikgevoel waardoor ik slechte dingen eerder kan herkennen dan vele anderen, accepteer dat mijn immuunsysteem soms te vroeg alarm slaat. Op deze manier kan ik het kwaad het hoofd bieden, mezelf voorbereiden of het vermijden en het de leegte in laten rennen wanneer de duivelse krachten overweldigend lijken.
Het is een goed gevoel, een gevoel waar ik mijn kracht uit put. Nu des te meer. Het was een moeilijke tijd. En ze maakte me ook boos. Boos dat het mogelijk is Om honderden miljarden te besteden aan een wereldwijd unieke inspanning om Sars-CoV-2 in de kortst mogelijke tijd te onderzoeken en onder controle te krijgen, maar niet voor de meest ernstige ziekten zoals kanker, multiple sclerose en andere slopende aandoeningen gedurende decennia.
Er zijn nog steeds ongeneeslijke infecties en de kanonnen waarmee de mus “Corona” wordt afgeschoten, lijken pure spot voor de vele miljoenen mensen die niet het geluk hebben dat hun virus in overeenstemming is met de tijdgeest en met zijn Overigens, laat vechten ook wonderbaarlijk verschillende ideologieën afdwingen. De afgelopen weken hebben me boos gemaakt en me aangemoedigd in mijn acties om niet op te geven.
Op een gegeven moment zullen al diegenen die met hun corona-absolutisme zo hard lachen in het gezicht van terminaal zieken, voor hun rechter gaan staan, zelfs als het in een andere wereld dan de aardse. Leef, beste lezers, en put vertrouwen uit deze zekerheid!
